Cesarz Konstantyn Wielki w 321 roku wydał dekret nakazujący babilońsko-grecki dzień boga słońca – niedzielę, przestrzegać jako święto państwowe. Tekst tego dekretu zapisany jest w dwóch wersjach, w kodeksie Teodozjusza II, spisanym w 438 roku, oraz w kodeksie Justyniana spisanym w 535 roku. Treść dekretu cesarza Konstantyna jest wyrazem jego czci dla słonecznego bóstwa Sol Invictus, który w roku 321. dekretem państwowym ustanowił niedzielę dniem świętym i wolnym od pracy. Motywem cesarza Konstantyna ustanowienia niedzieli dniem świątecznym i wolnym od pracy nie była pamiątka zmartwychwstania Chrystusa, lecz wdzięczność cesarza za odniesione zwycięstwa nad Maksencjuszem oraz Licyniuszem. Ustanowienie niedzieli dniem świątecznym przez cesarza Konstantyna nie ma żadnego związku z chrześcijaństwem, i imię Chrystusa w tym dekrecie nie jest wymienione. Treść edyktu cesarza Konstantyna nie pozwala rozpoznać żadnych motywów jego rzekomej chrześcijańskiej wiary. Ten fakt w pełni koresponduje z numizmatycznym przekazem zawartym w wybitych przez cesarza Konstantyna monetach, w których wiara i religia cesarza Konstantyna została udokumentowana. Monety będące bezspornymi dowodami wiary Konstantyna w boga słońca Sol Invictus, nie pozwalają się w żaden sposób schrystianizować. “Apostołowie“ niedzielnej ideologii nie mogąc znaleźć żadnych świadectw chrześcijaństwa pozostawionych przez cesarza Konstantyna, zmuszeni są schrystianizować dzień słońca niedzielę oraz święta Bożego Narodzenia. Szczególnie milczącym świadkiem skłaniającym do refleksji jest złota moneta, która jest godna wyróżnienia, dlatego że została przez cesarza Konstantyna wybita w roku 325, w którym to roku cesarz Konstantyn w Nicei, zaingerował w naukę Pisma świętego oraz apostolskiej ortodoksi i zgłosił roszczenie bycia najwyższym kapłanem Kościoła. Złota moneta solidus, wybita przez cesarza w roku 325 przedstawia Konstantyna, któremu Bóg słońca Sol wręcza statuetkę bogini zwycięstwa Wiktorii. Na monecie widnieje napis: “Dla Sol towarzysza Augusta“. Przekonywującym dowodem, że Konstantyn niczym nie był związany z Chrystusem, jest fakt, że z niezliczonych złotych monet wydanych przez cesarza Konstantyna od od roku 309 aż do roku 337, nie ma ani jednej monety na której nie widniałby napis Dies Solis, i nie ma też ani jednej monety, na której znajdowałoby się imię Jezusa Chrystusa. Monety Konstantyna są niedającymi się schrystianizować świadectwami historii, zaprzeczającymi bajkowym opowieściom biografów cesarza, o pobożności i nawróceniu się cesarza Konstantyna. Jakiemu bogu Konstantyn był wdzięczny za zwycięstwo odniesione w roku 312 w bitwie na moście Mulwijskim, jeżeli w dziesięć lat później Konstantyn ustanawia święto niedzielne dla uczczenia boga słońca Sol Invictus?
Dies Solis – Pierwszy dzień tygodnia: Świat chrześcijański został przez Rzym zwiedziony do świętowania niedzieli, o której w Piśmie Świętym nie ma ani jednego słowa. Niedziela, jako dzień święty jest tworem ustanowionym przez cesarski oraz papieski Rzym, a jednym z motywów wyrugowania szabatu ustanowienia niedzieli jako dnia świętego był antysemityzm panujący w cesarstwie rzymskim. Nowy Testament nie dostarcza nam żadnych dowodów, że pierwsi chrześcijanie świętowali niedzielę, jak więc doszło do tego, że w chrześcijaństwie niedziela jest dniem świętym? Historia mówi że niedziela, czyli dzień słońca była w religii pogan dniem kultu ku czci boga Mitry, którego czcicielem był cesarz Konstantyn. Ten rzekomo chrześcijański cesarz i dobroczyńca kościoła katolickiego, uważał dzień słońca Dies Solis za wielce czcigodny i w roku 321 ustanowił prawo, zabraniające pracować obywatelom cesarstwa w dniu niedzielnym. Równocześnie z ustanowieniem niedzielnego dekretu, cesarz Konstantyn zreformował kalendarz, wprowadzając w miejsce ośmiodniowego tygodnia Nundinae tydzień siedmiodniowy, na wzór kalendarza księżycowego, który był przez Semitów, Noego oraz Abrahama przestrzegany. Biblijnego Szabatu, jako dnia siódmego nie można zidentyfikować i prawidłowo zachowywać, bez znajomości kalendarza księżycowego. Celem tej reformy kalendarza, prze cesarza Konstantyna, było wyrugowanie biblijnego szabatu dniem Dis Solis i uniezależnienia się od żydowskiej rachuby czasu, która przez chrześcijan, oraz przez zdecydowaną większość ludności w imperium rzymskim była przestrzegana. Reforma cesarza Konstantyna w pełni się udała i zapoczątkowała proces faworyzowania niedzieli, która zaczęła wypierać siódmy dzień tygodnia szabat. Coraz częściej zaczęto pierwszy dzień tygodnia w chrześcijaństwie świętować jako dzień zmartwychwstania Chrystusa, najpierw raz w roku w dniu święta rzymskiej Wielkanocy, a później już cotygodniowo.
