infobiblia.blog

Bóg ukazał królowi Dawidowi w widzeniu, że jeden z królów Izraela zostanie wywyższony na prawicę Bożą, i tym widzeniem król Dawid bardzo się uradował, gdyż to ugruntowało jego wiarę w nastanie Królestwa Bożego, o którym mówili prorocy. Dawid w widzeniu usłyszał słowa Boga Izraela Jahwe, który powiedział do jego Pana, i przyszłego Mesjasza, aby usiadł po prawicy Bożej:  “Rzekł Pan Panu memu: Siądź po prawicy mojej, Aż położę nieprzyjaciół twoich jako podnóżek pod nogi twoje! (Ps 110:1, BW)

Król Dawid cieszył się wielką łaską u Boga i jemu Bóg uczynił obietnicę, że tym przyszłym władcą Królestwa Bożego będzie jego daleki potomek  Chrystus: “Złożył Pan Dawidowi niezłomną przysięgę, Której nie cofnie: Jednego z potomków twoich Osadzę na tronie twoim! (Ps 132:11 Biblia Warszawska)

Pod naciskiem trynitarnej teologii mesjańska przepowiednia Króla Dawida o wywyższeniu króla Izraela na prawicę Bożą, została w przekładach Biblii bałamutnie przetłumaczona, ponieważ tekst hebrajski  podważa trynitarną teorię  o równości osób Trójcy. Tranitarianie twierdzą, że obaj panowie z Psalmu 110:1 są na równi Bogami. Tłumacze nie respektują rozróżnienia pomiedzy tytułem „Jahwe“ (H3068) oraz tytułem „Adon“ (H113), jakie one posiadają w hebrajskim języku.

Hebrajski tytuł „adon” nie odnosi się w żadnym miejscu Biblii do Pana Boga, lecz zawsze do ludzkich dostojników, i ludzi wpywowych. Wywyższonym Panem Dawida nie miała być druga osoba Trójcy „Bóg-Syn”, lecz człowiek, który będzie do bytu powołany z nasienia Dawida. Obietnica jaką Bóg dał Dawidowi nie została jeszcze do końca spełniona. Potomek Dawida Chrystus i król Izraela (Mt 21:9), został wywyższony i usiadł po prawicy Bożej (Ef 1:20), lecz jego wrogowie, którzy zmówili się przeciw Pomazańcowi Pańskiemu (Ps 2:2), nie zostali jeszcze położeni podnóżkiem pod jego stopy, i Królestwo Boże nie zostało jeszcze potomkowi Dawida przekazane; “Oczekując już tylko na moment, gdy Jego nieprzyjaciele legną jako podnóżek u stóp Jego”. (Hbr 10:13, BWP)-

Tysiące lat oczekiwali Żydzi na obiecanego Mesjasza i nie oczekiwali oni na jakiegoś Boga-Syna, który już od wieczności preegzystuje i rzekomo stworzył świat, lecz oczekiwali na Mesjasza Bożego, którego Jahwe Pan miał im wzbudzić spośród ich braci, aby wybawił ich z niebezpieczeństwa grożącego im ze strony, otaczających ich kraj wrogów. Psalm 45. przedstawia przyszłego wodza Królestwa Bożego, jako najpiękniejszego spośród wszystkich ludzi: “Tyś najpiękniejszy z synów ludzkich, wdzięk rozlał się na twoich wargach: przeto pobłogosławił tobie Bóg na wieki”. (Ps 45:3, BT).

Przyszły władca królestwa Bożego i Pomazaniec Boży jest wyjątkowym człowiekiem, który został wywyższony ponad wszystkich królów świata, ponieważ jego pryncypia rządzenia będą zbudowane na zasadach Bożej miłości i sprawiedliwości: “Miłujesz sprawiedliwość, a nienawidzisz bezprawia; Dlatego pomazał cię Bóg… twój Bóg Olejkiem wesela jak żadnego towarzysza twego”. (Ps 45:8, BW).

Słowa: „Miłujesz sprawiedliwość, a nienawidzisz bezprawia; odnoszą się do Mesjasza potomka dawidowego, a nie do Wszechmogącego Boga, ponieważ Bóg jest i był zawsze sprawiedliwy i doskonały, natomiast Syn Boży Jezus został za umiłowanie sprawiedliwości i znienawidzenie bezprawia wywyższony na prawicę Boga Ojca. Pomazanie przyszłego wodza królestwa Bożego dokonuje sam Wszechmogący Bóg. Słowa: Dlatego pomazał cię Bóg … twój Bóg, odnoszą się do króla Izrala a także do pomazańca Pańskiego czyli Chrystusa i nie mogą się odnosić do jakiegoś wcielonego Boga, lecz odnoszą się dawidowego potomka, o którym prorokował Zachariasz:  “Ten będzie wielki, a Synem Najwyższego będzie nazwany, i da mu Pan Bóg stolicę Dawida, ojca jego; (33) I będzie królował nad domem Jakóbowym na wieki, a królestwu jego nie będzie końca” (Łk 1:32-33).

 (Dz 2:30-32). Nigdy żaden ziemski król nie został namaszczony olejem wesela przez samego Boga, lecz Chrystus został przez swojego Boga Ojca namaszczony Duchem Świętym (Mt 3:16-17). Ta natchniona wypowiedź nie pozostawia najmniejszej wątpliwości, że królewski Syn nie jest Bogiem równym Bogu Ojcu.  Wyrażenie: „jak żadnego towarzysza twego“ ukazuje, że królewski Syn jest człowiekiem, tak jak inni jego towarzysze królowie Izraela, którzy jednak nie rządzili sprawiedliwie i czynili bezprawie.

Tłumacze w liście do Hebrajczyków dokonali własnej samowolnej interpretacji, że jeden Bóg innego Boga namaścił olejem wesela, i sfałszowali natchniony tekst, aby wspierał trynitarny dogmat. Uczeni o trynitarnym przekonaniu zamiast przetłumaczyć w liście do Habrajczyków 1:8, że Bóg wywyższył Mesjasza i uczynił go Panem  Królestwa, Niebieskiego dopuścili się fałszerstwa, jakoby Bóg Izraela Jahwe Zastępów nazwał Masjasza Bogiem. Królestwem Bożym nie będzie władał „Bóg-Syn”, jak to zostało przekręcone , lecz królestwem Bożym będzie władał Syn Człowieczy, (Mt 25:31). W Psalmie 45 natchniony autor nazwał Bożego księcia i Pomazańca “elohim” , co odnosi się do człowieka: (33) “Odpowiedzieli Mu Żydzi: Nie chcemy Cię kamienować za dobry czyn, ale za bluźnierstwo, za to, że Ty będąc człowiekiem uważasz siebie za Boga. (34) Odpowiedział im Jezus: Czyż nie napisano w waszym Prawie: Ja rzekłem: Bogami jesteście? (35) Jeżeli /Pismo/ nazywa bogami tych, do których skierowano słowo Boże – a Pisma nie można odrzucić” (Ewangelia Jana 8:33-36, BP).

Trynitarni tłumacze zarzucili biblijną interpretację tych mesjańskich przepowiedni o królestwie przekazanemu Synowi Człowieczemu przez Boga Ojca (Rdz 49:10; Dan 7:14; Łk 21:27). Chrystus, czyli Syn Człowieczy jest najpiękniejszym spośród wszystkich synów ludzkich (Ps 45:3), dlatego Bóg Ojciec w jego ręce przekazał królestwo, i wywyższył go na swoją prawicę:  “Niech ręka Twoja będzie nad mężem Twej prawicy, nad synem człowieczym, któregoś utwierdził dla siebie.” (Ps 80:18, Biblia Tysiąclecia).

Jahwe Pan wywyższył Syna Człowieczego jak to widział prorok Dwid, lecz tłumacze fałszują biblijną interpretację, i wmawiają światu, że Bóg Ojciec rzekomo Boga równego rwnego sobie wywyższył i do wyznawania tego kłamstwa zwiedzionych zostało wiele narodów. Prawdziwego Boga nie można wywyższać i powiedzieć do niego: „usiądź po mojej prawicy“, gdyż to byłoby poniżeniem i zniewagą osoby będącej Bogiem. Bóg siedzi na własnym tronie, a nie na miejscu łaskawie wskazanym mu przez kogoś dostojniejszego. Mesjańskie proroctwa mówiły, że Bóg wywyższy swego Pomazańca, i położy pod jego stopy wszystkich wrogów sprawiedliwości. Tłumacze o trynitarnej orientacji zaciemnili biblijną naukę i wmawiają czytelnikom Pisma. Świętego, że Dawid natchniony Duchem Jahwe naucza w Psalmie 110. o dwóch Panach Bogach. Wiele angielskich tłumaczeń wspiera to fałszerstwo, tytułując obu Panów, Boga Ojca oraz Jego Syna tytułem Lord, czyli Jahwe. Psalm 110:1 jest w Nowym Testamencie wielokrotnie cytowany i nigdzie syn Dawida Jezus nie został nazwany Bogiem. Apostoł Piotr przemawiając do zgromadzonych w dniu Święta Tygodni powiedział, że Bóg Ojciec swego sługę Jezusa uczynił Panem i Mesjaszem:  “Niech więc cały dom Izraela wie z niewzruszoną pewnością, że tego Jezusa, którego wyście ukrzyżowali, uczynił Bóg i Panem, i Mesjaszem.”  (Dz. 2:36, BT).

Bóg Ojciec nie wywyższył jakiegoś równego sobie Boga, lecz wywyższył człowieka, którego uczynił Panem i dziedzicem przyszłego świata. Bóg Ojciec uczynił Jezusa Panem, ponieważ jemu dał władzę sądzenia w dniu ostatecznym:  “I dał mu władzę sądzenia, bo jest Synem Człowieczym. Nie dziwcie się temu, gdyż nadchodzi godzina, kiedy wszyscy w grobach usłyszą głos jego;” (Ew Jana  5:27-28, BT).

Wywyższenie Jezusa na prawicę Bożą ukazuje absurdalność trynitarnego dogmatu, jakoby po prawicy Boga Ojca siedziała druga osoba Trójcy Bóg-Syn.  Jeżeli osoby Trójcy są sobie równe, nie może jeden Bóg drugiego Boga wywyższać i posadzać po swojej prawicy i nie może jeden Bóg drugiego Boga Trójcy uczynić Panem. Jest zatem Absurdem, aby jeden Bóg innemu Bogu Trójcy udzielał władzy sądowniczej nad ludźmi w dniu ostatcznym. Apostoł Paweł jednym tekstem obala trynitarną filozofię, gdy mówi: “Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek, Chrystus Jezus,” (ym 2:5, BT)

Świadectwo apostoła Pawła, że po prawicy Boga Ojca zasiada Syn człowieczy a nie Bóg, potwierdza także Szczepan, który widział stojącego po prawicy Boga Ojca – Syna Człowieczego:  “I rzekł: Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga.” (Dz 7:55-56 BT).

Żydzi bardzo się zgorszyli gdy Szczepan oświadczył, że widzi Syna Człowieczego stojącego po prawicy Bożej, zatkali uszy i zazgrzytali zębami przed tak okropnym bluźnierstwem, że człowiek został wywyższony na prawicę Wszechmogącego Boga, co Szczepan przepłacił życiem. Jezus jest Pomazańcem, którego Bóg Ojciec wywyższył i uczynił dziedzicem i Panem przyszłego Królestwa Niebieskiego. Jezus odpowiadając żydowskim kapłanom, którzy oskarżali go o bluźnierstwo, że czyni się równym Bogu, odpowiada również trynitarnym teologom, że on nie jest Bogiem, lecz Synem Człowieczym wywyższonym na prawicę Bożą: “Lecz Jezus milczał. A najwyższy kapłan rzekł do Niego: Poprzysięgam Cię na Boga żywego, powiedz nam: Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Boży? Jezus mu odpowiedział: Tak, Ja Nim jestem. Ale powiadam wam: Odtąd ujrzycie Syna Człowieczego, siedzącego po prawicy Wszechmocnego, i nadchodzącego na obłokach niebieskich,” (Mat 26:63-64, BT).

Wywyższenie Syna Człowieczego przez Boga Ojca ponad aniołów jest bezspornym dowodem, że on nie preegzystował on od wieczności, jako druga osoba Trójcy Bóg-Syn i nie był wyższy od aniołów. Odziedziczenie imienia wyższego od aniołów przez Syna Człowieczego nastąpiło na postawie faktu, że Jezus jest zrodzony przez Boga Ojca na ziemi. Do nikogo poza Jezusem Bóg nigdy wcześniej nie powiedział, że jest jego Synem:   “Do którego bowiem z aniołów powiedział kiedykolwiek: Ty jesteś moim Synem, Jam Cię dziś zrodził? I znowu: Ja będę Mu Ojcem, a On będzie Mi Synem.” (Hbr 1:5, BT).

Chrystus jest pierworodnym synem Boga Ojca i dopiero od tego czasu, gdy przez zrodzenie został wprowadzony na świat, co  stało się w Betlejem, a nie przed stworzeniem świata: “Kiedy zaś wprowadzał swego Pierworodnego na świat, wtedy polecił: Niech Mu oddają cześć wszyscy aniołowie Boży.” (Hbr 1:6, BWP).

Kolejnym faktem wykluczającym twierdzenie, że Chrystus jest Bogiem równym Ojcu, jest stwierdzenie natchnionego autora listu do Hebrajczyków, że Chrystus stał się zacniejszym od aniołów. O Bogu, który rzekomo jest równy Bogu Ojcu, nie można powiedzieć, że jest zacniejszym od aniołów, jeżeli rzekomo od wieczności był już Bogiem-Synem, czyli drugą osobą Trójcy. Czyżby druga osoba Trójcy Bóg-Syn, nie był doskonały? Autorowi listu do Hebrajczyków nauka o dwóch równych Bogach jest zupełnie obca, natomiast powołując się na Psalm ósmy dowodzi, że Jahwe wywyższył Syna Człowieczego ponad aniołów, ale także poddał mu dzieło swoich rąk: “Albowiem nie aniołom poddał Bóg przyszły świat, o którym mówimy. A świadczył ktoś na pewnym miejscu, mówiąc: „Cóż jest człowiek, że nań pamiętasz, albo syn człowieczy, że go nawiedzasz? Umniejszyłeś go nieco od aniołów, chwałą i czcią go ukoronowałeś i postanowiłeś go nad dziełem rąk swoich.” (Hbr 2:5-7,  BW).

Postanowienie Syna Człowieczego „nad dziełem rąk Bożych“ ukazuje absurdalność twierdzenia, że przez Syna Człowieczego świat został stworzony, jak to zostało fałszywie przetłumaczone w liście do Hebrajczyków 1:2, co oznaczałoby, że Bóg postanowił nad dziełem swoich rąk kogoś, kto sam to dzieło na początku stworzył. Chrystus oświadczył żydowskim kapłanom, że oni ujrzą Syna Człowieczego siedzącego po prawicy Boga. Jezus nie powiedział do kapłanów, że jest Bogiem i że zasiądzie po prawicy Bożej, lecz powiedział, że oni ujrzą Syna Człowieczego siedzącego po prawicy Bożej;„Lecz On milczał i nic nie odpowiedział. Najwyższy kapłan zapytał Go ponownie: Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Błogosławionego? Jezus odpowiedział: Ja jestem. Ujrzycie Syna Człowieczego, siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi.” (Mk 14:61-62, BT).

Cesarz Konstantyn Wielki w 321 roku wydał dekret nakazujący babilońsko-grecki dzień boga słońca – niedzielę, przestrzegać jako święto państwowe. Tekst tego dekretu zapisany jest w dwóch wersjach, w kodeksie Teodozjusza II, spisanym w 438 roku, oraz w kodeksie Justyniana spisanym w 535 roku. Treść dekretu cesarza Konstantyna jest wyrazem jego czci dla słonecznego bóstwa Sol Invictus, który w roku 321. dekretem państwowym ustanowił niedzielę dniem świętym i wolnym od pracy. Motywem cesarza Konstantyna ustanowienia niedzieli dniem świątecznym i wolnym od pracy nie była pamiątka zmartwychwstania Chrystusa, lecz wdzięczność cesarza za odniesione zwycięstwa nad Maksencjuszem oraz Licyniuszem. Ustanowienie niedzieli dniem świątecznym przez cesarza Konstantyna nie ma żadnego związku z chrześcijaństwem, i imię Chrystusa w tym dekrecie nie jest wymienione. Treść edyktu cesarza Konstantyna nie pozwala rozpoznać żadnych motywów jego rzekomej chrześcijańskiej wiary. Ten fakt w pełni koresponduje z numizmatycznym przekazem zawartym w wybitych przez cesarza Konstantyna monetach, w których wiara i religia cesarza Konstantyna została udokumentowana. Monety będące bezspornymi dowodami wiary Konstantyna w boga słońca Sol Invictus, nie pozwalają się w żaden sposób schrystianizować. “Apostołowie“ niedzielnej ideologii nie mogąc znaleźć żadnych świadectw chrześcijaństwa pozostawionych przez cesarza Konstantyna, zmuszeni są schrystianizować dzień słońca niedzielę oraz święta Bożego Narodzenia. Szczególnie milczącym świadkiem skłaniającym do refleksji jest złota moneta, która jest godna wyróżnienia, dlatego że została przez cesarza Konstantyna wybita w roku 325, w którym to roku cesarz Konstantyn w Nicei, zaingerował w naukę Pisma świętego oraz apostolskiej ortodoksi i zgłosił roszczenie bycia najwyższym kapłanem Kościoła. Złota moneta solidus, wybita przez cesarza w roku 325 przedstawia Konstantyna, któremu Bóg słońca Sol wręcza statuetkę bogini zwycięstwa Wiktorii. Na monecie widnieje napis: “Dla Sol towarzysza Augusta“. Przekonywującym dowodem, że Konstantyn niczym nie był związany z Chrystusem, jest fakt, że z niezliczonych złotych monet wydanych przez cesarza Konstantyna od od roku 309 aż do roku 337, nie ma ani jednej monety na której nie widniałby napis Dies Solis, i nie ma też ani jednej monety, na której znajdowałoby się imię Jezusa Chrystusa. Monety Konstantyna są niedającymi się schrystianizować świadectwami historii, zaprzeczającymi bajkowym opowieściom biografów cesarza, o pobożności i nawróceniu się cesarza Konstantyna. Jakiemu bogu Konstantyn był wdzięczny za zwycięstwo odniesione w roku 312 w bitwie na moście Mulwijskim, jeżeli w dziesięć lat później Konstantyn ustanawia święto niedzielne dla uczczenia boga słońca Sol Invictus?

Dies Solis – Pierwszy dzień tygodnia: Świat chrześcijański został przez Rzym zwiedziony do świętowania niedzieli, o której w Piśmie Świętym nie ma ani jednego słowa. Niedziela, jako dzień święty jest tworem ustanowionym przez cesarski oraz papieski Rzym, a jednym z motywów wyrugowania szabatu ustanowienia niedzieli jako dnia świętego był antysemityzm panujący w cesarstwie rzymskim. Nowy Testament nie dostarcza nam żadnych dowodów, że pierwsi chrześcijanie świętowali niedzielę, jak więc doszło do tego, że w chrześcijaństwie niedziela jest dniem świętym? Historia mówi że niedziela, czyli dzień słońca była w religii pogan dniem kultu ku czci boga Mitry, którego czcicielem był cesarz Konstantyn. Ten rzekomo chrześcijański cesarz i dobroczyńca kościoła katolickiego, uważał dzień słońca Dies Solis za wielce czcigodny i w roku 321 ustanowił prawo, zabraniające pracować obywatelom cesarstwa w dniu niedzielnym. Równocześnie z ustanowieniem niedzielnego dekretu, cesarz Konstantyn zreformował kalendarz, wprowadzając w miejsce ośmiodniowego tygodnia Nundinae tydzień siedmiodniowy, na wzór kalendarza księżycowego, który był przez Semitów, Noego oraz Abrahama przestrzegany. Biblijnego Szabatu, jako dnia siódmego nie można zidentyfikować i prawidłowo zachowywać, bez znajomości kalendarza księżycowego. Celem tej reformy kalendarza, prze cesarza Konstantyna, było wyrugowanie biblijnego szabatu dniem Dis Solis i uniezależnienia się od żydowskiej rachuby czasu, która przez chrześcijan, oraz przez zdecydowaną większość ludności w imperium rzymskim była przestrzegana. Reforma cesarza Konstantyna w pełni się udała i zapoczątkowała proces faworyzowania niedzieli, która zaczęła wypierać siódmy dzień tygodnia szabat. Coraz częściej zaczęto pierwszy dzień tygodnia w chrześcijaństwie świętować jako dzień zmartwychwstania Chrystusa, najpierw raz w roku w dniu święta rzymskiej Wielkanocy, a później już cotygodniowo.

Interpolacje w przekładach Pisma Świętego:  Argumentacja zwolenników świętowania niedzieli jest oparta tylko na spekulatywnych przesłankach. Twierdzenie propagatorów niedzieli, że pierwotni chrześcijanie po zmartwychwstaniu Chrystusa świętowali rzekomo pierwszy dzień tygodnia, jest kłamstwem. Nie ma w oryginalnych tekstach Pisma Świętego, ani jednej wypowiedzi Chrystusa i apostołów uzasadniającej zmianę świętowania szabatu na niedzielę. Natomiast frazy dowodzące, że pierwotni chrześcijanie zachowywali szabat, stały się przedmiotem knowań i matactw zwolenników czczenia niedzieli. Brak bezpośredniego nakazu świętowania niedzieli w oryginalnych księgach Pisma Świętego, skłonił tłumaczy do fałszowania nowoczesnych wydań Pisma Świętego. Fakty manipulacji w Piśmie Świętym na korzyść niedzieli są bezsporne, co w niniejszym studium zostanie ukazane.

Fałszywy grunt świętowania niedzieli:  Odpowiednikiem hebrajskiego shabbathon (H7677), odnoszącego się do świętego dnia szabatu, ustanowionego przez stwórcę nieba i ziemi (Rdz 2:3), jest w Nowym Testamencie rzeczownik: sabbaton gr. σάββατον, (G4521), który nie jest oryginalnym słowem greckim i nie pochodzi z kultury hellenistycznej, lecz jest wyrazem pochodnym z języka hebrajskiego (H7677, asymilowanym do starożytnej greki (koine), w czasie panowania Aleksandra Wielkiego. Definicja greckiego sabbaton σάββατον (G4521), którą utworzyli chrześcijańscy uczeni nurtu rzymskiego, różni się diametralnie tym, że zwolennicy świętowania niedzieli, nadają greckiemu σάββατον (G4521) znaczenie: tygodnia, oraz znaczenie zwykłego dnia tygodnia, natomiast σάββατον, jako odpowiednik hebrajskiego shabbathon (H7677), znaczy szabat pański, siódmy dzień księżycowego tygodnia. Uczeni chrześcijańscy nurtu rzymskiego dokonali w nowoczesnych przekładach NT, karygodnego fałszerstwa, na rzecz świętowania pierwszego dnia tygodnia niedzieli. Termin shabbathon (H7677) z którego wywodzi się  σάββατον (G4521), nie został w ST nigdy użyty na określenie tygodnia, ani też język grecki nie używa słowa σάββατον do oznaczenia tygodnia, co potwierdza Septuaginta, oraz Wulgata, w których do oznaczenia księżycowego tygodnia shabua używany jest wyraz hebdomadon: “και αριθμησετε υμεις απο της επαυριον των σαββατων απο της ημερας ης αν προσενεγκητε το δραγμα του επιθεματος επτα εβδομαδας ολοκληρους” (Ks. Kapłańska 23:15, Septuaginta). “numerabitis ergo ab altero die sabbati in quo obtulistis manipulum primitiarum septem ebdomadas plenas” (Ks. Kapłańska 23:15, Biblia sacra Wulgata).

