Manipulacja frazy Heb, 1:8-9  Nominalne chrześcijaństwo wyznające dogmat trójcy, powołuje się na frazę z listu do Hebrajczyków 1:8-9, jako dowodu boskości Jezusa. Fraza z listu do Hebrajczyków, jest cytatem z Psalmu 45 i ten cytat został w liście do Hebrajczyków zmanipulowany, i jego treść całkowicie przekręcona:

Do Syna zaś: Tron Twój, Boże [ o, elohim ] na wieki wieków, berło sprawiedliwości berłem królestwa Twego. Umiłowałeś sprawiedliwość, a znienawidziłeś nieprawość, dlatego namaścił Cię, Boże, Bóg [ Bóg = JHWH ] Twój olejkiem radości bardziej niż Twych towarzyszy. (Heb 1:8-9, BT)

Psalm 45 nie jest traktatem teologicznym, o rzekomo boskiej istocie przepowiedzianego Mesjasza, lecz jest hymnem pochwalnym na cześć Mesjasza, o którym proroctwa przepowiadały, że będzie on biologicznym potomkiem Dawida (2 Ks. Samuela 7:16; Ew. Łukasza 1; 69-70), a jego królestwo będzie królestwem miłości i sprawiedliwości:

Ty kochasz prawdę, a nieprawości nienawidzisz, dlatego Bóg, [ JHWH ] Twój Bóg, pomazał Cię olejkiem wesela i postawił ponad wszystkimi braćmi Twymi. (Psalm 45:8, BWP)

Charakter przyszłego Mesjasza:    Autor Psalmu 45 pisze, że ten mesjański hymn na cześć królewskiego księcia, czyli Mesjasza otrzymał z natchnienia Ducha Bożego. Jego serce było na skutek tych pięknych słów, które słyszał od Boga  (Jahwe) uniesione w ekstazie, i wtedy nie mógł się powstrzymać od chwalenia przepowiedzianego Mesjasza: “Tyś najpiękniejszy z spośród wszystkich synów ludzkich, zawołał w uniesieniu“, “Tyś najwspanialszym królem spośród wszystkich królów świata”. “Ty umiłowałeś sprawiedliwość a znienawidziłeś nieprawości, dlatego twój Bóg błogosławić ci będzie wiecznie”. (Psalm 45:3)

Przyszłym rządom Mesjasza, czyli Syna Człowieczego, będzie towarzyszyło błogosławieństwo Boga Stwórcy: Trzeba bowiem, ażeby królował, aż położy wszystkich nieprzyjaciół u nóg swoich. Jako ostatni wróg zostanie pokonana śmierć. Wszystko bowiem jest rzucone pod stopy Jego. Kiedy się mówi, że wszystko jest poddane, znaczy to, że z wyjątkiem Tego, który Mu wszystko poddał.     (1 list do Koryntian 15: 25-27, BWP).

Władza nad całym światem będzie przekazana w ręce Jezusa (Ew. Jana 3:35). Przyszły władca świata będzie w swoim królestwie panował sprawiedliwie, dlatego Psalmista w uniesieniu ducha Bożego zawołał: Z mego serca tryska piękne słowo: utwór mój głoszę dla króla; mój język jest jak rylec biegłego pisarza. Tyś najpiękniejszy z synów ludzkich, wdzięk rozlał się na twoich wargach: przeto pobłogosławił tobie Bóg na wieki. (Ks. Psalmów 45:2-3, BT).

Od niepamiętnych czasów prorocy przepowiadali, (Dzieje Ap. 3:24-26, BT), że narodzi się człowiek, którego Bóg wzbudzi do bytu z nasienia Abrahama (Ks. Rodz. 18:18), i któremu Bóg udzieli pełni swojego ducha. Prorok Izajasz przepowiedział, że Mesjasz będzie człowiekiem wywodzącym się z rodu Dawida,  i na nim spocznie Duch Jahwe: (Ks. Izajasza 11:2, BT). Oto mój Sługa, którego wybrałem; Umiłowany mój, w którym moje serce ma upodobanie. Położę ducha mojego na Nim, a On zapowie prawo narodom. (Ew. Mateusza 12:18 BT).

