Ludzkie pochodzenie Jezusa Chrystusa: Mesjasza zrodzonego w Betlejem łączy z rodziną ludzką związek pokrewieństwa i Chrystus tego pokrewieństwa się nie wstydzi. Chrystus nie został zrodzony przed wszystkimi wiekami, lecz on jest synem Józefa i Marii, będących potomkami Abrahama. On jako wybrany przez Boga Ojca człowiek, został przez dziewicze zrodzenie posłany na świat i namaszczony Duchem Bożym, aby zwiastować ludziom Ewangelię i objawić światu miłość Boga Ojca do ludzi. Tak, jak rodzina ludzka powiązana jest ze sobą wspólnotą ciała i krwi, tak też Chrystus Pan bez żadnej różnicy powiązany jest z rodziną ludzką wspólnotą ciała i krwi: Ponieważ zaś dzieci powiązane są nawzajem wspólnotą krwi i ciała, dlatego On, bez żadnej różnicy, również wszedł w ową wspólnotę, aby następnie przez śmierć pokonać diabła, który także posiadał władzę nad śmiercią, (Hbr 2:14, BWP).
Nie ma w mesjańskich przepowiedniach Pisma Świętego żadnej informacji, że przyszły Mesjasz będzie istotą dualną, o dwóch naturach, i że ta boska natura rzekomego Boga-Logosa, poprzez inkarnację zjednoczy się z ludzką naturą Jezusa. Tej trynitarnej filozofii zaprzecza Pismo Święte, które mówi, że Mesjasz będzie potomkiem Abrahama: Otóż, obietnice dane były Abrahamowi i potomkowi jego. Pismo nie mówi: I potomkom – jako o wielu, lecz jako o jednym: I potomkowi twemu, a tym jest Chrystus. (Gal. 3:15-16, BT).
Przepowiednia, mesjańska mówi, że Mesjasz będzie pochodził z rodu Izraela, i będzie tak samo prorokiem jak Mojżesz był prorokiem: Wzbudzę im proroka spośród ich braci, takiego jak ty. Włożę moje słowa w jego usta i będzie mówił do nich wszystko, co mu rozkażę. (Ks. Pwt. 18:18, BW).
Pochodzenie i rodowód Mesjasza został przez proroków objawiony, i ten rodowód Jezusa Chrystusa jest zapisany w Ewangelii św. Mateusza (Mt 1: 1-17). Nie akceptują zatem wyznawcy Jezusa rodowodu Chrystusa -Logosa, zrodzonego rzekomo: “przed: wszystkimi wiekami”, lecz wierzą Pismu Świętemu, które mówi, że Jezus jest potomkiem Abrahama, pochodzącym z rodu Dawida: Gdy zaś jego odrzucił, powołał Dawida na ich króla, o którym też dał świadectwo w słowach: Znalazłem Dawida, syna Jessego, człowieka po mojej myśli, który we wszystkim wypełni moją wolę. Z jego to potomstwa, stosownie do obietnicy, wyprowadził Bóg Izraelowi Zbawiciela Jezusa. (Dzieje Ap. 13:22-23)
Pismo mówi, że zarówno Chrystus, który zbawia człowieka, jak również ci, którzy zbawienia dostępują, otrzymują życie od jedynego Boga Stwórcy. Chrystus Pan pochodzi z ludzkiego rodu i został powołany do bytu, tak samo jak każdy człowiek jest przez Boga powołany do bytu, dlatego Jezus nie wstydzi się być nazwanym: „bratem rodziny ludzkiej”: W ten sposób wszyscy pochodzą od jednego [Ojca]: zarówno ten, który uświęca, jak i ci, którzy uświęcenia dostępują. Dlatego Jezus nie wstydzi się nazywać ludzi swymi braćmi, mówiąc: Ogłoszę [o Boże] Twoje imię moim braciom będę Cię wychwalał wobec całego zgromadzenia. (Hbr 2:10-12, BWP).