Interpolacje w przekładach Pisma Świętego: Argumentacja zwolenników świętowania niedzieli jest oparta tylko na spekulatywnych przesłankach. Twierdzenie propagatorów niedzieli, że pierwotni chrześcijanie po zmartwychwstaniu Chrystusa świętowali rzekomo pierwszy dzień tygodnia, jest kłamstwem. Nie ma w oryginalnych tekstach Pisma Świętego, ani jednej wypowiedzi Chrystusa i apostołów uzasadniającej zmianę świętowania szabatu na niedzielę. Natomiast frazy dowodzące, że pierwotni chrześcijanie zachowywali szabat, stały się przedmiotem knowań i matactw zwolenników czczenia niedzieli. Brak bezpośredniego nakazu świętowania niedzieli w oryginalnych księgach Pisma Świętego, skłonił tłumaczy do fałszowania nowoczesnych wydań Pisma Świętego. Fakty manipulacji w Piśmie Świętym na korzyść niedzieli są bezsporne, co w niniejszym studium zostanie ukazane.
Fałszywy grunt świętowania niedzieli: Odpowiednikiem hebrajskiego shabbathon (H7677), odnoszącego się do świętego dnia szabatu, ustanowionego przez stwórcę nieba i ziemi (Rdz 2:3), jest w Nowym Testamencie rzeczownik: sabbaton gr. σάββατον, (G4521), który nie jest oryginalnym słowem greckim i nie pochodzi z kultury hellenistycznej, lecz jest wyrazem pochodnym z języka hebrajskiego (H7677, asymilowanym do starożytnej greki (koine), w czasie panowania Aleksandra Wielkiego. Definicja greckiego sabbaton σάββατον (G4521), którą utworzyli chrześcijańscy uczeni nurtu rzymskiego, różni się diametralnie tym, że zwolennicy świętowania niedzieli, nadają greckiemu σάββατον (G4521) znaczenie: tygodnia, oraz znaczenie zwykłego dnia tygodnia, natomiast σάββατον, jako odpowiednik hebrajskiego shabbathon (H7677), znaczy szabat pański, siódmy dzień księżycowego tygodnia. Uczeni chrześcijańscy nurtu rzymskiego dokonali w nowoczesnych przekładach NT, karygodnego fałszerstwa, na rzecz świętowania pierwszego dnia tygodnia niedzieli. Termin shabbathon (H7677) z którego wywodzi się σάββατον (G4521), nie został w ST nigdy użyty na określenie tygodnia, ani też język grecki nie używa słowa σάββατον do oznaczenia tygodnia, co potwierdza Septuaginta, oraz Wulgata, w których do oznaczenia księżycowego tygodnia shabua używany jest wyraz hebdomadon: “και αριθμησετε υμεις απο της επαυριον των σαββατων απο της ημερας ης αν προσενεγκητε το δραγμα του επιθεματος επτα εβδομαδας ολοκληρους” (Ks. Kapłańska 23:15, Septuaginta). “numerabitis ergo ab altero die sabbati in quo obtulistis manipulum primitiarum septem ebdomadas plenas” (Ks. Kapłańska 23:15, Biblia sacra Wulgata).
Mia ton sabbaton: Wiersze w których występują frazy: ”μία τῶν σαββάτων“ zostały w nowoczesnych przekładach Pisma Świętego przetłumaczone na pierwszy dzień tygodnia, co ma być dowodem, że pierwsi chrześcijanie świętowali ten dzień jako pamiątkę zmartwychwstania Chrystusa. Zaprzecza temu zachowanie pierwszych chrześcijan, którzy po zmartwychwstaniu Pan Jezusa nadal zachowują szabat, zgodnie z przykazaniem Bożym: “Były przy tym niewiasty, które z Nim przyszły z Galilei. Obejrzały grób i w jaki sposób zostało złożone ciało Jezusa. Po powrocie przygotowały wonności i olejki; lecz zgodnie z przykazaniem zachowały spoczynek szabatu. (Łk 23:55-56, BT).
