infobiblia.blog

Charyzmaty pochodzące od Jahwe Zastępów:  “Jeden jest Bóg i Ojciec wszystkich, który [jest i działa] ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich.”  (Ef 4:6). W Kościele apostolskim sprawowane były różne służebne funkcje potrzebne do rozwoju Kościoła  B0żego: “Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch;  różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan; różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich. Wszystkim zaś objawia się Duch dla [wspólnego] dobra.” (1Kor 12:4-7, BT)

Charyzmaty Ducha Bożego w Kościele Apostolskim, nie były rozdawane przez jakąś trzecią osobę Trójcy, która przyszła do kościoła, i obdzielała wiernych kościelnymi urzędami. Charyzmaty są darem Boga Jahwe Zastępów, który zadatek swego świętego Ducha  (2 list do Kor 1:22) darował swojemu Kościołowi, aby mógł głosić Ewangelię zbawienia wszystkim narodom. Duch Jahwe Zastępów kierował sprawami  w Apostolskim Kościele, oznajmiając swoją wolę przez  proroków, którzy byli w lokalnych kościołach:  “Gdy odprawili publiczne nabożeństwo i pościli, rzekł Duch Święty: Wyznaczcie mi już Barnabę i Szawła do dzieła, do którego ich powołałem. Wtedy po poście i modlitwie oraz po włożeniu na nich rąk, wyprawili ich. ”  (Dz 13:2-3, BP). 

Dowodem, że Szymon Piotr nie był przez grono apostołów traktowany, jako ich  zwierzchnik, jest sprawozdanie Łukasza, który pisze:  że  gdy mieszkańcy Samarii przyjęli Ewangelię Chrystusową, to kolegium apostołów w Jerozolimie wysłało Piotra i Jana do Samarii:  “A usłyszawszy apostołowie, którzy byli w Jeruzalem, iż Samaria przyjęła słowo Boże, posłali do nich Piotra i Jana” (Dzieje Ap. 8:14). Posłanie Piotra oraz Jana przez apostołów do Samarii ukazuje, że Piotr nie sprawował wpośród apostołów przełożeństwa, ponieważ Szymon Piotr, oraz Jan, jako wysłańcy apostołów w Jerozolimie,  nie byli więksi, od tych którzy ich wysłali, (J. 13:16). Chrystus Pan nie ustanowił w Kościele hierarchicznej władzy, lecz Bóg Ojciec darował swojemu kościołowi  swego  świętego Ducha, któremu obce są wywyższenie, i panowanie nad innymi. Dowodem, że apostoł Szymon Piotr nie pełnił przewodniej roli w Kościele,  jest synod, w Jerozolimie, który odbył się około 49 roku, na którym została rozstrzygnięta bardzo ważna kwestia, czy nawróceni z pogaństwa bracia, przyjmujący chrzest święty, powinni jeszcze dodatkowo być obrzezywani, (Dzieje Ap. 15:1; 15:24).  Kolegium apostołów na tym soborze podjęło jednomyślną decyzję, że nawróceni z pogan bracia, nie powinni się obrzezywać i napisali do zborów w Antiochii, Syrii oraz Cylicji list pasterski, w którym powiadomili te gminy, o ich postanowieniu, Dz. 15:22-29. List pasterski napisany do kościołów w Antiochii, Syrii oraz Cylicji, nie był autoryzowany przez Szymona Piotra, lecz autorem tego pasterskiego listu, był Duch święty, który przemawiał przez proroków oraz kolegium apostołów:  Albowiem zdało się Duchowi Świętemu i nam, abyśmy więcej nie kładli na was żadnego ciężaru, oprócz tych rzeczy potrzebnych;  Abyście się wstrzymywali od rzeczy bałwanom ofiarowanych, i od krwi, i od rzeczy dławionych, i od wszeteczeństwa, których rzeczy jeżeli się strzec będziecie, dobrze uczynicie. Miejcie się dobrze. (Dz 15:28-29, Biblia Gdańska).

Duch Jahwe Zastępów, czyli Duch święty objawił przez proroków Kościołowi w Jerozolimie, że bracia pochodzący z pogan, nie powinni się obrzezywać: “Natchnieni Duchem Świętym postanowiliśmy nie nakładać na was żadnych ciężarów, prócz rzeczy koniecznych, a więc powstrzymajcie się od spożywania pokarmów składanych bogom na ofiarę, od krwi, od mięsa ze zwierząt uduszonych i nierządu.“  (Dz. 15:28, BP).  Święty duch Boga Ojca natchnął proroków, którzy byli w Kościele Antiocheńskim, aby Barnaba oraz Szaweł zostali przez tamtejszy kościół wysłani głosić Ewangelię do Seleucji:  “W Antiochii, w tamtejszym Kościele, prorokami i nauczycielami byli: Barnaba i Szymon Niger, Lucjusz z Cyreny, Manahen, który wychowywał się razem z Herodem tetrarchą, i Szaweł.  Gdy pełnili służbę Pańską, powiedział Duch Święty: Wyznaczcie mi Barnabę i Szawła do dzieła, do którego ich powołałem.  Wtedy po modlitwie i poście oraz nałożeniu rąk odesłali ich.”  (Dz 13:4, BP).

Święty duch Boga Ojca, pokierował Pawła i jego pomocników, Sylasa oraz Tymoteusza, głosić Ewangelię Macedończykom:  “Przeszli przez Frygię i Galację, ponieważ Duch Święty zabronił im głosić nauki w Azji. Gdy skierowali się ku Myzji, próbowali wyruszyć do Bitynii, ale znowu nie pozwalał im Duch Jezusa. Ominęli więc Myzję i przybyli do Troady. W nocy miał Paweł widzenie: stanął przed nim jakiś Macedończyk i zapraszając go powiedział: Przyjdź do Macedonii i pomóż nam!  (Dz  16:6-9, BP).

Decyzja o głoszeniu Ewangelii Bożej ludom pogańskim, była podjęta przez samego Boga Ojca, po uprzednim odrzuceniu Mesjasza przez kapłanów oraz przywódców Izraela. Łukasz relacjonuje, że pierwsza wyprawa misyjna Pawła oraz Barnaby, w głąb pogańskiego cesarstwa, była postanowieniem samego Boga Ojca: “Tak bowiem nakazał nam Pan: Ustanowiłem Cię światłością dla pogan, abyś był zbawieniem aż po krańce ziemi.” (Dz  13: 47), To  przez pośrednictwo  proroków, którzy byli w Kościele Antiocheńskim, oznajmił, Jahwe Pan, że Szaweł oraz Barnaba zostali przeznaczeni do głoszenia Ewangelii wśród pogan: “A byli w Antyjochii we zborze, który tam był, niektórzy prorocy i nauczyciele, jako Barnabasz i Symeon, którego zwano Niger, i Lucyjus Cyrenejczyk, i Manahen, który był wychowany z Herodem Tetrarchą, i Saul. A gdy oni służbę Pańską jawnie odprawiali i pościli, rzekł im Duch Święty: Odłączcie mi Barnabasza i Saula do tej sprawy, do którejm ich powołał.”  (Dz 13:1-2),  BG).

W relacji Marka, z Cezarii Filipowej, nie ma mowy o tych wszystkich  niebotycznych prerogatywach, które fałszerz przyznał Piotrowi, w szesnastym rozdziale ewangelii Mateusza. Markowi nic nie jest wiadomo, że Chrystus Pan przyznał Piotrowi władzę odpuszczania ludziom wszelkich grzechów: “I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie”  (Mt 16:19). Kościół rzymski z biskupem Rzymu. jako papieżem na czele, uzurpuje sobie prawo do sądzenia świata, czyli prawo do odpuszczania ludziom wszelkich grzechów, jak też prawo do wyklinania (anatema) rzekomych heretyków, nieposłusznych najwyższej władzy biskupa Rzymu Pontifex Maximus.  Wobec tego, że prerogatywy przyznane rzekomo przez Chrystusa Piotrowi są tak niebotyczne, i fakt przemilczenia ich w ewangeliach Marka oraz Łukasza, jak też przez apostoła Jana  dowodzi,  że ta proklamacja Piotra na “opokę” kościoła jest zmyśloną fikcją, ponieważ według nauki Pisma Świętego, to nie dzięki piotrowej opoce Kościół Boży nie ulegnie zagładzie i bramy piekła nie zdołają go  zwyciężyć (Mt  16:18), lecz dzięki zwycięstwu Chrystusa nad grzechem, a tym samym nad śmiercią, lud Boży, czyli Kościół odniósł zwycięstwo nad śmiercią: “Gdzież jest, o śmierci twoje zwycięstwo? Gdzież jest, o śmierci, twój oścień? (1 Kor 15:55).  “Bogu niech będą dzięki za to, że dał nam odnieść zwycięstwo przez Pana naszego Jezusa Chrystusa” (1 Kor 15:57, BT).

Chrystus powołuje Pawła apostołem pogan:  “Dzięki niej jestem z urzędu sługą Chrystusa Jezusa wobec pogan sprawującym świętą czynność głoszenia Ewangelii Bożej po to, by poganie stali się ofiarą Bogu przyjemną, uświęconą Duchem Świętym” (Rz 15:16, BT). Nie posłał Chrystus do Rzymu Szymona Piotra, lecz posłał do Rzymu  apostoła Pawła. Pomimo, że Paweł początkowo prześladował wyznawców Chrystusa, to nie Szymon Piotr został posłany do Rzymu, lecz Paweł z Tarsu. Chrystus Pan znał nieobłudną wiarę Pawła, że będzie on skutecznym narzędziem, który zaniesie ewangelię Bożą do Rzymu stolicy pogańtwa. Relacja autora księgi Dziejów Apostolskich Łukasza, przeczy twierdzeniu katolickich egzegetów, że apostoł Piotr został wybrany misjonarzem pogan i pełnił urząd biskupa w Rzymie, od  33 aż do 64 roku, czyli aż do swojej śmierci. Temu twierdzeniu zaprzecza powołanie Pawła, na misjonarza pogan,  któremu Chrystusa Pan  zlecił zanieść  Ewangelię Bożą do cesarzy Rzymu: “Panie – odpowiedział Ananiasz – słyszałem z wielu stron, jak dużo złego wyrządził ten człowiek świętym Twoim w Jerozolimie.  I ma on także władzę od arcykapłanów więzić tutaj wszystkich, którzy wzywają Twego imienia.  Idź – odpowiedział mu Pan – bo wybrałem sobie tego człowieka za narzędzie. On zaniesie imię moje do pogan i królów, i do synów Izraela.  I pokażę mu, jak wiele będzie musiał wycierpieć dla mego imienia.” (Dz. 9: 13-16, BT). 