Człowiek Jezus podlegał pokusom: Jeżeli Nazareński Jezus jest rzekomo drugą osobą Trójcy „Bogiem-Synem” to nie mógł być kuszony do złego, ponieważ Boga nie można kusić: “Kto doznaje pokusy, niech nie mówi, że Bóg go kusi. Bóg bowiem ani nie podlega pokusie ku złemu, ani też nikogo nie kusi” (List Jakuba 1:13). Chrystus Pan był poddany słabościom ludzkim, tak jak wszyscy ludzie i był kuszony do złego, lecz Pan Jezus odniósł na nad pokusami i grzechem zwycięstwo: „Skąd miał być we wszystkiem podobny braciom, aby był miłosiernym i wiernym najwyższym kapłanem w tym, co się u Boga na ubłaganie za grzechy ludzkie dziać miało. Albowiem że sam cierpiał będąc kuszony, może tych, którzy są w pokusach, ratować” (Hbr 2: 17-18, BG). Jeżeli Chrystus Pan, jak mówi Pismo był kuszony, nie można twierdzić Chrystus jest Bogiem, ponieważ Boga nie można ani kusić do złego , ani też nie można Boga zabić: “A tymczasem wy chcecie zabić Mnie, człowieka, który wam powiedział prawdę usłyszaną od Boga. Abraham tego nie uczynił” (Ew. Jana 6:40, BP)
Człowiek Jezus sprawcą zbawienia: “Jeżeli bowiem wskutek przestępstwa jednego człowieka wielu ludzi umarło, to łaskawość Boga i dar udzielony dzięki tej łaskawości przez jednego człowieka, Jezusa Chrystusa, tym obficiej spłynęły na wielu ludzi” (Rz 5:15, BP). Pismo porównuje Chrystusa z Adamem, co nie jest porównaniem człowieka z Bogiem, lecz jest porównaniem człowieka z człowiekiem, co ukazuje, że Chrystus jest tak samo człowiekiem, jak pierwszy Adam. Jednak w Chrystusie drugim Adamie rozpoczyna się nowa karta rodu ludzkiego, ponieważ Chrystus jest pierwszym człowiekiem, który nie uległ grzechowi i powrócił z śmierci do życia: “Tymczasem jednak Chrystus zmartwychwstał jako pierwszy spośród tych, co pomarli” (1 Kor 15:20). Świat nie został zbawiony przez “Boga z Boga prawdziwego“, jak wykręca to Konstantynopolitańskie wyznanie wiary (381 n.e.), lecz świat został zbawiony przez człowieka, pochodzącego z rodu Dawida, którego Bóg Najwyższy powołał do bytu w przewidzianym przez siebie czasie, zgodnie z mesjańską obietnicą: “Z jego to potomstwa, stosownie do obietnicy, wyprowadził Bóg Izraelowi Zbawiciela Jezusa” (Dzieje Ap. 13:23, BT). “Miej w pamięci Jezusa Chrystusa, który został wskrzeszony z martwych, jest z rodu Dawidowego, według mojej ewangelii” (2 Tm. 2:8).
Apostoł Jan podał ludowi Bożemu nieomylny znak, jak rozpoznać ewangelię sfałszowaną. Nieomylnym znakiem prawdziwej Ewangelii jest krew Jezusa Chrystusa, którą przelał na Kalwarii, przez co odkupił ludzkość z przekleństwa grzechu i śmierci: “I taką nową pieśń śpiewają: Godzien jesteś wziąć księgę i jej pieczęcie otworzyć, bo zostałeś zabity i nabyłeś Bogu krwią twoją [ludzi] z każdego pokolenia, języka, ludu i narodu” (Ap 5:9).