Tego swojego Syna Bóg Ojciec wywyższył ponad wszystkie stworzenia i nazwał go swoim Synem (List do Filipian 2:9), ponieważ był Bogu posłuszny aż do śmierci na golgocie:  Uniżył samego siebie, stał się posłuszny aż do śmierci i to śmierci krzyżowej. Dlatego też Bóg wywyższył Go ponad wszystko i darował Mu imię, które jest ponad wszelkie imię. (List do Filipian 2:8-9, BP)

Tego umiłowanego człowieka, Bóg nazwał swoim Synem i wskrzesił go z umarłych, obdarzając go mocą życia, aby tym życiem otrzymanym od Ojca mógł innych obdarowywać, i wszystkie sprawy przyszłego królestwa Bożego, Bóg powierzył w ręce Syna Człowieczego: Podobnie jak Ojciec ma życie w sobie, tak również dał Synowi: mieć życie w sobie samym. Przekazał Mu władzę wykonywania sądu, ponieważ jest Synem Człowieczym. (Ew. Jana 5:26-27, BT).

Bóg Ojciec intronizował Jezusa z Nazaretu na króla Izraela, lecz opacznie uczynili to także żołnierze rzymscy, poprzez ukoronowanie go cierniową koroną: „A żołnierze uplótłszy koronę z cierni, włożyli Mu ją na głowę i okryli Go płaszczem purpurowym. Potem podchodzili do Niego i mówili: Witaj, królu żydowski! I policzkowali Go“. (Ew. Jana 19:2-3, BT).

Towarzyszami Jezusa, jako króla żydowskiego, są królowie Izraela, którzy jednak nie panowali sprawiedliwie, dlatego Bóg Ojciec z wielką radością namaścił Jezusa swoim duchem na króla Izraela, ponieważ Jezus będzie królował sprawiedliwie: ”Miłujesz sprawiedliwość, a nienawidzisz bezprawia; Dlatego pomazał cię Bóg… twój Bóg Olejkiem wesela jak żadnego towarzysza twego”   (Ks. Psalmów 45:8, Biblia Warszawska).

Fraza z listu do Hebrajczyków 1:8 jest cytatem z Psalmu 45, w którym imię Boże Jahwe (JHWH) zostało w odpisach Septuaginty przez chrześcijańskich kopistów zastąpione greckim tytułem „pan“  gr. kyrios. (patrz przypis do Hebr 1:8 w BT). W najstarszych rękopisach Septuaginty, pochodzących z przed chrześcijańskiej ery, używanych przez Żydów mieszkających poza granicami Palestyny, imię Jahwe nie było tłumaczone, lecz było tylko przepisywane pismem hebrajskim w formie tetrogramu YHWH, co zostało potwierdzone przez zwoje odkryte w Qumran, w których fragmenty Septuaginty z II wieku p.n.e zawierają tetrogram imienia Bożego. Natomiast odpisy Septuaginty sporządzone w pierwszych wiekach chrześcijańskiej ery, przez kopistów chrześcijańskich, będących już pod wpływem trynitarnej teologii, tetrogram został całkowicie z Septuaginty wyeliminowany i zastąpiony tytułem kύριος.

Błędne twierdzenia chrześcijańskich egzegetów:   Zastąpienie w Septuagincie imienia Bożego Jahwe (YHWH), tytułem kyrios uczeni usprawiedliwiają, tym, że oparli się na Septuagincie, która w ich przekonaniu jest starszym tekstem, aniżeli tekst masorecki, co nie jest rzetelnym argumentem, ponieważ imię Boże JHWH zostało zastąpione tytułem “pan” gr. kyrios, dopiero w nowych wersjach Septuaginty, pochodzących z IV-VI wieku n.e. Twierdzenie chrześcijańskich egzegetów, że tekst Septuaginty jest starszy, aniżeli tekst masorecki, jest twierdzeniem zgoła błędnym, mającym usprawiedliwić wyrugowanie z Biblii imienia Bożego Jahwe, czego dowodzą niepodważalne fakty o pochodzeniu proto hebrajskich ksiąg Biblii, sprzed czasu drugiej świątyni. (Ks. Ezdrasza 7:6; Ks. Nehemiasza 8:3; 8;8, BT)