Ponieważ w dniu święta paschy, które wypadało w szabat, Chrystus Pan leżał w grobie (Ew. Jana 19:31), pobożne niewiasty postanowiły wstrzymać się od prac pogrzebowych, związanych ze śmiercią Pana Jezusa. Gdy szabat pański, będący wielkim świętem paschy upłynął, pobożne niewiasty – Maria Magdalena oraz druga Maria, udały się wcześnie rano do grobu, z zamiarem namaszczenia ciała Pana Jezusa, lecz niewiasty nie zdążyły namaścić ciała Pana Jezusa, ponieważ ich umiłowany Pan i Nauczyciel zmartwychwstał. Według rachuby biblijnego kalendarza, Chrystus Pan zmartwychwstał w drugim dniu przaśników, czyli w dniu podnoszenia snopa przez najwyższego kapłana, po dniu paschalnego szabatu, (Ks. Kapłańska 23:10-11 BT). Wielki gmach chrześcijańskiej teologii dowodzącej, że niedziela była rzekomo dniem odprawiania eucharystii, jest zbudowany na wielkim fałszerstwie, którym jest wcielenie do tekstu Pisma Świętego sformułowania: “pierwszy dzień tygodnia“. Fałszywa definicja słowa sabbaton, jest powodem zamieszania, spowodowanym przez matactwo tłumaczy, usiłujących stworzyć przesłanki do świętowania niedzieli. Ewenementem potwierdzającym te manipulacje jest fakt, że rzeczownik sabbaton, został w Nowym Testamencie przetłumaczony jako, pierwszy dzień tygodnia, tylko w tych frazach, które mówią o świętowaniu szabatu przez pierwszych chrześcijan: Mt. 28:1, Mar. 16:2; Łk 23:56; Łk. 24:1; J.20:1; J. 20:19; Dzieje Ap. 20:7. To jest oczywiste, że frazy NT, mówiące o świętowaniu szabatu przez wyznawców Chrystusa, były dla rzymskiego Kościoła kłopotliwe, i rzucały cień na katolicką propagandę świętości dnia niedzielnego, przeto uległy deformacji i zostały sfałszowane po myśli niedzielnej ideologii, rozpoczętą przez cesarza Konstantyna Wielkiego, w dniu 7 Marca 321 roku, w którym ustanowił niedzielę, jako obowiązkowy dzień święty dla chrześcijan, którzy opierali się czcić boga słońca Sol Invictus, i zmusić ich do zachowania niedzieli, jako prawa państwowego, za pogwałcenie którego groziła kara śmierci.
Święto paschy oraz dni przaśników, Mat 28:1: W przekładzie Pisma Świętego Martina Lutra nie znajdujemy zdania pierwszy dzień tygodnia, lecz słowo sabbath, które jest rzeczownikiem liczby mnogiej: Am abend aber des Sabbaths / welcher anbricht am morgen des ersten Feiertages der Sabbathen / kam Maria Magdalena / vnd die ander Maria / das Grab zu besehen. Mt. 28:1, (Martin Luther 1545).
Martin Luter przetłumaczył słowo sabbaton gr. σαββάτων zgodnie z greckim oraz łacińskim tekstem, to znaczy, że dzień w którym niewiasty przyszły do grobu, był szabatem żydowskich świąt przaśników: “welcher anbricht am morgen des ersten Feiertages der Sabbathen, co dosłownie znaczy: “który świta o poranku drugiego święta szabatów“. Marcin Luter święta przaśników, które następują po paschalnym szabacie, przełożył zgodnie z oryginalnym tekstem w liczbie mnogiej: der Sabbathen (Feiertages), ponieważ były one obchodzone przez siedem dni, i ten kompleks siedmiu dni, zwany jest w hebrajskim języku shabua. Natomiast doszukiwanie się przez teologów niedzieli w szabatowym kompleksie shabua, jakiegoś pierwszego dnia tygodnia, jest niesłychanym absurdem, ponieważ w tym czasie w Izraelu przestrzegany był kalendarz księżycowy, w którym tygodnie liczyły siedem dni. Natomiast w cesarstwie rzymskim w tym czasie przestrzegany był kalendarz juliański, którego tygodnie liczyły osiem dni, “nundinae”, jest zatem twierdzenie teologów niedzieli, że dzień po paschalnym szabacie, jest “pierwszym dniem tygodnia” niedorzecznością. Dowodem obnażającym kłamstwa i manipulacje teologów niedzieli, dostarcza nam także Wulgata, zredagowana przez Hieronima w roku 393, w której nie występuje fraza: “pierwszy dzień tygodnia“, lecz tylko stwierdzenie, że niewiasty przyszły do grobu po zachodzie słońca, czyli po dniu święta paschy, który jest drugim dniem przaśników: “vespere autem sabbati quae lucescit in primam sabbati venit Maria Magdalene et altera Maria videre sepulchru“ (Mat. 28:1, Wulgata)
O tym samym zdarzeniu co Mateusz w 28:1, sprawozdaje Marek 16:1-2, że niewiasty przyszły do grobu po zakończeniu paschalnego szabatu, który był największym świętem w Izraelu, które wypadało w dniu pełni księżyca, 15 dnia miesiąca Abib. Była więc pascha wielkim świętem, o podwójnym znaczeniu (Ew, Jana 19:31), symbolizującym Izraelitom zbawienie świata przez paschalnego Baranka Chrystusa. Ponieważ szabat był dla pierwszych wyznawców Chrystusa dniem świętym (Rdz 2:3), niewiasty postanowiły po upływie szabatu, następnego dnia rankiem, udać się do grobu, z zamiarem namaszczenia ciała Pana Jezusa. Wyraz sabbaton jest rzeczownikiem dzierżawczym rodzaju nijakiego liczby mnogiej, to znaczy, że niewiasty przybyły do grobu w czasie jednego z dni przaśników, (an einem) który był już drugim dniem przaśników, które obchodzono przez siedem dni, w czasie których jedzono tylko przaśny chleb. Także i w tym miejscu Martin Luter okazał się rzetelny, tłumacząc, że niewiasty przyszły do grobu w jednym z przaśnikowych szabatów: VND da der Sabbath vergangen war / kaufften Maria Magdalena / vnd Maria Jacobi vnd Salome specerey / auff das sie kemen / vnd salbeten jn. Vnd sie kamen zum Grabe am einem Sabbather seer früe / da die Sonne auffgieng. (Ew. Marka 16:1-2, Martin Luther 1545).