Nie szukał Paweł Piotra w Rzymie, lecz w roku 53, spotkał się z Szymonem Piotrem w Antiochii. Dwulicowe zachowanie Szymona Piotra w pełni ukazuje jego charakterystyczną niestabilność, co nie dyskredytowało go, jako apostoła Chrystusa, ponieważ Szymon był zaangażowanym misjonarzem, który dla rozgłoszenia Ewangelii Chrystusowej uczynił bardzo wiele. Ujemne fakty o Szymonie zostały przywołane, by ukazać, że Piotr nie pełnił w Kościele apostolskim roli, jakiejś nieomylnej “głowy”, która o wszystkim sama decyduje. Księga Dziejów Apostolskich, ukazująca życie religijne pierwotnego Kościoła, dowodzi z absolutną pewnością, że Chrystus Pan nie proklamował Szymona Piotra na “opokę”, ponieważ tą przewodnią mocą w Kościele, Nowego Przymierza, był Duch Boga Ojca (1Kor 12:1-6), który był obiecany Kościołowi: “Wy jesteście świadkami tego.  Oto Ja ześlę na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie uzbrojeni mocą z wysoka”  (Łuk 24:48, BT).

Szymon Piotr misjonarzem obrzezanych: Katoliccy egzegeci twierdzą, że po niespełna dziesięciu latach od zmartwychwstania Pana Jezusa, Szymon Piotr miał się rzekomo udać do Rzymu, aby tam założyć chrześcijański kościół i sprawować w nim urząd pierwszego chrześcijańskiego biskupa Rzymu: “Papież jest następcą świętego Piotra i widzialną głową kościoła oraz reprezentantem Chrystusa na ziemi. Święty Piotr około roku 64 n.e. zmarł jako urzędujący biskup Rzymu, dlatego papież jest prawomocnym następcą Piotra i rządzi całym kościołem” (Katechizm Kościoła Katolickiego, 1927).

Apostoł Paweł kierował się zasadą, aby głosić Ewangelię tam, gdzie imię Chrystusa nie było jeszcze znane, aby nie posądzono go, że buduje na cudzym fundamencie, który położył już ktoś inny: “A poczytywałem sobie za punkt honoru głosić Ewangelię jedynie tam, gdzie imię Chrystusa było jeszcze nie znane, by nie budować na fundamencie położonym przez kogo innego”  (Rz 15:20, BT). Ta honorowa zasada apostoła Pawła wyklucza twierdzenie katolickich egzegetów, że Szymon sprawował urząd biskupa w Rzymie i głosił tam Ewangelię Chrystusową, rzekomo już kilka lat przed przybyciem do Rzymu apostoła Pawła. Twierdzenie rzymsko katolickiego Kościoła, że Piotr prowadził działalność misyjną w Rzymie, nie jest poparta wiarygodnymi dowodami z Pisma Świętego. Dowodzi tego postanowienie soboru Jerozolimskiego, na którym zostało przez apostołów, którzy natchnieni Duchem Boga Ojca postanowili, że Paweł oraz Barnaba pójdą misjonarzować do pogan, natomiast: Jakub, Jan oraz Szymon Piotr, zostali wyznaczeni do działalności misyjnej wpośród braci obrzezanych, to postanowienie soboru Jerozolimskiego o rozdzieleniu misyjnej działalności pomiędzy Żydami a braćmi pochodzącymi z pogan, zostało przez obie grupy misyjne zaakceptowane przez podanie sobie rąk:  “Ten bowiem, który dał Piotrowi moc sprawowania posłannictwa wśród Żydów, dał ją i mnie wśród pogan –  i wiedząc o łasce, jaką otrzymałem, Jakub, Kefas i Jan, uważani za filary, podali ręce mnie i Barnabie na znak wspólnoty. Myśmy mieli pójść do pogan, oni natomiast do Żydów.”  (Ga 2:9-10, BP). 

Wspólna praca Pawła z Akwilą i Pryską oraz codzienne kontakt, zaowocował nawróceniem się Akwili oraz Pryscyli, którzy jako wyznawcy Judaizmu uwierzyli, w Chrystusa i jego Ewangelię opowiedzianą im przez Pawła, który przekonał ich, że Jezus Chrystus jest obiecanym Mesjaszem przepowiedzianym przez Pisma prorockie, w wyniku czego małżeństwo Akwilów  przyjęło chrzest święty w imię Chrystusa.  Akwila oraz Pryska jako wyznawcy Judaizmu, o Chrystusie słyszeli tylko negatywne rzeczy, szkalujące Jezusa jako awanturnika i heretyka. Jednak Paweł przekonał Akwilę i Prycylę, że Jezus z Nazaretu narodzony w Betlejem, jest rzeczywiście przepowiedzianym przez proroków Mesjaszem i zbawicielem świata. Paweł dzięki pracy w warsztacie Akwili i Pryscylli, zapewniającej mu utrzymanie, mógł się całkowicie poświęcić pracy misyjnej i przekonywać Żydów i Greków, że Jezus z Nazaretu narodzony w Betlejem, jest  tym oczekiwanym od wieków Mesjaszem: “A w każdy szabat udawał się [Paweł] na dysputy do synagogi i starał się przekonać o słuszności swojej nauki tak Żydów, jak i Greków. Kiedy zaś Sylas i Tymoteusz przybyli z Macedonii, Paweł poświęcił się już wyłącznie nauczaniu, wykazując Żydom, że Jezus jest Mesjaszem” (Dz 18:4-5, BWP). 

Powracając do sprawy wygnania z Rzymu wszystkich Żydów przez cesarza Klaudiusza w roku 49, nieodparcie ciśnie się na usta pytanie, gdzie podział się Żyd Szymon Piotr, gdy cesarz Klaudiusz wypędzał z Rzymu wszystkich Żydów?  Jeżeli jak twierdzą katoliccy historycy, że Szymon sprawował w Rzymie  już od 33 roku, aż do 67 roku urząd  chrześcijańskiego biskupa, to dlaczego o tej działalności misyjnej Szymona Piotra w Rzymie,  jako apostoła Pana Jezusa Łukasz nic nie zanotował? 

Z księgi Dziejów Apostolskich dowiadujemy się także, że Łukasz był osobiście w Rzymie, co najmniej dwukrotnie, wobec tego, czy Łukasz – kronikarz Apostolskiego Kościoła o fakcie założenia przez apostoła Szymona Piotra chrześcijańskiego kościoła w Rzymie, mógłby nie wiedzieć?  Czy Łokasz mógłby nie wiedzieć o męczeńskiej śmierci Szymona Piotra w Rzymie? Dlaczego Akwilla i jego małżonka Pryscylla, będący z pochodzenia Żydami, zostali z Rzymu wygnani, natomiast, o wygnaniu Szymona Piotra, jako palestyńskiego Żyda nie istnieje żadne świadectwo?

Około 55 roku Paweł napisał list do Kościoła chrześcijańskiego w Rzymie, który zgromadzał się w prywatnym mieszkaniu małżeństwa Akwilów, którzy po śmierci cesarza Klaudiusza powrócili do Rzymu, gdzie zorganizowali chrześcijański zbór, zgromadzający się w ich prywatnym mieszkaniu. W tym liście Paweł pozdrawia imiennie 27 osób, (Rz 16: 3-16), lecz wpośród tych 27 osób tego pierwszego chrześcijańskiego Kościoła, Paweł nie pozdrawia  Szymona, ponieważ Szymon nie był obecny wpośród tego zgromadzenia: “Pozdrówcie współpracowników moich w Chrystusie Jezusie, Pryskę i Akwilę, którzy za moje życie nadstawili swe głowy i którym winienem wdzięczność nie tylko ja sam, ale i wszystkie Kościoły [nawróconych] pogan. Pozdrówcie także Kościół, który się zbiera w ich domu.“ (Rz 16: 3.5). Paweł pozdrawia Pryscylę i Akwilę, którzy uprzednio w Koryncie oraz w Efezie razem z Pawłem pracowali w dziele Ewangelii,  i  zakładali chrześcijańskie zbory, czyli kościoły. 

Dla właściwego zrozumienia listu apostoła Pawła do Rzymian, należy  mieć na uwadze, że adresatami tego listu Pawła są chrześcijanie, zarówno żydowskiego, jak i pogańskiego pochodzenia, czyli: “Wszystkim, którzy przebywają w Rzymie, umiłowanym przez Boga, świętym wybrańcom – łaska wam i pokój od Boga, Ojca naszego, i Pana, Jezusa Chrystusa.” (Rz 1: 7, BT)