Świat nie został zbawiony przez “unię osobową“, czyli przez trójcę, jak ogłosił sobór w Chalcedonie (451). Pismo Święte nie zna takich pojęć, jak: „Unia osobowa”, czy też „Unia hipostatyczna”, te terminy są herezjami fałszującymi Pismo Święte. Chrystus Pan jest potomkiem Abrahama, zrodzony przez ludzką matkę i podlegał śmierci, tak jak każdy człowiek podlega śmierci. Nie zmartwychwstał Pan Jezus, jako jakiś demon o podwójnej osobowości, lecz został z martwych wzbudzony przez Wszechmogącego Boga Ojca, jako człowiek, o czym Pan Jezus przekonywał swoich uczniów przez czterdzieści dni, (Dzieje Ap 1:3), po swoim zmartwychwstaniu: “Oni również opowiadali, co ich spotkało w drodze, i jak Go poznali przy łamaniu chleba. A gdy rozmawiali o tym, On sam stanął pośród nich i rzekł do nich: Pokój wam! Zatrwożonym i wylękłym zdawało się, że widzą ducha. Lecz On rzekł do nich: Czemu jesteście zmieszani i dlaczego wątpliwości budzą się w waszych sercach? Popatrzcie na moje ręce i nogi: to Ja jestem. Dotknijcie się Mnie i przekonajcie: duch nie ma ciała ani kości, jak widzicie, że Ja mam. Przy tych słowach pokazał im swoje ręce i nogi. Lecz gdy oni z radości jeszcze nie wierzyli i pełni byli zdumienia, rzekł do nich: Macie tu coś do jedzenia? Oni podali Mu kawałek pieczonej ryby. Wziął i jadł wobec nich” (Łk 24:35-43, BT). “Bóg wskrzesił Go trzeciego dnia i pozwolił Mu ukazać się nie całemu ludowi, ale nam, wybranym uprzednio przez Boga na świadków, którzyśmy z Nim jedli i pili po Jego zmartwychwstaniu” (Dzieje Ap. 10:41, BT).
Chrześcijanie wyznający trynitaryzm usiłują osiągnąć zbawienie w fałszywym imieniu, czyli w imieniu boga, który stworzył rzekomo świat, i który jest równy Najwyższemu Bogu, lecz Chrystus Pan ostrzegł swój lud przed fałszywymi mesjaszami, którzy pojawią się na świecie i zwiedzą wielu; “Na to Jezus im odpowiedział: Strzeżcie się, żeby was kto nie zwiódł. Wielu bowiem przyjdzie pod moim imieniem i będą mówić: Ja jestem Mesjaszem. I wielu w błąd wprowadzą.” (Mt 24:4-5). Chrześcijanie wyznający trynitarne kredo, wierzą w nieprawdziwą ewangelię, skonstruowaną przez cesarzy Rzymu pogańskiego oraz katolickie sobory. To nie jakiś bóg, przybyły z kosmosu na ziemię zbawił świat, lecz człowiek imieniem Jezus, będący potomkiem Abrahama: A Pismo, które przewidziało, że Bóg z wiary usprawiedliwia pogan, uprzednio zapowiedziało Abrahamowi: W tobie będą błogosławione wszystkie narody” (Gl 3:8, BT) “Lecz Abrahamowi uczynione są obietnice i nasieniu jego; nie mówi: I nasieniom jego, jako o wielu, ale jako o jednem: I nasieniu twemu, które jest Chrystus” (Gl 3:16). Rzymski Chrystus “logos” jest fałszywym Chrystusem, w którym nie ma zbawienia: “I nie ma w żadnym innym zbawienia, gdyż nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni” (Dzieje Ap. 4:12). Chrystus Pan jest jedynym zbawcą oraz jedynym orędownikiem, poza którym nie ma zbawienia, (Ap 5:5), lecz chrześcijanie wierzą w fałszywego Mesjasza Logosa, zrodzonego rzekomo przed wszystkimi wiekami, który rzekomo zstąpił z nieba, jako bóg i wcielił się w łonie Marii w Jezusa: “Ale gdybyśmy nawet my lub anioł z nieba głosił wam Ewangelię różną od tej, którą wam głosiliśmy – niech będzie przeklęty! Już to przedtem powiedzieliśmy, a teraz jeszcze mówię: Gdyby wam kto głosił Ewangelię różną od tej, którą /od nas/ otrzymaliście – niech będzie przeklęty! (List do Galatów 1:8-9, BT).