Gdy więc Maria Magdalena oraz druga Maria udały się po szabacie do grobu, aby namaścić ciało Pana Jezusa, spotkało je ogromne zaskoczenie, ponieważ Chrystus Pan już zmartwychwstał i grób był pusty. I chociaż namaszczenie ciała Pana Jezusa było dla pobożnych niewiast bardzo ważne, to jednak postanowiły zachować przykazanie Boże i namaścić ciało Pana Jezusa po upływie szabatu, czego im się nie udało się uczynić, ponieważ ich Pan już zmartwychwstał, lecz Pismo mówi, że Pan Jezus został przez Marię siostrę Łazarza, na dzień swojego pogrzebu, już sześć dni wcześniej namaszczony, (Ew. Jana 12:1-7).
Ewangelia Marka 16:9: Grecki tekst mówi, że Chrystus Pan zmartwychwstał w jedno ze świąt szabatowych, należących do świąt paschy. (πρωῒ πρώτῃ σαββάτου) Również tę frazę Marcin Luter przetłumaczył zgodnie z greckim tekstem, i mówi o tych dniach przaśników szabatach w liczbie mnogiej: früe am ersten tage der Sabbather, co znaczy w szabat przaśników, następujący po dniu paschy: “JHesus aber / da er aufferstanden war / früe am ersten tage der Sabbather / erschein er am ersten der Maria Magdalene / Von welcher er sieben Teufel ausgetrieben hatte. (Mar 16:9, Martin Luther 1545). W nowoczesnych przekładach tę frazę sfałszowano, i w miejsce frazy: mia ton sabbton, / co się przekłada, “a w jeden szabat”, wstawiono zdanie: “pierwszy dzień tygodnia“, co jest przekrętem Pisma Świętego.
Ewangelia Łukasza 23: 54-56: Łukasz relacjonuje, że pobożne niewiasty które przyszły z Galilei za Jezusem do Jerozolimy, na święta paschy, doznały przez nagłą śmierć Pana Jezusa wielkiego wstrząsu, i ogarnął je głęboki smutek, lecz pomimo tych trudnych okoliczności i wielkiego smutku, postanowiły swojemu ukochanemu przyjacielowi sprawić godny pochówek: Był to dzień Przygotowania i szabat się zbliżał. Niewiasty, które Mu towarzyszyły i szły za Nim z Galilei, obejrzały grób i w jaki sposób zostało złożone Jego ciało. Potem wróciły i przygotowały wonne zioła i olejki, w szabat jednak odpoczywały zgodnie z przykazaniem. (Łk 23: 54-56). Niewiasty przyszły do grobu w dniu przygotowania, przed rozpoczęciem się szabatu, a ponieważ czas naglił, z powodu zbliżającego się szabatu, dokończenie czynności pogrzebowych niewiasty postanowiły wykonać po szabacie paschalnym: “W pierwszy dzień tygodnia poszły skoro świt do grobu, niosąc przygotowane wonności. Kamień od grobu zastały odsunięty. A skoro weszły, nie znalazły ciała Pana Jezusa, (Łk 24: 1-3). Niewiasty nie przyszły do grobu w “pierwszy dzień tygodnia” jak twierdzą tłumacze nowoczesnych przekładów, lecz przyszły do grobu wczesnym rankiem, po paschalnym szabacie, czyli w drugim dniu przaśników, (an der Sabbather einem), co dosłownie znaczy: w jednym z dni przaśników. Również i tę frazę Marcin Luter przetłumaczył zgodnie z prawdą: ABer an der Sabbather einem seer früe / kamen sie zum Grabe vnd trugen die Specerey / die sie bereitet hatten / vnd etlich mit jnen. (Łk 24: 1-2, Martin Luther 1545).