Mia ton sabbaton: Wiersze w których występują frazy: ”μία τῶν σαββάτων“ zostały w nowoczesnych przekładach Pisma Świętego przetłumaczone na pierwszy dzień tygodnia, co ma być dowodem, że pierwsi chrześcijanie świętowali ten dzień jako pamiątkę zmartwychwstania Chrystusa. Zaprzecza temu zachowanie pierwszych chrześcijan, którzy po zmartwychwstaniu Pan Jezusa nadal zachowują szabat, zgodnie z przykazaniem Bożym: “Były przy tym niewiasty, które z Nim przyszły z Galilei. Obejrzały grób i w jaki sposób zostało złożone ciało Jezusa. Po powrocie przygotowały wonności i olejki; lecz zgodnie z przykazaniem zachowały spoczynek szabatu. (Łk 23:55-56, BT).

Ponieważ w dniu święta paschy, które wypadało w szabat, Chrystus Pan leżał w grobie (Ew. Jana 19:31), pobożne niewiasty postanowiły wstrzymać się od prac pogrzebowych, związanych ze śmiercią Pana Jezusa. Gdy szabat pański, będący wielkim świętem paschy upłynął,  pobożne niewiasty –  Maria Magdalena oraz druga Maria, udały się wcześnie rano do grobu, z zamiarem namaszczenia ciała Pana Jezusa, lecz niewiasty nie zdążyły namaścić ciała Pana Jezusa, ponieważ ich umiłowany Pan i Nauczyciel zmartwychwstał. Według rachuby biblijnego kalendarza, Chrystus Pan zmartwychwstał w drugim dniu przaśników, czyli w dniu podnoszenia snopa przez najwyższego kapłana, po dniu paschalnego szabatu, (Ks. Kapłańska 23:10-11 BT). Wielki gmach chrześcijańskiej teologii dowodzącej, że niedziela była rzekomo dniem odprawiania eucharystii, jest zbudowany na wielkim fałszerstwie, którym jest wcielenie do tekstu Pisma Świętego sformułowania: “pierwszy dzień tygodnia“. Fałszywa definicja słowa sabbaton, jest powodem zamieszania, spowodowanym przez matactwo tłumaczy, usiłujących stworzyć przesłanki do świętowania niedzieli. Ewenementem potwierdzającym te manipulacje jest fakt, że rzeczownik sabbaton, został w Nowym Testamencie przetłumaczony jako, pierwszy dzień tygodnia, tylko w tych frazach, które mówią o świętowaniu szabatu przez pierwszych chrześcijan: Mt. 28:1, Mar. 16:2; Łk 23:56; Łk. 24:1; J.20:1; J. 20:19; Dzieje Ap. 20:7.  To jest oczywiste, że frazy NT, mówiące o świętowaniu szabatu przez wyznawców Chrystusa, były dla rzymskiego Kościoła kłopotliwe, i rzucały cień na katolicką propagandę świętości dnia niedzielnego, przeto uległy deformacji i zostały sfałszowane po myśli niedzielnej ideologii, rozpoczętą przez cesarza Konstantyna Wielkiego, w dniu 7 Marca 321 roku, w którym ustanowił niedzielę, jako obowiązkowy dzień święty dla chrześcijan, którzy opierali się czcić boga słońca Sol Invictus, i zmusić ich do zachowania niedzieli, jako prawa państwowego, za pogwałcenie którego groziła kara śmierci.

Święto paschy oraz dni przaśników, Mat 28:1:  W przekładzie Pisma Świętego Martina Lutra nie znajdujemy zdania pierwszy dzień tygodnia, lecz słowo sabbath, które jest rzeczownikiem liczby mnogiej: Am abend aber des Sabbaths / welcher anbricht am morgen des ersten Feiertages der Sabbathen / kam Maria Magdalena / vnd die ander Maria / das Grab zu besehen. Mt. 28:1, (Martin Luther 1545).

Martin Luter przetłumaczył słowo sabbaton gr. σαββάτων zgodnie z greckim oraz łacińskim tekstem, to znaczy, że dzień w którym niewiasty przyszły do grobu, był szabatem żydowskich świąt przaśników: “welcher anbricht am morgen des ersten Feiertages der Sabbathen, co dosłownie znaczy: “który świta o poranku drugiego święta szabatów“. Marcin Luter święta przaśników, które następują po paschalnym szabacie, przełożył zgodnie z oryginalnym tekstem w liczbie mnogiej: der Sabbathen (Feiertages), ponieważ były one obchodzone przez siedem dni, i ten kompleks siedmiu dni, zwany jest w hebrajskim języku shabua. Natomiast doszukiwanie się przez teologów niedzieli w szabatowym kompleksie shabua, jakiegoś pierwszego dnia tygodnia, jest niesłychanym absurdem, ponieważ w tym czasie w Izraelu przestrzegany był kalendarz księżycowy, w którym tygodnie liczyły siedem dni. Natomiast w cesarstwie rzymskim w tym czasie przestrzegany był kalendarz juliański, którego tygodnie liczyły osiem dni, “nundinae”, jest zatem twierdzenie teologów niedzieli, że dzień po paschalnym szabacie, jest  “pierwszym dniem tygodnia” niedorzecznością.  Dowodem obnażającym kłamstwa i manipulacje teologów niedzieli, dostarcza nam także Wulgata, zredagowana przez Hieronima w roku 393, w której nie występuje fraza: “pierwszy dzień tygodnia“, lecz tylko stwierdzenie, że niewiasty przyszły do grobu po zachodzie słońca, czyli po dniu święta paschy, który jest drugim dniem przaśników:  “vespere autem sabbati quae lucescit in primam sabbati venit Maria Magdalene et altera Maria videre sepulchru“ (Mat. 28:1, Wulgata)

O tym samym zdarzeniu co Mateusz w 28:1, sprawozdaje  Marek 16:1-2, że niewiasty przyszły do grobu po zakończeniu paschalnego szabatu, który był największym świętem w Izraelu, które wypadało w dniu pełni księżyca, 15 dnia miesiąca Abib. Była więc pascha wielkim świętem, o podwójnym znaczeniu (Ew, Jana 19:31), symbolizującym Izraelitom zbawienie świata przez paschalnego Baranka Chrystusa. Ponieważ szabat był dla pierwszych wyznawców Chrystusa dniem świętym (Rdz 2:3), niewiasty postanowiły po upływie szabatu, następnego dnia rankiem, udać się do grobu, z zamiarem namaszczenia ciała Pana Jezusa. Wyraz sabbaton jest rzeczownikiem dzierżawczym rodzaju nijakiego liczby mnogiej, to znaczy, że niewiasty przybyły do grobu w czasie jednego z dni przaśników, (an einem) który był już drugim dniem  przaśników, które obchodzono przez siedem dni, w czasie których jedzono tylko przaśny chleb. Także i w tym miejscu Martin Luter okazał się rzetelny, tłumacząc, że niewiasty przyszły do grobu w jednym z przaśnikowych szabatów: VND da der Sabbath vergangen war / kaufften Maria Magdalena / vnd Maria Jacobi vnd Salome specerey / auff das sie kemen / vnd salbeten jn. Vnd sie kamen zum Grabe am einem Sabbather seer früe / da die Sonne auffgieng. (Ew. Marka 16:1-2, Martin Luther 1545).

Gdy więc Maria Magdalena oraz druga Maria udały się po szabacie do grobu, aby namaścić ciało Pana Jezusa, spotkało je ogromne zaskoczenie, ponieważ Chrystus Pan już zmartwychwstał i grób był pusty. I chociaż namaszczenie ciała Pana Jezusa było dla pobożnych niewiast bardzo ważne, to jednak postanowiły zachować przykazanie Boże i namaścić ciało Pana Jezusa po upływie szabatu, czego im się nie udało się uczynić, ponieważ ich Pan już zmartwychwstał, lecz Pismo mówi, że Pan Jezus został przez Marię siostrę Łazarza, na dzień swojego pogrzebu, już sześć dni wcześniej  namaszczony, (Ew. Jana 12:1-7).

Ewangelia Marka 16:9:  Grecki tekst mówi, że Chrystus Pan zmartwychwstał w jedno ze świąt szabatowych, należących do świąt paschy. (πρωῒ πρώτῃ σαββάτου) Również tę frazę Marcin Luter przetłumaczył zgodnie z greckim tekstem, i mówi o tych dniach przaśników szabatach w liczbie mnogiej: früe am ersten tage der Sabbather, co znaczy w szabat przaśników, następujący po dniu paschy:  “JHesus aber / da er aufferstanden war / früe am ersten tage der Sabbather / erschein er am ersten der Maria Magdalene / Von welcher er sieben Teufel ausgetrieben hatte. (Mar 16:9, Martin Luther 1545). W nowoczesnych przekładach tę frazę sfałszowano, i w miejsce frazy: mia ton sabbton, / co się przekłada, “a w jeden szabat”, wstawiono zdanie: “pierwszy dzień tygodnia“,  co jest przekrętem Pisma Świętego.

Ewangelia Łukasza 23: 54-56:  Łukasz relacjonuje, że pobożne niewiasty które przyszły z Galilei za Jezusem do Jerozolimy, na święta paschy, doznały przez nagłą śmierć Pana Jezusa wielkiego wstrząsu, i ogarnął je głęboki smutek, lecz pomimo tych trudnych okoliczności i wielkiego smutku, postanowiły swojemu ukochanemu przyjacielowi sprawić godny pochówek:  Był to dzień Przygotowania i szabat się zbliżał. Niewiasty, które Mu towarzyszyły i szły za Nim z Galilei, obejrzały grób i w jaki sposób zostało złożone Jego ciało. Potem wróciły i przygotowały wonne zioła i olejki, w szabat jednak odpoczywały zgodnie z przykazaniem. (Łk 23: 54-56).  Niewiasty przyszły do grobu w dniu przygotowania, przed rozpoczęciem się szabatu, a ponieważ czas naglił, z powodu zbliżającego się szabatu, dokończenie czynności pogrzebowych niewiasty postanowiły wykonać po szabacie paschalnym: “W pierwszy dzień tygodnia poszły skoro świt do grobu, niosąc przygotowane wonności. Kamień od grobu zastały odsunięty. A skoro weszły, nie znalazły ciała Pana Jezusa,  (Łk 24: 1-3). Niewiasty nie przyszły do grobu w “pierwszy dzień tygodnia” jak twierdzą tłumacze nowoczesnych przekładów, lecz przyszły do grobu wczesnym rankiem, po paschalnym szabacie, czyli w drugim dniu przaśników, (an der Sabbather einem), co dosłownie znaczy: w jednym z dni przaśników. Również i tę frazę Marcin Luter przetłumaczył zgodnie z prawdą:  ABer an der Sabbather einem seer früe / kamen sie zum Grabe vnd trugen die Specerey / die sie bereitet hatten / vnd etlich mit jnen. (Łk 24: 1-2, Martin Luther 1545).

Ewangelia Jana 20:1: Apostoł Jan pisze, że niewiasty przyszły do grobu bardzo wcześnie po szabacie: <Τῇ δὲ μιᾷ τῶν σαββάτων Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ ἔρχεται πρωῒ > Ponieważ dzień szabatu kończy się  zachodem słońca, niewiasty nie poszły do grobu wieczorem, lecz przeczekały noc i o świcie w dniu przaśników udały się do grobu: “AN der Sabbather einem / kompt Maria Magdalena früe / da es noch finster war / zum Grabe / vnd sihet / das der stein vom grabe hin weg war.” (Ew. Jana 20:1 Martin Luther 1545)

Ewangelia Jana 20:19: Zwolennicy niedzieli twierdzą, że Apostołowie zgromadzili się w pierwszy dzień tygodnia we Wieczerniku, aby świętować zmartwychwstanie Pana Jezusa. Temu twierdzeniu zaprzecza wielki uczony katolicki Hieronim, który w Wulgacie napisał, że uczniowie w Wieczerniku zebrali się w szabat:  “Cum esset ergo sero die illo una sabbatorum et fores essent clausae ubi erant discipuli propter metum Iudaeorum venit Iesus et stetit in medio et dicit eis pax vobis” (Ew. Jana 20,19, Biblia sacra Wulgata)  Apostoł Jan pisze, że powodem zebrania się uczniów w Wieczerniku był strach przed Żydami, a nie odprawienie nabożeństwa, ku czci zmartwychwstania Chrystusa, ponieważ w tym czasie o zmartwychwstaniu Chrystusa, uczniowie jeszcze nic nie wiedzieli, więc nie mogli świętować czegoś o czym nic nie wiedzieli. Uczniowie ukryli się we Wieczerniku ze strachu przed żydami i zaryglowali drzwi:  “AM abend aber desselbigen Sabbaths / da die Jünger versamlet vnd die thür verschlossen waren / aus furcht fur den Jüden / kam Jhesus / vnd trat mitten ein / vnd spricht zu jnen / Friede sey mit euch.” (Ew. Jana 20:19 Martin Luther 1545). Marek sprawozdaje, że gdy uczniom ukrywającym się we Wieczerniku doniesiono, że Chrystus zmartwychwstał, to nie chcieli w to uwierzyć, dlatego absurdem jest twierdzenie, że uczniowie we Wieczerniku świętowali zmartwychwstanie Chrystusa, w które nie wierzyli. To potwierdza również skarcenie uczniów przez Pana Jezusa, za to, że nie chcieli uwierzyć Marii Magdalenie, która doniosła im we Wieczerniku, o zmartwychwstaniu Pana Jezusa: “Ona poszła i oznajmiła to tym, którzy z nim przebywali, a którzy się smucili i płakali. Lecz oni, gdy usłyszeli, że żyje i że się jej ukazał, nie uwierzyli. W końcu ukazał się samym Jedenastu, gdy siedzieli za stołem, i wyrzucał im brak wiary i upór, że nie wierzyli tym, którzy widzieli Go zmartwychwstałego” (Mk.16:10-11.14).

Dzieje Apostolskie 20:7:  Łukasz autor Dziejów Apostolskich sprawozdaje, że zbór w Troadzie zgromadził się w dzień szabatu na nabożeństwo, jak jest napisane w greckim tekście: Ἐν δὲ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων συνηγμένων ἡμῶν κλάσαι ἄρτον ὁ Παῦλος διελέγετο αὐτοῖς, μέλλων ἐξιέναι τῇ ἐπαύριον, παρέτεινέν τε τὸν λόγον μέχρι μεσονυκτίου. (Dzieje Ap. 20:7). Powyższa fraza, jest niepodważalnym dowodem, że pierwotni chrześcijanie, kilkanaście lat po zmartwychwstaniu Chrystusa, zachowywali szabat zgodnie z przekazaniem Bożym. W nowoczesnych przekładach Pisma Świętego ten tekst został sfałszowany i w miejsce “mia ton sabbaton” tłumacze wstawili zdanie: “pierwszy dzień tygodnia”. Na temat tej frazy, napisano już wiele fałszywych rozpraw, aby zatrzeć i zniszczyć dowód, że pierwsi chrześcijanie zachowywali szabat. Ani jeden tekst Nowego Testamentu nie mówi, że pierwotni chrześcijanie zgromadzali się na nabożeństwa w pierwszym dniu tygodnia, lecz wszystkie mówią, że nabożeństwa pierwszych chrześcijan odbywały się w szabat. Twierdzenie Kościoła katolickiego, że pierwotni chrześcijanie zgromadzali się w Troadzie w pierwszy dzień tygodnia, aby odprawiać eucharystię jest niesłychanym kłamstwem a także absurdem, ponieważ takie pojęcie, “Pierwszy dzień tygodnia” nie istniało jeszcze w terminologii tego czasu, ponieważ ten termin pojawił sie dopiero po reformie kalendarza juliańskiego, przez cesarza Konstantyna Wielkiego 7. Marca 21 roku. Aby to kłamstwo podbudować dopuszczono się w nowoczesnych przekładach Pisma Świętego fałszerstwa przez wstawienie do pism Nowego Testamentu frazy: pierwszy dzień tygodnia, lecz to fałszerstwo demaskują wcześniejsze przekłady Pisma Świętego. Wszystkie Biblie przetłumaczone w okresie Wielkiej Reformacji, a także katolicka Wulgata, jak również tłumaczenie Marcina Lutra mają w tej frazie słowo szabat:  AVff einen Sabbath aber / da die Jünger zusamen kamen / das Brot zu brechen / prediget jnen Paulus / vnd wolte des andern tages ausreisen / vnd verzoch das wort bis zu mitternacht. (Dzieje Ap. 20:7, Martin Luther 1545)

Profesorowie niedzielnej ideologii twierdzą, że Marcin Luter nie posiadał dostatecznej wiedzy, dlatego tę frazę błędnie przetłumaczył, lecz ci profesorowie są zmuszeni zaprzeczyć także wielu innym teologicznym autorytetom okresu Wielkiej Reformacji. Biblia szwajcarskiego reformatora Zwingli (1534), a także Biblia Calvina (1551), a także Biblia Erazma z Rotterdamu (1516), a także Biblia Gutenberga (1554), mają w tych frazach słowo szabat, tak samo jak Marcin Luter.

Doktor katolickiego Kościoła Hieronim w Wulgacie przetłumaczył, że zbór w Troadzie na nabożeństwo zebrał się w dniu szabatu, “in una autem sabbati cum convenissemus“, temu świadectwu świętego Hieronima sprzeciwiają się tłumacze w nowoczesnych przekładach Pisma Świętego i przekręcają słowa swojego wielkiego świętego. Chrześcijanie w Troadzie nie zebrali się na nabożeństwo w pierwszym dniu tygodnia, lecz przyszli na nabożeństwo w dniu szabatu:   “A w jeden z sabathów, gdy się zebrali uczniowie łamać chleb, Paweł przepowiedział im, mając wyciągnąć  nazajutrz, i przedłużył rzecz aż do pułnocy.  (Dzieje Apostolskie 20,7, Biblia Szymona Budnego 1574).

Tyndale New Testament:  On a saboth day the disciples came to gedger for to break bread, and Paul preached unto them (ready to depart on the morrow) and continued the preaching unto midnight.  (ACTS 20,7)

Tyndale Neues Testament:    An einem Saboth-Tag kamen die Jünger nach Gedger, um das Brot zu brechen, und Paulus predigte ihnen (bereit, am nächsten Tag abzureisen) und setzte die Predigt bis Mitternacht fort.  (Apostelgeschichte 20:7)

Gute Nachrichten Übersetzung:  Am Samstag Abend versammelten wir uns zum Gemeinsamen Essen. Paulus sprach zu den Menschen und sprach bis Mitternacht, da er am nächsten Tag gehen würde. (Apostelgeschichte 20:7)

Pierwszy list do Koryntian 16:2:  Wszystkie współczesne wydania Pisma Świętego frazę z listu do Koryntów 16:2, permanentnie fałszują, tłumacząc słowo < σαββάτου > jako “pierwszy dzień tygodnia“ mający rzekomo sugerować świętowanie niedzieli. Nie ma w tej frazie żadnego polecenia o zgromadzeniu się wiernych w Koryncie w dniu niedzielnym, jak to wmawiają teolodzy rzymskiego chrześcijaństwa swoim wiernym, lecz jest tylko polecenie apostoła Pawła, aby wierni w Koryncie swoje dobrowolne dary odkładali w swoich domach “u siebie“, a także, aby odkładali te dary już od pierwszego dnia księżycowego cyklu <κατα μιαν σαββατου>. “Pierwszego dnia w tygodniu niech każdy z was odkłada u siebie i przechowuje to, co może zaoszczędzić, żeby składki wnoszono nie dopiero wtedy, kiedy ja przyjdę.” (1Kor. 16:2 BW). Chrześcijanie poza granicami Palestyny przestrzegali kalendarz biblijny, którego centralnym dniem jest  siódmy dzień księżycowego cyklu, natomiast propagatorzy niedzieli interpretują rozporządzenie Pawła odkładania darów, jako dowód, że chrześcijanie rzekomo odprawiali niedzielne nabożeństwo, w czasie którego zbierali dary. W tej frazie nie ma mowy, o jakimkolwiek nabożeństwie, odbywanym rzekomo w pierwszym dniu tygodnia. Paweł nie polecił przynosić tych darów do domu modlitwy, lecz polecił, aby wierni odkładali te dary w swoich domach, już na początku biblijnego tygodnia – κατα μιαν σαββατου. Tę fałszywą i błędną interpretację współczesnych teologów, i propagatorów świętowania pierwszego dnia tygodnia obala Wulgata świętego Hieronima, w której nie znajdujemy frazy pierwszego dnia tygodnia, lecz znajdujemy: per unam sabbati: “per unam sabbati unusquisque vestrum apud se ponat recondens quod ei beneplacuerit ut non cum venero tunc collectae fiant“ (1Kor. 16:2, Biblia sacra Wulgata). Polecnie apostoła Pawła zbierania darów oparte jest na prawie ustanowionym przez Boga Izraela Jahwe, nakazującym składanie darów z płodów rolnych, według otrzymanego błogosławieństwa, czyli według obfitości urodzaju, tak jak to nakazuje Pismo: (Ks. Wyjścia 23:16-17: Ks. Pwt. 16:16-17). Na podstawie tego prawa Bożego praktykowanego w starym Izraelu Paweł polecił, aby chrześcijanie odkładali dary dla braci w Jerozolimie. (1Kor 16:1-3; 2Kor. 8:4), które następnie dostarczono do Judei. (Dzieje Ap. 11:29; List do Rzymian 15:26).

Łamanie chleba Pamiątka odkupienia: “Ilekroć bowiem spożywacie ten chleb albo pijecie kielich, śmierć Pańską głosicie, aż przyjdzie” (1 Kor 11:26). Łamanie chleba praktykowane przez pierwszych chrześcijan, na pamiątkę odkupienia, katoliccy mistycy podnoszą jako dowód, że Kościół apostolski sprawował “ofiarę“ mszy świętej, podczas której łamany chleb przemieniał się rzekomo w rzeczywiste ciało Chrystusa. (Patrz “Ofiara mszy świętej“) Twierdzenie katolików, że łamanie chleba przez pierwszych chrześcijan jest dowodem celebrowania przez nich eucharystii, jest argumentem bałamutnym, ponieważ ostateczne zdefiniowanie dogmatów eucharystycznych w katolickim Kościele nastąpiło dopiero na soborze w Trydencie (1545-1563). Twierdzenie, że zbór w Troadzie zebrał się w niedzielę, aby sprawować rzekomo eucharystię jest kłamstwem, ponieważ to zgromadzenie rozpoczęło się w szabat i trwało aż do świtu następnego dnia. Powodem przedłużenia się tego nabożeństwa był pośpiech apostoła Pawła, który chciał o świcie udać się w podróż do Miletu. “Paweł, który nazajutrz zamierzał odjechać, przemawiał do nich i przedłużył mowę aż do północy. (Dzieje Ap. 20:7). Zgromadzenie w Troadzie przeciągnęło się aż do północy, i zakończyło się po zachodzie słońca, czyli pierwszego dnia po szabacie, i wczesnym rankiem, w pierwszy dzień tygodnia apostoł Paweł udał się w uciążliwą drogę do Miletu. Gdyby apostoł Paweł, uznawałby ten dzień za święty, to pozostałby w Troadzie na nabożeństwie, lecz Paweł udał się w pierwszy dzień tygodnia w uciążliwą podróż. Przy czym należy pamiętać, że terminologia “pierwszy dzień tygodnia” w tym czasie jeszcze nie istniała. Nieprawdą jest także twierdzenie, że pierwszy dzień tygodnia był dla pierwszych chrześcijan rzekomo dniem eucharystii, ponieważ łamanie chleba praktykowane było także w inne dni. Zwyczaj łamania chleba przez pierwotnych chrześcijan miał charakter czysto biesiadny i nie był aktem magicznym ani misteryjnym, tak jak orzekają to katolickie sobory. Natomiast celem biesiad, zwanych przez pierwotnych chrześcijan łamaniem chleba, było wewnętrzne duchowe zespolenie, dające naśladowcom Chrystusa poczucie bezpieczeństwa, wyrażające się w solidarności i okazywaniu wzajemnej życzliwości oraz wzajemnym utwierdzaniu się w wierze: “Codziennie trwali jednomyślnie w świątyni, a łamiąc chleb po domach, przyjmowali posiłek z radością i prostotą serca.” (Dzieje. Ap. 2:46). Identyfikowanie się czcicieli niedzieli z praktyką łamania chleba, przez chrześcijan w Troadzie, jest przewrotne i nie jest spójne z faktami historycznymi. Jak widomo synod w Laodycei (363-381) ustanowił i ogłosił rygorystyczne zakazy odbywania w domach sobotnich nabożeństw i łamania chleba, a za tę niesubordynację ekskomunikowano chrześcijan i wypędzano ich z kraju oraz konfiskowano ich majątki. Kanony ogłoszone przez synod w Laodycei są dowodem, że łamanie chleba przez chrześcijan, których nazywano żydami nie odbywało się w pierwszy dzień tygodnia, lecz w dniu szabatu: Kanon XXIX. “Chrześcijanie nie powinni judaizować i próżnować w sobotę, ale powinni pracować w tym dniu; powinni szczególnie, będąc chrześcijanami uczcić Dzień Pański, i jeśli to możliwe, nie pracować w tym dniu. Jeśli jednak będą judaizować w tym dniu, to zostaną odłączeni od Chrystusa” (Anatema) (Rada synodu w Laodycei 363) .