Kolejnym błędem chrześcijańskich egzegetów jest twierdzenie, że Masoreci oraz opracowane przez nich teksty pochodzą z VI-X wieku n.e. co rzekomo ma dowodzić, że teksty Septuaginty są starsze, i na nich opierano się w przekładaniu Biblii. Ten argument, że masoreckie teksty pochodzą z VI wieku n.e. jest dyletancki, ponieważ pomija i przemilcza fakt, że Mesoreci nie są autorami hebrajskich tekstów, które przez Masoretów zostały w celu uniknięcia błędnych interpretacji uzupełnione smogłoskami oraz znakami interpunkcyjnymi. Masoreci ten pierwotny hebrajski spółgłoskowy tekst nie zmienili, lecz tylko na obrzeżach tego tekstu poczynili precyzyjne i systemowe notatki, wskazujące w jaki sposób spółgłoskowy tekst powinien być czytany. Hebrajskie teksty Biblii egzystowały już długo przed Masoretami, którzy aby zapobiec błędniej trynitarnej interpretacji, proto hebrajskich tekstów uzupełnili spółgłoskowy pierwotny tekst przypisami. W tym miejscu należy wspomnieć, że w IV-VI wiekach rozgorzał teologiczny spór pomiędzy żydowskim monoteizmem a chrześcijańskim trynitaryzmem, i że wiele hebrajskich manuskryptów zostało zniszczonych. Fakt, że zachowały się tylko kompletne manuskrypty Septuaginty (LXX), czyli Codex Vaticanus oraz Kodeks Aleksandryjski, datowane na IV-V wiek n.e. dowodzi, że są to manuskrypty nowe o charakterze trynitarnym. Z faktu, że nie zachowały się proto – hebrajskie teksty, nie można wyciągać wniosków, że teksty Septuaginty są starsze niź teksty masoreckie, ponieważ Masoreci nie są autorami tekstów nazwanych ich imieniem, lecz są tylko wiernymi kopistami proto-hebrajskich tekstów. W przekazywaniu proto hebrajskiego tekstu Masoreci byli niesłychanie dokładni i precyzyjni, co potwierdziło porównanie tych tekstów z odkrytymi zwojami znad Morza Martwego. Skrupulatność Masoretów w przekazywaniu tekstów biblijnych ksiąg jest zdumiewająca, gdyż na końcu każdej księgi podawali sumę słów zawartej w księdze, oraz sumę liter występujących księgach proto-hebrajskich, o czym wspomniał też Chrystus Pan (Mat 5:18).

Trynitarny motyw manipulacji w liście do Hebrajczyków:   Zastąpienie imienia Bożego Jahwe ( YHWH ), w greckiej Biblii (VXX) tytułem kyrios, występującego w hebrajskiej Biblii około 6800 razy, jest wielkim fałszerstwem, co jest powodem zamieszania, gdyż przez to, imię Jahwe zostało zrównane z słowem kyrios, odnoszącym się do ludzi, jak też do pogańskich bożków. Ponieważ słowo kyrios, odnosi się w NT do Mesjasza, przez to utworzona została przesłanka, że jeżeli w Septuagincie Jahwe Zastępów jest kyrios i Mesjasz jest kyrios, to znaczy, że oboje są na równi Bogami. Nadmienić należy także, że uczeni w redagowaniu Pisma Świętego, nie oparli się na oryginalnej wersji Septuaginty, będącej w użyciu przez żydowską diasporę przed n.e, lecz oparli się na błędnych wersjach zmanipulowanych w IV-VI wieku n.e. przez chrześcijańskich kopistów, którzy imię Jahwe zastąpili słowem kyrios.