Ewangelia Jana 20:1: Apostoł Jan pisze, że niewiasty przyszły do grobu bardzo wcześnie po szabacie: <Τῇ δὲ μιᾷ τῶν σαββάτων Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ ἔρχεται πρωῒ > Ponieważ dzień szabatu kończy się zachodem słońca, niewiasty nie poszły do grobu wieczorem, lecz przeczekały noc i o świcie w dniu przaśników udały się do grobu: “AN der Sabbather einem / kompt Maria Magdalena früe / da es noch finster war / zum Grabe / vnd sihet / das der stein vom grabe hin weg war.” (Ew. Jana 20:1 Martin Luther 1545)
Ewangelia Jana 20:19: Zwolennicy niedzieli twierdzą, że Apostołowie zgromadzili się w pierwszy dzień tygodnia we Wieczerniku, aby świętować zmartwychwstanie Pana Jezusa. Temu twierdzeniu zaprzecza wielki uczony katolicki Hieronim, który w Wulgacie napisał, że uczniowie w Wieczerniku zebrali się w szabat: “Cum esset ergo sero die illo una sabbatorum et fores essent clausae ubi erant discipuli propter metum Iudaeorum venit Iesus et stetit in medio et dicit eis pax vobis” (Ew. Jana 20,19, Biblia sacra Wulgata) Apostoł Jan pisze, że powodem zebrania się uczniów w Wieczerniku był strach przed Żydami, a nie odprawienie nabożeństwa, ku czci zmartwychwstania Chrystusa, ponieważ w tym czasie o zmartwychwstaniu Chrystusa, uczniowie jeszcze nic nie wiedzieli, więc nie mogli świętować czegoś o czym nic nie wiedzieli. Uczniowie ukryli się we Wieczerniku ze strachu przed żydami i zaryglowali drzwi: “AM abend aber desselbigen Sabbaths / da die Jünger versamlet vnd die thür verschlossen waren / aus furcht fur den Jüden / kam Jhesus / vnd trat mitten ein / vnd spricht zu jnen / Friede sey mit euch.” (Ew. Jana 20:19 Martin Luther 1545). Marek sprawozdaje, że gdy uczniom ukrywającym się we Wieczerniku doniesiono, że Chrystus zmartwychwstał, to nie chcieli w to uwierzyć, dlatego absurdem jest twierdzenie, że uczniowie we Wieczerniku świętowali zmartwychwstanie Chrystusa, w które nie wierzyli. To potwierdza również skarcenie uczniów przez Pana Jezusa, za to, że nie chcieli uwierzyć Marii Magdalenie, która doniosła im we Wieczerniku, o zmartwychwstaniu Pana Jezusa: “Ona poszła i oznajmiła to tym, którzy z nim przebywali, a którzy się smucili i płakali. Lecz oni, gdy usłyszeli, że żyje i że się jej ukazał, nie uwierzyli. W końcu ukazał się samym Jedenastu, gdy siedzieli za stołem, i wyrzucał im brak wiary i upór, że nie wierzyli tym, którzy widzieli Go zmartwychwstałego” (Mk.16:10-11.14).
Dzieje Apostolskie 20:7: Łukasz autor Dziejów Apostolskich sprawozdaje, że zbór w Troadzie zgromadził się w dzień szabatu na nabożeństwo, jak jest napisane w greckim tekście: Ἐν δὲ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων συνηγμένων ἡμῶν κλάσαι ἄρτον ὁ Παῦλος διελέγετο αὐτοῖς, μέλλων ἐξιέναι τῇ ἐπαύριον, παρέτεινέν τε τὸν λόγον μέχρι μεσονυκτίου. (Dzieje Ap. 20:7). Powyższa fraza, jest niepodważalnym dowodem, że pierwotni chrześcijanie, kilkanaście lat po zmartwychwstaniu Chrystusa, zachowywali szabat zgodnie z przekazaniem Bożym. W nowoczesnych przekładach Pisma Świętego ten tekst został sfałszowany i w miejsce “mia ton sabbaton” tłumacze wstawili zdanie: “pierwszy dzień tygodnia”. Na temat tej frazy, napisano już wiele fałszywych rozpraw, aby zatrzeć i zniszczyć dowód, że pierwsi chrześcijanie zachowywali szabat. Ani jeden tekst Nowego Testamentu nie mówi, że pierwotni chrześcijanie zgromadzali się na nabożeństwa w pierwszym dniu tygodnia, lecz wszystkie mówią, że nabożeństwa pierwszych chrześcijan odbywały się w szabat. Twierdzenie Kościoła katolickiego, że pierwotni chrześcijanie zgromadzali się w Troadzie w pierwszy dzień tygodnia, aby odprawiać eucharystię jest niesłychanym kłamstwem a także absurdem, ponieważ takie pojęcie, “Pierwszy dzień tygodnia” nie istniało jeszcze w terminologii tego czasu, ponieważ ten termin pojawił sie dopiero po reformie kalendarza juliańskiego, przez cesarza Konstantyna Wielkiego 7. Marca 21 roku. Aby to kłamstwo podbudować dopuszczono się w nowoczesnych przekładach Pisma Świętego fałszerstwa przez wstawienie do pism Nowego Testamentu frazy: pierwszy dzień tygodnia, lecz to fałszerstwo demaskują wcześniejsze przekłady Pisma Świętego. Wszystkie Biblie przetłumaczone w okresie Wielkiej Reformacji, a także katolicka Wulgata, jak również tłumaczenie Marcina Lutra mają w tej frazie słowo szabat: AVff einen Sabbath aber / da die Jünger zusamen kamen / das Brot zu brechen / prediget jnen Paulus / vnd wolte des andern tages ausreisen / vnd verzoch das wort bis zu mitternacht. (Dzieje Ap. 20:7, Martin Luther 1545)
Profesorowie niedzielnej ideologii twierdzą, że Marcin Luter nie posiadał dostatecznej wiedzy, dlatego tę frazę błędnie przetłumaczył, lecz ci profesorowie są zmuszeni zaprzeczyć także wielu innym teologicznym autorytetom okresu Wielkiej Reformacji. Biblia szwajcarskiego reformatora Zwingli (1534), a także Biblia Calvina (1551), a także Biblia Erazma z Rotterdamu (1516), a także Biblia Gutenberga (1554), mają w tych frazach słowo szabat, tak samo jak Marcin Luter.