Kanon XXXIX.  ”Jest zabronione przaśny chleb od Żydów przyjmować i mieć udział w ich bezbożności” (Rada synodu w Laodycei 363).

Kanon XXXVII. “Jest zabronione przyjmować od Żydów oraz heretyków posłane w darze części z ich uczty i razem z nimi się obżerać“ (Rada synodu w Laodycei 363-381).

Sprzeniewierzenie się protestantyzmu: Tego samego przekrętu, szabatu na pierwszy dzień tygodnia. dopuścili się spadkobiercy Wielkiej Reformacji, którzy pod pretekstem stylistycznych poprawek sfałszowali wszystkie teksty, które dowodzą, że pierwotni chrześcijanie zachowywali dzień szabatu. Księga Dziejów Apostolskich świadczy, że chrześcijanie obywali swoje nabożeństwa w dzień szabatu (Dzieje Ap. 20:7), jak przetłumaczył to Marcin Luter: AVff einen Sabbath aber, lecz “spadkobiercy“ Wielkiej Reformacji dopuścili się zdrady swojego duchowego przywódcy, i sfałszowali jego Biblię, wpisując w miejsce szabatu słowa: pierwszy dzień tygodnia. Od roku 1892, w którym pierwsza zrewidowana Biblia Lutra została wydana, nie ukazała się już żadna Biblia Lutra, według pierwotnego tekstu z roku 1545. Wszystkie teksty w zrewidowanych protestanckich bibliach, zostały na korzyść świętowania niedzieli zrewidowane, czyli sfałszowane.

Nadejście dnia Pańskiego Apokalipsa 1:10: Księga Objawienia apostoła Jana przepowiada nadejście dnia sądu, czyli nadejście dnia Pańskiego, w którym ziemia zostanie pogrążona w ogniu: “A dzień Pański [δὲ ἡμέρα κυρίου] nadejdzie jak złodziej; wtedy niebiosa z trzaskiem przeminą, a żywioły rozpalone stopnieją, ziemia i dzieła ludzkie na niej spłoną.” (2 Piotra 3:10, Biblia Warszawska). Zwolennicy czczenia niedzieli powołują się na frazę z księgi Apokalipsy, 1:10, jako dowód że dzień Pański “τῇ κυριακῇ ἡμέρᾳ“ jest katolicką niedzielą: “ἐγενόμην ἐν πνεύματι ἐν τῇ κυριακῇ ἡμέρᾳ, καὶ ἤκουσα ὀπίσω μου φωνὴν μεγάλην ὡς σάλπιγγος” (Ap. 1:10).

Tej spekulatywnej interpretacji zaprzeczają paralelne teksty Pisma Świętego. Oryginalny tekst grecki: κυριακῇ ἡμέρᾳ, nigdzie w Nowym Testamencie nie odnosi się do niedzieli, lecz zarówno apostoł Piotr, (2 Piotra 3:10), jak również apostoł Paweł, kuriake hemera odnoszą do przyszłego dnia eschatologicznego: “Sami nazbyt dobrze wiecie o tym, że dzień Pański [ ὅτι ἡμέρα κυρίου] nadejdzie tak jak złodziej w nocy”. (1Tes. 5:2). O tym dniu Pańskim prorokują prorocy (Iza. 13:6; Joel 2:1) o tym dniu mówił także apostoł Piotr w dzień zesłania Ducha Świętego, i nazwał powtórne przyjście Chrystusa , dniem Pańskim wspaniałym i wielkim: “Słońce przemieni się w ciemność, A księżyc w krew, zanim przyjdzie dzień Pański [ἐλθεῖν ἡμέραν κυρίου ] wielki i wspaniały.” (Dzieje Ap. 2:20)

Zwolennicy niedzieli twierdzą, że to objawienie które przyszłych dziejów ludu Bożego, apostoł Jan otrzymał w niedzielę, i to jest dowodem że niedziela jest teraz w Nowym Testamencie dniem odpoczynku. Interpretatorzy tej spekulacji nie chcą zaakceptować paralelnych fraz z Pisma Świętego mówiących o dniu Pańskim i przyjąć interpretacji apostołów Piotra i Pawła, którzy używając sformułowania: ἐλθεῖν ἡμέραν κυρίου, wyjaśnili o jaki dzień Pański się rozchodzi. Sformułowanie: ἐλθεῖν ἡμέραν κυρίου (Ml. 4:5 LXX), nie jest nowe, ono było już użyte w czasach Starego Testamentu przez proroka Malachiasza, czy wobec tego, czy w świadomości tych Izraelitów, mogło w tym czasie istnieć już pojęcie pierwszego dnia tygodnia, jako niedzieli?

Oto, Ja wam poślę Elijasza proroka, pierwej niż przyjdzie on wielki i straszny dzień Pański, [ὅτι ἡμέρα κυρίου] (Mal. 2:5 BT).

 

 

Kościół Adwentystów Dnia Siódmego na początku odznaczał się orientacją ariańską i naukę trynitaryzmu we wszystkich jej wersjach odrzucał. Adwentowi pionierzy byli rzetelnymi studentami Biblii i wierzyli, że Chrystus jest człowiekiem, powołanym do bytu przez Boga Ojca. Wybitny biblista Loughborough w Review § Herald (1861), wypowiadał się przeciwko każdej wersji trynitaryzmu, która uczy, że istnieją trzy istoty, z których każda jest Bogiem, lecz tworzą rzekomo tylko jednego Boga. Takie samo stanowisko zajmował J. N. Andrews który pisał: Nauka o Trójcy została na soborze w Nicei 325 po Chr. przez Kościół ustanowiona. Ta nauka zniekrztałciła i zniszczyła osobowość Boga Ojca oraz jego jednorodzonego Syna Jezusa Chrystusa. Bezeceństwa przez które Kościołowi Bożemu ta nauka została narzucona, dokumentuje historia chrześcijaństwa. Każdy, kto w tę naukę wierzy, powinien się ze wstydu zaczerwienić. (Review & Herald, 6. March 1855).  Do pionierów ruchu adwentowego, należeli wybitni bibliści i pisarze, którzy opublikowali wiele krytycznych artykułów, opowiadając się przeciw trynitaryzmowi we wszystkich jego formach. Joseph Bates pisał w 1827 roku, że odwrócił się od trynitaryzmu, ponieważ nie mógł uwierzyć, że Pan Jezus Chrystus, Syn Ojca, jest równocześnie Bogiem Wszechmogącym, i Ojcem, czyli jest jedną i tą samą osobą. John Loughborough (1861) pisał: Jeżeli Duch Święty jest Bogiem, wtedy byłoby trzech Bogów. (The Advent Review and Sabbath Herald 5 November, page 184). Pionierzy adwentowi nie uznawali Chrystusa za wszechmogącego Boga, lecz za istotę stworzoną, a Duch Święty nie był dla nich samoistną odrębną osobą boską, lecz był mocą pochodzącą od Boga. Inne stanowisko w tej kwestii zajmowała Ellen White, która pomimo tak wielkiego dorobku pisarskiego, nie wyraziła do końca swego życia żadnej antytrynitarnej krytyki, a w teologicznej dyspucie z pionierami adwentowymi, wyrażała niejasne opinie, które można było dwuznacznie interpretować, natomiast na zadawane jej pytania, odnośnie Ducha Świętego, odpowiadała: że to jest tajemnica, i wobec której milczenie jest złotem. Cytat:  Natura Ducha Świętego stanowi tajemnicę; ludzie nie są w stanie wyjaśnić jej, gdyż Bóg im tego nie objawił. Ktoś mający dziwaczne poglądy mógłby zebrać teksty Pisma i oprzeć na nich ludzką interpretację, ale przyjęcie jej nie umocni Kościoła. Wobec, tajemnic takich zbyt głębokich dla umysłu ludzkiego, milczenie jest złotem.  (Działalność Apostołów” s. 13)

Jeżeli, jak Pani White mówi: że natura Ducha Świętego jest tajemnicą, to dlaczego nie milczała? lecz w roku 1898, w książce “Życie Jezusa“ nazwała tę tajemnicę, trzecią osobą bóstwa. Cytat: Grzechowi można się przeciwstawić i odnieść nad nim zwycięstwo jedynie za pośrednictwem trzeciej osoby bóstwa, która przybyła na ziemię nie z inną siłą, ale w pełni boskiej mocy.  (Życie Jezusa, strona 483)

Ellen White nazywając Ducha Świętego “trzecią osobą Bóstwa” otwarcie wyraziła swoją wiarę w istnienie trzech bogów trójcy. Niezrozumiałe jest, że Ellen White sama tej własnej rady o milczeniu w kwestii Ducha Świętego nie przestrzegała, lecz gdy wpływowi pionierzy ruchu adwentowego byli już na wymarciu, opublikowała w roku 1901, że Duch Święty jest trzecią osobą boską. Cytat:  Ojciec i Syn oraz Duch Święty, ci trzej nosiciele chwały nieba, oświadczyli, że będą wspomagać człowieka, aby mógł pokonać moce ciemności.  (Ellen White G. manuscript 92, 1901; and Bible Commentary, band 6 letter 1110).

Przełomowym momentem w dziejach adwentyzmu było opublikowanie przez E.G. White w roku 1898, monumentalnego dzieła: “The Desire of Ages“ w którym Pani Ellen White otwarcie wyraziła swoje trynitarnej poglądy, zakładając zręby trynitaryzmu w Kościele Adwentystów DS. Liczne bulwersujące twierdzenia wyrażone w tej książce, przysłoniły ewangeliczną prawdę o powtórnym przyjściu Chrystusa i wywołały w ruchu adwentowym teologiczną wrzawę na temat istoty Boga. Jednym z najbardziej kontrowersyjnych twierdzeń Pani White, przeciwnych przekonaniu pionierów, było twierdzenie, że Chrystus nie jest potomkiem Abrahama i Dawida, lecz jest samoistnym Bogiem, który powstał do bytu sam z siebie. Cytat: “W Chrystusie tkwi życie prawdziwe nie zapożyczone ani też nie dziedziczone” (Życie Jezusa, strona  379).  Tym twierdzeniem E.G. White sprzeciwiła się słowom samego Chrystusa, który powiedział: “Podobnie jak Ojciec ma życie w sobie, tak również dał Synowi: mieć życie w sobie samym” (Ew. Jan 5:26).

Pani Ellen White przeinaczyła fundamentalną prawdę Pisma Świętego, twierdząc, że Syn posiada życie nie odziedziczone, ani od nikogo nie zapożyczone. Żyjący jeszcze w tym czasie pionierzy adwentowi, temu trynitarnemu poglądowi White zdecydowanie się sprzeciwili, odpowiadając: że nieśmiertelny jest tylko Bóg Ojciec i jeżeli Chrystus jest sam z siebie istniejącym bogiem,  to jest on nieśmiertelnym, przeto nie mógłby umrzeć i swoją krew przelać za zbawienie świata. Na ten argument Ellen White odpowiedziała, że na golgocie boskość nie umarła, tylko umarło człowieczeństwo. Cytat: “Boskość nie umarła, człowieczeństwo umarło”  (Manuscript 131, 1897).

Trynitarne spekulacje prorokini Ellen White: Śmierć Chrystusa na krzyżu golgoty w pełni demaskuje błędną naukę p. White o drugiej osobie trójcy, która rzekomo zstąpiła na ziemię, aby wcielić się w Jezusa z Nazaretu. Ellen White twierdzi, że Chrystus jest wcielonym Bogiem, w którym dwie osobowości; Chrystusa przedwiecznego oraz Chrystusa z Nazaretu, połączyły się w tajemniczy sposób.  Cytat: “Jego ludzka natura nie zajęła miejsca boskiej natury, oraz boska natura nie zajęła miejsca ludzkiej natury. To jest błogosławiona tajemnica. Oba wyrażenia ludzka oraz boska były nierozłącznie jedno, jednak miały zróżnicowaną osobowość”.  (Sing of the Times 10. May, 1899). Nie istnieje przedwieczny Chrystus o dwóch naturach, tak samo nie istnieją bogowie w jednej trójcy. Pismo Święte uczy konsekwentnie, że istnieje tylko jeden Bóg Ojciec, tak samo jak istnieje tylko jeden pośrednik pomiędzy Bogiem a ludźmi, człowiek Jezus Chrystus: “Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek, Chrystus Jezus” (1 Tm 2:5). Tak samo jak istnieje tylko jeden Bóg Ojciec, przez którego świat został powołany do bytu, tak samo istnieje tylko jeden zbawiciel, przez którego świat został zbawiony: “A choćby byli na niebie i na ziemi tak zwani bogowie – jest zresztą mnóstwo takich bogów i panów – dla nas istnieje tylko jeden Bóg, Ojciec, od którego wszystko pochodzi i dla którego my istniejemy, oraz jeden Pan, Jezus Chrystus, przez którego wszystko się stało i dzięki któremu także my jesteśmy.” (1 Kor 8:5-6, BT)

Pomieszanie osoby Boga z osobą człowieka ?  Pani White twierdzi że Chrystus składa się z dwóch różnych osób, ludzkiej oraz boskiej, które były ze sobą ściśle zjednoczone i pomimo, że boska osoba nie została do człowieczej osoby obniżona, to widoczna była tylko ludzka osoba Chrystusa. Cytat: “W Chrystusie była boskość oraz człowieczeństwo zjednoczone. Boska natura nie została do człowieczej natury obniżona: Boska natura zachowała swoją pozycję”.  (Thie Review and Herald 18. February 1890)

Sofistyczne opowieści p. White o Chrystusie, w którym rzekomo zjednoczone są dwie odmienne osoby, boga i człowieka, jest nauką demoniczną, której celem jest zakłamać prawdę i podważyć zwycięstwo Syna Człowieczego nad grzechem: “Wiecie bowiem, że z waszego, odziedziczonego po przodkach, złego postępowania zostaliście wykupieni nie czymś przemijającym, srebrem lub złotem, ale drogocenną krwią Chrystusa, jako baranka niepokalanego i bez zmazy” (1 P. 1:18-19)

To zwycięstwo Syna Człowieczego zostało osiągnięte przez jego posłuszeństwo, aż do końca, co okupione zostało jego męczeńską śmiercią na krzyżu. Jezus wywodzący się z pokolenia Judy, dokonał tego niesłychanego czynu, umierając dobrowolnie, jako bezgrzeszny za grzesznych: Boskość przypisywana przez p. White przedwiecznemu Chrystusowi, nie pozwala mu, jako rzekomemu bogu umrzeć i przelać swojej krwi, na odkupienie świata, co według Ewangelii było konieczne, (Hbr 2:22). Gdzie jest w Piśmie świętym taka nauka, że przedwieczny Chrystus, zrodzony jako Bóg, posiada krew, i jego krew zostanie w przyszłości przelana dla odkupienie rodu ludzkiego? Czy Pismo nie mówi, że Chrystus będzie synem Dawida?  “I mówi do mnie jeden ze Starców: Przestań płakać: Oto zwyciężył Lew z pokolenia Judy, Odrośl Dawida, tak że otworzy księgę i siedem jej pieczęci” (Ap 5:5). “I taką nową pieśń śpiewają: Godzien jesteś wziąć księgę i jej pieczęcie otworzyć, bo zostałeś zabity i nabyłeś Bogu krwią twoją [ludzi] z każdego pokolenia, języka, ludu i narodu” (Ap 5:9). Zwycięstwo nad grzechem i Szatanem,  osiągnięte zostało przez śmierć i przelanie krwi Baranka Bożego, pochodzącego z ludzkiego rodu (2 Tm. 2:8). Pani White czyni z Mesjasza demona, który raz jest Bogiem i człowiekiem w jednej osobie, a innym razem jest on wszechmogącym bogiem równym Ojcu. Wielu nie może tej mistyfikacji przeniknąć, ponieważ jest to filozofia absurdu, zaprzeczająca sama sobie. Najpierw w jednym zdaniu autorka twierdzi że Bóg-Syn wyzbył się swojej boskości, przekazując ją w ręce Boga Ojca, a w tym samym zdaniu twierdzi, że boskość zachowała w Chrystusie dominującą pozycję. Cytat: “Chrystus nie zamienił swojej boskości na człowieczeństwo, lecz swoją boskość oblekł w człowieczeństwo.” (The Advent Review and Sabbath Herald, 29. Okt. 1895)

Mesjańskie proroctwa przepowiadały, że Mesjasz będzie pomazańcem Bożym:  Duch Pana, Jahwe, nade mną, bo oto namaścił mię Jahwe i posłał mię, bym głosił radosną nowinę ubogim, łagodził ból tych, których serca złamane, więzionym wyzwolenie ogłaszał, a jeńcom – wolność”  (Iz 61:1, BP). Jest zatem twierdzenie p. White, że Chrystus jest bogiem namaszczonym przez Jahwe Zastępów trynitarną herezją, fałszującą Ewangelię. Cytat: “Chrystus przybierając człowieczą naturę nie przestał być bogiem, choć zniżył się do człowieczeństwa, boskość nadal należała do Niego.”  (Życie Jezusa, strona 478). Z powyższego twierdzenia p. White wynika, że Ojciec namaszczając przedwiecznego Chrystusa, który nigdy nie przestał być bogiem, namaścił Boga równego sobie ?

Rzekomy przedwieczny Chrystus uniżył się do człowieczeństwa?  Pani White twierdzi, że  przedwieczny Chrystus, godząc się przyjąć na siebie ludzką naturę, bardzo się poniżył, i to rzekome poniżenie jest  wielką zasługą, dlatego przedwieczny Chrystus zasługuje na szacunek i uznanie, ze strony ludzkości, że zgodził się przykryć swoje Bóstwo ciałem Jezusa z Nazaretu. Ta teoria rzekomego poniżenia się, jest wielką trynitarną mistyfikacją, mającą potwierdzać, istnienie rzekomego przedwiecznego Chrystusa logosa. Nie jakieś rzekome uniżenie i wcielenie się logosa w Jezusa, jest istotą zbawienia, lecz zwycięstwo Jezusa z Nazaretu nad grzechem, które osiągnął przez doskonałe posłuszeństwo: “uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci – i to śmierci krzyżowej”  (Flp 2:8). Jezus aby wykupić rodzaj ludzki z przekleństwa śmierci, musiał, jako przedstawiciel rodu ludzkiego złożyć z siebie ofiarę doskonałą, która wymagała, posłuszeństwa Bożemu prawu miłości, aż do śmierci: “Gdyż i Chrystus raz za grzechy cierpiał, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was przywieść do Boga; w ciele wprawdzie poniósł śmierć, lecz w duchu został przywrócony życiu.”  (1 Pt 3:18, BM). Mesjańskie proroctwa przepowiadały, że Mesjasz, narodzi się człowiekiem, (Pwt 18:15; 2 Sm 7:12-14; Ps 2:2,7; Ps 22:10-11; Iz 11:1-3; Łk 1:67-70; Ap 22:16), więc twierdzenie p. White, że przedwieczny Chrystus poniżył się do człowieczeństwa jest absurdalnym wymysłem. Mistyfikacje stosowane przez p. White, oraz lawirowanie pomiędzy boskością a człowieczeństwem oraz nieśmiertelnością a śmiercią, są typową metodą stosowaną przez fałszywych proroków (Ew Jana. 8:44).  Idea, że nieśmiertelny Bóg może przemienić się w śmiertelnego człowieka,  jest nauką demoniczną (1 Tm 4:1). To nie jakiś demon wcielił się w Jezusa, lecz Bóg wzbudził do bytu Mesjasza z potomstwa Abrahama i rodu Dawida: “Wzbudzę im proroka spośród ich braci, takiego jak ty, i włożę w jego usta moje słowa, będzie im mówił wszystko, co rozkażę”  (Pwt 18:18, BT)  “Oto nadejdą dni – wyrocznia Jahwe – kiedy wzbudzę Dawidowi Odrośl sprawiedliwą. Będzie panował jako król, postępując roztropnie, i będzie wykonywał prawo i sprawiedliwość na ziemi”  (Ks. Jeremiasza 23:5).  Anioł Gabriel polecił Józefowi, aby nadał swojemu synowi imię Jezus, co się wykłada, “On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów”.  Chrystus jest tym przepowiedzianym potomkiem niewiasty, który zmiażdżył głowę Smokowi i wybawił rodzaj ludzki z przekleństwa grzechu (Rdz 3:15). Natomiast Żydzi oskarżyli Jezusa o bluźnierstwo, że czynił się równym bogu i skazali go na śmierć. Chrystus Pan wyznał, przed całym światem, że on jest człowiekiem i za to swoje pokrewieństwo z rodziną ludzką wcale się nie wstydzi, ponieważ on sam oraz jego bracia ludzie, pochodzą od jednego Boga Ojca: “W ten sposób wszyscy pochodzą od jednego [Ojca]: zarówno ten, który uświęca, jak i ci, którzy uświęcenia dostępują. Dlatego Jezus nie wstydzi się nazywać ludzi swymi braćmi, mówiąc: Ogłoszę [o Boże] Twoje imię moim braciom będę Cię wychwalał wobec całego zgromadzenia.”   (Hbr 2:11-12, BWP)

Pani White głosi Boga mającego początek:  Nazywanie przedwiecznego  Chrystusa “jednorodzonym” Bogiem, jak czyni to p. White jest nonsensem, ponieważ kto jest zrodzony i ma początek, ten nie jest bogiem, natomiast przepowiedziany Mesjasz i zbawiciel świata, ma początek w łonie matki (Iz 49:1; Ps 22:10-11). Nazywanie przedwiecznego Chrystusa “jednorodzonym” synem Boga, przed narodzeniem Jezusa w Betlejem, jest wykręcaniem prawdziwej Ewangelii. Proroctwa mesjańskie  przepowiadały, że narodzenie zbawiciela świata nastąpi na ziemi, w Betlejem oraz w oznaczonym czasie (Dan 9:25), a nie przed wszystkimi wiekami:  “A ty, Betlejem, ziemio Judy, nie jesteś zgoła najlichsze spośród głównych miast Judy, albowiem z ciebie wyjdzie władca, który będzie pasterzem ludu mego, Izraela”  (Mt 2:6). Słowo “będzie” jest czasownikiem czasu przyszłego niedokonanego, co wyklucza, że  Mesjasz “władca”, wyszedł i istniał w czasie przeszłym dokonanym, rodząc się przed wszystkimi wiekami.  Teoria istnienia przedwiecznego “Boga-Syna” jest fikcją, która nie posiada oparcia w Biblii.  Jednak p. White twierdzi, że ten przedwieczny Chrystus od wieczności siedział z Ojcem na jednym tronie i dzielił z nim władzę nad całym wszechświatem. Cytat: “Przed zaistnieniem grzechu wpośród aniołów, “Chrystus – Słowo, Jednorodzony Syn Boży, był jedno z przedwiecznym Ojcem – jedno pod względem natury, charakteru i celów – jedyną istotą we wszechświecie, która mogła brać udział we wszystkich naradach i zamiarach Stwórcy. Przez Chrystusa działał Ojciec przy stworzeniu wszystkich niebieskich istot”  (The Great Controversy  S. 496).