Apostoł Paweł w tym liście zwraca się do  “świętych”, czyli do wierzących w Chrystusa, a także do judaistycznej diaspory, która jednak w odróżnieniu od chrześcijan, nie wierzyła w Mesjasza, narodzonego w Betlejem. Paweł pisze  do swoich ziomków, że gorąco się modlił, aby wreszcie mógł za wolą Bożą do nich przybyć, i użyczyć im daru duchowego dla ich umocnienia, “to jest, abyśmy się wzajemnie podnieśli na duchu poprzez wspólną wiarę, waszą i moją”  (Rz 1:12, BT).  Apostoł Paweł miał gorące pragnienie podzielić się swoją wiarą w Chrystusa, ze swoimi współbratymcami z Palestyny, których wiara była inna i różniła się tym, że nie wierzyli w Chrystusa narodzonego w Betlejem:  “Przeto, co do mnie, gotów jestem głosić Ewangelię i wam, mieszkańcom Rzymu. Bo ja nie wstydzę się Ewangelii, jest bowiem ona mocą Bożą ku zbawieniu dla każdego wierzącego, najpierw dla Żyda, potem dla Greka.”  (Rz 1:15. BT).  Ta judaistyczna diaspora mieszkająca już w Rzymie nie znała prawdy o Mesjaszu, a wieści jakie do nich docierały z ojczystego kraju przedstawiały Jezusa z Nazaretu, jako  mąciciela i bluźniercę, czyniącym się rzekomo równym Bogu. Paweł pisze, do swoich ziomków, że wielokrotnie zamierzał przybyć do Rzymu i opowiedzieć im prawdę o Mesjaszu, przepowiedzianym przez pisma prorockie: “Nie chcę też, byście nie wiedzieli, bracia, że wiele razy miałem zamiar przybyć do was – ale aż dotąd doznawałem przeszkód – aby zebrać nieco owocu także wśród was, podobnie jak wśród innych pogan.”  (Rz 1: 13, BW). Powyższy cytat Pawła dowodzi, że Piotr nie prowadził w Rzymie działalności ewangelizacyjnej, ani wpośród żydowskiej diaspory, ani też nie głosił Ewangelii Rzymianom. Jeżeli Paweł przyrównuje żydów z diaspory do pogan, którym pragnie opowiadać Ewangelię Bożą i pozyskać ich do Chrystusa, to znaczy, że nikt przed Pawłem nie głosił w Rzymie Chrystusa i  jego Ewangelii.  Pragnienie apostoła Pawła, zwiastowania w Rzymie Jezusa Chrystusa, byłoby ze strony Pawła bez sensu, gdyby Piotr już 22 lata przed Pawłem głosił Chrystusa w Rzymie, który miał, jak twierdzą katoliccy historycy, założyć tam pierwszy chrześcijański kościół. W tym miejscu należy znowu wspomnieć, że pierwszy chrześcijański Kościół. wyznający Chrystusa, został założony w Rzymie przez Akwilę i Pryscylę, dopiero po śmierci cesarza Klaudiusza w 55 roku.  Pierwszymi adresatami listu Pawła do Rzymian, są umiłowani w Panu powołani święci, czyli członkowie Kościoła w Rzymie, którzy uwierzyli  w Jezusa z Nazaretu, jako  Mesjasza przepowiedzianego przez proroków. Umiłowani przez Pawła Pryska i Akwila, jego współpracownicy w dziele Ewangelii, którzy z Pawłem pracowali w Koryncie oraz w Efezie, po śmierci cesarza Klaudiusza, wrócili do Rzymu, gdzie założyli pierwszą chrześcijańską gminę, która zbierała się w ich domu: “Pozdrówcie współpracowników moich w Chrystusie Jezusie, Pryskę i Akwilę,  którzy za moje życie nadstawili swe głowy i którym winienem wdzięczność nie tylko ja sam, ale i wszystkie Kościoły [nawróconych] pogan.”  (Rz 16: 3-4,  BT).

Jeżeli Kościół Boży miał być zbudowany na Piotrze, jako “opoce” który otrzymał klucze do królestwa Bożego, oraz nieograniczoną władzę odpuszczenia ludziom wszelkich grzechów, sięgającą aż do samego nieba, to dlaczego Pan Jezus nie kończy tej rzekomej proklamacji w Cezarii Filipowej  słowami: “a nikomu nie mówcie że Szymon Piotr  jest opoką kościoła“,  lecz zakończył tę rozmowę zupełnie nielogicznie, zabraniając uczniom, aby nikomu nie mówili, że on  Jezus jest Mesjaszem: “Wtedy surowo zabronił uczniom, aby nikomu nie mówili, że. On jest Mesjaszem” (Mt 16.20).  W tym miejscu każdy badacz Pisma Świętego powinien wytężyć swój umysł, aby w pełni zrozumieć manipulację dokonaną przez  rzymskiego skrybę. Kto jest Mesjaszem Piotr czy Chrystus? Kto jest opoką Piotr, czy Chrystus? Kto zmartwychwstał i zwyciężył bramy piekła, Piotr czy Chrystus? Prerogatywy jakie w obecności uczniów: Piotra Jakuba i Jana, Bóg Ojciec obiecał swojemu umiłowanemu Synowi, na Górze Przemienienia manipulant, będący na usługach cesarza Teodozjusza Wielkiego, przypisał Piotrowi. Fałszerz aby uwiarygodnić  proklamację Piotra, włożył je w usta Pana Jezusa: “A Ja ci też powiadam, żeś ty jest Piotr; a na tej opoce zbuduję kościół mój, a bramy piekielne nie przemogą go” (Mt 16:18, BT).

Przydawkę, którą w Cezarei Filipowej skryba włożył w usta Piotra: “Ty jesteś Synem Boga żywego“ również demaskuje fałszerza, ponieważ w Cezarii Filipowej Piotr nie był przekonany, że Jezus jest Synem Boga żywego, ponieważ usiłował Jezusowi wyperswadować pójście do Jerozolimy: “A wziąwszy go Piotr na stronę, począł go strofować, mówiąc: Zmiłuj się sam nad sobą, Panie! nie przyjdzie to na cię.  A on obróciwszy się, rzekł Piotrowi: Idź ode mnie, szatanie! jesteś mi zgorszeniem; albowiem nie pojmujesz tego, co jest Bożego, ale co jest ludzkiego”  (Mt 16:22, BT)

Olśnienie uczniów na Górze Przemienienia: O tym, że Jezus jest synem Boga żywego, Szymon Piotr przekonał się dopiero po sześciu dniach, po rozmowie z Jezusem w Cezarii Filipowej, co stało się na Górze Przemienienia, (Mt 17:1-2), gdzie Pan Jezus został przed uczniami przemieniony, a jego twarz zalśniła jak słońce, a z potężnego majestatu nieba doszedł ich głos Ojca:  “Po sześciu dniach zabiera Jezus Piotra, Odzienie Jego stało się białe, tak lśniące, że tego nie potrafi wybielić żaden folusznik na ziemi. I okazał się im Eliasz i Mojżesz, którzy rozmawiali z Jezusem.  Piotr na to rzekł do Jezusa: Mistrzu, stało się dobrze, że tu jesteśmy. Postawmy więc trzy namioty, jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza. Nie zdawał bowiem sobie sprawy z tego, co mówi, gdyż ogarnęło ich przerażenie. Nadszedł obłok, który ich okrył, a głos odezwał się z obłoku: Ten jest Syn mój miły, Jego słuchajcie! kazał im, aby nie mówili nikomu, o tym, co widzieli, aż Syn Człowieczy powstanie z martwych. ”  (Mk 9:2-7, Biblia Lubelska). Wbrew świadectwu trzech uczniów Pana Jezusa, kościelny skryba zmanipulował słowa Ojca niebieskiego, który zapewnił Syna Człowieczego, na świętej Górze, że Szatan nie będzie mógł go przemóc i w grobie zatrzymać, ponieważ zmartwychwstanie, lecz skryba tę obietnicę Ojca przypisał Piotrowi: “To usłyszawszy uczniowie, upadli na twarz swoje i bali się bardzo. Tedy przystąpiwszy Jezus dotknął się ich i rzekł: Wstańcie, a nie bójcie się.  A oni podniósłszy oczy swoje, nikogo nie widzieli, tylko Jezusa samego. A gdy zstępowali z góry, przykazał im Jezus, mówiąc: Nikomu nie powiadajcie tego widzenia, aż Syn człowieczy zmartwychwstanie” (Mt 17: 6-9, BT).

W drodze do Jerozolimy: Pan Jezus pokrzepiony obietnicą Ojca, że Szatan nie zdoła go w grobie zatrzymać, udaje się pełen otuchy do Jerozolimy, zabierając ze sobą swoich uczniów, aby przywódcom Izraela oznajmić ostatecznie, że on jest przepowiedzianym przez proroków Mesjaszem i zbawicielem świata: “A kiedy byli w drodze, zdążając do Jerozolimy, Jezus wyprzedzał ich, tak że się dziwili; ci zaś, którzy szli za Nim, byli strwożeni. Wziął znowu Dwunastu i zaczął mówić im o tym, co miało Go spotkać: Oto idziemy do Jerozolimy. Tam Syn Człowieczy zostanie wydany arcykapłanom i uczonym w Piśmie. Oni skażą Go na śmierć i wydadzą poganom. I będą z Niego szydzić, oplują Go, ubiczują i zabiją, a po trzech dniach zmartwychwstanie.”  (Mk. 10:32-34).

Wiekuisty i jedyny Bóg Jahwe Zastępów objawił  Szymonowi, na Górze Przemienienia, że Jezus jest umiłowanym synem Boga żywego, o czym Szymon Piotr pisze w swoim drugim liście:  “Otrzymał bowiem od Boga Ojca cześć i chwałę, gdy taki oto głos Go doszedł od wspaniałego Majestatu: To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie. I słyszeliśmy, jak ten głos doszedł z nieba, kiedy z Nim razem byliśmy na górze świętej”  (2 Pt 1:17-18,  BT). 

Bóg Ojciec, który jest w niebie, objawił  Szymonowi, że Pan Jezus jest synem Boga żywego. Lecz uwaga! , nie objawił tego Bóg Ojciec Piotrowi w Cezarii Filipowej (Mt 16:17), lecz dopiero po sześciu dniach na Górze Przemienienia. Tam na świętej górze, Szymon Piotr trząsł się ze strachu, i nogi się pod nim ugięły, a także język mu się poplątał (Mk 9:6; Łk 9:33-35, BP), gdy usłyszał potężny głos  Jahwe Zastępów:  “Gdy on jeszcze mówił, oto obłok świetlany osłonił ich, a z obłoku odezwał się głos: To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie!  Uczniowie, słysząc to, upadli na twarz i bardzo się zlękli. A Jezus zbliżył się do nich, dotknął ich i rzekł: Wstańcie, nie lękajcie się!  Gdy podnieśli oczy, nikogo nie widzieli, tylko samego Jezusa. A gdy schodzili z góry, Jezus przykazał im mówiąc: Nie opowiadajcie nikomu o tym widzeniu, aż Syn Człowieczy zmartwychwstanie”. (Mt 17: 5-9, BT). 

Kto powstał z martwych i kogo bramy piekła nie przemogły?  biskupa Rzymu, czy Syna Człowieczego?  Czy Piotr – opoka  siedzi po prawicy Boga Ojca w niebie, czy oręduje w watykańskiej bazylice, gdzie jego statua posadzona na cesarskim tronie, stała się przedmiotem bałwochwalczej czci. Czyją krwią  został ród ludzki obmyty z grzechu, krwią  biskupa Rzymu, czy krwią Baranka Bożego Jezusa? 