Człowiek Jezus sędzią żywych i umarłych: Świata nie będzie sądził „Bóg-Logos”, lecz świat będzie sądzony przez Syna Człowieczego: “Żeby się wypełniło, co powiedziano przez Izajasza proroka, mówiącego: Oto sługa mój, którego wybrałem, umiłowany mój, w którym moja dusza ma upodobanie. Złożę na niego Ducha mego, a On obwieści narodom sąd” (Mt. 12:17-18, BW). Chrystus Pan polecił swoim apostołom, aby tę prawdę, że Bóg Ojciec jego ustanowił sędzią żywych i umarłych głosili światu: Przykazał nam też, abyśmy ludowi głosili i składali świadectwo, że On jest ustanowionym przez Boga sędzią żywych i umarłych. (Dzieje Ap. 10:42).
Prawda o sądzeniu żywych oraz wskrzeszeniu umarłych w dniu ostatecznym (Ew. Jana 6:40), została przez Kościół rzymskokatolicki przeinaczona. Kanonizowanie zmarłych i ogłaszanie ich za świętych i sprawiedliwych przed dniem sądu ostatecznego, jest fałszerstwem świętej Ewangelii, i przywłaszczenie sobie przez Kościół rzymskokatolicki kompetencji osądzania ludzi i ogłaszania ich za świętych i zbawionych. Sąd nad zmarłymi oraz żywymi, Bóg Ojciec powierzył wyłącznie kompetencji Syna Człowieczego, i ten sąd nastąpi dopiero w dniu powtórnego przyjścia Pana Jezusa: “Nie zważając na czasy nieświadomości, wzywa Bóg teraz wszędzie i wszystkich ludzi do nawrócenia, dlatego że wyznaczył dzień, w którym sprawiedliwie będzie sądzić świat przez Człowieka, którego na to przeznaczył, po uwierzytelnieniu Go wobec wszystkich przez wskrzeszenie Go z martwych” (Dzieje Ap. 17: 30-31 BT). Bóg Ojciec nie przekazał władzy sądzenia świata, Bogu, lecz swojemu umiłowanemu Synowi, którego ustanowił królem przyszłego świata: “Proszę cię bardzo usilnie, odwołując się do powagi Boga i Chrystusa Jezusa, przyszłego Sędziego żywych i umarłych, przez wzgląd na Jego pojawienie się i Jego królowanie” (2 Tm 4:1, BWP). [Okaże się to] w dniu, w którym Bóg sądzić będzie przez Jezusa Chrystusa ukryte czyny ludzkie według mojej Ewangelii” (Rz 2:16, BT).
To nie Bóg sprawuje urząd pośrednika pomiędzy człowiekiem a Bogiem, ponieważ Bóg jest nieśmiertelny i nie przelewa swojej krwi. Chrystus Pan, jako Bóg – nie mógłby sprawować urzędu kapłańskiego i przelać własnej krwi, aby odkupić swoich braci ludzi z przekleństwa grzechu i śmierci: “Ale Chrystus, zjawiwszy się jako arcykapłan dóbr przyszłych, przez wyższy i doskonalszy, i nie ręką – to jest nie na tym świecie – uczyniony przybytek, ani nie przez krew kozłów i cielców, lecz przez własną krew wszedł raz na zawsze do Miejsca Świętego, zdobywszy wieczne odkupienie” (Hbr 9:11-12, BT).