Nie przed zaistnieniem grzechu istniał Chrystus, lecz został obiecany Abrahamowi, jako jego potomek, w którym błogosławione będą wszystkie narody:  “I błogosławione będą w nasieniu twoim wszystkie narody ziemi, dla tego, żeś usłuchał głosu mego” (Rdz 22:18). Pani White mieni się prorokinią posłaną od Boga, lecz duch Boży nie dał jej zrozumienia, że Ewangelia o zbawieniu rodu ludzkiego w Chrystusie, jest obietnicą daną Abrahamowi: “Z jego to potomstwa, stosownie do obietnicy, wyprowadził Bóg Izraelowi Zbawiciela Jezusa” (Dzieje Ap. 13:23). Ta obietnica nie ma nic wspólnego z jakimś demonem logosem, czyli z rzekomym “przedwiecznym Chrystusem”, ponieważ Jahwe Zastępów wyprowadził Izraelowi Zbawiciela z nasienia Abrahama: “Otóż Bóg dał pewne obietnice Abrahamowi i jego potomstwu. Pismo nie mówi o potomkach” [Abrahama] I tak jakby chodziło o wiele osób, lecz o jednym potomku, wskazując przez to wyraźnie na jedną osobę, to jest na Chrystusa.”  (Gal 3:16, BWP).

Pani White głosi światu fałszywego Chrystusa, oraz fałszywą Ewangelię, która nie pochodzi od Boga Ojca. Autorka pisze, że widziała w widzeniu, jak ów przedwieczny Chrystus odłożył insygnia swojej boskości berło i koronę, aby móc zstąpić  na ziemię i w łonie Marii wcielić się  w  poczętego Jezusa.  Cytat: “Chrystus  sam się na okup oddał, odkładając swoją królewską szatę oraz swoją królewską koronę, i  jako dowódca nad całym niebem poniżył się, przyodziewając swoją boskość człowieczeństwem, ażeby wszystkie słabości oraz pokusy ludzkie nosić”  (Brief  22, 190).

Czy Bog umarł na krzyżu golgoty?   Pismo Święte mówi, że Bóg jest Duchem  (J. 4.22-24) i Boga nikt nie może oglądać, natomiast Pani White twierdzi, że Chrystus jest widzialnym „bogiem-człowiekiem”, a gdy ten przedwieczny rzekomy bóg Chrystus, stanął w obliczu śmierci, to p. White szybko rozdzieliła to jego bóstwo od człowieczeństwa, pozwalając umrzeć tylko tej człowieczej naturze Jezusa.  Jeżeli p. White twierdzi że Chrystus nazarejczyk sam w pojedynkę nie mógłby zbawić świata, gdyby przedwieczny Chrystus nie wcielił się w Jezusa, to dlaczego p. White, aby wyjść z absurdu ukrzyżowanego Boga, rozdzieliła przedwiecznego Chrystusa od Jezusa z Nazaretu?  cytat: “Człowieczeństwo umarło, boskość nie umarła”  (The Seventh-day Adventist Bible Commentary, band 5, page 1113). “Gdy Chrystus był ukrzyżowany, to jego ludzka natura umarła, natura boska nie odeszła i nie zmarła. To byłoby niemożliwe”  (EGW letter 280, 1904).  To jest oczywiste, że ta boska natura Chrystusa nie umarła na krzyżu, lecz gdzie ukryła się ta boska natura przedwiecznego Chrystusa, zrodzona „przed wszystkimi wiekami”?  Skąd p. White zaczerpnęła tą wiedzę, że przedwieczny Chrystus, odłączył się od Jezusa z Nazaretu?  Jeżeli Chrystus z Nazaretu, jak twierdzi p. White nie byłby zdolnym w pojedynkę zbawić świata, to zbawienie głoszone przez p. White jest fikcją.  Lecz pomimo tego, że ludzka natura Jezusa została przez tą boską naturę przedwiecznego Chrystusa sromotnie opuszczona, i na kalwarii umarł tylko Jezus z Nazaretu, to p. White i tak dopatrzyła się w Jezusie, leżącego martwym w grobie, nieśmiertelnego Boga. Cytat: “Umierając daje świadectwo swej boskości i chwały Ojca”  (Życie Jezusa strona 541) “W swej boskości Chrystus miał moc złamać kajdany śmierci”  (Życie Jezusa,  strona 564). Pani White twierdzeniem, że Chrystus umierając na krzyżu, dał dowód swojej boskości, okazała się prawdziwą manipulantką, kłamiącą przeciw Słowu Bożemu, “W obłudzie kłamstwo mówiących i piętnowane mających sumienie swoje”  (1 List do Tm 4:2). Nieśmiertelnym jest tylko wszechmogący Bóg (1Tm 6:16), a śmierć nie nie jest dowodem boskości, lecz jest skutkiem grzechu. Jeżeli p. White twierdzi, że śmierć Jezusa była dowodem jego boskości, to dlaczego koniecznym było wskrzeszenie Jezusa przez Ojca? “Tego to Jezusa Bóg wskrzesił, czego my wszyscy jesteśmy świadkami”  (Dzieje Apostolskie 2:32)  Jest zatem twierdzenie p. White, że śmierć Jezusa była dowodem Jego boskości, takim samym absurdem, jakbyśmy twierdzili, że nasza śmierć, jest dowodem naszego zbawienia? Śmierć jest spowodowana przez grzech, i Chrystus Pan przez odniesienie zwycięstwa na grzechem, pozbawił grzech jego śmiertelnej mocy, dlatego Chrystus Pan nie mógł być zatrzymany w grobie, ponieważ był bez grzechu: “Albowiem zapłatą za grzech jest śmierć, a łaska przez Boga dana to życie wieczne w Chrystusie Jezusie, Panu naszym” (Rz 6:23).

Przez człowieka zapanowała śmierć, przez człowieka zapanuje życie:  Jeżeli bowiem wskutek przestępstwa popełnionego przez jednego człowieka zapanowała śmierć, to tym bardziej ci, którzy doznali obfitej łaskawości i otrzymali dar usprawiedliwienia, znajdą się w królestwie życia dzięki jednemu człowiekowi, Jezusowi Chrystusowi. (Rzym 5:17, BP). Pani White, aby nie uwikłać się w absurd śmierci boga na krzyżu, rozdzieliła szybko od Jezusa jego rzekome bóstwo. Czy można jeszcze coś bardziej bezsensownego dowodzić?  Autorka w swoich publikacjach permanentnie kontynuuje trynitarną mistyfikację i wypowiada absurd za absurdem oraz herezję za herezją i fałszuje Pismo Święte. Cytat: “Gdy przy grobie potężny anioł zawołał: Twój Ojciec cię wzywa, Zbawiciel wyszedł z grobu dzięki sile życia, która była w Nim” (Życie Jezusa s. 564)  “Chrystus został ukrzyżowany, lecz w cudownej mocy i wspaniałości podniósł się z grobu i wziął w swoje ręce świat, nad którym Szatan rościł sobie przewodnictwo, przywracając ludzkości życzliwość Bożą.” (The Youth’s Instrucktor, 16, April 1903).

Ellen White, mieniąca się posłanką Boga strasznie błądzi, ponieważ Pismo Święte mówi, że Pan Jezus został z martwych wskrzeszony przez Boga Ojca. Twierdzenie Pani White, że Chrystus wyszedł z grobu “dzięki własnej sile” czyli wskrzesił się sam, jest fałszerstwem Ewangelii,  za co grozi przekleństwo Boże  (Gl 1:8). Pani White brnie w swoich kłamliwych mistyfikacjach i dopuściła się wiele fałszerstw, twierdząc, że Chrystus Pan wskrzesił się  sam z grobu: “Bóg naszych ojców wskrzesił Jezusa, którego straciliście, zawiesiwszy na drzewie”  (Dzieje Ap. 5:30)  “Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem, i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych – osiągniesz zbawienie”  (Rz 10:9).

W licznych rozprawach teologicznych dowodzi się, że jeżeli Chrystus nie jest wcielonym Bogiem, to religia chrześcijańska jest tylko ludzką teorią, a zatem wybawienie świata z śmierci przez Chrystusa, nie będącego bogiem, byłoby niemożliwe. Lecz takie rozumowanie jest rozumowaniem ludzkim, ponieważ Bóg nie posłał na świat wszechmogącego Boga, aby ratować rodzinę ludzką, lecz posłał na świat człowieka, będącego nasieniem Abrahama (Ga 3:8) oraz synem Dawida (Łk 1: 67-70), który nie tylko zbawił rodzinę ludzką,  (Rz 5:17-18)  lecz jest jej odnowicielem i moralnym początkiem nowego rodu ludzkiego: “Jak to też Izajasz przepowiedział: Gdyby Pan Zastępów nie zostawił nam potomstwa, stalibyśmy się jak Sodoma i bylibyśmy podobni do Gomory”  (Rz  9:29, BT). Tym potomkiem jest Chrystus nasienie niewiasty, będący początkiem nowego Izraela, zbudowanym na wierze Abrahama, czyli na wierze w Chrystusa: “A wy przecież jesteście synami proroków i Przymierza, które Bóg zawarł z waszymi ojcami, kiedy mówił do Abrahama: Przez twoje potomstwo wszyscy ludzie na ziemi zyskają błogosławieństwo.”  (Dzieje Ap. 3:25).  Zatem nie przez przedwiecznego Chrystusa świat będzie wybawiony z grobu, lecz przez człowieka Jezusa, który zwyciężył grzech, i to jego zwycięstwo będzie przypisane każdemu, kto wierzy w Jezusa: “Skoro bowiem człowiek sprowadził śmierć, to również dzięki Człowiekowi nastąpi zmartwychwstanie umarłych.”  (1 Kor 15:21, BP).

Czy przedwieczny Chrystus posłał się sam?  Kolejną herezją Pani White jest twierdzenie, że gdy ludzkość upadła w grzech, to jedyny ratunek dla niej znajdował się w mocy Chrystusa, który już od wieczności z Ojcem wspólnie siedział na jednym tronie i był Ojcu równy. Cytat: “Syn Boży dzielił tron z Ojcem a wspaniałość wiecznego, samo w sobie egzystującego Boga, otaczała obydwóch” (Patriarchs and Prophets, S. 36).  Ellen White twierdzi, że o ratunku i odkupieniu rodu ludzkiego, zadecydował przedwieczny Chrystus, posyłając się sam na świat. Pani White snuje znaną już fabułę, o uniżeniu się przedwiecznego Chrystusa przez wcielenie się w ciało Jezusa z Nazaretu. Cytat: “Gdy człowiek stał się rebeliantem Chrystus stanął dla człowieka ze swoimi zasługami i stał się jego reprezentantem i poręczycielem. On posłał się sam, by moce ciemności zwalczyć, i osiągnął zwycięstwo nad wrogiem naszych dusz, podając ludziom kielich zbawienia”  (The Review and Herald, 8. Nov. 1892).

W Powyższym cytacie p. White dopuściła się kolejnego bezczelnego kłamstwa, fałszując Słowo Boże oraz świętą Ewangelię, twierdząc, że przedwieczny Chrystus logos, sam się posłał na ziemię ratować grzeszników, lecz to twierdzenie p. White, Pan Jezus demaskuje jako kłamstwo:  “Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnymi,  abym obwoływał rok łaski od Pana.”   (Łk 4:18-19, BW).

Pani White przekręciła fundamentalną prawdę świętej Ewangelii twierdząc, że ten przedwieczny Chrystus-Logos posłał siebie samego, aby ratować i zbawić ród ludzki.  Lecz to twierdzenie p. White, że inicjatywa ratunku rodu ludzkiego, z grożącej mu wiecznej śmierci, wyszła od przedwiecznego Chrystusa – jest kolejnym kłamstwem, mającym usankcjonować istnienie trójcy: “Ja sam z siebie nic czynić nie mogę. Tak, jak słyszę, sądzę, a sąd mój jest sprawiedliwy; nie szukam bowiem własnej woli, lecz woli Tego, który Mnie posłał”  (Ew. Jana 5:30). Posłanie przepowiedzianego przez proroków Mesjasza na świat, nie było wojskowym rozkazem, lecz było zrodzeniem człowieka,  tak samo, jak to miało miejsce w narodzeniu Jana Chrzciciela:  “Pojawił się człowiek posłany przez Boga – Jan mu było na imię” (Ew. Jana 1:6). Posłanie Chrystusa na świat, było takie same, jak posłanie Jana  Chrzciciela, to posłanie Chrystusa, było wypełnieniem obietnicy danej Abrahamowi, że w jego potomku błogosławione będą wszystkie narody (Łk 1:46-55). Pani White, aby dowieść prawdziwość rzekomej preegzystencji Chrystusa, zmanipulowała frazę proroka Izajasza, 6,8,  jakoby w niej  było polecenie, o przedwiecznym Chrystusie logosie, i posłaniu go przez Jahwe Zastępów na świat, lecz w tej frazie jest mowa o proroku Izajaszu i posłaniu go przez Jahwe Zastępów do Izraelitów: “I powiedziałem: Biada mi! Jestem zgubiony! Wszak jestem mężem o nieczystych wargach i mieszkam pośród ludu o nieczystych wargach, a oczy moje oglądały Króla, Jahwe Zastępów! Wówczas przyleciał do mnie jeden z serafinów, trzymając w ręce węgiel, który kleszczami wziął z ołtarza. Dotknął nim ust moich i rzekł: Oto dotknęło to twoich warg: twoja wina jest zmazana, zgładzony twój grzech. I usłyszałem głos Pana mówiącego: Kogo mam posłać? Kto by Nam poszedł? Odpowiedziałem: Oto ja, poślij mnie!”   (Ks. Izajasza 6:1.5-8, BT, II). 

Czy Chrystus był pośrednikiem Starym Przymierzu?  Pani Ellen White twierdzi, że od czasów Adama bezpośredni kontakt Boga z człowiekiem został przerwany, i że pośrednikiem pomiędzy niebem a ziemią w Starym Przymierzu był Chrystus. Cytat: “Od czasu upadku Adama w grzech bezpośredni kontakt człowieka z Bogiem został przerwany; w stosunkach pomiędzy niebem a ziemią pośredniczył Chrystus. Lecz teraz gdy Jezus przyszedł, “słaby z powodu ciała”.  “Ojciec sam przemówił. Wcześniej Bóg komunikował się z ludzkością przez Chrystusa, teraz komunikował się z nią w Chrystusie.”  (Życie Jezusa; s. 74).

Ponieważ sprawa pośrednictwa pomiędzy Bogiem a człowiekiem, jest fundamentalną nauką Pisma Świętego, zatem należy ją dokładnie wyjaśnić, czy p. White ma rację?  W twierdzeniu p. White znajdują się dwie podstawowe nieprawdy. Po pierwsze, bezpośredni kontakt człowieka z Bogiem, po zaistnieniu grzechu nigdy nie został przerwany: “Jahwe zapytał więc Kaina: Dlaczego to ciebie rozgniewało? Dlaczego twarz ci się zmieniła? Czyż [ofiara] bywa nie przyjęta, jeśli postępujesz dobrze? Jeżeli jednak postępujesz źle, wtedy grzech niby demon [czyha] przy wrotach i pożąda ciebie. Ty jednak masz nad nim panować!” (Rdz 4:6-7, BP).

Dowodem, że Jahwe Zastępów po upadku człowieka w grzech nie przerwał bezpośredniego kontaktu z ludzkością, są świadectwa Pisma Świętego. Jahwe Pan komunikował się twarzą w twarz z umiłowanym Jakubem; “I nazwał Jakub to miejsce Peniel, mówiąc: Oglądałem Boga twarzą w twarz, a jednak ocalało życie moje” (Rdz 32: 30, BM)  “A Pan rozmawiał z Mojżeszem twarzą w twarz, jak się rozmawia z przyjacielem” (Wj 33:11).

Największym prorokiem Starego Przymierza był Mojżesz, który pośredniczył pomiędzy Hebrajczykami a Bogiem Abrahama Izaaka oraz Jakuba, o którym Pismo mówi, że był największym prorokiem Bożym (Księga Liczb 12:3), dlatego twierdzenie p. White, że Chrystus w Starym Przymierzu był pośrednikiem pomiędzy Bogiem a upadłym rodzajem ludzkim, jest manipulacją, mającą na celu potwierdzić rzekomą preegzystencję przedwiecznego Chrystusa i jego rzekome pośrednictwo. Czas narodzenia się obiecanego przez Boga wybawiciela rodzaju ludzkiego, miał dopiero nastąpić w Betlejem, o czym Jahwe Pan oznajmił Mojżeszowi:  “Jahwe, twój Bóg, wzbudzi ci bowiem podobnego do mnie proroka spośród ciebie, spośród twych braci. Jego będziecie słuchać”   (Pwt 18:15, BP).

Po wyjściu synów Izraela z ziemi egipskiej centralnym miejscem komunikowania się Boga z Izraelem, był przybytek Pański zwany też  “namiotem spotkania”, w którym  Jahwe Zastępów  komunikował się ze swoim ludem przez najwyższego kapłana: “I uczynią Mi święty przybytek, abym mógł zamieszkać pośród was. (…) Tam będę się spotykał z tobą i sponad przebłagalni i spośród cherubów, które są ponad Arką świadectwa, będę z tobą rozmawiał o wszystkich nakazach, które dam za twoim pośrednictwem Izraelitom”  (Wj. 25:8.22).

Na jakiej podstawie p. White ośmiela się korygować Pismo Święte i twierdzić, że w Starym Testamencie pośrednikiem był rzekomo Chrystus?  W Biblii znajdujemy wiele świadectw w jaki sposób i przez kogo Bóg komunikował się z mieszkańcami ziemi oraz z Izraelem. Te świadectwa Biblii są jasne i nie budzą żadnych wątpliwości, lecz Pani White, aby potwierdzić rzekomą preegzystencję Chrystusa, przypisuje Chrystusowi przedwiecznemu pośrednictwo w Starym Przymierzu. Cytat: “Odziany w słup obłoku Zbawiciel świata mówił z Izraelem. My nie chcemy powiedzieć, że oni nie mieli Chrystusa. Gdy oddali się szemraniu i narzekaniu, był Chrystus dla nich tym, czym on jest dla nas – Zbawicielem pełnym współczucia, Pośrednikiem pomiędzy nimi a Bogiem.”  (The Youth’s Instructor, 18. July 1901)

Urząd pośrednika pomiędzy Bogiem a Izraelem w osobie Najwyższego Kapłana, był aktualny, aż do skazania  Pana Jezusa na śmierć przez najwyższego kapłana Kajfasza, który był ostatnim pośrednikiem Starego Przymierza. Wiele mówiącym zrządzeniem Bożym jest przesłuchanie Jezusa przez Kajfasza i oskarżenie Jezusa o bluźnierstwo, że czynił się Bogiem, co oczywiście było oszczerstwem i pretekstem, by móc Jezusa skazać na śmierć. (Ew. Marka 14: 60-64). Kajfasz, rozdzierając swoje kapłańskie szaty (Ew. Mateusza 26:57.63-65), przypieczętował tym czynem koniec swojej arcykapłańskiej służby, pomiędzy Bogiem Izraela a ludem Izraela w Starym Przymierzu. Z chwilą śmierci Chrystusa na golgocie, jako prawdziwego Baranka Bożego, kończy się pośrednictwo najwyższych kałanów w świątyni ziemskiej, a rozpoczyna się pośrednictwo Jezusa Chrystusa w przybytku niebieskim (Hbr 7:25).  Chrystus nie był pośrednikiem, w Starym Przymierzu, jak twierdzi Pani White, lecz jest pośrednikiem, czyli najwyższym kapłanem Nowego Przymierza: “Dlatego [Chrystus] jest pośrednikiem Nowego Przymierza: przez śmierć Jego poniesioną dla zgładzenia grzechów, popełnionych [przez ludzi] za czasów pierwszego przymierza, ci, którzy zostali wezwani do odziedziczenia dóbr wiecznych, mogą dostąpić wypełnienia się obietnic.”   (Hbr 9:15)

Przepowiedziany przez proroków Mesjasz, nie pośredniczył w Starym Przymierzu w żadnym zdarzeniu, ponieważ był przez naród Izraela oczekiwany i egzystował on w planach Bożych tylko obrazowo, którego pierwowzorem był najwyższy kapłan w świątyni ziemskiej i jego służba. (Hbr 7:22-27). Chrystus nie był kapłanem Starego Przymierza i nie składał w ofierze krwi zwierząt i cielców, ponieważ ta krew nie miała mocy i nie zmywała grzechu i była tylko zastępczym środkiem, aż do naprawienia skutków grzechu przez krew Chrystusa: “Ale Chrystus, zjawiwszy się jako arcykapłan dóbr przyszłych, przez wyższy i doskonalszy, i nie ręką – to jest nie na tym świecie – uczyniony przybytek, ani nie przez krew kozłów i cielców, lecz przez własną krew wszedł raz na zawsze do Miejsca Świętego, zdobywszy wieczne odkupienie”  (Hbr 9:11-12).

Chrystus Pan pojawił się dopiero w ostatnich czasach i przez Jezusa swojego sługę, Bóg Ojciec przemawiał do Izraela: “Wiele razy i na różne sposoby przemawiał Bóg kiedyś przez proroków do naszych ojców, teraz zaś w dniach, które uchodzą za ostatnie, przemówił do nas przez Syna”  (Hbr 1:1-2, BWP)

Pani Ellen White manipuluje każdą podstawową nauką objawioną w Piśmie Świętym. To, co adwentyści nazywają duchem proroczym, jest w istocie duchem zwodzącym i wierzgającym przeciw prawdzie. Apostoł Paweł mówi: “Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek, Chrystus Jezus” (1Tym. 2:5).

Pismo mówi, że jest tylko jeden Bóg i jeden pośrednik, pomiędzy Bogiem a ludźmi, człowiek Jezus Chrystus, i to jest oczywiste. Natomiast p. White sprzeciwia się tej prawdzie, że pośrednikiem pomiędzy Bogiem a ludźmi, jest człowiek Jezus Chrystus, i twierdzi, że pośrednikiem pomiędzy Bogiem a Izraelem w Starym Przymierzu był przedwieczny Chrystus, zrodzony rzekomo przed wszystkimi wiekami. Cytat: “Tylko sam Jezus może Bogu dać pewność skutecznego pośrednictwa, ponieważ on był Bogu równy. Tylko on sam może być pośrednikiem pomiędzy Bogiem a ludźmi, ponieważ on posiada boską oraz ludzką naturę”  (The Advent Review and Sabbath Herald, 3. April 1894).