Doktor katolickiego Kościoła Hieronim w Wulgacie przetłumaczył, że zbór w Troadzie na nabożeństwo zebrał się w dniu szabatu, “in una autem sabbati cum convenissemus“, temu świadectwu świętego Hieronima sprzeciwiają się tłumacze w nowoczesnych przekładach Pisma Świętego i przekręcają słowa swojego wielkiego świętego. Chrześcijanie w Troadzie nie zebrali się na nabożeństwo w pierwszym dniu tygodnia, lecz przyszli na nabożeństwo w dniu szabatu: “A w jeden z sabathów, gdy się zebrali uczniowie łamać chleb, Paweł przepowiedział im, mając wyciągnąć nazajutrz, i przedłużył rzecz aż do pułnocy. (Dzieje Apostolskie 20,7, Biblia Szymona Budnego 1574).
Tyndale New Testament: On a saboth day the disciples came to gedger for to break bread, and Paul preached unto them (ready to depart on the morrow) and continued the preaching unto midnight. (ACTS 20,7)
Tyndale Neues Testament: An einem Saboth-Tag kamen die Jünger nach Gedger, um das Brot zu brechen, und Paulus predigte ihnen (bereit, am nächsten Tag abzureisen) und setzte die Predigt bis Mitternacht fort. (Apostelgeschichte 20:7)
Gute Nachrichten Übersetzung: Am Samstag Abend versammelten wir uns zum Gemeinsamen Essen. Paulus sprach zu den Menschen und sprach bis Mitternacht, da er am nächsten Tag gehen würde. (Apostelgeschichte 20:7)
Pierwszy list do Koryntian 16:2: Wszystkie współczesne wydania Pisma Świętego frazę z listu do Koryntów 16:2, permanentnie fałszują, tłumacząc słowo < σαββάτου > jako “pierwszy dzień tygodnia“ mający rzekomo sugerować świętowanie niedzieli. Nie ma w tej frazie żadnego polecenia o zgromadzeniu się wiernych w Koryncie w dniu niedzielnym, jak to wmawiają teolodzy rzymskiego chrześcijaństwa swoim wiernym, lecz jest tylko polecenie apostoła Pawła, aby wierni w Koryncie swoje dobrowolne dary odkładali w swoich domach “u siebie“, a także, aby odkładali te dary już od pierwszego dnia księżycowego cyklu <κατα μιαν σαββατου>. “Pierwszego dnia w tygodniu niech każdy z was odkłada u siebie i przechowuje to, co może zaoszczędzić, żeby składki wnoszono nie dopiero wtedy, kiedy ja przyjdę.” (1Kor. 16:2 BW). Chrześcijanie poza granicami Palestyny przestrzegali kalendarz biblijny, którego centralnym dniem jest siódmy dzień księżycowego cyklu, natomiast propagatorzy niedzieli interpretują rozporządzenie Pawła odkładania darów, jako dowód, że chrześcijanie rzekomo odprawiali niedzielne nabożeństwo, w czasie którego zbierali dary. W tej frazie nie ma mowy, o jakimkolwiek nabożeństwie, odbywanym rzekomo w pierwszym dniu tygodnia. Paweł nie polecił przynosić tych darów do domu modlitwy, lecz polecił, aby wierni odkładali te dary w swoich domach, już na początku biblijnego tygodnia – κατα μιαν σαββατου. Tę fałszywą i błędną interpretację współczesnych teologów, i propagatorów świętowania pierwszego dnia tygodnia obala Wulgata świętego Hieronima, w której nie znajdujemy frazy pierwszego dnia tygodnia, lecz znajdujemy: per unam sabbati: “per unam sabbati unusquisque vestrum apud se ponat recondens quod ei beneplacuerit ut non cum venero tunc collectae fiant“ (1Kor. 16:2, Biblia sacra Wulgata). Polecnie apostoła Pawła zbierania darów oparte jest na prawie ustanowionym przez Boga Izraela Jahwe, nakazującym składanie darów z płodów rolnych, według otrzymanego błogosławieństwa, czyli według obfitości urodzaju, tak jak to nakazuje Pismo: (Ks. Wyjścia 23:16-17: Ks. Pwt. 16:16-17). Na podstawie tego prawa Bożego praktykowanego w starym Izraelu Paweł polecił, aby chrześcijanie odkładali dary dla braci w Jerozolimie. (1Kor 16:1-3; 2Kor. 8:4), które następnie dostarczono do Judei. (Dzieje Ap. 11:29; List do Rzymian 15:26).