Judochrześcijanie aleksandryjscy, posługujący się rękopisami Septuaginty z przed naszej ery, nie mieli żadnych trudności w rozpoznaniu, jaki tytuł odnosi się do panów ziemskich, a jaki do Boga Izraela Jahwe. Prorocy i nauczyciele starego Izraela byli monoteistami i nigdy nie pomylili panów ludzkich z jedynym Bogiem Jahwe Zastępów. Autor listu do Hebrajczyków jest Żydem i pisze do Żydów, jest zatem absurdem twierdzić, że Żyd pisał list do Hebrajczyków i przekonywał ich, że jest dwóch prawdziwych panów Bogów, zwanych „kyrios“, jak to sugerowane jest w zmanipulowanym tekście listu do Hebrajczyków 1:8-12.  Dlatego prawdziwym motywem ignorowania masoreckich tekstów przez egzegetów chrześcijańskich i faforyzowanie zmanipulowanych odpisów Septuaginty, jest motywem trynitarnym, pozwalający teologom trynitaryzmu twierdzić, że grecki tytuł kyrios jest boskim tytułem Boga Ojca. To potwierdza nie będący przypadkiem fakt, że imię Boże Jahwe ( YHWH ), występujące w proto hebrajskich tekstach 6800 razy, zostało z nowoczesnych przekładów Pisma Świętego wyrugowane i zastąpione słowami: „Pan“ gr. kyrios, oraz słowem „Bóg“  gr.  theos.

Zdemaskowanie trynitarnych interpolacji:   Apostoł Piotr w dniu zesłania Ducha Świętego, oświadczył przed wielotysięczną rzeszą, że Bóg Ojciec uczynił ukrzyżowanego Jezusa kyrios, czyli  Panem  przyszłego Królestwa Bożego:  Niech więc cały dom Izraela wie z niewzruszoną pewnością, że tego Jezusa, którego wyście ukrzyżowali, uczynił Bóg [ Jahwe ] i Panem, [ kyrios ] i Mesjaszem. (Dzieje Ap. 2:36).

Wywyższenie Jezusa i uczynienie go Panem, w prawdziwym tego słowa znaczeniu, jest wypełnieniem obietnicy danej Dawidowi przez Boga Izraela Jahwe: „Raz przysiągłem na moją świętość: na pewno nie skłamię Dawidowi. Potomstwo jego trwać będzie wiecznie i tron jego będzie przede Mną jak słońce“,  (Ks. Psalmów 89:36-37).

Jezus syn Dawida na urząd królewski został pomazany przez samego Wszechmogącego Boga: ”Dlatego pomazał cię Bóg … twój Bóg,” słowa te odnoszą się do syna dawidowego, który nie jest bogiem, lecz człowiekiem, i w nim Bóg Ojciec znalazł upodobanie. (Ew. Mateusza 3:16-17; 2 List Piotra 1:17). Nigdy żaden ziemski król nie został namaszczony „olejem wesela” przez samego Boga, lecz Jezus został przez swojego Boga Ojca namaszczony. Ta natchniona wypowiedź nie pozostawia najmniejszej wątpliwości, że syn Dawida Jezus nie jest Bogiem, lecz jest Pomazańcem Bożym i królem Izraela, desygnowany na ten urząd przez Jahwe Zastępów. Wyrażenie: „jak żadnego towarzysza twego“ ukazuje, że Jezus jest człowiekiem, tak jak jego współtowarzysze królowie Izraela, którzy jednak nie rządzili sprawiedliwie i czynili bezprawie.