Intronizacja świętego Piotra, czyli biskupa Rzymu na opokę Kościoła Imperium Romanum, jest dowodem fałszerstwa, dokonanego przez rzymskiego skrybę, który na polecenie cesarza intronizował w ewangelii Mateusza Piotra na opokę Kościoła.  Nie kto inny, jak św. Hieronim jest autorem tej perykopy w szesnastym rozdziale ewangelii Mateusza, który Piotra uczynił opoką, której bramy piekła nie przemogą: “Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą.” (Mt 16:18, BT).

Cesarski skryba wykreował Piotra na opokę Kościoła, oraz przypisał mu moc nad bramami grobu. Czy to kłamstwo, że bramy piekła Piotra nie przemogą, się spełniło?  Prorocy natchnieni Duchem Jahwe Zastępów przez wiele wieków przepowiadali, że opoką którą śmierć i grób nie przemogą, będzie syn Dawida, którego ciało nie ulegnie rozkładowi i skażeniu:  “Dawid jednak, zasłużywszy się swemu pokoleniu, zasnął z woli Bożej i został złożony u boku swych przodków, i uległ skażeniu. Lecz nie uległ skażeniu Ten, którego Bóg wskrzesił.”  (Dz, 13: 36-37, BT).  Dlatego oskarżamy kościelnego skrybę o fałszerstwo i manipulację w greckiej wersji Ewangelii Mateusza, który perfidnie posłużył się ustami Pana Jezusa. przypisując Piotrowi moc nad śmiercią i grobem. 

Nie uległ skażeniu w grobie jedynie Chrystus Pan, potomek Abrahama oraz Dawida, któremu na Górze Błogosławieństwa Bóg Ojciec zagwarantował, że mimo że zostanie w Jerozolimie zabity, to po trzech dniach zmartwychwstanie:  “Więc jako prorok, który wiedział, że Bóg przysiągł mu uroczyście, iż jego Potomek zasiądzie na jego tronie, widział przyszłość i przepowiedział zmartwychwstanie Mesjasza, że ani nie pozostanie w Otchłani, ani ciało Jego nie ulegnie rozkładowi. Tego właśnie Jezusa wskrzesił Bóg, a my wszyscy jesteśmy tego świadkami”  (Dzieje Ap. 2:30-32). 

Uczony w piśmie żądny kościelnej kariery:  Święty Hieronim wypełnił polecenie papieża Damazego I. oraz spełnił wolę cesarza, czyniąc w zredagowanej przez siebie greckiej wersji ewangelii Mateusza Piotra, opoką kościoła Imperium Romanum. Święty Hieronim nie był bezinteresowny, w okazywaniu lojalności wobec cesarza Teodozjusza I, spełniał służalczo jego dyrektywy, w oczekiwaniu, że rychło zostanie przez cesarza wynagrodzony i osadzony na biskupim tronie Rzymu, w miejsce papieża Damazego I. przeciwko któremu toczyło się dochodzenie o zamordowanie 137 osób, w bazylice Liberiusza. Hieronim był aktywnym współtwórcą totalitarnego państwa religijnego, o czym świadczy fakt, że niezwłocznie po ogłoszeniu przez cesarza Teodozjusza I chrześcijaństwa państwową religią cesarstwa (380), Hieronim przystąpił do pracy nad nową Biblią w języku łacińskim (382), zwaną Wulgatą.  Hieronim jako uczony w piśmie wielce się przysłużył religijnemu państwu, spełniając służalczo dyrektywy cesarza  przez zredagowanie także nowej ewangelii Mateusza, w języku greckim, w której dokonał największego oszustwa świata, wkładając w usta Chrystusa słowa: “Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą”  (Mat 16: 18, BT).  Piśmienna proklamacja Piotra na opokę kościoła sfabrykowana w ewangelii Mateusza, z polecenia cesarza Teodozjusza Wielkiego, była epokowym pociągnięciem, pozwalającym Kościołowi rzymskokatolickiemu sprawować duchową, czyli religijną tyranię nad narodami Europy przez okres średniowiecza, trwającego przez 1260 lat:  “A Niewiasta zbiegła na pustynię, gdzie miejsce ma przygotowane przez Boga, aby ją tam żywiono przez tysiąc dwieście sześćdziesiąt dni”  (Ap 12;6, BT).

Mając na uwadze, doniosłość tej rzekomej proklamacji Piotra na “opokę” w Kościele, rzekomo dokonanej przez Chrystusa,  dziwić musi, że ewangeliści Marek oraz Łukasz, ani też apostoł Jan, o  tej proklamacji Szymona Piotra rzekomo dokonanej przez Chrystusa, nie raczyli w swoich ewangeliach ani jednym słowem napomknąć. Wobec tego, że nie przetrwał też żaden manuskrypt ewangelii Mateusza w języku aramejskim, o istnieniu których piszą Ojcowie Kościoła w swoich pismach, zatem dziwić musi takie kompleksowe zniknięcie starych aramejskich manuskryptów,  pochodzących z przed okresu nicejskiego (325).  Ponieważ wszystkie rękopisy pra-ewangelii Mateusza w języku aramejskim, co do jednej, jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności zaginęły, dowodzi  to, że ta jedyna proklamacja istniejąca w greckiej wersji ewangelii Mateusza jest interpolacją, dokonaną z polecenia władzy cesarskiej oraz władzy biskupiej, dokonanej na przełomie czwartego i piątego wieku. Święty Hieronim redagując w czwartym wieku nową grecką wersję ewangelii Mateusza, dokonał licznych przeróbek w jej tekstach, o czym dowiadujemy się z korespondencji św. Hieronima do papieża Damazego I, w której św Hieronim przyznaje się do poczynionych przeróbek, dokonanych z polecenia papieża Damazego I, (305-384) oraz cesarza Teodozjusza Wielkiego. O procederze ingerowania w tekst Pisma Świętego, dowiadujemy się także z korespondencji, pomiędzy św. Hieronimem a św. Augustynem.  *Łaciński tekst korespondencji Hieronima do papieża Damazego I. cytuje w swoim dziele: P. Migne,  Patroogiae cursus completus, series Graeca (MPG) 29, Sp. 525 ff.). 

Przechrzczenie Szymona na Piotra:  Według tekstu zapisanego w Ewangelii Jana, Pan Jezus przechrzcił rzekomo Szymona i nadał mu łacińskie imię Piotr:  “I przyprowadził go do Jezusa. A Jezus wejrzawszy na niego rzekł: Ty jesteś Szymon, syn Jana, ty będziesz nazywał się Kefas – to znaczy: Piotr” (Ew. Jana 1:42, BT).

Ta nieuzasadniona zamiana imienia Szymonowi przez Pana Jezusa, nie tylko jest niedorzeczna, lecz jest dowodem fałszerstwa, ponieważ w tym czasie imię Piotr, nie było jeszcze w Palestynie znane, i nie jest znany też żaden Izraelita, żyjący w czasach Chrystusa, noszący imię Piotr.  Gdy Szymon przez swojego brata Andrzeja został zaprowadzony do Jezusa, to nosił on aramejskie imię Simeon Barjona, czyli „Szymon syn Jona“, które było zapisane w rodzinnej genealogii i nie istniały żadne obiektywne okoliczności, które uzasadniałyby zmieniać Szymonowi jego imię, przez Pana Jezusa. Twierdzenie egzegetów, że powodem przechrzczenia Szymona, był  plan Jezusa, zakładający utworzenie późniejszej  alegorii  Piotr – “skała”, mającą uwiarygodnić późniejszą rzekomą nominację Piotra  na “opokę” przez Jezusa, por BJW. Ten argument jest zupełnie bezzasadny, jakoby prorocy przepowiadali, że “opoką” kościoła na Syjonie będzie jakiś Żyd noszący łacińskie imię  Piotr?  To przechrzczenie Szymona jest dowodem zaplanowanej manipulacji przez cesarskiego skrybę, ponieważ nie jakaś alegoryczna gra słów miała być podstawą powołania opoki Kościoła, lecz wybranie Boże, które Bóg Ojciec przewidział już przed założeniem świata: On był wprawdzie przewidziany przed stworzeniem świata, dopiero jednak w ostatnich czasach się objawił ze względu na was. (1 Pt 1:20). Nie przewidywał Wiekuisty Bóg, że opoką w Kościele będzie Żyd o imieniu Piotr, lecz Bóg Ojciec sam wybrał na Syjonie opokę Kościoła Nowego Przymierza:  “Jako napisano: Oto kładę w Syonie kamień obrażenia i opokę otrącenia, a wszelki, który w niego wierzy, nie będzie pohańbiony.” (Rz 9:33, BG).

Przepowiednie mesjańskie przepowiadały, że tym kamieniem węgielnym Kościoła Nowego Przymierza będzie potomek Dawida:  “Kamień odrzucony przez budujących, stał się kamieniem węgielnym. Stało się to przez Jahwe; cudem jest w naszych oczach.”   Ps 118:20-21, BL).

Argumentacja egzegetów katolickich, że o Piotr został przez Chrystusa ustanowiony opoką Kościoła, stała się dla nich pułapką, demaskującą ich manipulacje, ponieważ Pan Jezus nie mógł proklamować Szymona Piotra opoką kościoła, jeżeli wszystkie mesjańskie proroctwa przepowiadały, że skałą Kościoła Bożego, która zostanie przez przywódców żydowskich odrzucona, będzie Jezus Chrystus: “To On właśnie stał się kamieniem węgielnym odrzuconym przez budowniczych. Nie ma bowiem poza Nim zbawienia, gdyż na świecie nie ma innego imienia danego ludziom, dzięki któremu moglibyśmy być zbawieni.”  (Dzieje Ap, 4:11-12).