Łamanie chleba Pamiątka odkupienia: “Ilekroć bowiem spożywacie ten chleb albo pijecie kielich, śmierć Pańską głosicie, aż przyjdzie” (1 Kor 11:26). Łamanie chleba praktykowane przez pierwszych chrześcijan, na pamiątkę odkupienia, katoliccy mistycy podnoszą jako dowód, że Kościół apostolski sprawował “ofiarę“ mszy świętej, podczas której łamany chleb przemieniał się rzekomo w rzeczywiste ciało Chrystusa. (Patrz “Ofiara mszy świętej“) Twierdzenie katolików, że łamanie chleba przez pierwszych chrześcijan jest dowodem celebrowania przez nich eucharystii, jest argumentem bałamutnym, ponieważ ostateczne zdefiniowanie dogmatów eucharystycznych w katolickim Kościele nastąpiło dopiero na soborze w Trydencie (1545-1563). Twierdzenie, że zbór w Troadzie zebrał się w niedzielę, aby sprawować rzekomo eucharystię jest kłamstwem, ponieważ to zgromadzenie rozpoczęło się w szabat i trwało aż do świtu następnego dnia. Powodem przedłużenia się tego nabożeństwa był pośpiech apostoła Pawła, który chciał o świcie udać się w podróż do Miletu. “Paweł, który nazajutrz zamierzał odjechać, przemawiał do nich i przedłużył mowę aż do północy. (Dzieje Ap. 20:7). Zgromadzenie w Troadzie przeciągnęło się aż do północy, i zakończyło się po zachodzie słońca, czyli pierwszego dnia po szabacie, i wczesnym rankiem, w pierwszy dzień tygodnia apostoł Paweł udał się w uciążliwą drogę do Miletu. Gdyby apostoł Paweł, uznawałby ten dzień za święty, to pozostałby w Troadzie na nabożeństwie, lecz Paweł udał się w pierwszy dzień tygodnia w uciążliwą podróż. Przy czym należy pamiętać, że terminologia “pierwszy dzień tygodnia” w tym czasie jeszcze nie istniała. Nieprawdą jest także twierdzenie, że pierwszy dzień tygodnia był dla pierwszych chrześcijan rzekomo dniem eucharystii, ponieważ łamanie chleba praktykowane było także w inne dni. Zwyczaj łamania chleba przez pierwotnych chrześcijan miał charakter czysto biesiadny i nie był aktem magicznym ani misteryjnym, tak jak orzekają to katolickie sobory. Natomiast celem biesiad, zwanych przez pierwotnych chrześcijan łamaniem chleba, było wewnętrzne duchowe zespolenie, dające naśladowcom Chrystusa poczucie bezpieczeństwa, wyrażające się w solidarności i okazywaniu wzajemnej życzliwości oraz wzajemnym utwierdzaniu się w wierze: “Codziennie trwali jednomyślnie w świątyni, a łamiąc chleb po domach, przyjmowali posiłek z radością i prostotą serca.” (Dzieje. Ap. 2:46). Identyfikowanie się czcicieli niedzieli z praktyką łamania chleba, przez chrześcijan w Troadzie, jest przewrotne i nie jest spójne z faktami historycznymi. Jak widomo synod w Laodycei (363-381) ustanowił i ogłosił rygorystyczne zakazy odbywania w domach sobotnich nabożeństw i łamania chleba, a za tę niesubordynację ekskomunikowano chrześcijan i wypędzano ich z kraju oraz konfiskowano ich majątki. Kanony ogłoszone przez synod w Laodycei są dowodem, że łamanie chleba przez chrześcijan, których nazywano żydami nie odbywało się w pierwszy dzień tygodnia, lecz w dniu szabatu: Kanon XXIX. “Chrześcijanie nie powinni judaizować i próżnować w sobotę, ale powinni pracować w tym dniu; powinni szczególnie, będąc chrześcijanami uczcić Dzień Pański, i jeśli to możliwe, nie pracować w tym dniu. Jeśli jednak będą judaizować w tym dniu, to zostaną odłączeni od Chrystusa” (Anatema) (Rada synodu w Laodycei 363) .