Trynitarne manipulacje redaktorów Listu do Hebrajczyków, którzy Synowi Człowieczemu przypisują boskość oraz stworzenie świata, jest zupełnym przekrętem biblijnej nauki, według której Mesjasz został wywiedziony z nasienia: Abrahama, Izaaka i Jakuba (Ks. Izajasza 65:9), i Mesjasz jest istotą ludzką (Izaj 49:1, BT/II), oraz potomkiem Dawida (1 Ks.Kronik 17:11-12), w którym Bóg Ojciec znalazł upodobanie, poprzez obdarowanie go pełnią swojego ducha:  Oto mój Sługa, którego wybrałem; Umiłowany mój, w którym moje serce ma upodobanie. Położę ducha mojego na Nim, a On zapowie prawo narodom. (Ew. Mateusza 12:18),

Jezus jest jedynym człowiekiem, który zwyciężył grzech, i jego królestwo będzie zbudowane na prawie i miłości, dlatego o Mesjaszu psalmista w uniesieniu ducha zawołał: że Mesjasz jest możnym elohim, i niepokonanym bohaterem w walce z grzechem oraz niesprawiedliwością, dlatego Królestwo Boże, które Ojciec przekaże Synowi, będzie zbudowane na sprawiedliwości miłości.  Jest zatem tekst Hbr 1:2, w liście do Hebrajczyków nie tylko zmanipulowany, lecz jest bezczelną interpolacją.

•  Nie nazywa  Jahwe Zastępów  Syna „Bogiem“, lecz mówi do Syna  oh!  o, elohim, H430.
• Nie mówi Pismo, że Syn jest Stwórcą świata: „… przez  Niego też stworzył wszechświat“ (Hebr 1:2), lecz Pismo mówi: „Ty (Jahwe Zastępów) niegdyś  założyłeś ziemię  i niebo jest dziełem rąk Twoich“ (Ks. Psalmów 102:26).
• Nie namaszcza Jahwe Zastępów Chrystusa jako Boga, ponieważ Bóg jest  najwyższą istotą i jest doskonałym duchem, i Boga, który niegdyś założył ziemię, nie można namaszczać: „…  dlatego Bóg, twój Bóg, twój Bóg namaścił ciebie olejem radości hojniej niż równych ci losem“ (Ks. Psalmów 45:8)

Wielu chrześcijan opierających się na pierwszym rozdziale listu do Hebrajczyków, jako rzekomo niezbitym dowodzie boskości Jezusa, zostało oszukanych i nie przypuszczają, że ta fraza jest manipulacją, wspierającą trynitarny dogmat. Królestwem Bożym nie będzie władała druga osoba trójcy „Bóg-Syn”, lecz królestwem Bożym będzie władał Syn Człowieczy, (Mat. 16:27; Mt 25:31), który jest najpiękniejszym spośród wszystkich synów ludzkich (Psalm 89:27-28, BT; Psalm 45:3), dlatego Bóg Ojciec w jego ręce przekazał królestwo: To wy wytrwaliście przy Mnie podczas wszystkich przeciwności moich. Dlatego Ja przekazuję królestwo wam, tak jak Mnie przekazał je mój Ojciec. Żebyście mogli jeść i pić przy moim stole w moim królestwie i zasiadać na tronach, sądząc dwanaście pokoleń Izraela. (Ew. Łukasza 22:28-30, BWP)

Bogowie i panowie fałszywej religii (1 Kor 8:5-6, BG) Natchnieni autorzy NT uczynili w swoich pismach zasadnicze rozróżnienie, pomiędzy prawdziwym Bogiem a panami ludzkimi, i panem (kyrios) nazywali Pana Jezusa i nigdy Boga Ojca: Rzym. 1:7; 1Kor 1:3; 2Kor 1:2; Gal. 1:3; Efez. 1:2; Efez 6:23; Flp. 1:2; 2Tes. 1:2; 1Tym. 1:2; 2Tym 1:2; Flm. 1:3; 2 Pt. 1:2. Paweł – apostoł narodów dokładnie zdefiniował, na czym polega różnica pomiędzy poganami a ludem Bożym: Ale my mamy jednego Boga Ojca, … i jednego Pana Jezusa: Bo choć są, którzy bogami nazywani bywają i na niebie, i na ziemi: jakoż jest wiele bogów i wiele panów. Ale my mamy jednego Boga Ojca, = Jahwe / YHWH, z którego wszystko, a my w nim; i jednego Pana Jezusa Chrystusa, = κύριος, przez którego wszystko, = odpuszczenie grzechów i zbawienie: Dzieje Ap. 13: 38-39, a my przezeń. =  “… iż Syna swego jednorodzonego posłał Bóg na świat, abyśmy przezeń żyli. (1Jana 4:8, BW)