Przechrzczenie Szymona na Piotra, zapisane w greckiej wersji Ewangelii Jana, jest manipulacją, która miała znaczenie tylko dla rzymskiego skryby. Dowodem, że przechrzczenie Szymona i nadanie mu łacińskiego imienia “Piotr”, nie miało miejsca, potwierdza fakt, że Chrystus Pan, nie nazywa  Szymona nigdy Piotrem, lecz zawsze zwraca się do Szymona, jako do syna Jony, co po hebrajsku znaczy Bar-Jona: (Mt. 16:17; Mt. 17:25-26; Mk.14:37; Łuk 7:40; Łk. 22:31.34; J. 21:16-17).  Tak samo postępuje brat Pana Jezusa Jakub, który nie nazywa Szymona Piotrem, lecz zawsze Szymonem: “A gdy i oni umilkli, zabrał głos Jakub i rzekł: Posłuchajcie mnie, bracia!  Szymon opowiedział, jak Bóg raczył wybrać sobie lud spośród pogan.”  (Dz. 15 13.14). Urzędowy skryba spreparował alegorię Piotr – opoka, aby uwiarygodnić, że Chrystus Pan Piotra ustanowił skałą Kościoła.  Skryba nie przewidział, że ta jego manipulacja spowoduje wiele niespójności, które zdradzą jego manipulacje.  Bar-Jona nie urodził się w Grecji ani też w Rzymie, aby nosić łacińskie imię Piotr, potwierdza to postępowanie Pana Jezusa, który nigdy nie nazwa Szymona Piotrem, lecz zawsze konsekwentnie nazywa Szymona Szymonem: “Szymonie, Szymonie, oto szatan uprosił sobie, że was przesieje jak pszenicę. Ale Ja wstawiłem się za tobą, aby twoja wiara nie ustała. A ty ze swej strony umacniaj twoich braci”  (Łk 22:30-32).

“Błogosławiony jesteś Szymonie”   Tych słów Pan Jezus nie powiedział do Piotra w Cezarei Filipowej, ponieważ w Cezarii Filipowej Szymon Piotr nie wierzył, że Jezus jest Synem Boga żywego, który go wskrzesi z martwych:  “Odtąd zaczął Jezus wskazywać swoim uczniom na to, że musi iść do Jerozolimy i wiele cierpieć od starszych i arcykapłanów, i uczonych w Piśmie; że będzie zabity i trzeciego dnia zmartwychwstanie. A Piotr wziął Go na bok i począł robić Mu wyrzuty: Panie, niech Cię Bóg broni! Nie przyjdzie to nigdy na Ciebie.” (Mt 16:21-22, BT). Przekonania, że Jezus jest Synem Boga żywego, Szymon Piotr nie nabrał w Cezarii Filipowej, lecz dopiero na Górze Przemienienia, gdzie usłyszał głos Boga Ojca, i gdzie drżąc ze strachu upadł na ziemię, przed majestatem żywego Boga:  “oto obłok świetlany osłonił ich, a z obłoku odezwał się głos: To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie! Uczniowie, słysząc to, upadli na twarz i bardzo się zlękli.”  (Mat 17:5-6).  “I zaraz potem, gdy się rozejrzeli, nikogo już nie widzieli przy sobie, tylko samego Jezusa. A gdy schodzili z góry, przykazał im, aby nikomu nie rozpowiadali o tym, co widzieli, zanim Syn Człowieczy nie powstanie z martwych.  Zachowali to polecenie, rozprawiając tylko między sobą, co znaczy powstać z martwych.(Mk 9: 7-10). Natomiast rzeczywiste słowa, które Jezus powiedział do Szymona Piotra w Cezarei Filipowej, były odpowiedzią na niewiarę Szymona Piotra, że Pan Jezus mógłby po trzech dniach powstać z martwych:   “A Piotr wziął Go na bok i począł robić Mu wyrzuty: Panie, niech Cię Bóg broni! Nie przyjdzie to nigdy na Ciebie”  (Mt 16:22, BT). Szymon chciał Jezusowi wyperswadować pójście do Jerozolimy, aby tam ogłosił  przywódcom Izraela Ewangelię, o zmartwychwstaniu umarłych i przyjściu Królestwa Bożego, gdzie oczekiwała go męka i śmierć krzyżowa. Zatem słowa Pana Jezusa, powiedziane do Szymona Piotra, “błogosławiony jesteś Szymonie”, zostały przez Pana Jezusa powiedziane na Górze Błogosławieństwa, a nie z Cezarii Filipowej.  Lecz skryba potrzebował tych słów już w Cezarii Filipowej, aby złagodzić złe wrażenie, jakie powstało w dalszym ciągu dialogu, po nazwaniu Szymona przez Jezusa Szatanem i zawadą: “Zejdź Mi z oczu, szatanie! Jesteś Mi zawadą, bo nie myślisz o tym, co Boże, ale o tym, co ludzkie”(Mt 16:23, BT).

Szymon Piotr dopiero na Górze Błogosławieństwa przekonał się, że Pan Jezus jest “Synem Boga żywego”, gdzie usłyszał potężny głos Boga Ojca, który oznajmił Szymonowi oraz jego towarzyszom, że Syn Człowieczy Jezus jest umiłowanym Synem Boga Wszechmogącego, którego powinni słuchać  (17,5).   Tego nie objawiły Szymonowi “ciało i krew”, lecz objawił to Szymonowi sam Bóg Ojciec, co Szymon potwierdził w swoim drugim liście:  Otrzymał bowiem od Boga Ojca cześć i chwałę, gdy taki oto głos Go doszedł od wspaniałego Majestatu: To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie.  I słyszeliśmy, jak ten głos doszedł z nieba, kiedy z Nim razem byliśmy na górze świętej.”  (2 Pt 1:17-18, BT). 

Chrystus Pan modli się o wiarę Szymona: Chrystus nie był w Cezarii Filipowej opętany, ażeby brew jego chwiejności i słabej wiary Szymona, proklamować go na opoką Kościoła Nowego Przymierza. (Mt 7:24-26). Kościół Boży którego bramy piekła nie miały przemóc nie został zbudowany na niepewnej wierze Szymona.  Chrystus Pan nie udzielił  Szymonowi władzy sięgającej aż do samych niebios, aby zaledwie dwa zdania dalej nazywać Szymona Piotra zawadą i Szatanem, i że powinien zejść Jezusowi z oczu.  Te dyskrepancje są dziełem sfabrykowanym przez cesarskiego skrybę, które zdradzają jego manipulacje. To jest prawdą, że Szymon w swoim myśleniu na początku swego apostolstwa był jeszcze przyziemny, a jego wiara była chwiejna, dlatego Pan Jezus modlił się za Szymonem, aby jego wiara się nie załamała: “Szymonie, Szymonie! Oto szatan domagał się, żeby mógł was przesiać jak pszenicę. Lecz Ja prosiłem za tobą, żeby się nie załamała wiara twoja. Ty zaś, nawróciwszy się raz, umacniaj twoich braci”  (Łk 22:31-32, BWP). 

Kto kto jest największy w Kościele Bożym?  Słowa rzekomo powiedziane przez Jezusa do Piotra: “Otóż i Ja tobie powiadam“ (Mt 16:18), Pismo Święte demaskuje jako kłamstwo fałszerza, który aby nadać temu kłamstwu wiarygodność, posłużył się ustami Pana Jezusa, lecz skryba nie przemyślał tego, że dziesiątki tekstów Pisma Świętego, przeczą tej proklamacji Szymona na opokę Kościoła Nowego Testamentu. Nie mógł Pan Jezus raz głosić uczonym w Piśmie, że on sam jest skałą Kościoła, i jeżeli oni w to nie uwierzą, to poginą w swoich grzechach, a innym razem proklamować i mianować Szymona Piotra opoką Kościoła, którego śmierć i grub nie przemogą.  Ta rzekoma proklamacja w greckiej wersji ewangelii Mateusza: “A ja tobie powiadam, iżeś ty jest opoka, a na tej opoce zbuduję kościół mój, a bramy piekielne nie zwyciężą go.” (Mt 16:18, Biblia J Wujka), jest w świetle Pisma Świętego sama w sobie dowodem fałszerstwa, ponieważ Chrystus Pan nie mógł postępować wbrew proroctwom oraz woli Boga Ojca i wyświęcić Szymona Piotra, na opokę Kościoła Bożego Nowego Przymierza i tym samym zdyskredytować postanowienie Boga Ojca, który przez proroków obwieścił Izraelowi oraz światu, że opoką Kościoła Bożego na Syjonie będzie Mesjasz syn Dawida:  “Dlatego tak mówi Pan, Jahwe: – Oto Ja kładę na Syjonie kamień, kamień wypróbowany, drogocenny kamień węgielny, utwierdzony jako fundament. Kto weń wierzy, ten się nie zachwieje.” (Iz 28:16, BP).

 Wywyższenie Piotra przez kościelnego fałszerza, przyznające mu uprawnienia sięgające aż do wieczności, są wielkim oszustwem, czego dowodzi spór uczniów Pana Jezusa, którzy posprzeczali się między sobą, kto z nich jest największy w Kościele Chrystusa:  “Tak przyszli do Kafarnaum. Gdy był w domu, zapytał ich: O czym to rozprawialiście w drodze? Lecz oni milczeli, w drodze bowiem posprzeczali się między sobą o to, kto z nich jest największy” (Mk 9:33-34, BT).  Sprzeczka pomiędzy uczniami, kto z nich jest największy, w Kościele Chrystusa, która miała miejsce po zejściu Pana  Jezusa z uczniami z Góry Przemienienia, dowodzi  że nic uczniom nie było wiadomo, o rzekomym mianowaniu Szymona Piotra skałą Kościoła Bożego Nowego Testamentu. Jeżeli Pan Jezus w drodze do Cezarii Filipowej, w obecności wszystkich uczniów rzekomo nominował  Szymona Piotra opoką Kościoła, i udzielił mu nie ograniczonej władzy sięgającej aż do nieba, to fakt że uczniowie sprzeczali się  pomiędzy sobą, kto z nich miał być w Kościele największy dowodzi, że o tej rzekomej nominacji Szymona Piotra na opokę Kościoła uczniom Pana Jezusa  nic nie było wiadomo.  Kolejny dowód, że Szymon nie był przez Pana Jezusa ustanowiony największym, czyli skałą w Kościele chrześcijańskim, świadczy fakt, że ewangeliści: Marek, Łukasz, oraz Jan, w swoich relacjach, są tak skrupulatni i jednomyślni, że wszyscy zanotowali przepowiednię Pana Jezusa, o trzykrotnym wyparciu się przez Szymona Pana Jezusa, natomiast żaden z nich nie zanotował tak ważnego faktu, rzekomej proklamacji Szymon Piotra na  opokę Kościoła. Ich milczenie odnośnie tej rzekomej nominacji Szymona, dowodzi, że taka nominacja wcale nie miała miejsca.  O  proklamacji na opokę Kościoła Bożego nie wie także nic apostoł Paweł, który w liście do Efezjan pisał: “zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus. W Nim zespalana cała budowla rośnie na świętą w Panu świątynię,”  (List do Efezjan 2:20-21).(11). “Fundamentu bowiem nikt nie może położyć innego, jak ten, który jest położony, a którym jest Jezus Chrystus.”  (1 Kor 3:11, BT).