Bóg nie może być pośrednikiem pomiędzy człowiekiem a Bogiem, ponieważ każdy kapłan,  który składa ofiary ma do czynienia z krwią (Hbr 9:22), bez której  nikt nie może być oczyszczony z grzechu. (Hbr  9:24), natomiast p. White twierdzi, że tylko przedwieczny Chrystus równy Bogu, może ludziom gwarantować właściwe pośrednictwo, oparte na jego boskości. Cytat: “Pojednanie ludzi z Bogiem mogło być tylko przez jednego pośrednika osiągnięte, który był Bogu był równy i posiadał właściwości, które jemu pozwalały okazać się godnym, świadczącym o jego świętości: z jednej strony z nieskończonym Bogiem dla ludzi negocjować, a z drugiej strony Bogu upadły świat przedstawić.”   (The Review and Herald,  Dez. 1891)

Nie boskość przedwiecznego Chrystusa, jest tym warunkiem na podstawie której możemy być z Bogiem pojednani, jak twierdzi  p. White? lecz my czytamy w Piśmie, że zostaliśmy z Bogiem pojednani przez śmierć Jezusa Chrystusa: “Jeśli bowiem, będąc nieprzyjaciółmi, zostaliśmy pojednani z Bogiem przez śmierć Syna jego, tym bardziej, będąc pojednani, dostąpimy zbawienia przez życie jego”  (Rz 5:10). Pani White przekręciła fundamentalne pryncypium Nowego Przymierza, że kapłanem i pośrednikiem pomiędzy Bogiem a człowiekiem w Nowym Przymierzu jest człowiek Jezus Chrystus, który stał się ofiarą przebłagalną za grzechy świata:  “Dziatki moje! to wam piszę, abyście nie grzeszyli; i jeśliby kto zgrzeszył, mamy orędownika u Ojca, Jezusa Chrystusa sprawiedliwego. On bowiem jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy i nie tylko za nasze, lecz również za grzechy całego świata. (1 J. 2:1-2, BG). Nie równość Jezusa z bogiem jest gwarantem doskonałego pośrednictwa, jak twierdzi p. White,  lecz doskonała ofiara Jezusa, którą złożył z samego siebie: “Ponieważ on jest Bogu równy, może On dać Bogu pewność doskonałego pośrednictwa pomiędzy Bogiem a ludźmi, ponieważ on posiada boską oraz ludzką naturę”  (The Advent Review and Sabbath Herald, 3. April 1894).  Powyższy cytat p. White i zawarte w nim twierdzenie, jest niesłychaną herezją, którą mógł podyktować p. White tylko sam Lucyfer (J. 8:44). Pani White nie wytrwała w prawdzie, którą na początku zbór Adwentystów wyznawał. To nie jakiś przedwieczny Chrystus równy najwyższemu Bogu jest pośrednikiem ludu Bożego, lecz człowiek imieniem Jezus: “Oto co podoba się Bogu, Zbawicielowi naszemu, który pragnie, by wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy. Jeden jest bowiem Bóg, jeden jest także Pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus” (1 Tm 2:4-5).

Pani White fałszuje tożsamość Mesjasza: Pomimo, że Pismo Święte podaje wiele razy, że Mesjasz jest potomkiem Abrahama oraz Dawida, to p. White fałszuje w swoich pismach, pochodzenie Mesjasza oraz czas, czyli datę narodzenia Mesjasza. Pani White bez podania biblijnego dowodu twierdzi, że przedwieczny Chrystus, którego p. White zwie: “Jednorodzonym Synem?”, tylko tego faktu zrodzenia przedwiecznego “Jednorodzonego Syna”. który rzekomo już od wieczności siedział z Ojcem na jednym tronie, nie można w Biblii odnaleźć. Te opowieści p. White nie posiadają świadectwa Pisma Świętego, lecz tylko gnostyczną herezję wymyśloną przez p. White:  Cytat: “Pan Jezus Chrystus, boski Syn Boży, egzystował już od wieczności, jako odmienna osoba, jednak jedno z Ojcem. On był wybitną osobistością nieba i był dowódcą niebieskich stworzeń, toteż należnym mu prawem, przyjmował ubóstwiającą go cześć i hołd. To nie było ograbieniem Boga.”   (Advent Review and Herald, 5. April 1906, S. 8.)

Na dowód zrodzenia Chrystusa, czyli logosa, przed wszystkimi wiekami, nie ma potwierdzenia Pisma Świętego, przeto nazywanie przez p. White przedwiecznego Chrystusa “Jednorodzonym Synem Boga” , jest po prostu głupstwem. Prawdziwe pochodzenie Jednorodzonego Syna Człowieczego jest podane w rodowodzie sporządzonym przez Mateusza (Mt 1:1-6), oraz przez Łukasza (Łk 3:23-24), lecz te świadectwa p. White ignoruje. Według świadectwa Pisma Świętego oczekiwany przez Izraela Mesjasz, będzie pochodził z rodu Jessego – ojca  Dawida: “Wyrośnie gałązka z pnia Jessego i pęd wypuści z jego korzeni. Spocznie na nim Duch Jahwe, Duch mądrości i rozumu, Duch rady i mocy, Duch wiedzy i bojaźni Jahwe..”  (Iz 11:1-2, BL). Skąd wziął się przed wiecznością Chrystus, noszący w niebie królewską koronę i będący rzekomo wodzem niebios, zanim narodził się Jezus w Betlejem?  Mistyfikacja p. White przerasta wszelkie granice i jest grzechem przeciwko proroczemu Słowu Boga, które zapowiadało, że Mesjasz narodzi  się w ziemi Judzkiej, i w miasteczku Betlejem, a nie przed wszystkimi wiekami:  “Czyż Pismo nie mówi, że Mesjasz będzie pochodził z potomstwa Dawidowego i z miasteczka Betlejem?  (Ew. Jana 7:42, BT).  Apostoł Paweł, pouczając Tymoteusza, pisał do niego: “Rozważaj, co mówię, albowiem Pan da ci zrozumienie we wszystkim.  Pamiętaj na Jezusa Chrystusa, potomka Dawida! On według Ewangelii mojej powstał z martwych”  (2 Tm. 2:7-8). Nie powstał z martwych logos, czyli przedwieczny Chrystus, który rzekomo od wieczności siedział z Ojcem na jednym tronie?  bo jeżeli byłby równy nieśmiertelnemu Bogu, to nie mógłby umrzeć i odkupić świata:  “Lecz On był przebity za nasze grzechy, zdruzgotany za nasze winy. Spadła Nań chłosta zbawienna dla nas, a w Jego ranach jest nasze zdrowie. Wszyscyśmy pobłądzili jak owce, każdy z nas się obrócił ku własnej drodze, a Jahwe zwalił na Niego winy nas wszystkich”  (Iz 53:5-6, BT/II).

Pani Ellen White w swoich licznych książkach i traktatach permanentnie fałszuje tożsamość Jezusa z Nazaretu, twierdząc, że logos, którego chrześcijaństwo, zwiedzione przez cesarski Rzym do trynitaryzmu, jest Chrystusem, zrodzonym “przed wszystkimi wiekami”. Lecz na poparcie tej trynitarnej filozofii, nie ma dowodów Biblii. Pismo Święte, tym którzy fałszują świętą Ewangelię grozi przekleństwem Bożym: “Ale gdybyśmy nawet my lub anioł z nieba głosił wam Ewangelię różną od tej, którą wam głosiliśmy – niech będzie przeklęty!  Już to przedtem powiedzieliśmy, a teraz jeszcze mówię: Gdyby wam kto głosił Ewangelię różną od tej, którą /od nas/ otrzymaliście – niech będzie przeklęty!”   (List do Galatów 1:8-9, BT).  Pani White głosząc Chrystusa przedwiecznego, który razem z Ojcem siedzi na jednym tronie, wyznaje fałszywego Boga, gdyż obok Boga Ojca, nie ma innego boga. Nauczać oraz wierzyć, że jest dwóch równych bogów siedzących na jednym tronie,  jest przestępstwem przykazania Bożego: “Nie będziesz miał bogów innych oprócz Mnie” (Pwt 5:7). Chrystus Pan wyznawał zasadę monoteizmu i czcił swojego Boga Ojca (Ew. Jana 17:3), lecz p. White nie wyznaje nauki Pana Jezusa (J. 8:30-32), lecz wyznaje dogmaty ogłoszone przez katolickie sobory. W pismach p. White jest mnóstwo nauk nie mających potwierdzenia w Piśmie Świętym, jej własne twierdzenia zawierają wiele niespójności. Pismo Święte stoi mocno na gruncie monoteizmu i zabrania czcić więcej jak jednego Boga – stwórcę nieba i ziemi (Ap 14:6-7), lecz p. White posiada, jakieś inne zrozumienie tego poselstwa z Apokalipsy, które jest orędziem Boga Wszechmogącego, a zarazem ostrzeżeniem skierowanym do mieszkańców ziemi, aby oddali cześć jedynemu Bogu, który stworzył niebo i ziemię, lecz temu poselstwu jedynego Boga p, Whute się sprzeciwia.

Fałszywe pełnomocnictwo przedwiecznego Chrystusa:  Pani  White twierdzi, że przedwieczny Chrystus dzieło zbawienia rodzaju ludzkiego dokonał na podstawie własnego upoważnienia oraz z własnej inicjatywy, jako druga osoba trójcy: Cytat: “Zbawiciel świata był równy Bogu. Jego pełnomocnictwo było pełnomocnictwem Boga. On świadczył, że jego byt nie pochodzi od Ojca. Jego upoważnienie w którym on mówił i czynił cuda, było wyłącznie jego własnym, jednak zapewnia nas, że on i Ojciec są jedno”  (The Advent Review and Sabbath Herald 7. January, 1890).  Czy tak Chrystus mówił, jak przedstawia to p. White, “że jego byt nie pochodzi od Ojca”?  Czy Chrystus Pan, gdziekolwiek w  Piśmie Świętym mówi, “że jego byt nie pochodzi od Ojca”?  W powyższym cytacie p. White opublikowała paszkwil, jakoby Pan Jezus nie był jednorodzonym synem Ojca i nie otrzymał od Ojca swojego życia: “Każdy, kto wierzy, iż Jezus jest Chrystusem, z Boga się narodził, a każdy, kto miłuje tego, który go zrodził, miłuje też tego, który się z niego narodził” (1 List Jana 5:1, BW). Chrystus został zgodnie z tym, jak przepowiadały to mesjańskie proroctwa, posłany na świat, czyli został zrodzony przez Jahwe Zastępów. Jezus, jako Pomazaniec Boży wszystko czynił w imieniu Ojca, który posłał go na świat: “Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Sługa nie jest większy od swego pana ani wysłannik od tego, który go posłał”   (J. 13:16). “Ja sam z siebie nic czynić nie mogę. Tak, jak słyszę, sądzę, a sąd mój jest sprawiedliwy; nie szukam bowiem własnej woli, lecz woli Tego, który Mnie posłał” (J 5:30).

W pismach Pani White znajduje się niezliczona ilość przekrętów i manipulacji, które każdego człowieka wierzącego Biblii gorszą, ponieważ Chrystus Pan niczego nie czynił samowolnie, lecz wszystko czynił w jedności z Ojcem: “Ja bowiem nie mówiłem niczego od siebie samego. To Ten, który Mnie posłał, Ojciec, On przekazał Mi wszystko, co mam powiedzieć wam i obwieścić.  Ja zaś wiem, że Jego przykazanie jest życiem wiecznym, a to, co sam mówię, mówię tak, jak Mi nakazał Ojciec.”  (Ew. Jana 12:49-50, BWP).

Duch p. White kłamie przeciw prawdzie Pisma Świętego, twierdząc, że Chrystus pełni dzieło zbawienia  rodzaju ludzkiego, wyłącznie we własnym imieniu oraz z własnej inicjatywy:  “Powiedział im Jezus: Moim pokarmem jest wypełnić wolę Tego, który Mnie posłał, i wykonać Jego dzieło”   (J. 4:34).

Kto jest stworzycielem świata?  W Piśmie Świętym znany jest tylko jeden Bóg i jeden Stwórca  nieba i ziemi,  jednak p. White twierdzi, że  Chrystus jest stwórcą świata. Cytat: “Gdy Chrystus wszystkie rzeczy stworzył, istniał on przed wszystkimi rzeczami. Te słowa są tak jasne, że nikt nie jest pozostawiony wątpliwościom. Chrystus był Bogiem w mieszkającej w nim naturze, jak też  w najwyższym sensie. On od wieczności był  przy Bogu, był bogiem ponad wszystko i jemu niech będą dzięki oraz cześć i wieczna chwała.”  (The Advent Review and Sabbath Herald, 5. April 1906)

Niebiblijne twierdzenia p. White, że Chrystus jest w pełni Bogiem oraz w pełni człowiekiem równym Ojcu,  jak też stwórcą świata, są brutalnym fałszerstwem Pisma Świętego (Iz 44:24, BWP). Nie ma w Piśmie nauki o przedwiecznym bogu Chrystusie, ponieważ mesjańskie proroctwa przepowiadały, że Mesjasz narodzi się dopiero w przyszłości: i że będzie on pochodził z pokolenia Dawida: “Niech będzie uwielbiony Pan, Bóg Izraela, że nawiedził lud swój i wyzwolił go, i moc zbawczą nam wzbudził w domu sługi swego, Dawida: jak zapowiedział to z dawien dawna przez usta swych świętych proroków”  (Łk 1:68-70).

Ewangeliści są świadkami Bożymi, którzy przekazali światu Ewangelię  prawdziwą, o Synu  Dawida, będącym nasieniem Abrahama: (Dz 3:25; Gal  3:16). Natomiast Pani White twierdzi, że zanim narodził się Chrystus w Betlejem, będący synem Dawida, (2 Tm 2:8) istniał już przedwieczny Chrystus, stworzyciel świata oraz wszystkich żyjących istot. Cytat: “Przed zaistnieniem grzechu wśród aniołów był Chrystus, Słowo, jednorodzony Syn Boży, jedno z Ojcem – jedno w naturze – w charakterze i zamiarach – on (Chrystus) był jedyną istotą  we wszechświecie, co we wszystkich naradach oraz w zamiarach Bożych miał udział. Przez Chrystusa działał Ojciec przy stworzeniu wszystkich niebieskich istot.”   (The Great Controversy, S. 493)

Pani White twierdzi, że przepowiedziany potomek Abrahama Chrystus, istniał już przed zaistnieniem grzechu i brał udział we wszystkich naradach, rzekomo mających miejsce przed zaistnieniem grzechu, oraz uczestniczył w planowaniu przedsięwzięć Bożych w przyszłości. Cytat: “Chrystus, Słowo, jednorodzony Syn Boży, był jedno z Ojcem –  jedno w naturze, Istocie oraz zamiarze – on był jedyną istotą, która we wszystkich obradach i zamiarach miała udział”  (Patriarchs and Prophets, S. 34). Twierdzenie p. White, że Chrystus już przed stworzeniem świata, razem z Ojcem brał udział we wszystkich obradach, dotyczących bożych zamiarów, jest kolejną insynuacją wobec Pana Jezusa, sugerującą, że Jezusowi są wszystkie plany Boga Ojca znane, i znany mu jest dzień sądu ostatecznego, lecz Jezus temu stanowczo zaprzecza: “Lecz o dniu owym lub godzinie nikt nie wie, ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec”   (Mk 13:32).  Jest zatem opowieść p. Ellen White, że Chrystus Pan brał udział we wszystkich  rzekomych naradach, w których Ojciec planował przyszłe wydarzenia świata, zmyśloną fikcją, mającą potwierdzać boskość Chrystusa i jego preegzystencję. 

Chrystus był w każdym czasie Bogiem, ale nie występował jako Bóg?   Twierdzenie, że Jezus Chrystus jest Bogiem o dwóch naturach, które w tajemniczy sposób zostały nierozerwalnie zespolone, są wierzeniami gnostycznymi, mającymi swoje korzenie w religiach pogańskich. Pani White  twierdzi, że przedwieczny  Chrystus oraz Wiekuisty Bóg Ojciec tworzą duet bogów równych sobie, przez których rzekomo stworzony został świat. Natomiast ten przedwieczny  Chrystus  w  konstelacji z Jezusem z Nazaretu, tworzy jeszcze inny duet o dwóch naturach, składających się z natury Chrystusa przedwiecznego oraz natury Chrystusa z Nazaretu. Cytat: “On przyjął ludzką naturę dobrowolnie. To było jego działanie, które nastąpiło  z własnej zgody. On ubrał swoją bóstwo w człowieczeństwo i był w każdym czasie Bogiem, ale nie występował jako Bóg.”  (The Advent Review and Sabbath Herald 4. Sept. 1900)   Te wszystkie gnostyczne wymiociny p. White, nie mają nic wspólnego z nauką Pisma Świętego. Twierdzenie p. White, że przedwieczny Chrystus, przybył na ziemię wcielić w łonie Marii w poczętego Jezusa, i dzięki temu wcieleniu i połączeniu sie natury boskiej z naturą ludzką, Jezus odniósł zwycięstwo podczas kuszenia na pustyni. Cytat:  “On odłożył swoją królewską koronę na bok, i jako wódz niebios uniżył się, ubierając boskość w człowieczeństwo, ażeby mógł wszystkie słabości i pokusy ludzkie znosić”  (Letter 22.1900).         

Kto zwyciężył grzech i pokusy?  Pismo mówi, że Bóg nie ulega grzechowi i nie może być kuszony: “Żaden, gdy bywa kuszony, niech nie mówi: Od Boga kuszony bywam; bo Bóg nie może kuszony być we złem, a sam nikogo nie kusi.”  (Jk 1:12, BG).  Lecz Pan Jezus był  kuszony:  “Właśnie dlatego, że On sam doznał, czym jest pokusa, może wspomagać kuszonych” (Hbr 2:18, BP). Jeżeli Jezus był kuszony, to jest to dowód, że nie jest on Bogiem, ponieważ, “Bóg nie może być kuszony w złem”. Boga nie można kusić do złego. jednak p. White twierdzi, że dzięki wcieleniu się natury przedwiecznego Chrystusa w naturę  ludzką Jezusa, Jezus mógł się sprzeciwić trudnemu  egzaminowi kuszenia, lecz jeżeli boska natura zachował swoją dominującą pozycję, jak twierdzi p. White, to która z tych natur pościła czterdzieści dni, ta boska, czy ta natura ludzka?  Cytat: “W Chrystusie była Boskość oraz człowieczeństwo zjednoczone. Boska natura nie została do człowieczej natury obniżona: Boska natura zachowała swoją pozycję, lecz ludzka natura zjednoczona z Boską naturą, sprzeciwiła się na pustyni trudnemu egzaminowi kuszenia”  (The Review and Herald 18. February 1890).  Jeżeli ludzka natura zjednoczona z boską naturą, sprzeciwiła na pustyni  trudnemu egzaminowi kuszenia, to porównywanie p. White Chrystusa mającego rzekomo dwie natury, z jedną naturą Adama, jest nonsensem. Tego Chrystusa, który rzekomo stworzył świat i od wieczności siedział na jednym tronie z Ojcem, nie można porównywać z Adamem “Gdy Adam w Edenie został przez  kusiciela zaatakowany,  to Adam był jeszcze bez zmazy grzechu … Chrystus stał na pustyni na miejscu Adama, ażeby egzamin zdać, którego Adam nie zdał”.  (The Review and Herald , 28. Juli 1874). Absurdem jest, ze strony p. White, porównywanie przedwiecznego Chrystusa Boga, z człowiekiem Adamem, ponieważ Pismo mówi, że pokusy i grzech zostały przezwyciężone przez człowieka, a nie przez rzekomego przedwiecznego Boga Chrystusa, mającego die natury: “Bo jako przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wiele się ich stało grzesznymi; tak przez posłuszeństwo jednego człowieka wiele się ich stało sprawiedliwymi” (Rz 5:19, BG).

“Jeżeli bowiem wskutek przestępstwa popełnionego przez jednego człowieka zapanowała śmierć, to tym bardziej ci, którzy doznali obfitej łaskawości i otrzymali dar usprawiedliwienia, znajdą się w królestwie życia dzięki jednemu człowiekowi, Jezusowi Chrystusowi” (Rz 5:17, BP).

Szatan nie uważał Chrystusa za Boga, gdy kusząc go, proponował mu wszystkie królestwa świata, za oddanie mu pokłonu.  Pani White twierdzi, że świat jest własnością przedwiecznego Chrystusa, jak zatem Szatan mógł Jezusowi, za oddanie mu pokłonu, darować Chrystusowi wszystkie królestwa świata? “Jeszcze raz wziął Go diabeł na bardzo wysoką górę, pokazał Mu wszystkie królestwa świata oraz ich przepych  i rzekł do Niego: Dam Ci to wszystko, jeśli upadniesz i oddasz mi pokłon. Na to odrzekł mu Jezus: Idź precz, szatanie! Jest bowiem napisane: Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz”  (Mt 4:8-10) 

Pani White pomówiła Pana Jezusa o herezję:  Ellen White przekręciła słowa apostoła Pawła z listu do Filipian, gdzie Paweł mówi, o chrześcijańskiej pokorze, aby bracia nie pielęgnowali zazdrości i pychy, lecz powinni naśladować Jezusa, (1 Pt 2:21),  który chociaż był nazwany Synem Bożym  (Łk. 1:35),  to nie czynił się równym Bogu, (Filp. 2:6). Paweł wskazał Jezusa Chrystus, jako przykład do naśladowania, że pomimo, że Pan Jezus  był wolny od grzechu, czyli był tak samo jak Bóg, wolny od grzechu, i pomimo tego  to nie czynił się równym Bogu, lecz uniżył się aż do śmierci. Natomiast p. White oczerniła Pana Jezusa  ponieważ według p. White, tylko bycie przez Jezusa bogiem, mogło uchronić ludzkość przed ukąszeniem Smoka. Cytat; “Jezus Chrystus nie uważał tego za drapiestwo, być równym Bogu, ponieważ tylko jego boskość, mogła uchronić ludzkość przed przed ukąszeniem Smoka”  (Youth’s Instructor 11. February 1897)

Skąd p. White dowiedziała się, że Chrystus Pan nie uważał tego za drapiestwo, czynić się równym Bogu? kto jej to podszepnął? Przecież tym pomówieniem p. White oczerniła Pana Jezusa  i  przypisała mu te same skłonności, które pielęgnował Lucyfer: “Wstąpię na wysokość obłoków, będę równy Najwyższemu”  (Iz 14:14). Tylko ten chrześcijanin, który poznał istotę prawdziwej Ewangelii, jest w stanie zrozumieć, ile przewrotności oraz złości, jest zawarte w tym zniesławieniu Chrystusa. Przedwieczny Chrystus, którego preferuje p. White, jest fałszywym Chrystusem, którego Biblia zwie Szatanem. Pani White przypisuje Panu Jezusowi wolę bycia równym Bogu, za co Lucyfer został wyrzucony z nieba, (Iz 14: 13-13), natomiast Chrystus Pan, czyli Syn Człowieczy został przez Boga Ojca wywyższony na prawicę tronu Bożego: “I postawą znaleziony jako człowiek, sam się poniżył, będąc posłusznym aż do śmierci, a to śmierci krzyżowej. Dlatego też Bóg nader go wywyższył i darował mu imię, które jest nad wszystkie imię” (Fil, 2:8 -11, BG). Insynuacja  przypisana Jezusowi przez p. White, zawiera jeszcze inny bardzo ważny  aspekt zbawienia, a mianowicie ten, że zostało ono dokonane przez Syna Człowieczego, natomiast p. White we wszystkich swoich pismach zbawienie rodzaju ludzkiego przypisuje trójcy, co jest fałszerstwem Ewangelii: “Ponieważ tedy dzieci społeczność mają ciała i krwi, i on także stał się ich uczestnikiem, aby przez śmierć zniszczył tego, który miał władzę śmierci, to jest dyjabła”   (Hbr 2:14, BG).