Czy Jezus z Nazaretu , to ten, który na początku stworzył świat ?  W wyniku manipulacji wcześniej wspomnianych, redaktorzy listu do Hebrajczyków, występujący w tym liście cytat z psalmu 102 przekręcili i stworzenie świata, które w Psalmie 102 odnosi się do Boga Izraela Jahwe (Psalm 102:20-23. 26-27, BT/II), w liście do Hebrajczyków przypisali Mesjaszowi, to znaczy Jezusowi z Nazaretu:

Oraz: [ Psalmista mówi do Jahwe ] Tyś, Panie, na początku osadził ziemię, dziełem też rąk Twoich są niebiosa. One przeminą, ale Ty zostaniesz i wszystko jak szata się zestarzeje, i jak płaszcz je zwiniesz, jak odzienie, i odmienią się. Ty zaś jesteś Ten sam, a Twoje lata się nie skończą. (Hbr 1:10-12, BT)

Manipulanci nie przypuszczali, że nadejdą kiedyś czasy, w których ich fałszerstwo zostanie zdemaskowane. Pomijając egzegezę filologiczną, każdy prostolinijny czytelnik Pisma Świętego z łatwością może się przekonać o tej manipulacji, poprzez porównanie frazy Hebr 1:10-12, z kontekstem Psalmu 102 oraz Psalmu 103. Natchniony autor Psalmu 102, jest hebrajczykiem i dla niego tym, który na początku stworzył ziemię, jest jedynie Bóg Izraela Jahwe.

Jahwe, Boże Zastępów, któż równy jest Tobie? Potężny jesteś, Jahwe, a wierność Twoja w krąg Ciebie otacza. Ty ujarzmiasz pyszne morze, Ty poskramiasz jego wzdęte bałwany. Ty podeptałeś Rahaba jak padlinę, rozproszyłeś Twych wrogów możnym Twym ramieniem. Twoje jest niebo i Twoja jest ziemia; Ty założyłeś świat wraz z tym, co go napełnia; Ty stworzyłeś północ i południe; Tabor i Hermon wykrzykują radośnie na cześć Twego imienia. (Ks. Psalmów 89:9-13, BT/II)

Dlatego fałszerze listu do Hebrajczyków, głoszących że Mesjasz zrodzony w Betlejem, którego Bóg Jahwe uczynił: i Panem, i Mesjaszem (Dzieje. Ap.. 2:36), jest Wszechmogącym Bogiem, który stworzył świat, jest  grzechem przeciw  prawdzie.  Że list do Hebrajczyków uległ wielu trynitarnym manipulacjom potwierdza fakt, że redaktorzy tego listu przez długi okres czasu nie mogli nikomu z natchnionych autorów NT przypisać jego autorstwa, ponieważ nie pozwalała na to trynitarna doktryna katolicka, która sprzeciwiała się żydowskiemu monoteizmowi. Autor listu do Hebrajczyków jest znakomitym znawcą Pisma Świętego, co wykazał przez cytowanie wielu mesjańskich tekstów, ukazujących, że Mesjasz jest człowiekiem, którego matką była Żydówka Maria, a ojcem Żyd Józef, a Synem Bożym został nazwany za to, że był człowiekiem prawdziwie posłusznym Bogu i bez grzechu (Filip 2:8-9) Lecz takie synostwo Boże Jezusa nie odpowiadało trynitarnym prekursorom, którzy kanoniczność tego listu zaakceptowali dopiero po dokonaniu trynitarnych manipulacji, co nastąpiło po upływie kilku wieków na Soborze Trydenckim (1545–1563), gdy świat skłonił się już do wyznawania trynitarnej doktryny.