Przyjście fałszywego Chrystusa na świat:  Chrześcijanie deklarujący, że ich wiara oparta jest na Piśmie świętym nie wierzą w proroctwa przepowiadające pojawienie się na świecie fałszywego Chrystusa, który zwiedzie narody do wiary w fałszywą ewangelię i skłoni mieszkańców ziemi do czczenia fałszywego boga Trójcy.  Fałszywy Chrystus pod splendorem i przepychem swoich wystawnych ceremonii, ukrywa największą tajemnicę dokonanego przez siebie zwiedzenia narodów, do czczenia fałszywego Boga kapitolińskiej Trójcy. Oznaką najwyższej czci fałszywego Chrystusa dla kapitolińskiej Trójcy, jest każde jego wystąpienie, gdy czyni w stronę audytorium trzy znaki krzyża i wymawia imię kapitolińskiej Trójcy: In nómine Patris, et Fílii, et Spíritus Sancti. Amen.  To hasło fałszywego Chrystusa jest  dowodem jego tożsamości, którym on się legitymuje w każdym jego publicznym wystąpieniu. Fałszywy Chrystus przychodzi do ludzi w imieniu fałszywego Boga Trójcy oraz przychodzi do ludzi w imieniu fałszywego zbawiciela świata, którego czci jako Boga zrodzonego  przed wszystkimi wiekami: “Oto jak można poznać, czy ktoś ma w sobie Ducha Bożego: każdy duch, który wyznaje, że Jezus Chrystus przyszedł na świat w prawdziwym, fizycznym ciele, jest z Boga. Kto zaś tego nie uznaje, nie przybywa od Boga, ale jest przeciwnikiem Chrystusa, antychrystem, który jak wiecie nadchodzi i już widać jego działanie w świecie. (1 List Jana 4:2-3), Słowo  Życia).  Chrystus Pan nie narodził się na świat jako Bóg, lecz lecz otrzymał życie od Ojca, jak to przepowiadały mesjańskie proroctwa:  “Każdy, kto wierzy, że Jezus jest Mesjaszem, z Boga się narodził, i każdy miłujący Tego, który dał życie, miłuje również tego, który życie od Niego otrzymał” (1 List Jana 5:1).  Albowiem tak Bóg Ojciec umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego, zrodzonego w mieście Dawida dał –  (Łk 2:11), lecz ludzie źli i przewrotni  przekręcili tę prawdę o miłości Ojca, twierdząc, że Mesjasz nie otrzymał życia od Boga Ojca, lecz jest stwórcą świata równym Ojcu: “Wielu bowiem pojawiło się na świecie zwodzicieli, którzy nie uznają, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele ludzkim. Taki jest zwodzicielem i Antychrystem”.  (2 List Jana 0:7, BT). 

A największą herezją ogłoszoną przez fałszywych Chrystusów, jest “Dogmat o Bożym Macierzyństwie Najświętszej Maryi Panny”, ogłoszony przez sobór w Efezie (431). Ten cesarski dogmat ogłoszony pod egidą cesarza Teodozjusza Wielkiego, zmuszający narody do posłuszeństwa cesarzowi i uprawiania szkaradnego kultu Artemidy efeskiej, (Dzieje Ap 19:23-40), będącym wielkim bluźnierstwem przeciwko świętej Ewangelii: “On jest kamieniem, odrzuconym przez was budujących, tym, który stał się głowicą węgła. I nie ma w żadnym innym zbawienia, gdyż nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni.”  (Dz 4:11-12, BT).

Lecz jaka ewangelia rozbrzmiewa ze stolicy fałszywego  Chrystusa, czy to jest Ewangelia Chrystusowa i Apostolska?  Posłuchajcie więc ludzie dobrej woli, co głosi wam stolica fałszywego Chrystusa: “Dziecko, które Maryja rodzi w Betlejem, nie jest maleńkim człowiekiem, w którym Bóg w specjalny sposób znalazł dla siebie mieszkanie. Nie, to ludzkie Dziecię jest Bogiem, a Maryja, która Je zrodziła, jest Matką Boga. Maryja, która porodziła to Dziecię, jest Matką samego Boga. „Ku zdumieniu natury na ziemi zrodziłaś Pana Boga, który sam Cię stworzył”  (Alma Redemptoris Mater).

Apostołowie Pana naszego Jezusa Chrystusa wiedzieli, o mającym w Kościele Chrystusa nastąpić zwiedzeniu i przekłamaniu świętej Ewangelii, dlatego ostrzegają oni tych, którzy głoszą fałszywą ewangelię, że doznają oni przekleństwa Bożego: “Już to przedtem powiedzieliśmy, a teraz jeszcze mówię: Gdyby wam kto głosił Ewangelię różną od tej, którą /od nas/ otrzymaliście – niech będzie przeklęty!  (List do Galatów 1:9, BT)

Kościół Boży, którego opoką jest Chrystus Pan, jest Kościołem zbudowanym na fundamencie apostołów i proroków, a nie na biskupie Rzymu, któremu oddają pokłon i cześć wszyscy mieszkańcy ziemi, w postaci wyznawania jego bluźnierczych dogmatów, o trzech Bogach równych sobie i tym zapierają się jedynego Boga i Ojca Pana naszego Jezusa Chrystusa; “Wszyscy mieszkańcy ziemi będą oddawać pokłon władcy, każdy, którego imię nie jest zapisane od założenia świata w księdze życia zabitego Baranka” (Apokalipsa 13:8, BT).

Nic więc dziwnego  że Chrystus Pan,  na pytanie uczniów, jakie będą znaki końca świata, przede wszystkim ostrzegł swoich uczniów, przed religijnym zwiedzeniem, któremu ulegnie wielu mieszkańców ziemi: “Powiedz nam, kiedy się to stanie, i co za znak, kiedy się to wszystko pełnić będzie?  A Jezus odpowiadając im, począł mówić: Patrzcie, aby was kto nie zwiódł.  Albowiem wiele ich przyjdzie pod imieniem mojem, mówiąc: Jam jest Chrystus, a wiele ich zwiodą” (Mk 13:6, BG).  To wielkie zwiedzenie  narodów i odstępstwo od prawdziwej Ewangelii rozpoczęło sie pod rządami cesarza Konstantyna Wielkiego, który pod pozorem sprzyjania chrześcijaństwu oraz rzekomej jedności chrześcijan, rozpoczął dekretami państwowymi wprowadzać nowe trynitarne doktryny, przeciwne nauce Pisma świętego. Cesarz Konstantyn zmusił ortodoksyjnych chrześcijan do wyznawania “Nicejskiego Wyznania Wiary”,  o współistotności  boskiej natury Boga Ojca z naturą Syna (Logosa). Ten sofizmat rzymskokatolickiej wiary, sobór któremu cesarz Konstantyn przewodniczył, został w roku 325 ogłoszony jako niemylny dogmat wiary, na uzasadnienie którego posłużono się  filozoficznym  greckim terminem “homousio”.

Dzieło odstępstwa od apostolskiego i ortodoksyjnego chrześcijaństwa, ku trynitaryzmowi, było kontynuowane przez kolejnych cesarzy, sprawujących zwierzchność nad Kościołem, co zostało w roku 381 w Konstantynopolu potwierdzone przez sobór zwołany przez cesarza Teodozjusza I,  oraz ogłoszeniem dogmatu, że Duch święty, który od Boga Ojca pochodzi, jest trzecią oddzielną osobą Boga w triadzie bóstw, czyli w Trójcy.  Stwierdzenie Pana Jezusa, że Duch święty pochodzi od Boga Ojca, nie jest dowodem jego odrębności, lecz jest to Duch Jahwe Zastępów:  “Wreszcie zostanie wylany na nas Duch Jahwe z wysokości. Wtedy pustynia stanie się sadem, a sad za las uważany będzie.  Na pustyni osiądzie prawo, a sprawiedliwość zamieszka w sadzie. Dziełem sprawiedliwości będzie pokój, a owocem prawa – wieczyste bezpieczeństwo.”  Iz 32:15-17, BT, wydanie 2/1972).