To zwycięstwo Jezusa, czyli “Potomka Niewiasty” nad Smokiem (Rdz 3:15), będzie opiewane przez lud Boży na nowej ziemi: “Gdzież jest, o śmierci twoje zwycięstwo? Gdzież jest, o śmierci, twój oścień?   „Bogu niech będą dzięki za to, że dał nam odnieść zwycięstwo przez Pana naszego Jezusa Chrystusa”  (1 Kor 15:55.57). Jest zatem twierdzenie Pani White, że tylko bóstwo Jezusa, czyli równość z Wszechmogącym Bogiem, mogło zwyciężyć Smoka, herezją i przekrętem świętej Ewangelii. Oślepiona trynitarną filozofią p. White nie zrozumiała na czym polegało zwycięstwo Pana Jezusa nad grzechem i śmiercią:

Czy zrodzony w Betlejem Syn Człowieczy jest równy Bogu Ojcu?  Pani White twierdzi, że przedwieczny Chrystus, czyli ten według wyznania: “Nicejsko-konstantynopolitańskiego”, nie uważał tego wcale za drapiestwo bycia równym Bogu,  ponieważ według jej zdania to mu się prawnie należy. Pani White twierdzi, że ten rzekomy przedwieczny Chrystus, był już bogiem równym Ojcu przed stworzeniem świata. Cytat: “Chrystus  boski  Syn Boga, był już przed wiecznością różną osobą, lecz  jedno z Ojcem. On był wspaniałą osobistością  i dowódcą rozsądnie myślących istot nieba, przyjmujący  z szacunkiem oddawane mu uwielbienie od aniołów, jako jemu należne prawo. To nie było ograbieniem Boga” (The Review and Harald, 5 April 1906, S. 8)  

Nie przed wiecznością był już Chrystus wywyższony, lecz dopiero po osiągnięciu zwycięstwa na an Kalwarii. jak sprawozdają ewangeliści. Pani White  przypisuje  Panu Jezusowi wolę bycia równym Bogu i sprzeciwia się świadectwu Pisma świętego, mówiącego, że Chrystus nie jest równy Bogu Ojcu:

“Rzekł do niej Jezus: Nie zatrzymuj Mnie, jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca. Natomiast udaj się do moich braci powiedz im: Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego” (Ew Jana 20:17).  “Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie.” (J 14:28, BT)

Pani White odwróciła całą chronologię zbawienia objawionego Piśmie świętym. jako, że według p. White najpierw było panowanie przedwiecznego Chrystusa przed „wszystkimi wiekami”, który rzekomo już przed wiecznością siedział z Wiekuistym Ojcem na jednym tronie i odbierał hołd boski od aniołów Bożych, a następnie poniżył się, godząc się na przyjęcie na siebie ludzkiego ciała, w którym musiał ukryć swoją bóstwo, przed grzesznymi ludźmi. Cytat: “Chwała Chrystusa przez przyjęcie ludzkiej natury była przez jakiś czas zakryta i zaciemniona, lecz on nie przestał jednak być Bogiem, gdy stał się człowiekiem”   (Signs  of the Times, 10. Mai  1899). 

Czy Majestat niebios równy Bogu umarł na krzyżu? “Zbawienie upadłych ludzi było osiągnięte ogromnym kosztem, tak, że aniołowie byli zdumieni i nie mogli pojąć tej tajemnicy, jak Majestat niebios, równy Bogu, mógł umrzeć za buntowniczą ludzkość”  (Spirit of Prophecy band 2, page 11, 12). Pani White w powyższym cytacie insynuuje, jakoby aniołowie rzekomo byli oburzeni, że Majestat niebios umarł za buntowniczą ludzkość. Kto p. White ujawnił, że przedwieczny Chrystus pozostawił swoje bóstwo w niebie i oddał je w ręce Ojca, aby mógł nosić grzechy ludzkie, zaś innym razem twierdzi, że to swoje bóstwo przedwieczny Chrystus przykrył ciałem Jezusa, a jeszcze innym razem twierdzi, że bóstwo przedwiecznego Chrystusa zachowało w ciele Jezusa dominującą pozycję. Więc jak to właściwie było z tym bóstwem Chrystusa? Pani White jest bardzo nie konsekwentna, gdyż raz twierdzi, że bóstwo przedwiecznego Chrystusa na golgocie nie umarło, natomiast innym razem twierdzi, że tylko Bóstwo przedwiecznego Chrystusa było wystarczającą ofiarą, aby zbawić grzeszników. Cytat: “Chrystus jest Bogu równy, jest nieskończony i wszechmogący. Tylko on mógł za wolność ludzi okup zapłacić. On jest wiecznym z siebie egzystującym Synem” (The Youth’s Instructor, 21 June 1900).  Gdy   Chrystus   Pan   mówi,   że  wszystko,  co  posiada,  otrzymał  od  Ojca,  to  p. White zaprzecza  temu  i   twierdzi,  że   Chrystus   wszystko   posiada   sam  z  siebie,  swoją egzystencję, a nawet to swoje synostwo posiada sam z siebie: “On okrył swoją boską naturę w szatę człowieczej natury, lecz on nie rozdzielił się od swojej Boskości. (…) W Chrystusie była Boskość oraz człowieczeństwo zjednoczone. Boska natura nie została do człowieczej natury obniżona: Boska natura zachowała swoją pozycję”  (Thie Review and Herald 18. February 1890).

Pismo mówi, że zostaliśmy pojednani z Bogiem Ojcem, przez śmierć Syna Człowieczego (1 List Piotra 2:24).  Jeżeli, przez śmierć Syna Człowieczego, zostaliśmy pojednani z Bogiem, więc jak przez tę boskość przedwiecznego Chrystusa, która nie umarła, możemy być z Bogiem pojednani? Cytat:  “Doskonałość jego człowieczeństwa oraz doskonałość jego Bóstwa tworzą mocną podstawę dla nas, na której możemy być z Bogiem pojednani”  (EGW, letter 35. 1894).

“Jeżeli bowiem, będąc nieprzyjaciółmi,  zostaliśmy pojednani z Bogiem przez śmierć Jego Syna, to tym bardziej, będąc już pojednani, dostąpimy zbawienia przez Jego życie.   I nie tylko to – ale i chlubić się możemy w Bogu przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, przez którego teraz uzyskaliśmy pojednanie.”  (Rz 5: 10-11).  Nie ma w Piśmie Świętym nauki, że w Chrystusie były dwie rzeczywiste istoty Boga oraz człowieka. Jezus jest obrazem i odbiciem Bożej miłości i charakteru Boga Ojca (J 10:27-30;  2Kor 4:4, BT), a nie rzeczywistym Bogiem równym Ojcu:  “Po udręce i sądzie został usunięty; a kto się przejmuje Jego losem? Tak! Zgładzono Go z krainy żyjących; za grzechy mego ludu został zbity na śmierć. (…) „Dlatego w nagrodę przydzielę Mu tłumy, i posiądzie możnych jako zdobycz, za to, że Siebie na śmierć ofiarował i policzony został pomiędzy przestępców. A On poniósł grzechy wielu, i oręduje za przestępcami.”  (Iz 53:8. 12, BT).

“A więc jak wskutek przestępstwa jednego człowieka spadło potępienie na wszystkich ludzi, tak też dzięki sprawiedliwemu postępowaniu jednego Człowieka na wszystkich ludzi zstąpiła sprawiedliwość, która napełnia życiem”  (Rz 5:18, BP)

Trzej bogowie Pani White: To jest szczyt herezji powoływać się na Biblię i nauczać  oraz dowodzić, że istnieją trzej bogowie trójcy: “Każdy, kto wierzy, że Jezus jest Mesjaszem, z Boga się narodził, i każdy miłujący Tego, który dał życie, miłuje również tego, który życie od Niego otrzymał”  (1 J 5:1, BT).

Jezus Chrystus, który został  przez Boga zrodzony i życie od Boga otrzymał, nie jest i nie może być Bogiem, ponieważ Bóg nie ma początku: “Wer glaubt, dass in Jesus der Sohn Gottes erschienen ist, hat Gott zum Vater. Und wer den Vater liebt, der ihn gezeugt hat, wird auch alle anderen lieben, die vom selben Vater stammen” (1 Joh 5:1, Gute Nachricht Bibel).  Ellen White w swoich pismach posługuje się wyrażeniami, które nie występują w Biblii: “Trzy osoby boskie” – “trzy potęgi nieba” – “niebieskie trio”, jak też “trzej nosiciele chwały”. Pismo mówi o Bogu, że On jest tym, który jest i który trwa, (Wyj 3:14), i że nie istnieje żaden inny Bóg,  lecz Pani White z Biblią w ręku ośmiela się twierdzić, że jest trzech Bogów Trójcy oraz ignorować trzy pierwsze przykazania Bożego dekalogu: Cytat: “Obecność Ojca Syna oraz Ducha Świętego, tych trzech najwyższych potęg wszechświata, jest każdej walczącej duszy obiecana“ (Ellen White, Sabbath School Worker”, “Honoring God”, 15. December 1908).

„Mojżesz zaś rzekł Bogu: Oto pójdę do Izraelitów i powiem im: Bóg ojców naszych posłał mię do was. Lecz gdy oni mnie zapytają, jakie jest Jego imię, to cóż im mam powiedzieć? Odpowiedział Bóg Mojżeszowi: JESTEM, KTORY JESTEM. I dodał: Tak powiesz synom Izraela: JESTEM posłał mnie do was.”  (Wj 3:13-14, BT).

Pismo Święte jednoznacznie mówi, że nie istnieją inni bogowie oprócz Jahwe Zastępów, lecz p. White uważająca siebie za prorokinię posłaną przez Boga, twierdzi że istnieją trzej bogowie trójcy: “Jam jest Jahwe i nie ma innego, poza mną – nie ma boga! Ja cię przepaszę, chociaż mnie nie znałeś,  aby poznano od wschodu słońca i od zachodu, że poza mną nie ma nikogo! Jam jest Jahwe – i nie ma innego!”  (Iz 45:5-6, BP). Tę prawdę, że nie istnieją inni bogowie, Chrystus Pan podniósł do największego przykazania Bożego: “Jezus odpowiedział: Pierwsze jest: Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz, Pan jest jeden. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. Drugie jest to: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Nie ma innego przykazania większego od tych” (Mk 12: 29-31, BT).

Sofistyka stosowana przez Panią White, jest typową metodą fałszywych nauczycieli, którzy interpretują Pismo w zależności od potrzeby chwili, i od własnego mniemania. Gdy Chrystus o dwóch naturach ma umierać, to Pani White pozwala umierać tylko ludzkiej naturze Chrystusa, gdy zaś Chrystus ma zmartwychwstawać, to zmartwychwstaje tylko ten przedwieczny Chrystus, który dzielił rzekomo z Bogiem Ojcem niebieski Tron i jest Bogu równy:  „Wielu bowiem pojawiło się na świecie zwodzicieli, którzy nie uznają, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele ludzkim. Taki jest zwodzicielem i Antychrystem”. (2 List Jana 7, BT).

Ile Bogów siedzi na Bożym tronie w niebie?  Pani White w książce “Patriarchowie i Prorocy” pisze, że widziała w widzeniu, że Syn Boży, czyli przedwieczny Chrystus dzielił tron z Ojcem: Cytat: “Król wszechświata zwołał zastępy anielskie do siebie, aby w ich obecności, zarówno prawdziwe stanowisko swojego Syna przedstawić, jak też stosunek jaki on do wszystkich stworzeń posiada. Syn Boży dzielił tron z Ojcem, a chwała wiecznego, w sobie egzystującego Boga otaczała obydwóch”.   (Patriarchs and Prophets, S. 36).  Mitologiczne opowieści p. White, o jakiejś konferencji prasowej, na której Jahwe Zastępów miał wyjaśnić  istotom niebieskim, że “przedwieczny Chrystus”,  siedzący z Ojcem na jednym tronie, jest równy Bogu, to Szatan który chciał być równy Bogu oskarża Chrystusa, że on czyni się równym Bogu a orędowniczką tej herezji  jest p. White.  Gdzie w Piśmie świętym jest napisane, że istnieje jakiś Chrystus, zrodzony przed wszystkimi wiekami, który z Jahwe Zastępów siedzi na jednym tronie?  Janowi apostołowi Chrystusa, został ukazany tron Boży w niebie, i Jan widział, że na tronie siedziała tylko jedna osoba: “A potem miałem takie oto widzenie: Ujrzałem bramę otwartą w niebie, a głos owej jakby trąby skierowanej już przedtem w moją stronę mówił do mnie: Wejdź tutaj, a ja ukażę ci to [wszystko], co musi nastąpić.  I zaraz zostałem uniesiony w zachwycie. Ujrzałem w niebie tron i kogoś, kto siedział na tronie” (Apokalipsa 4:1-2, BWP)

Jan widział, że Ten, który siedział na tronie był sam i był podobny jaspisowi oraz sardynowi, a tron Boży otoczony był tęczą podobną do szmaragdu. Gdzie p. White dopatrzyła się, że na boskim tronie siedzą dwie osoby?  Gdzie p. White dopatrzyła się w widzeniu Jana, że na tronie siedzi dwóch równych sobie Bogów? Jan widział, że na tronie zasiada tylko JEDEN, którego twarz przypominała jaspis i sardoniks: “Ów zasiadający na tronie miał twarz przypominającą jaspis lub sardoniks. Dokoła Jego tronu znajdowała się tęcza [grająca kolorami] jak szmaragd”  (Ap 4:3, BWP)

Ta pokrętna nauka Pani White, że jakiś wyimaginowany “przedwieczny Chrystus”, jest Bogiem równym Bogu Ojcu, i że on siedzi z Wiekuistym Bogiem Jahwe Zastępów na jednym tronie, musi zgorszyć i oburzyć każdego wierzącego chrześcijanina wierzącemu Biblii.  Innym fałszerstwem Pisma Świętego p. White jest twierdzenie, że w czasie wzięcia Pana Jezusa do nieba, dwaj aniołowie w białych szatach, miało rzekomo uczniom oświadczyć, że Pan Jezus poszedł do nieba, “zająć tron swojego Ojca”. cytat; “Uczniowie widzieli nie tylko, jak Pan wznosił się ku niebu, oni mieli także świadectwo aniołów, że on poszedł do nieba zająć tron swojego Ojca”  (Spirit of  Prophecy, S. 254/255).  Jednak my nie możemy doczytać się, w opisie wzięcia Pana Jezusa do nieba. aby ci dwaj mężowie coś mówili o tym, że Pan Jezus jest równy Ojcu i poszedł do nieba zająć tron Boga. Cytat: “Gdy Chrystus wszedł w niebieskie bramy, wstąpił na tron, i aniołowie wokoło oddali mu cześć”  (The  Acts of the Times, S. 38, 39).

Chrystus przedstawiony przez p. White nie jest Chrystusem, lecz jest Lucyferem, który nigdy nie wyzbył się bycia równym Wiekuistemu Bogu – Jahwe Zastępów:  “Ty, który mówiłeś w swym sercu: Wstąpię na niebiosa; powyżej gwiazd Bożych postawię mój tron. Zasiądę na Górze Obrad, na krańcach północy. Wstąpię na szczyty obłoków, podobny będę do Najwyższego” (Iz 14: 13-14, BT). Chrystus Pan nie przedstawił się Janowi w księdze Apokalipsy, jako ten, który siedzi z Ojcem na jednym tronie, jako Bóg równy Ojcu, lecz przedstawił się Janowi, jako Syn Człowieczy, w białej kapłańskiej szacie pośrednika Nowego Przymierza: “I obróciłem się, abym widział on głos, który mówił ze mną; a obróciwszy się, ujrzałem siedem świeczników złotych, A w pośrodku onych siedmiu świeczników podobnego Synowi człowieczemu, obleczonego w długą szatę, i przepasanego na piersiach pasem złotym”  (Ap 1: 12-13, BG).

Który Chrystus jest prawdziwy, ten który jest równy Bogu Ojcu, i siedzi z Bogiem na jednym tronie, jak twierdzi p. White? czy ten Chrystus, którego Ojciec wskrzesił z martwych i posadził po swojej prawicy? “Wykazał On je, gdy wskrzesił Go z martwych i posadził po swojej prawicy na wyżynach niebieskich” (Ef 1:20).

Przedwieczny Chrystus zabrał Jezusa z Nazaretu ze sobą do nieba?  Następną herezji p. White jest twierdzenie, że osoba Pana Jezusa została zaniesiona przez przedwiecznego Chrystusa  do nieba. Cytat: “Chrystus, jadąc ku niebu niósł ludzką i uświęconą naturę ze sobą. On wziął swoją człowieczą naturę ze sobą do niebieskich przybytków, i będzie ją przez całą wieczność nosić, jako ten, który wszystkich uratował”  (The Review and Herald, 9. March 1905).

Herezje Ellen White sięgają aż do samego nieba, te nieprawdopodobne mistyfikacje, wykręcające Ewangelię Bożą, że “przedwieczny Chrystus”, “jadąc ku niebu niósł ludzką i uświęconą naturę ze sobą” mógł tylko wymyśleć księże ciemności, czyli ojciec kłamstwa, od którego p. White te herezje zaczerpnęła. Kogo właściwie Bóg wywyższył i posadził po swojej prawicy? jakąś uświęconą naturę, czy swojego umiłowanego Syna Jezusa?  “Wykazał On je, gdy wskrzesił Go z martwych i posadził po swojej prawicy na wyżynach niebieskich”  (Ef 1:20).

Chrystus przyszedł na świat przez zrodzenie, jako człowiek z ciała i krwi, i jako człowiek umarł i jako człowiek został z martwych wskrzeszony. Jako zwycięzca grzechu, został przez Boga Ojca powołany na urząd pośrednika, pomiędzy Bogiem a człowiekiem, i jako pośrednik został przez Boga Ojca wywyższony na prawicę Bożą. Nie zabrał do nieba Jezusa przedwieczny Chrystus, lecz Ojciec niebieski wywyższył Chrystusa, jako Władcę i Zbawiciela rodu ludzkiego. 

To nie “Bóg-Logos” wziął ze sobą do nieba uświęconą naturę Jezusa z Nazaretu, aby ją na sobie nosić w niebieskich przybytkach. Jezus z Nazaretu nie został do nieba zaniesiony przez drugą osobę Trójcy, lecz umiłowany Syn Człowieczy został przez Boga Ojca wywyższony i posadzony po prawicy tronu Bożego: “Bóg naszych ojców wskrzesił Jezusa, którego straciliście, zawiesiwszy na drzewie. Bóg wywyższył Go na prawicę swoją jako Władcę i Zbawiciela” (Dz.  5:30-31, BT). 

Kto posłał Mesjasza z poselstwem Ewangelii?  Pani White twierdzi, że o czasie narodzenia się Chrystusa w Betlejem zadecydował zespół trójcy. Cytat: “Rada Niebiańska zadecydowała o godzinie przyjścia Chrystusa. Gdy na wielkim zegarze czasu wybiła owa godzina,  Jezus narodził się w Betlejem”  (Życie Jezusa,  s.  20).

Natomiast Pismo Święte mówi, że gdy nastąpiło wypełnienie czasu, Bóg posłał Syna swego zrodzonego z niewiasty:  “Lecz kiedy nadeszła [z dawna określona] pełnia czasu, posłał Bóg Syna swego, który narodził się z niewiasty i był poddany przepisom Prawa [żydowskiego]”  (List do Galatów  4:4,  BWP).  “Niebiańska Rada”, czyli w mniemaniu p. White, jest to “Przenajświętsza Trójca”, która opanowana współczuciem nad ludzkością posłała się sama na świat. O tej nieprawdopodobnej herezji p. White napisała w książce: „Counsels on Health” Cytat: “Bóstwo opanowane współczuciem nad ludzkością – Ojciec, Syn i Duch Święty, posłali się, aby urzeczywistnić plan zbawienia.”  (Counsels on Health, page 222). 

Prorok natchniony Duchem Bożym, mówi tylko prawdę i nie może mówić nieprawdy, ponieważ z jednego źródła nie może wypływać czysta i zatruta woda. Ellen G. White wypowiedziała wiele herezji i przekręciła wiele nauk Pisma Świętego i wycisnęła na umysłach adwentystów piętno odstępstwa od prawdziwego i jedynego Boga, (Pwt. 6:4-9 BWP; Ap. 14:1). Adwentyści Dnia Siódmego łudzą się, że są w posiadaniu biblijnej prawdy i są przekonani, że Bóg posłał im siostrę Ellen White, jako prorokinię, która ma prowadzić nie tylko adwentystów do pełnej prawdy, lecz również wszystkie narody, przeto wyznawcy Adwentystów DS są nauczani, że na nich spoczywa moralny obowiązek zwiastowania Ewangelii wszystkim mieszkańcom ziemi. Niczym Adwentyści DS, nie różnią doktrynalnie od powszechnego chrześcijaństwa, lecz łączy adwentystów z powszechnym chrześcijaństwem pryncypialna nauka, jaką jest trynitaryzm, czyli wiara w Boga trójosobowego. Według Tadeusza Adwentowicza (Zachariasz Łyko), nie istnieje żadna rozbieżność poglądów w kwestii Trójcy, pomiędzy Kościołem rzymskokatolickim a Kościołem Adwentystów DS.

“Wspólnie tj. [adwentyści i katolicy] wierzymy w Trójcę Przenajświętszą, tj. W Boga Ojca, Syna Bożego Ducha Świętego. Tutaj istnieje całkowita zbieżność naszych poglądów”   (Tadeusz Adwentowicz  “Co nas łączy co nas dzieli” s. 16)

“Jedyny Bóg, Zbawiciel nasz, może was ustrzec od upadku, abyście nieskazitelni stanęli z radością przed Jego majestatem.  Jemu niech będzie chwała, uwielbienie, moc i władza przez Jezusa Chrystusa, naszego Pana, od wieków, teraz i po wszystkie wieki. Amen” (List Judy 24-25).

 

 

Konieczność poznania Jezusa Chrystusa: “Jest to rzecz dobra i miła przed Bogiem, Zbawicielem naszym, który chce, aby wszyscy ludzie byli zbawieni i doszli do poznania prawdy. Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus. (1List do Tym 2:3-4 BT).

Arcykapłan wzięty z ludzi:  Tak jak Aaron był arcykapłanem w przybytku ziemskim, tak też człowiek Jezus jest arcykapłanem w przybytku niebieskim: “Każdy bowiem arcykapłan wzięty spomiędzy ludzi ustanowiony jest po to, aby w ich imieniu pełnił służbę Bożą; aby składał dary i ofiary za grzechy” (Hbr 5:1, BWP)

Protoewangelia mówi, że jeden z potomków ludu Bożego, czyli kościoła, nazwany “nasieniem niewiasty”, zmiażdży głowę Szatanowi (Rdz 3,15). Tę obietnicę  Bóg powtórzył Abrahamowi (Gal 3,16), oraz Jakubowi (Iz 65,9), a także Dawidowi: „Kiedy wypełnią się twoje dni i spoczniesz obok swych przodków, wtedy wzbudzę po tobie potomka twojego, który wyjdzie z twoich wnętrzności, i utwierdzę jego królestwo. On zbuduje dom imieniu memu, a Ja utwierdzę tron jego królestwa na wieki. Ja będę mu ojcem, a on będzie Mi synem“ (2 Ks. Samuela 7,12-14, BT).

Biblia nie dostarcza nam żadnych informacji, że nasieniem  jest rzekomo już od wieczności preegzystujący „Bóg Syn”, czyli druga osoba Trójcy. Owo przepowiedziane nasienie “Niewiasty”, czyli kościoła (Rdz 3:15) zostało obiecane Abrahamowi,  i w  nasieniu Abrahama miały być błogosławione wszystkie narody ziemi: “Wiarą ofiarował Abraham Izaaka, będąc kuszony, a ofiarował jednorodzonego ten, który był wziął obietnicę. Do którego rzeczono: W Izaaku tobie będzie nazwane nasienie” (Hbr 11:17-18, BG)

Bóg przysiągł uroczyście Dawidowi, że jego potomek, który wyjdzie z jego wnętrzności, będzie w przyszłości rządził narodami (Dzieje Ap. 2:30). Ta obietnica uczyniona Dawidowi wyklucza definitywnie twierdzenie trynitarian, o preegzystencji Chrystusa. Bóg nie obiecywał Abrahamowi, Jakubowi, oraz Dawidowi, że z ich nasienia wzbudzi im Mesjasza,  który będzie rządził przyszłym światem, a faktycznie jest nim preegzystujący rzekomo od wieczności, jeden z bogów trójgłowego zespołu „Bóg Syn”. Tego rodzaju obietnica dana Dawidowi, byłaby ze strony Boga obietnicą dwuznaczną, nieuczciwą, a wręcz kłamliwą. Izajasz przepowiedział, że Mesjasz wyjdzie z rodu Jessego, i że na nim spocznie Duch Boży i napełni go wszystkimi boskimi cechami charakteru:  „I wyrośnie różdżka z pnia Jessego, wypuści się odrośl z jego korzeni. I spocznie na niej Duch Pański, duch mądrości i rozumu, duch rady i męstwa, duch wiedzy i bojaźni Pańskiej“ (Ks. Izajasza 11,1-2, BT).