Tą proroczą przepowiednię o królestwie Jezusa, anioł Gabriel powtórzył Marii przy zwiastowaniu: “Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca” (Łk 1:31-33, BT).
Pan Bóg nie da władzy nad przyszłym światem, jakiemuś logosowi, który rzekomo jest drugą osobą trójcy, ponieważ to byłoby nonsensem, aby bogu, rzekomo będącego drugą osobą trójcy, przekazywać władzę nad przyszłym światem. Lecz Jahwe Zastępów wywyższy Syna Człowieczego, i wszystkich wrogów sprawiedliwości podda pod jego stopy. “Wyrocznia Jahwe dla Pana mego: Siądź po mojej prawicy, aż Twych wrogów położę jako podnóżek pod Twoje stopy. Twoje potężne berło niech Jahwe rozciągnie z Syjonu: Panuj wśród swych nieprzyjaciół! (Ps 110:1-2, BT/II).
Człowiek Panem przyszłego świata: Greckie słowo kurios , oznacza “pana” , czyli właściciela, który posiada pełne prawo jurysdykcji nad swoją własnością (Ew. Mat. 20:10-15). Apostoł Piotr oświadczył przed wielką rzeszą ludzi zebranych w dniu Święta Tygodni, że Bóg Ojciec uczynił Jezusa Panem i Mesjaszem: “Niech więc cały dom Izraela wie z niewzruszoną pewnością, że tego Jezusa, którego wyście ukrzyżowali, uczynił Bóg i Panem, i Mesjaszem” (Dzieje Ap. 2:36, BT).
Wszechmogący Bóg Ojciec nie uczyni panem świata “boga-logosa”, wymyślonego przez pogańską filozofię gnozy, lecz uczynił Panem swojego pierworodnego Syna Jezusa, ustanawiając go dziedzicem i Panem nad dziełem swoich rąk, (Hbr 1:2). Relacja pomiędzy bogiem Jahwe Zastępów a Synem Człowieczym, jest w Piśmie Świętym wyraźnie określona, lecz wiele studentów Pisma, będących pod wpływem trynitarnych dogmatów, nie jest w stanie tej relacji pomiędzy Jahwe Zastępów, który dał życie Synowi Człowieczemu logicznie interpretować, ponieważ zostało to zaciemnione przez trynitarną sofistykę: “Podobnie jak Ojciec ma życie w sobie, tak również dał Synowi: mieć życie w sobie samym. Przekazał Mu władzę wykonywania sądu, ponieważ jest Synem Człowieczym.” (Ewangelia Jana 5:25-27). Według biblijnej reguły, nie ten jest większy kto jest biorcą życia, lecz ten jest większy, kto jest dawcą życia: “Wszystko poddałeś pod jego stopy. Ponieważ zaś poddał Mu wszystko, nic nie zostawił nie poddanego Jemu“ (Hbr 2:8, BT). Liczne doksologie Nowego Testamentu ukazują, że apostolski Zbór wierzył, że Bóg Ojciec jest Bogiem Jezusa Chrystusa, którego Ojciec uczynił Panem i dziedzicem świata: “Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa; który napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym na wyżynach niebieskich – w Chrystusie” (Ef 1:3, BT).
W księdze Apokalipsy Chrystus jest nazwany: „pierworodnym z umarłych”, ponieważ Jezus jest pierwszym człowiekiem z umarłych, któremu Bóg Ojciec darował życie, wskrzeszając go z martwych. Tak, jak każdy pierwszy syn zrodzony w rodzinie izraelskiej, był pierworodnym synem i z tego tytułu należało mu się dziedzictwo po ojcu, tak Chrystus Pan jest pierworodnym z umarłych oraz dziedzicem Królestwa Bożego: “I On jest Głową Ciała – Kościoła. On jest Początkiem, Pierworodnym spośród umarłych, aby sam zyskał pierwszeństwo we wszystkim” (Kol 1:18, BG).