Rozpoczęte dzieło apostazji, czyli odstępstwo od prawdy Słowa Bożego osiągnęło swój szczyt w okresie  cezaropapizmu, gdy cesarze Rzymu sprawowali władzę świecką oraz władzę religijną w Kościele. Władcy cesarstwa rzymskiego, sprawujący władzę w Kościele w czasie cezaropapizmu głosili, że oni są zastępcami  Chrystusa na ziemi, i że żadne demony piekła i wiecznego ognia ich nie pochłoną, por Mt 16:18. Prerogatywy i prymat, jakie były wyłącznie przyznane biskupowi Rzymu przez cesarzy, dziedziczyli jego następcy, którzy stawali się sukcesorami prymatu,  a który jak twierdzą jego sukcesorzy obowiązuje i trwać będzie, aż do skończenia świata. Lecz biblijne proroctwa przepowiadają, że końcem świata fałszywego Chrystusa będzie jego całkowite unicestwienie: “A potem przyjdzie na niego sąd i zostanie pozbawiony władzy, będzie pokonany i starty z ziemi”  (Dan 7:26, BT). Unicestwienie i starcie fałszywego Chrystusa przepowiada też apostoł Paweł, w dniu gdy Chrystusa Pan powróci w chwale swojego Boga Ojca:  “Albowiem już działa tajemnica bezbożności. Niech tylko ten, co teraz powstrzymuje, ustąpi miejsca, wówczas ukaże się Niegodziwiec, którego Pan Jezus zgładzi tchnieniem swoich ust i wniwecz obróci [samym] objawieniem swego przyjścia” (2 Tess 2:7-8, BT). Duch Boży objawił Marcinowi Lutrowi, że biskup Rzymu jest przepowiedzianym przez proroka Daniela Antychrystem, lecz narody chrześcijańskie nie wyciągnęły z tej lekcji historii jakim była Wielka Reformacja żadnej nauki, dlatego narody wyznające bluźniercze nauki fałszywego Chrystusa skazane są na pohańbienie, w dniu powtórnego przyjścia Pana Jezusa. Chrześcijanie nie rozpoznali czasu swego zwiedzenia, ponieważ nie wierzą Chrystusowi ani prorokom Bożym, którzy odważyli się głosić prawdę i obnażać  kłamstwa oraz bluźnierstwa fałszywego Chrystusa, który tych świadków prawdy wyklinał i nakazywał spalać na stosach jako heretyków: Apostoł Paweł przepowiada, że dzień powtórnego przyjścia Pana Jezusa nie nastąpi, dopóki Fałszywy Chrystus nie zwiedzie narodów i nie nastąpi przekłamanie świętej Ewangelii; “Niech was w żaden sposób nikt nie zwodzi, bo [dzień ten nie nadejdzie], dopóki nie przyjdzie najpierw odstępstwo i nie objawi się człowiek grzechu, syn zatracenia, który się sprzeciwia i wynosi ponad wszystko, co nazywa się Bogiem lub tym, co odbiera cześć, tak że zasiądzie w świątyni Boga dowodząc, że sam jest Bogiem.”  (2 Tes 2:3-4, BT). Antychryst pojawił się w Chrystusowym  Kościele po wymordowaniu i męczeńskiej śmierci apostołów Pana Jezusa. To biskup Rzymu, jest sukcesorem oraz kontynuatorem władzy Imperium Romanum, którą prorok Daniel opisuje jako “czwartą żelazną Bestię” (Dan 7:19), w czasie panowania której żołdacy rzymscy zamordowali Zbawiciela świata Chrystusa, zawieszając go na krzyżu, a miasto Dawida Jerozolimę zburzyli i zrównali  z ziemią: “A po sześćdziesięciu dwóch tygodniach Pomazaniec zostanie zabity – nie za swoje winy. Ludzie księcia, który nadejdzie, zniszczą miasto i świątynię. U jego kresu – wielki zamęt. Aż do końca będzie wojna i jak postanowione – wielkie spustoszenie”  (Dan 9:26, Edycja  Świętego Pawła).

To czwarta żelaza Bestia syczała i pałała nienawiścią do żydowskiego narodu Izraela, nękając go przez wiele dziesiątek lat, a jej wiekopomnym dokonaniem było zabicie Zbawiciela świata Jezusa Chrystusa oraz jej bezlitosne prześladowanie wyznawców syna Dawida Jezusa Chrystusa: “A gdy otworzył pieczęć czwartą, usłyszałem głos czwartego Zwierzęcia mówiącego: Przyjdź! I ujrzałem: oto koń trupio blady, a imię siedzącego na nim Śmierć, i Otchłań mu towarzyszyła. I dano im władzę nad czwartą częścią ziemi, by zabijali mieczem i głodem, i morem, i przez dzikie zwierzęta. (Ap 6:7-8, BT)

Tą samą nienawiścią do narodu Izraela pałał i syczał sukcesor Imperium Romanum – biskup Rzymu, czyli fałszywy Chrystus, który podawał się za apostoła Chrystusa i przez 1260 lat krwawo prześladował chrystusową niewiastę, czyli Kościół Boży: “A Niewiasta zbiegła na pustynię, gdzie miejsce ma przygotowane przez Boga, aby ją tam żywiono przez tysiąc dwieście sześćdziesiąt dni.  (Ap 12:6, BT)

Bóg posyłał do zwiedzionych mieszkańców ziemi oraz do ich królów wielu światłych i natchnionych duchem Bożym mężów, którzy ostrzegali królów ziemi oraz ich mieszkańców przed bluźnierstwami fałszywego Chrystusa,  lecz królowie ziemi tych posłańców Bożych nie posłuchali, lecz uznali ich za kacerzy i heretyków, którzy za swoje świadectwo prawdy zapłacili straszną śmiercią przez spalenie na stosie: “A gdy otworzył pieczęć piątą, ujrzałem pod ołtarzem dusze zabitych dla Słowa Bożego i dla świadectwa, jakie mieli.  I głosem donośnym tak zawołały: Dokądże, Władco święty i prawdziwy, nie będziesz sądził i wymierzał za krew naszą kary tym, co mieszkają na ziemi?  (Ap 6:9-10, BT).

Fałszywy Chrystus przy współudziale królów ziemi zwiódł i przymusił narody do wiary, że biskup Rzymu jest zastępcą Chrystusa na ziemi, i że jego sąd jest nieomylny, czego dowodem miało być powołanie przez fałszywegon Chrystusa świętej Inkwizycji, mającej sądzić rzekomych heretyków. Możnowładcy oraz mędrcy tego świata manifestujący ostentacyjnie swoje rzekome chrześcijaństwo zaparli się Chrystusa, a posłuch i cześć oddają fałszywemu Chrystusowi, który już 15 wieków panuje w pogańskiej stolicy Imperium Romanum, w której zbudował sobie najbogatsze królestwo świata, skąd ogłasza i dyktuje całemu światu religijne dogmaty, będące bluźnierstwami przeciw Bogu Stwórcy nieba i ziemi: “I dane jej są usta, mówiące wielkie rzeczy i bluźnierstwa; dana jej też jest moc, aby władzę miała przez czterdzieści i dwa miesiące. I otworzyła usta swoje ku bluźnierstwu przeciwko Bogu, aby bluźniła imię jego i przybytek jego, i tych, którzy mieszkają na niebie” (Ap 13:5-6, BG).  Stolica czyli królestwo fałszywego Chrystusa jest w proroctwie Daniela przedstawiona w symbolu “Małego Roga” a w proroctwie Apokalipsy w symbolu “Bestii z morza  (Ap 12:2). Bestia z morza odziedziczyła ten sam wyniosły i morderczy charakter “czwartej Bestii”, i jako sukcesorka czwartej Bestii, kontynuuje prześladowcze dzieło przeciwko ludowi Bożemu, trwające 1260 lat średniowiecza. Historia Europy jest historią wielowiekowej nietolerancji i zabobonu, której duchowym ojcem jest fałszywy Chrystus, czyli biskup Rzymu:  “Będzie też bluźnił Najwyższemu i uciskał świętych Najwyższego. Będzie również usiłował zmienić czasy i Prawo, a święci zostaną wydani w jego ręce na czas, wiele czasów i pół czasu. A potem przyjdzie na niego sąd i zostanie pozbawiony władzy, będzie pokonany i starty z ziemi” (Dan 7:25-26, BWP).  

Szczególne cechy demaskujące fałszywego Chrystusa podane w księdze Apokalipsy, to splendor jego ubioru, w którym dominuje kolor purpury, szkarłat, oraz kolor złocisty. Fałszywy Chrystus ukazuje się światu, rzucającym się w oczy bogactwem, oraz przepychem odprawianych przez niego ceremoniami.  Stolica Antychrysta lśni złotem, drogimi kamieniami oraz perłami, które w w proroctwie Apokalipsy są symbolami próżności i pychy, natomiast zwiedzeni przez fałszywego Chrystusa chrześcijanie uznają je za oznaki świętości: “Biada, biada tobie, wielkie miasto, ubrane w bisior, purpurę i szkarłat, przyozdobione złotem, drogimi kamieniami i perłami”  (Ap 18:16, BWP)

To nie biskup Rzymu siedzący na cesarskim tronie, w watykańskiej bazylice jest opoką Kościoła na Syjonie, lecz Chrystus Pan jest opoką Kościoła wywyższony na prawicę tronu Bożego przez Boga Ojca: “Jest to [ta sama] wszechwładna moc, którą okazał w Chrystusie, kiedy wskrzesił Go z martwych i w niebie po swojej prawicy posadził” (Ef 1:20).  Bóg Ojciec sam wybrał duchową opokę, którą położył jako duchowy fundament dla swojej żywej świątyni: „I wszystko poddał pod Jego stopy, a Jego samego ustanowił nade wszystko  głową dla Kościoła” (Ef 1:22, BT). Perykopa, w ewangelii Mateusza 16:16-20, jest największym religijnym fałszerstwem świata, sfabrykowanym przez cesarskiego skrybę, który obietnicę zwycięstwa nad śmiercią, daną Jezusowi przez Ojca na Górze Przemienienia, przypisał Piotrowi, posługując się perfidnie ustami Pana Jezusa:  ” Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą.” (Mt 16:18, BT).

“Nie zostawisz duszy mojej w Otchłani”   Że Mesjasz potomek Dawida wyjdzie z grobu, i że jego ciało nie ulegnie rozkładowi, o tym zapewnił Jahwe Zastępów króla Dawida, już przed wieloma wiekami: “Będąc jednak prorokiem i wiedząc, że mu Bóg zaręczył przysięgą, iż jego cielesny potomek zasiądzie na tronie jego,  mówił, przewidziawszy to, o zmartwychwstaniu Chrystusa, że nie pozostanie w otchłani ani ciało jego nie ujrzy skażenia. Tego to Jezusa wzbudził Bóg, czego my wszyscy świadkami jesteśmy.” (Dz  2:30-32, BT).  Zatem niech będzie uwielbione Imię Pańskie  – Jahwe Zastępów, że to nie Kościół katolicki założony przez władców Imperium Romanum, odniósł zwycięstwo nad bramami piekła, lecz nasz Pan Jezus Chrystus: “Bogu niech będą dzięki za to, że dał nam odnieść zwycięstwo przez Pana naszego Jezusa Chrystusa” (1 Kor 15:57, BT).