Fakt, że na przyszłam Mesjaszu miał spocząć duch Jahwe Zastępów definitywnie wyklucza inkarnację, czyli wcielenie się rzekomej drugiej osoby trójcy Boga – Syna, w poczętego w łonie Marii Jezusa, ponieważ to byłby absurd, aby jeden z bogów trójcy, który uprzednio „wcielił się” w  poczętego Jezusa, miał być namaszczony jeszcze innym bogiem trójcy, zwanym duchem świętym; Nie duch  trzeciej osoby trójcy spoczął na Jezusie, lecz Duch Jahwe Zastępów spoczął na Jezusie: “Wyrośnie gałązka z pnia Jessego i pęd wypuści z jego korzeni. Spocznie na nim Duch Jahwe, Duch mądrości i rozumu, Duch rady i mocy, Duch wiedzy i bojaźni Jahwe” (Iz 11:1-2, Biblia Lubelska).

Narodzenie się Mesjasza zostało przez proroka Daniela przepowiedziane w dniach przyszłych, to znaczy, że Mesjasz miał się narodzić w przewidzianym przez Boga czasie (Dan 9,25). Mesjasz, nie istniał przed stworzeniem świata, on istniał tylko w zamyśle Bożym, o czym pisał Szymon Piotr:  „On był wprawdzie przewidziany przed stworzeniem świata, dopiero jednak w ostatnich czasach się objawił ze względu na was“ (1 List Piotra 1:20). Fakt, że narodzenie Mesjasza było przewidywane dopiero w przyszłości, dowodzi, że nie egzystował on w przeszłości, czyli przed stworzeniem świata, jak głosi trynitaryzm. Pojawienie się na świecie Mesjasza, Syna Bożego, jest powołaniem go do bytu, co zostało zainicjowane przez Boga Ojca w łonie dziewicy. Nadzwyczajne poczęcie jest początkiem egzystencji Mesjasza,  i tylko o takim zrodzeniu Pismo Święte sprawozdaje: “Teraz zaś mówi Jahwe, który ukształtował mnie od łona [matki] na swojego sługę, by sprowadzić Jakuba do Niego i zgromadzić do Niego Izraela; doznałem chwały w oczach Jahwe, a Bóg mój stał się moją mocą. I rzekł: «To zbyt mało, że jesteś moim sługą, by podźwignąć pokolenia Jakuba i sprowadzić pozostałych z Izraela. Ustanawiam cię światłem dla narodów, aby moje zbawienie rozprzestrzeniło się aż po krańce ziemi»   (Iz 49: 5-6, Biblia Lubelska).

Mesjańskie przepowiednie wiele razy mówią o przyjściu na świat Mesjasza, lecz ani jeden raz nie wspominają o jego rzekomej preegzystencji, czyli o jego rzekomym zrodzeniu przed „wszystkimi wiekami”. Syn Boży narodził się na świat z woli Ojca i przyszedł na świat tak, jak każdy człowiek na świat przychodzi, jednak z tą nadzwyczajną różnicą, że narodził się w nadnaturalny sposób z dziewicy, która poczęła z Ducha Świętego, czyli przez  moc Najwyższego Boga (Ps 2;7, BP), dlatego Jahwe Zastępów jest jego ojcem: “Anioł Jej odpowiedział: «Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym ” (Ew. Łukasza 1, 35, BT).

Trynitarianie wyznają że Chrystus został zrodzony przed stworzeniem świata, lecz w Piśmie Świętym o czymś takim jest głucho. Według obietnicy Mesjasz, jako Jednorodzony Syn Boży został zrodzony na ziemi, i o tym tysiące świadków wydało świadectwo, za co wielu zapłaciło swoim życiem:  „A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy” (Ew. Jana 1:14, BT).

Słowo prorocze, przepowiwdające zrodzenie Masjasza stało się ciałem, czyli obietnica został spełniona. Nie mówi Pismo o Chrystusie, że został dwukrotnie zrodzony, lecz Pismo nazywa Mesjasza jednorodzonym Synem Bożym, to znaczy że Jezus, został zrodzony tylko jeden raz, i nie przed stworzeniem świata, lecz w Betlejem. Tak, jak jest tylko jeden Bóg, tak też jest tylko jeden Syn Ojca, zrodzony z dziewicy w czasie wyznaczonym przez Boga. Ten Syn Jezus jest Jednorodzonym Synem Ojca, i oprócz tego jedynego syna, zrodzonego w Betlejem, nie ma Ojciec innego Syna. Rodowód Chrystusa sporządzony przez Mateusza, nic nie mówi o jakimś przed wiecznym synu, lecz tylko o Jezusie, który narodził się w Betlejem. Czy Mateusz uczeń Chrystusa nie znał prawdziwego życiorysu swojego Pana? Czy mógł apostoł Jezusa, sporządzać życiorys swojego mistrza i pominąć tak ważny fakt jego preegzystencji? dlatego też Pismo Święte o rzekomej preegzystencji Mesjasza milczy. Fakt. że Mateusz sporządzając rodowód Mesjasza nic nie mówi o jego preegzystencji, dowodzi, że katolickie wyznanie wiary: „Bóg prawdziwy z Boga prawdziwego” jest Mateuszowi obce, a w sporządzonym życiorysie Mesjasza wykazał, że Jezus jest genetycznym potomkiem Dawida, (Mt 1:1-16):  “Lecz anioł rzekł do Niej: Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida” (Łk 1:30-32, BT). Nie był Jezus nazwany Synem Najwyższego “przed wszystkimi wiekami”, lecz był nazwany Synem Najwyższego, dopiero po namaszczeniu Jezusa Duchem Jahwe w czasie chrztu Jezusa w Jordanie, (Iz 11:1-2, BP). Teologom trynitaryzmu jest niezręcznie mówić o genealogicznym początku Mesjasza, przeto wolą mówić o porodzie Marii, niż o początku egzystencji Jezusa Chrystusa, Natomiast intencją autora ewangelii Mateusza, było ukazanie potomnym, że Jezus ma początek i został w łonie swojej matki ukształtowany przez  moc Bożą. Dwukrotne występowanie w frazie Mt 1:18 czasownika  ginomai  G1088,  jest dowodem, że autor nie znał preegzystencji Chrystusa, i że poczęcie Jezusa w łonie Marii uważał za początek jego egzystencji. Trynitarianie zaprzeczają rodowodowi Jezusa Chrystusa przekazanego nam przez Pismo Święte i wystawiają Jezusowi fałszywą tożsamość, twierdząc, że jest on wiecznym Bogiem i równocześnie człowiekiem. Dwoiste natury, to demony, które rodzą się tylko w pogańskiej gnozie, natomiast Maria urodziła człowieka z krwi i kości, którego Bóg uroczyście proklamował na swego Syna, przez namaszczenie go swoim duchem: (Mt 3,16-17). Apostołowie nie postrzegali Chrystusa, jako Boga, lecz wierzyli, że jest on człowiekiem wywodzącym się z Izraelitów: „Powiedział przecież Mojżesz: Proroka jak ja wzbudzi wam Pan, Bóg nasz, spośród braci waszych. Słuchajcie Go we wszystkim, co wam powie” (Dzieje Ap. 3,22, BT).

Główny twórca katolickiej teologii św. Augustyn twierdzi w swoich pismach, że Chrystus zmartwychwstał przez własną moc, ponieważ był wcielonym Bogiem, co w świetle Pisma Świętego jest absurdem, ponieważ Pan Jezus został z martwych wskrzeszony przez Boga Ojca, Dz 2:32; 1Kor 6:14. Chrystus Pan po zmartwychwstaniu stanowczo zaprzecza, że jest Bogiem i przekonuje swych uczniów, o swoim zupełnym człowieczeństwie:  „Popatrzcie na moje ręce i nogi: to Ja jestem. Dotknijcie się Mnie i przekonajcie: duch nie ma ciała ani kości, jak widzicie, że Ja mam”  (Łk 24:39, BT).

Powyższe słowa Chrystusa : „duch nie ma ciała ani kości, jak widzicie, że Ja mam“,  byłyby kłamstwem, gdyby Jezus był wcielonym Bogiem. Bóg jest Duchem; J 4,24, przeto słowa Jezusa, że „duch nie ma ciała ani kości“ dowodzą, że Chrystus przekonywał swoich uczniów, że to nie Bóg, który jest duchem zmartwychwstał, lecz człowiek, mający ciało i kości, został z martwych wskrzeszony. Zwycięstwo nad grzechem i śmiercią nie zostało osiągnięte przez drugą osobę Trójcy, lecz przez człowieka Jezusa Chrystusa, którego Jahwe Pan uczynił swoim sługą: “Oto sługa mój, którego wybrałem, umiłowany mój, w którym moja dusza ma upodobanie. Złożę na niego Ducha mego, a On obwieści narodom sąd. Nie będzie się spierał i nie będzie krzyczał, i nikt na ulicach nie usłyszy głosu jego. Trzciny nadłamanej nie do łamie, a lnu tlejącego nie zagasi, dopóki nie doprowadzi do zwycięstwa sprawiedliwości. A w imieniu jego narody pokładać będą nadzieję” Mt 12:18-21 Bw.

Chrystus trynitarian jest demonem o dwóch naturach, który przyszedł ze świata grecko-rzymskiej mitologii, natomiast Pismo święte mówi, że Chrystus Pan jest człowiekiem wywodzącym się z nasienia Dawida:  “Z jego to potomstwa, stosownie do obietnicy, wyprowadził Bóg Izraelowi Zbawiciela Jezusa” (Dz 13, 23, BT).

Apostoł Paweł napomina Tymoteusza, aby nigdy nie zapomniał i starał się zrozumieć fundament prawdziwej Ewangelii, według, której Syn Boży Jezus Chrystus, jest genetycznym synem Dawida:  “Rozumiej, co mówię, a Pan niech ci da we wszystkim wyrozumienie. Pamiętaj, iż Jezus Chrystus powstał z martwych, który jest z nasienia Dawidowego, według Ewangelii mojej” (2 Tm 2:7-9, BG)

A gdy przyszedł Jezus w strony Cezarei Filipowej, pytał uczniów swoich, mówiąc: Kimże mię powiadają być ludzie Syna człowieczego? A oni rzekli: Jedni Janem Chrzcicielem, a drudzy Eliaszem, insi Jeremiaszem, albo jednym z proroków. I zapytał ich Jezus: A wy kim mię być powiadacie? Nie zapytał się Chrystus uczniów, czy ludzie uważają Jezusa za Boga, lecz zapytał ich, za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego;  A odpowiadając Szymon Piotr rzekł: Tyś jest Chrystus, on Syn Boga żywego. Nie odpowiedział Piotr, że jest jeden Syn Człowieczy, zrodzony w Betlejem, a drugim jest Syn-Logos, zrodzony przed wszystkimi wiekami, lecz odpowiedział, że Jezus jest Synem Boga żywego. Nie skorygował Pan Jezus, mniemania uczniów, że on Jezus,  jest Synem Boga żywego, i że oprócz niego istnieje jeszcze jakiś Syn, zrodzony przed wszystkimi wiekami, będący rzekomo drugą osobą trójcy. Czy inny jest Syn zrodzony rzekomo przed wszystkimi wiekami, a inny jest Syn zrodzony w Betlejem? Pismo święte mówi, że Bóg Ojciec ma wielu synów, i wszyscy ludzie, którzy wierzą Ewangelii Bożej, są synami Bożymi, “Albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi” (Rz 8:14, BT). Trynitaryzm tworzy dwóch synów, czyli dwie osoby. Tak jak jednemu bytowi odpowiada jeden syn, tak też dwa byty, tworzą dwóch synów. Dowodem, że Jezus nie uważał siebie za prawdziwego Boga, zrodzonego przed wszystkimi wiekami, jest świadectwo Piłata, który nie potwierdzał oskarżenia żydowskich kapłanów, oczerniających Jezusa, że czyni się równym Bogu: “Piłat więc oświadczył arcykapłanom i tłumom: Nie znajduję żadnej winy w tym człowieku” (Łk 23:4). Gdy Go ujrzeli arcykapłani i słudzy, zawołali: Ukrzyżuj! Ukrzyżuj! Rzekł do nich Piłat: Weźcie Go i sami ukrzyżujcie! Ja bowiem nie znajduję w Nim winy” (Ew Jana 19:6)

Nie powiedział Piłat: „Nie znajduję żadnej winy w tym Bogu”, lecz widział w Chrystusie człowieka prawdziwie sprawiedliwego, czyli Syna Bożego. W księdze Apokalipsy Pan Jezus napomina swój pielgrzymujący kościół, aby pamiętał o jego ludzkiej tożsamości. To świadectwo samego Jezusa o swoim pochodzeniu, jest ostrzeżeniem dla tych, co wystawiają Jezusowi fałszywą tożsamość i czynią z niego demona o podwójnej naturze: „Ja, Jezus, wysłałem anioła mego, by poświadczył wam to w zborach. Jam jest korzeń i ród Dawidowy, gwiazda jasna poranna”  (Ap 22:16, BW).

Jednorodzony wpośród wielu braci – Trynitaryzm interpretuje słowo pierworodny gr. πρωτοστάτης  G4416, jako boski tytuł przedwiecznego Chrystusa, czyli Boga-logosa, fałszując tym rzeczywiste znaczenie słowa “pierworodny”. Słowo pierworodny jest biblijnym terminem, który nie ma żadnego związku z jakimś demonem, rzekomo zrodzonym przed wszystkimi wiekami, lecz odnosi się do biblijnej struktury rodziny ludzkiej, w której najstarszy syn po śmierci ojca sprawował patriarchalne przełożeństwo w rodzinie. Trynitaryzm sfałszował znaczenie słowa pierworodny, i  przypisuje mu filozoficzne znaczenie, mające potwierdzać boskość drugiej osoby trójcy – Boga Syna, który, jako pierworodny Bóg-Syn, rzekomo preegzystował od wieczności w niebie. Jest to interpretacja fałszywa wykręcająca Pismo Święte, któremu nie są znane techniczne definicje, terminów wymyślonych przez teologów. Osoba Boga nie może być nazwana “pierworodnym Synem”, co zakłada początek, ponieważ prawdziwy Bóg nie posiada początku.  Biblia mówi bez dwuznaczności, że Mesjasz jest pierworodnym  ludzkim Synem Boga Ojca, powołanym do bytu w łonie Marii przez moc Bożą: „Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida”  (Łk 1,31-32, BT).

W Biblii słowo „pierworodny“ posiada dosłowne znaczenie, i odnosi się do pierwszego syna spośród całego rodzeństwa. Trynitaryzm interpretuje słowo „pierworodny“ w oderwaniu od kontekstu Biblii i przypisuje mu nie biblijne znaczenie. Słowo pierworodny nie jest terminem technicznym, mającym potwierdzać rzekomą preegzystencję Chrystusa-logosa. Prawo pierworództwa zostało ustanowione w Izraelu przez Boga Izraela; Łk 2:23-24, i to prawo, dane Izraelowi, było przez całą historię Izraela przestrzegane (Lb 3:13). Doktryna trynitarna neguje dosłowne pierworództwo Chrystusa, ponieważ nie potwierdza ono atanazjańskiego wyznania wiary, o wcielonym Bogu. Psalm 89 przedstawia Chrystusa, jako człowieka powołanego do bytu przez moc Boga Ojca, dlatego jest nazwany pierworodnym synem Bożym: „On będzie wołał do Mnie: Ty jesteś moim Ojcem, Bogiem moim i Skałą mojego ocalenia. A Ja go ustanowię pierworodnym, największym wśród królów ziemi. Zachowam dla niego łaskawość swą na wieki i wierne będzie moje z nim przymierze. Sprawię, że potomstwo jego będzie wieczne, a jego tron – [trwały] jak dni nieba”  (Ps 89,27-30,

 

Teraz zaś mówi Jahwe, który ukształtował mnie od łona [matki] na swojego sługę, by sprowadzić Jakuba do Niego i zgromadzić do Niego Izraela; doznałem chwały w oczach Jahwe, a Bóg mój stał się moją mocą. I rzekł: «To zbyt mało, że jesteś moim sługą, by podźwignąć pokolenia Jakuba i sprowadzić pozostałych z Izraela. Ustanawiam cię światłem dla narodów, aby moje zbawienie rozprzestrzeniło się aż po krańce ziemi». (Iz 49:5-6, BL)

Zachariasz ojciec Jana Chrzciciela, nie prorokował, że Jezus-Logos już egzystuje w niebie, lecz prorokował, że Mesjasz, będzie dopiero w przyszłości powołany do bytu z potomków Dawida: “Niech będzie uwielbiony Pan, Bóg Izraela, że nawiedził lud swój i wyzwolił go, i moc zbawczą nam wzbudził w domu sługi swego, Dawida: jak zapowiedział to z dawien dawna przez usta swych świętych proroków” (Łk 1:68-70, BT).

Przez nadzwyczajne zrodzenie Syna Bożego w łonie dziewicy (Łk 1:35), Bóg Ojciec wprowadził na świat nowy ród ludzki: „I znowu, kiedy wprowadza Pierworodnego na świat, mówi: Niechże mu oddają pokłon wszyscy aniołowie Boży“ (Hbr 1:6, BW).  Jeżeli Jezus Chrystus według trynitarnej doktryny jest stworzycielem świata i aniołów,  to dlaczego  według rozkazu Jahwe aniołowie niebiescy mają się kłaniać narodzonemu w Betlejem Pierworodnemu Synowi? Jakiego pierworodnego Syna, Bóg Ojciec wprowadził na świat? Tego zrodzonego przed wszystkimi wiekami, czy tego, zrodzonego w Betlejem i przepowiedzianego przez proroków? Jezus, jako ludzki Syn Boga Ojca,  został wybrany przez Boga, aby był pierworodnym Synem nowego odrodzonego rodzaju ludzkiego, i w Chrystusie rozpoczyna się nowa karta rodziny ludzkiej: „Albowiem tych, których od wieków poznał, tych też przeznaczył na to, by się stali na wzór obrazu Jego Syna, aby On był pierworodnym między wielu braćmi”  (Rz 8:29, BT).

Słowa Psalmu drugiego: „Tyś Synem moim, Ja ciebie dziś zrodziłem“, odnoszą się do zrodzenia pierworodnego Syna Bożego, i tego jednorodzonego Syna Bożego, mieszkańcy Jeruzalem zawiesili na krzyżu i przebili:  “I wyleję na dom Dawidowy, i na obywateli Jeruzalemskich Ducha łaski i modlitw, a patrzyć będą na mię, którego przebodli; i płakać będą nad nim płaczem, jako nad jednorodzonym; gorzko, mówię, płakać będą nad nim, jako gorzko płaczą nad pierworodnym” (Zach 12:10 BG).

 Nie płakali mieszkańcy Jerozolimy na Pierworodnym zrodzonym przed wszystkimi wiekami, lecz płakali nad Pierworodnym zrodzonym w Betlejem, którego bezbożni, którego przebodli miecze.  Fakt, że pierworodny Syn Boży został zrodzony na ziemi, a nie przed stworzeniem świata, potwierdza apostoł Paweł, który słowa Psalmu drugiego odnosi do zrodzenia Jezusa w Betlejem: „I my wam opowiadamy tę obietnicę, która się ojcom stała, iż ją Bóg wypełnił nam, dziatkom ich, wzbudziwszy Jezusa. Jako też w Psalmie wtórym napisane jest: Syn mój jesteś ty, jam ciebie dziś spłodził” (Dzieje Ap 13:32-33, Biblia Gdańska).  Nie jest napisane w Psalmie drugim, wykrętnie że Mesjasz został  z martwych  wskrzeszony, lecz jest napisane, że  Mesjasz Syn Boży został zrodzony:  Chcę wam ogłosić wolę Boga, który do mnie powiedział: Synem moim jesteś, zrodziłem Cię dzisiaj. (Ps 2:7, BWP)

Biblia sprawozdaje tylko o jednym zrodzeniu Mesjasza, które zostało Marii przez anioła Gabriela zwiastowane. To nadzwyczajne wydarzenie mające dla rodzaju ludzkiego egzystencjalne znaczenie, przepowiadały mesjańskie proroctwa od najdawniejszych pokoleń, przeto nie mogą one odnosić się do zaprzeszłej wieczności, lecz odnosiły się do przyszłości, co znalazło swoje wypełnienie w Betlejem: „Czyż Pismo nie mówi, że Mesjasz będzie pochodził z potomstwa Dawidowego i z miasteczka Betlejem?”   (J 7:42, BT).

Trynitarna filozofia, czyli gnoza wymyśla jakieś wcześniejsze zrodzenie Mesjasza Syna Bożego, o którym Biblia nic nie mówi. Fakt, że ten, którego Maria w cudowny sposób porodziła, miał dopiero w przyszłości być nazwanym Synem Najwyższego, jest dowodem, że nie istniał on przed cudownym poczęciem Marii: „Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida“ (Łk 1,32)

Słowa anioła Gabriela: „Będzie on wielki„ dowodzą , że nie był on wielki wcześniej, jako rzekomy “Bóg-Syn” i druga osoba Trójcy, przez którą rzekomo świat został stworzony? Natomiast trynitaryzm twierdzi, że Logos był już wielki “przed wszystkimi wiekami? Kolejnym faktem wykluczającym preegzystencję jest fraza: “będzie nazwany Synem Najwyższego”, ponieważ, jest to kolejny absurd, aby jednej i tej samej osobie nadawać dwukrotnie imię Syna Bożego? Bóg nigdy wcześniej nie powiedział do nikogo, że jest jego Synem, (Hbr 1:5), to nastąpiło dopiero gdy Jezus został zrodzony w Betlejem, a następnie zostało to potwierdzone na górze Przemienienia w obecności uczniów,  i uczniowie Pana Jezusa są świadkami tej proklamacji: „Gdy on jeszcze mówił, oto obłok świetlany osłonił ich, a z obłoku odezwał się głos: To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie!” (Mt 17:5-6, BT).

Poprzez wielowiekową indoktrynację, trynitaryzm wmówił chrześcijańskiemu światu, że słowa Psalmu drugiego: „Tyś Synem moim, Ja Ciebie dziś zrodziłem“ odnoszą się do zrodzenia „Syna Boga“ przed stworzeniem świata. Co jest wrogim Biblii przekrętem, podważającym prawdomówność Słowa Bożego i wszystkich mesjańskich przepowiedni. Świadectwo zrodzenia Syna Bożego zostało przez Pismo tak jasno i dobitnie udokumentowane, że wyraźniejszego świadectwa Bóg nie mógł już światu ukazać. Lecz trynitarianie doszukują się jakiejś preegzystencji Chrystusa, w przedwiecznej ciemności, natomiast światła gwiazdy betlejemskiej, nie chcą widzieć: „Lud, pogrążony w mroku, ujrzał światłość wielką, i tym, którzy siedzieli w krainie i cieniu śmierci, rozbłysła jasność” (Mt 4:16, BW).