Kanon XXXIX. ”Jest zabronione przaśny chleb od Żydów przyjmować i mieć udział w ich bezbożności” (Rada synodu w Laodycei 363).
Kanon XXXVII. “Jest zabronione przyjmować od Żydów oraz heretyków posłane w darze części z ich uczty i razem z nimi się obżerać“ (Rada synodu w Laodycei 363-381).
Sprzeniewierzenie się protestantyzmu: Tego samego przekrętu, szabatu na pierwszy dzień tygodnia. dopuścili się spadkobiercy Wielkiej Reformacji, którzy pod pretekstem stylistycznych poprawek sfałszowali wszystkie teksty, które dowodzą, że pierwotni chrześcijanie zachowywali dzień szabatu. Księga Dziejów Apostolskich świadczy, że chrześcijanie obywali swoje nabożeństwa w dzień szabatu (Dzieje Ap. 20:7), jak przetłumaczył to Marcin Luter: AVff einen Sabbath aber, lecz “spadkobiercy“ Wielkiej Reformacji dopuścili się zdrady swojego duchowego przywódcy, i sfałszowali jego Biblię, wpisując w miejsce szabatu słowa: pierwszy dzień tygodnia. Od roku 1892, w którym pierwsza zrewidowana Biblia Lutra została wydana, nie ukazała się już żadna Biblia Lutra, według pierwotnego tekstu z roku 1545. Wszystkie teksty w zrewidowanych protestanckich bibliach, zostały na korzyść świętowania niedzieli zrewidowane, czyli sfałszowane.
Nadejście dnia Pańskiego Apokalipsa 1:10: Księga Objawienia apostoła Jana przepowiada nadejście dnia sądu, czyli nadejście dnia Pańskiego, w którym ziemia zostanie pogrążona w ogniu: “A dzień Pański [δὲ ἡμέρα κυρίου] nadejdzie jak złodziej; wtedy niebiosa z trzaskiem przeminą, a żywioły rozpalone stopnieją, ziemia i dzieła ludzkie na niej spłoną.” (2 Piotra 3:10, Biblia Warszawska). Zwolennicy czczenia niedzieli powołują się na frazę z księgi Apokalipsy, 1:10, jako dowód że dzień Pański “τῇ κυριακῇ ἡμέρᾳ“ jest katolicką niedzielą: “ἐγενόμην ἐν πνεύματι ἐν τῇ κυριακῇ ἡμέρᾳ, καὶ ἤκουσα ὀπίσω μου φωνὴν μεγάλην ὡς σάλπιγγος” (Ap. 1:10).
Tej spekulatywnej interpretacji zaprzeczają paralelne teksty Pisma Świętego. Oryginalny tekst grecki: κυριακῇ ἡμέρᾳ, nigdzie w Nowym Testamencie nie odnosi się do niedzieli, lecz zarówno apostoł Piotr, (2 Piotra 3:10), jak również apostoł Paweł, kuriake hemera odnoszą do przyszłego dnia eschatologicznego: “Sami nazbyt dobrze wiecie o tym, że dzień Pański [ ὅτι ἡμέρα κυρίου] nadejdzie tak jak złodziej w nocy”. (1Tes. 5:2). O tym dniu Pańskim prorokują prorocy (Iza. 13:6; Joel 2:1) o tym dniu mówił także apostoł Piotr w dzień zesłania Ducha Świętego, i nazwał powtórne przyjście Chrystusa , dniem Pańskim wspaniałym i wielkim: “Słońce przemieni się w ciemność, A księżyc w krew, zanim przyjdzie dzień Pański [ἐλθεῖν ἡμέραν κυρίου ] wielki i wspaniały.” (Dzieje Ap. 2:20)
Zwolennicy niedzieli twierdzą, że to objawienie które przyszłych dziejów ludu Bożego, apostoł Jan otrzymał w niedzielę, i to jest dowodem że niedziela jest teraz w Nowym Testamencie dniem odpoczynku. Interpretatorzy tej spekulacji nie chcą zaakceptować paralelnych fraz z Pisma Świętego mówiących o dniu Pańskim i przyjąć interpretacji apostołów Piotra i Pawła, którzy używając sformułowania: ἐλθεῖν ἡμέραν κυρίου, wyjaśnili o jaki dzień Pański się rozchodzi. Sformułowanie: ἐλθεῖν ἡμέραν κυρίου (Ml. 4:5 LXX), nie jest nowe, ono było już użyte w czasach Starego Testamentu przez proroka Malachiasza, czy wobec tego, czy w świadomości tych Izraelitów, mogło w tym czasie istnieć już pojęcie pierwszego dnia tygodnia, jako niedzieli?
Oto, Ja wam poślę Elijasza proroka, pierwej niż przyjdzie on wielki i straszny dzień Pański, [ὅτι ἡμέρα κυρίου] (Mal. 2:5 BT).