Klucze i władza fałszywego Chrystusa:  Tak jak kościelny skryba przeinaczył prawdę, że jedyną opokę Kościoła Bożego jest Chrystus Pan, tak też fałszerz przekręcił prawdę, że jedynie Chrystus jest posiadaczem klucza Dawidowego: “Oblokę go w twoją tunikę, prze paszę go twoim pasem, twoją władzę oddam w jego ręce: on będzie ojcem dla mieszkańców Jeruzalem oraz dla domu Judy. Położę klucz domu Dawidowego na jego ramieniu; gdy on otworzy, nikt nie zamknie, gdy on zamknie, nikt nie otworzy. (Iz 22:21-22, BT). Tym Najwyższym kapłanem w niebieskiej świątyni, obleczonym w tunikę i przepasanym złotym pasem, jest Chrystus Pan – Najwyższy kapłan i orędownik ludu Bożego przed majestatem Boga Ojca: “I obróciłem się, aby widzieć, co za głos do mnie mówił; a obróciwszy się ujrzałem siedem złotych świeczników,  i pośród świeczników kogoś podobnego do Syna Człowieczego, obleczonego [w szatę] do stóp i przepasanego na piersiach złotym pasem.”   (Ap 1:12-13, BT). Jedynie Synowi Człowieczemu, klucz dawidowy został przekazany, jedynie  Chrystus Pan ma moc drzwi drzwi otworzyć, lub drzwi zamknąć, i  nikt tych drzwi do życia wiecznego nie otworzy, jeżeli Syn Człowieczy je zamknie. Zatem jeżeli Pan Jezus rozsądzi, że komuś drzwi do Królestwa Bożego mają być otworzone, temu będą one otworzone, natomiast komu drzwi do Królestwa Bożego winne być zamknięte, temu będą one na zawsze zamknięte; “Aniołowi Kościoła w Filadelfii napisz: To mówi Święty, Prawdomówny, Ten, co ma klucz Dawida, Ten, co otwiera, a nikt nie zamknie, i Ten, co zamyka, a nikt nie otwiera” (Ap 3:7, BT).

Natomiast rzymski skryba klucz Dawida darowany przez Boga Ojca Synowi Człowieczemu przypisał Piotrowi, czyli biskupowi Rzymu: “I tobie  dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie” (Mt 16:19, BT). Na powyższym fałszerstwie, Pisma Świętego, że Chrystus Pan rzekomo Piotrowi przekazał władzę religijną oraz sądowniczą nad mieszkańcami ziemi, Kościół rzymskokatolicki opiera swoje roszczenie prymatu Piotra i jego następców. Skryba nie spodziewał się, że wpadnie w pułapkę, i że jego fałszerstwo zostanie demaskowane, i że świat się dowie, że Kościół rzymskokatolicki swoją religijną władzę nad mieszkańcami ziemi zbudował na fałszerstwie Pisma Świętego.

Metafora dawidowego klucza jest przenośnią, a zarazem mesjańskim proroctwem, przepowiadającym zwycięstwo Chrystusa nad śmiercią, i że wszyscy, którzy w niego wierzą, zostaną z martwych wskrzeszeni.  “Albowiem jak Ojciec wzbudza z martwych i ożywia, tak i Syn ożywia tych, których chce. Bo i Ojciec nikogo nie sądzi, lecz wszelki sąd przekazał Synowi,”  (Ew. Jana 5:21-22, BT). Chrystus Pan, jako zwycięzca grzechu posiadł moc nad śmiercią, dlatego może z martwych wskrzesić każdego, kto w Niego wierzy:  “Rzekł do niej Jezus: Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie”   (J 11:25, BT). Tę kluczową prawdę świętej Ewangelii, zmartwychwstały Chrystus, potwierdził swojemu wiernemu słudze Janowi na wyspie Patmos:  “Ujrzawszy Go upadłem Mu jak martwy do stóp, a On położył na mnie swą prawą rękę i powiedział: Nie bój się! Ja jestem Pierwszy i Ostatni. Jestem żywy. Byłem już umarły, ale znów żyję [teraz już] na wieki wieków. Mam również klucze do królestwa śmierci i otchłani.”  (Apokalipsa 1:17-18, BT).

Nakaz Chrystusa przebaczania grzechów bliźnim: Tak jak kluczem Dawida można tylko drzwi otworzyć lub zamknąć, tak też grzech można tylko komuś odpuścić, lub zatrzymać, natomiast tym kluczem Dawida, którym dysponuje wyłącznie Chrystus Pan, nie może biskup Rzymu grzechów ludzkich odpuszczać lub zatrzymać,  jakoby on był osobą poszkodowaną przez winowajcę. Klucz Dawida przypisany przez kościelnego skrybę Stolicy Piotra, nie jest monopolem na odpuszczenie wszelkich grzechów, lecz jest nadużyciem i przekrętem nauki Chrystusa, o wzajemnym przebaczaniu sobie przewin uczynionych przeciwko bliźnim: “Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: Weźmiecie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (Ewangelia Jana 20: 22-23, BT). Klucz Dawidowy nie jest jakimś prawem do odpuszczania grzechów ludzkich przez księdza osobom, które są winowajcami wobec swoich bliźnich.

Grzechy odpuścić pokutującemu grzesznikowi, może tylko Wszechmogący Bóg, lub osoba pokrzywdzona przez winowajcę, lecz nigdy ksiądz, który w stosunku do winowajcy nie jest osobą pokrzywdzoną. Chrystus Pan nałożył na swoich naśladowców obowiązek przebaczania swoim bliźnim ich przewiny, aż siedemdziesiąt siedem razy:  Wtedy Piotr zbliżył się do Niego i zapytał: Panie, ile razy mam przebaczyć, jeśli mój brat wykroczy przeciwko mnie? Czy aż siedem razy? Jezus mu odrzekł: Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy. (Mt 18:21-22, BT).  Nie nadał Jezus biskupowi Rzymu oraz jego następcom, prawa do sądzenia ludzi za ich przekonania religijne, i  nie nadał Pan Jezus Piotrowi w Rzymie prawa do wyklinania ludzi za ich rzekome herezje i spalania ich na stosie. Nie nadał Chrystus Pan fałszywemu Chrystusowi w Rzymie prawa do ogłaszania ludzi za świętych i bezgrzesznych. Nie nadał Wszechmogący Bóg Jahwe Zastępów biskupowi Rzymu władzy oraz prawa do sądzenia ludzi i ogłaszania ich za zbawionych i orędujących rzekomo przed tronem Bożym za grzeszników.

Katolicki „Sakrament pokuty”, w którym centralnym punktem jest spowiedź uszna, jest zbudowany na przekręcie i fałszerstwie dokonanym przez kościelnego skrybę, natomiast Chrystus Pan, zobowiązuje swoich naśladowców, aby przebaczali przewiny swoim winowajcom, (Mt 18:15-18, BT). Grzechy przebaczone przez naśladowców Jezusa swoim winowajcom, będą także rozwiązane, czyli przebaczone przez Boga Ojca w niebie. Natomiast grzech nie przebaczony winowajcy, przez osobę pokrzywdzoną spowoduje, że jej własne grzechy będą jej zatrzymane:  “Podobnie uczyni wam Ojciec mój niebieski, jeżeli każdy z was nie przebaczy z serca swemu bratu” (Mt 18:35, BT). Nie jest zatem możliwe, aby kluczem Dawida, który został dany przez Boga Ojca tylko Synowi Człowieczemu, papież i jego księża spowiednicy rozwiązywali, czyli odpuszczali ludziom grzechy, lub zatrzymywali ludziom grzechy i nakładali na penitentów jakieś pokutne kary. Grzechy mogą być winowajcom przebaczone, lecz tylko przez osoby pokrzywdzone przez winowajców:  “i przebacz nam nasze winy, jak i my przebaczamy tym, którzy przeciw nam zawinili;  (Mt 6:12). Kto zatem chce dostąpić odpuszczenia grzechów popełnionych wobec bliźnich, przez przystąpienie do katolickiej spowiedzi, ten postępuje wbrew fundamentalnej nauce Pana Jezusa, ponieważ tylko osoba skrzywdzona przez winowajcę, może przebaczyć winę winowajcy, natomiast ksiądz jako osoba trzecia nie jest do tego uprawniony.

Zakres uprawnień dawidowego klucza: W celu przydania Piotrowi i jego następcom przywilejów i pełnomocnictw, obowiązujących nawet w niebie, cesarski  skryba rozszerzył zakres władzy dawidowego klucza na liczbę mnogą (Iz 22:22), aby przydać biskupowi Rzymu nieograniczony zakres uprawnień: “I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie” (Mt 16:19, BT).  Z tych to rzekomych kluczy Kościół rzymskokatolicki wyprowadza swoje uprawnienia do sprawowania tkz „Sakramentu pokuty”, aby móc handlować grzechami swoich wyznawców. Nikt we Kościele Chrystusa nie otrzymał absolutnej władzy odpuszczania grzechów ludzkich, których odpuszczenia każdy człowiek może dostąpić tylko przez wiarę w Chrystusa, i  i wyznanie swych grzechów Chrystusowi i przyjęcie Chrztu świętego. Nikt z śmiertelnych ludzi nie może kluczem Dawida skazać człowieka na wieczny pobyt w czyśćcu, albo też za popełnienie rzekomego grzechu śmiertelnego  skazać na wieczne potępienie w piekielnym ogniu. Klucz Dawida, będący przenośnią obrazującą władzę sądowniczą Syna Człowieczego nad żywymi i umarłymi, przekazaną przez Boga Ojca wyłącznie Synowi Człowieczemu, który swoją krwią odkupił rodzaj ludzki:  “Wtedy rozjaśnił ich umysł, aby mogli zrozumieć Pisma,  i rzekł do nich: — Tak jest napisane: Mesjasz ma cierpieć i trzeciego dnia zmartwychwstać  i wszystkim narodom ma być głoszona w imię Jego pokuta i odpuszczenie grzechów, począwszy od Jeruzalem.”  (Ewangelia Łukasza 24:47).

Fałszerstwo (nie) doskonałe: Kościelny skryba był przekonany, że jego manipulacje, których się dopuścił, w Ewangelii Mateusza, nie zostaną nigdy odkryte. Lecz Duch Boży zaćmił jego umysł, aby nie spostrzegł, że pozostawił wiele śladów swojego fałszerstwa. Pierwszym dowodem manipulacji kościelnego skryby, jest wykreowanie Szymona Piotra na „opokę“ Kościoła Bożego, skryba posługując się przewrotnie ustami Pana Jezusa, uczynił Piotra duchową opoką Kościoła rzymskokatolickiego, ponieważ tego domagał się cesarz Teodozjusz Wielki, i tym fałszerstwem podważył wszystkie mesjańskie przepowiednie, które od wieków przepowiadały, że tą skałą i duchowym fundamentem Kościoła Nowego Przymierza na Syjonie, będzie sam Jezus Chrystus:  “To bowiem zawiera się w Piśmie: Oto kładę na Syjonie kamień węgielny, wybrany, drogocenny, a kto wierzy w niego, na pewno nie zostanie zawiedziony. (1 List Piotra 2:6, BT).