W Biblii znajduje się wiele mesjańskich przepowiedni, opisujących pochodzenie i cechy przyszłego Mesjasza, lecz nie ma żadnego świadectwa o jego preegzystencji. Teoria, że „Bóg Syn” porzucił swoje boskie tronowanie w niebie i wcielił się w człowieka Jezusa, jest filozofią, którą do chrześcijańskiego kościoła wprowadzili greccy oraz rzymscy Ojcowie Kościoła. Wszystkie biblijne argumenty trynitarian mające potwierdzać istnienie Trójcy, a także potwierdzać preegzystencję oraz bóstwo Chrystusa, nie wytrzymują krytyki rzetelnej egzegezy Pisma Świętego. Natomiast frazy nowoczesnych przekładów Pisma Świętego, na których trynitaryzm się opiera, są zmanipulowane. Argumenty trynitarian mające rzekomo potwierdzać istnienie Trójcy, są oparte na filozoficznych spekulacjach, oraz na fałszywych przekładach Biblii. Jedno z szkaradnych fałszerstw Pisma świętego, którego dopuszczono się w Psalmie 110:3, w którym zamieniono rzeczownik; מֵרֶ֣חֶם / rechem (H7358) na „jutrzenkę”, aby zatuszować, że Mesjasz, Syn Boży zaczął istnieć, czyli został powołany do bytu w łonie macicy, (the womb): “Wyrocznia Boga dla Pana mego: Siądź po mojej prawicy, aż Twych wrogów położę jako podnóżek pod Twoje stopy. Twoje potężne berło niech Pan rozciągnie z Syjonu: Panuj wśród swych nieprzyjaciół! “Przy Tobie panowanie w dniu Twej potęgi, w świętych szatach [będziesz chodził]. Z łona jutrzenki jak rosę Cię zrodziłem” (Ps 110:3, BT). Nie z łona “jutrzenki” Jahwe Zastępów zrodził Syna Bożego, lecz z macicy czystej dziewicy, rechem H7358, którą była Maria matka zbawiciela Jezusa: “Przetoż da wam sam PAN znamię. Oto Panna pocznie i porodzi syna, i nazową imię jego Emanuel” (Iz 7:14, Biblia J. Wujka).

Czy w niebie są panny dziewice? Jeżeli panna dziewica zrodziła Emanuela, jak twierdzą profesorowie trynitaryzmu, czyli zrodziła  Boga-logosa, to większego absurdu nie można już dowodzić. Panną i dziewicą była Maria matka Jezusa, która porodziła Jezusa, i to zrodzenie mało miejsce na ziemi, a nie przed wszystkimi wiekami, ponieważ w niebie nie ma dziewic, posiadających macice. Chrześcijańskie kościoły chełpią się uczonością swoich teologów, lecz żaden z nich nie odważył się tego fałszerstwa w Psalmie 110:3, zdemaskować i potępić. Przekład tego wersetu w trynitarnych wydaniach Biblii, jest bezczelnym fałszerstwem.  Abrahamowi jako ojcu wierzących Bóg obiecał, że w jego nasieniu błogosławione będą wszystkie narody ziemi: “Już Abrahamowi oznajmiło tę radosną nowinę: W tobie będą błogosławione wszystkie narody” (Gl 3:8). Nie poprzez spłodzenie Boga-Logosa, przed wszystkimi wiekami, miały być błogosławione wszystkie narody ziemi, lecz w nasieniu Abrahama, któremu Bóg Najwyższy wzbudził obiecanego potomka Gl 3:16. Trynitarna filozofia w narodzeniu Mesjasza widzi inkarnację “Boga -Syna” lecz to jest przekręt Pisma, które mówi, że Mesjasz będzie człowiekiem, tak samo jak Mojżesz, a nie jakimś mieszańcem o podwójnej naturze: „Wzbudzę im proroka spośród ich braci, takiego jak ty, i włożę w jego usta moje słowa, będzie im mówił wszystko, co rozkażę“ (5 Pwt 18,18). Nie ma żadnego biblijnego potwierdzenia, że zrodzony w Betlejem Mesjasz, jest preegzystującym od przedwieczności Bogiem – Logosem, który zstąpił z nieba i wcielił się w nazareńskiego Jezusa. Pismo Święte wielokrotnie mówi, że początek Mesjasza, czyli Syna Bożego, będzie miał miejsce w łonie jego matki: „Wyspy posłuchajcie Mnie! Ludy najdalsze uważajcie! Powołał mnie Jahwe już z łona matki, od jej wnętrzności wspomniał moje imię” (Iz 49,1, BT). Proroctwa nie mówią, że Chrystus Syn Boży już istnieje, lecz przepowiadały, że Syn Boży zostanie zrodzony w przyszłości i ta przepowiednia wypełniła się w Betlejem. Syn Boży został stworzony przez nadzwyczajne poczęcie, i o tym powołaniu do bytu  Syna Bożego prorokował Izajasz:  “Teraz zaś mówi Jahwe, który ukształtował mnie od łona [matki] na swojego sługę, by sprowadzić Jakuba do Niego i zgromadzić do Niego Izraela; doznałem chwały w oczach Jahwe, a Bóg mój stał się moją mocą” (Iz 49:5, BL). 

Jahwe Zastępów przysiągł królowi Dawidowi, że jego potomek, który wyjdzie z jego wnętrzności, będzie panował w królestwie Bożym: “Kiedy wypełnią się twoje dni i spoczniesz obok swych przodków, wtedy wzbudzę po tobie potomka twojego, który wyjdzie z twoich wnętrzności, i utwierdzę jego królestwo”  (2 Sam 7:12, BT).  Izajasz natchniony Duchem Bożym obwieścił królowi Achazowi, że nadzwyczajnym znakiem narodzenia się Mesjasza będzie poczęcie dziewicy; Izaj 7: 14, i to dziewicze poczęcie jest największym cudem Bożym, uczynionym dla zbawienia rodzaju ludzkiego: “Ty mnie zaiste wydobyłeś z matczynego łona; Ty mnie czyniłeś bezpiecznym u piersi mej matki. Tobie mnie poruczono przed urodzeniem, Ty jesteś moim Bogiem od łona mojej matki”  (Ks. Psalmów 22:10 -11, BT).  Jezus, Syn Boży pochodzi od Boga Ojca, tak jak każdy człowiek pochodzi od Boga Ojca: “W ten sposób wszyscy pochodzą od jednego [Ojca]: zarówno ten, który uświęca, jak i ci, którzy uświęcenia dostępują. Dlatego Jezus nie wstydzi się nazywać ludzi swymi braćmi, mówiąc: Ogłoszę [o Boże] Twoje imię moim braciom, będę Cię wychwalał wobec całego zgromadzenia”  (Hbr 2:11-12, BP).

Ojcem Jezusa jest Wszechmogący Bóg i przez Jego moc Chrystus został, jako drugi Adam powołany do bytu, i On jako pierworodny Syn Boży przez swoją niewinnie przelaną krwią, wykupił i usprawiedliwił z przekleństwa grzechu rodzaj ludzki: (Ap 1:5), dlatego tylko Jezusa nazareńskiego Bóg Ojciec uznał za swojego syna “Albowiem któremuż kiedy z Aniołów rzekł: Tyś jest syn mój, jam cię dziś spłodził? I zasię: Ja mu będę ojcem, a on mnie będzie synem? A zasię, gdy wprowadza pierworodnego na okrąg świata, mówi: A niech się mu kłaniają wszyscy Aniołowie Boży” (Hbr 1:5-6 Bg.

 

Przed wszystkimi wiekami?  Doktryna gnostycyzmu podważała apostolski chrystianizm, wyznający Chrystusa z Nazaretu, jako zbawiciela świata, zrodzonego mocą Ducha Bożego z nasienia Abrahama i Dawida. Paweł pisał do zboru w Galacji: „Nadziwić się nie mogę, że od Tego, który was łaską Chrystusa powołał, tak szybko chcecie przejść do innej Ewangelii. Innej jednak Ewangelii nie ma: są tylko jacyś ludzie, którzy sieją wśród was zamęt i którzy chcieliby przekręcić Ewangelię Chrystusową. Ale gdybyśmy nawet my lub anioł z nieba głosił wam Ewangelię różną od tej, którą wam głosiliśmy – niech będzie przeklęty!”  (Gl 1:7-8, BT).

Historycy chrześcijaństwa przedstawiają Kościół rzymskokatolicki, jakoby on był tym prawdziwie ortodoksyjnym kościołem, który wywodzi się od Chrystusa i apostołów, lecz to jest niesłychane przekłamanie historii i wielka mistyfikacja. Rzymscy Ojcowie Kościoła II-IV wieku pomieszali naukę Pisma świętego z tradycją i wierzeniami pogańskimi i przyczynili się do odstępstwa od biblijnej i apostolskiej nauki, co zostało przez sobór w Nicei (325) prawnie usankcjonowane. Sobór nicejski był zwrotnym momentem w dziejach chrześcijaństwa, po którym głoszenie  biblijnego monoteizmu oraz wyznawanie Ewangelii Chrystusa było surowo zabronione.  Sobór orzekł, że sprzeciwiający się nicejskiemu wyznaniu wiary, zostaną skazani na wygnanie. Już przed soborem w Nice na synodzie w Elwirze (305) wydano dekret surowo, zabraniający obywatelom rzymskim, wspólnie z członkami żydowskiej sekty się zgromadzać,  oraz spożywać wspólnie posiłki i zachowywać biblijny Szabat.

Fikcje i fakty o cesarzu Konstantynie:  Fakty  historyczne ukazują całkiem inne oblicze sesarza, niż te przekazane przez historyków katolickich, opiewających  cudowne czyny cesarza Konstantyna  i jego rzekome przyjęcie Ewangelii Chrystusa oraz nawrócenie się do Boga. Cesarz Konstantym był żarliwym czcicielem bogów słońca, Sol Invictus oraz Mitry, jak również Apollo boga światła, których czcił aż do końca swojego życia, czego wyrazem były świątynie, które wznosił ku ich czci. Despotyzm Cesarza Konstantyna przerastał wszelkie granice, wola cesarza była świętym prawem, a najmniejszy przejaw nieposłuszeństwa karany był konfiskatą majątku i  wygnaniem z kraju. Cesarz pod pozorem nie zachowania religijnej moralności wszczął krzykliwą  kampanię  przeciw  żydowskim  “heretykom, którzy wzbraniali się brać udział w pogańskich ceremoniach i składać krwawe ofiary bożkom oraz cesarzowi,  co było pretekstem do oskarżenia, rzekomych heretyków o  szkalowanie świętej religii Rzymu, co było podstawą do  konfiskacji majątku  i  wygnania. Zupełnie fałszywy obraz cesarza Konstantyna przekazał potomnym Euzebiusz z Cezarei, który był przewrotnym pochlebcą cesarza i wychwalał go, jako skromnego i  bogobojnego chrześcijanina, nieznoszącego pochlebstw, lecz ten Euzebiusz prześcigał się w pochlebstwach, obdarząjąc cesarza honorowymi tytułami, ponieważ spodziewał się, że cesarz mianuje go biskupem Cezarei. Także biskupi nowej państwowej religii prześcigali się w pochlebstwach i obdarzali cesarza honorowymi tytułami, jak: “Apostoł Chrystusa”, “Posłaniec Boga”, “Wysłannik Nieba”, a także “Biskup Kościoła”. Szczytem tych pochlebstw było uhonorowanie cesarza tytułem: “religionis et fidei auctor”, co znaczy: “Wierny Pomnożyciel religii”. Te pochlebstwa biskupów nie były podyktowane troską o rozwój i umocnienie apostolskiego Kościoła i umiłowanie Chrystusowej Ewangelii, lecz były podyktowane egoizmem oraz dążeniem do zapewnienia sobie doczesnej egzystencji przez otrzymanie kardynalskiej nominacji, lub intratnej posady w cesarskiej administracji państwowego kościoła. Fikcje o cesarzu Konstantynie i jego zasługach dla katolickiego Kościoła przetrwały aż do nowożytnych czasów, i te puszczone w obieg kłamstwa o rzekomej pobożności cesarza Konstantyna, chrześcijański świat przyjął, jako prawdę. Tylko to co przez kościelną propagandę państwowego kościoła pozwolono ujawnić, było niepodważalną prawdą o “pobożnym” cesarzu i rzekomym dobroczyńcy kościoła, który w rzeczywistości był skorumpowanym strategiem, który handlował kardynalskimi kapeluszami i wyrządził Chrystusowej Ewangelii wielką szkodę. Ten fikcyjny obraz pierwszego chrześcijańskiego cesarza, jest aż dzisiejszego dnia propagowany przez  historyków, którzy powołują się na to pseudo  chrześcijaństwo cesarza Konstantyna, którego wysławiają, jako wielkiego dobroczyńcę  Kościoła, któremu chrześcijańskie narody Europy, a także Unia Europejska zawdzięczają rzekomo bardzo wiele: “Lecz On rzekł do nich: Królowie narodów panują nad nimi, a ich władcy przyjmują nazwę dobroczyńców” (Łk 22:25).

 Antyjudaizm cesarza Konstantyna   Z chwilą gdy wszystkie cugle władzy znalazły się w rękach cesarza Konstantyna, cesarz rozpoczął antyżydowską kampanię przeciwko wyznawcom Chrystusowej Ewangelii.  Mieszkający na terenie cesarstwa, wyznawcy Chrystusa, którzy ze względów religijnych nie akceptowali kultu cesarza, który zobowiązywał ich do składania cesarzowi krwawych ofiar i oddawania mu boskiej czci, co stawiało judochrześcijan, jako wyznawców monoteizmu przed dylematem –  albo sprzeciwić się oddaniu cesarzowi boskiej czci, i być napiętnowanym, heretykiem i wrogiem cesarza, co pociągało za sobą:  wygnanie, konfiskatę majątku lub skazanie na śmierć. Polityka religijna  inspirowana przez cesarza Konstantyna, miała na celu wyplenić sektę “żydowskich heretyków”, jak zwano w cesarstwie judochrześcijan. Pomimo, że nie było przed Konstantynem ani jednego cesarza przychylnego żydom, to Konstantyn był szczególnie wyrachowanym antysemitą. Nie mniejszymi antysemitami byli także, tak zwani katoliccy Ojcowie Kościoła, którzy oskarżali żydów o nielojalność wobec cesarza, a także zamordowanie “Boga-Logosa”, czczonego w cesarstwie jako Boga Stwórcę, “zrodzonego przed wszystkimi wiekami”. Oskarżanie chrześcijan pochodzących z Palestyny, o bogobójstwo, stało się skuteczną metodą wzbudzania i siania nienawiści do chrześcijan mających korzenie żydowskie. Szkalowanie i pomawianie prawowiernych naśladowców Chrystusa o najrozmaitsze bezeceństwa, stało się skuteczną metodą walki z Ewangelią Chrystusa. Antysemityzm ówczesnych Ojców Kościoła był cesarzowi bardzo na rękę, gdyż on tak samo nienawidził tej żydowskiej Ewangelii, jak jego poprzednik cesarz Dioklecjan.

Cesarz Konstantyn prawodawcą święta Wielkanocy:  Cesarz nie wierzył w Chrystusa i był głęboko przekonany, że swoje militarne zwycięstwa zawdzięcza bogu słońca Sol Invicktus. Cesarz wierzył, że on sam jest opatrznościowym wybawicielem  Imperium, Romanum, wspieranym przez swojego boga Sol Invictus. Gdy więc wszystkie cugle władzy znalazły się w rękach cesarza postanowił wykorzenić żydowską sektę, świętującą Paschę Chrystusa oraz Szabat Pański. To przedsięwzięcie było bardzo trudne do zrealizowania, ponieważ Pascha była, nie tylko pamiątką wyzwolenia Izraela z niewoli egipskiej, ale była także ustanowioną przez Chrystusa pamiątką odkupienia Izraela Nowego oraz Starego Przymierza: “Podobnie i kielich po wieczerzy, mówiąc: Ten kielich to nowe przymierze we krwi mojej; to czyńcie, ilekroć pić będziecie, na pamiątkę moją” (1 Kor 11:25). Cesarz Konstantyn uczynił wszystko, aby datę Chrystusowej Paschy tak zmienić, ażeby nie była obchodzona w dniu wiosennej pełni księżyca, wypadającej w kalendarzu biblijnym 15 Nisan. Sobór w Nicei, któremu przewodniczył cesarz Konstantyn postanowił zmienić datę święta Paschy, zwaną przez chrześcijan pochodzenia pogańskiego “Wielkanocą”,  i przenieść jej obchodzenie na pierwszą niedzielę po marcowej pełni księżyca. Pierwsza niedziela po pełni księżyca nie była przypadkową datą, gdyż było to święto teutońskiej bogini miłości oraz płodności, które obchodzono, ku czci  bogini  Astarte, już przed narodzeniem Chrystusa. Święto Wielkanocy jest kukułczym jajem, zniesionym chrześcijaństwu przez cesarza Konstantyna. Historycy chrześcijaństwa twierdzą przewrotnie, że motywem zwołania soboru w Nicei przez Konstantyna było rzekome osiągnięcie jedności, co do daty obchodzenia Wielkanocy przez chrześcijan, lecz to jest kłamstwo, ponieważ prawdziwym motywem zwołania soboru przez cesarza, było zastąpienie Paschy, obchodzonej przez ortodoksyjnych chrześcijan dniem  niedzielnym  – Dies Solis, ku czci boga słońca. Chrystus Pan obchodził ze swoimi uczniami Paschę w dniu 14 Nisan, tak jak Jahwe Pan nakazał Izraelitom, (Ks. Kapłańska. 23:15). Natomiast cesarz Konstantyn czciciel boga słońca Mitry wszystko pozmieniał, i przesunął datę obchodzenia Paschy na pierwszą niedzielę po pełni księżyca, zabraniając pod karą śmierci obchodzić ją w jego cesarstwie. Cesarz był przeciwny temu, aby obchodzenie święta Paschy, było obchodzone według kalendarza judaistów, jak nazywano ortodoksyjnych chrześcijan, więc postanowił Paschę odczepić od kalendarza księżycowego i ustalić ją według solarnego kalendarza Juliusza cezara. Obradujący pod przewodnictwem cesarza Konstantyna sobór w Nicei postanowił, że Wielkanoc będzie obchodzona w pierwszą niedzielę po wiosennej pełni księżyca, i nie powinna nigdy zbiegać się z żydowską Paschą. Ortodoksyjni chrześcijanie pomimo represji ze strony państwa rzymskiego, nadal obchodzili Paschę piętnastego Nisan w dniu pełni księżyca, ponieważ będzie ona również jako pamiątka odkupienia świata obchodzona w królestwie Bożym:

“A gdy oni jedli, Jezus wziął chleb i odmówiwszy błogosławieństwo, połamał i dał uczniom, mówiąc: Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje. Następnie wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie, dał im, mówiąc: Pijcie z niego wszyscy,  bo to jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów. Lecz powiadam wam: Odtąd nie będę już pił z tego owocu winnego krzewu aż do owego dnia, kiedy pić go będę z wami nowy, w królestwie Ojca mojego”  (Mt 26:26-29, BT).

Święto Paschy Bóg nakazał Izraelitom obchodzić po wszystkie czasy (Wyj. 12:14-17). Chrześcijanie ortodoksyjni zachowywali Paschę, a także Święto Tygodni oraz Święto Namiotów, ponieważ te biblijne święta mają ścisły związek z Królestwem Bożym, będą na nowej ziemi  dniami radości i szczęścia, tak samo jak Szabat Pański.

“Bo jak nowe niebiosa i nowa ziemia, które Ja uczynię, trwać będą przede Mną – wyrocznia Jahwe- tak będzie trwało wasze potomstwo i wasze imię. Sprawdzi się to, że każdego miesiąca podczas nowiu i każdego tygodnia w szabat, przyjdzie każdy człowiek, by Mi oddać pokłon – mówi Jahwe”  (Iz 66:22-23, BT/w. II).

aż do soboru w Nicei, lecz na terenie cesarstwa zostali dekretami państwowymi zmuszeni do przestrzegania nowego kalendarza i obchodzenia innych świąt, mających solarne korzenie. Historycy oraz teologowie katolicyzmu fałszują fakty historyczne, twierdząc, że biblijne święta, które nazywają żydowskimi utraciły swoją aktualność, a na ich miejsce Chrystus rzekomo ustanowił:  święta “Wielkanocy”, święta “Bożego Ciała” oraz święto “Bożego Narodzenia”, które mają pogańskie pochodzenie.  Uczeni nominalnego chrześcijaństwa twierdzą, że biblijne święta obchodzone przez Chrystusa i apostołów utraciły rzekomo swoją aktualność, natomiast dekrety pogańskiego cesarza oraz dekrety papieskie uznawane są za biblijne. Chrystus Pan obchodził Paschę i ustanowił ją dla swoich naśladowców, jako pamiątkę odkupienia, “to czyńcie na pamiątkę moją“ (Łuk. 22:19), lecz rzymskie chrześcijaństwo przekręciło prawdziwy motyw obchodzenia Paschy i czci swoją Wielkanoc, ku czci pogańskiej bogini płodności Astarte. Euzebiusz z Cezarei w swoim dziele , „De Vita Constantini“ pisze, że cesarz Konstantyn, niezwłocznie po soborze w Nicei wystosował urzędowe pismo do wszystkich biskupów następującej treści:

Konstantyn August do wszystkich kościołów:  “ …Gdy na soborze w Nicei została podniesiona sprawa święta “Wielkanocy” zostało jednomyślnie postanowione, że to święto przez wszystkich i wszędzie w jednym dniu powinno być świętowane. Gdyż wszystkim okazało się w najwyższym stopniu niegodne, abyśmy to nasze najświętsze święto według zwyczaju Żydów, tych draniów naśladować mieli. Ich ręce są splamione niecną zbrodnią, to jest sprawiedliwe, że oni są w swoim zrozumieniu oślepieni. (…) Nie pozwólmy przeto nic wspólnego mieć z tym skrajnym żydowskim motłochem. (…) Myśmy otrzymali od naszego Zbawiciela kurs zgodny z prawem dla naszej najświętszej religii, przeto idźmy za nim, i odwróćmy się, moi szanowni bracia, od tej obrzydliwej wspólnoty”.

Cesarz Konstantyn konsekwentnie starał się wyeliminować z publicznego życia żydowską sektę, czyli tych prawdziwie ortodoksyjnych chrześcijan. W tym celu w roku 326, wydał edykt zabraniający zgromadzać się w synagogach naśladowcom Chrystusa, który zezwalał również konfiskować i odbierać im miejsca zgromadzeń. Cesarz stał ponad państwem i religią, a jego wola była prawem, i opór albo krytyka była grzechem przeciw boskiemu majestatowi cesarza, co było karane wygnaniem lub śmiercią. Nowa religia zwana katolicką była tym chrześcijaństwem, któremu patronował Konstantyn, i on był jej prawodawcą. Dzisiejsze chrześcijaństwo zawdzięcza pogańskiemu cesarzowi fundamentalne prawa i zwyczaje swojej wiary, które nie pochodzą z Pisma świętego, lecz są ustanowione przez czciciela słonecznych bóstw, który usankcjonował  je prawem państwowym, ustanawiając  świętowanie niedzieli w miejsce biblijnego Szabatu. Był to akt wdzięczności cesarza dla niezwyciężonego Boga słońca Mitry za zwycięstwo odniesione nad Maksencjuszem. Cześć Konstantyna dla niezwyciężonego słońca była niezłomna, a dowodem tego są wszystkie jego edykty faworyzujące boga Sol Invictus, co znalazło również wyraz w nakazie świętowania Wielkanocy w pierwszą niedzielę po święcie Paschy.

Pochodzenie świąt Bożego Narodzenia  Święto w dniu 25. grudnia zwane „natalis solis invicti,“ czyli narodziny niezwyciężonego słońca, zostało przez cesarza Aureliana w roku 274 n.e. podniesione do rangi święta państwowego. Politykę cesarza Aureliana poparł również Doklecjan (284-305), znany jako zaciekły prześladowca chrześcijan, który mianował boga słońca niezwyciężonego Mitrę, jako obrońcę imperium przed heretykami, czyli przed apostolską zarazą. Cesarz Konstantyn na soborze w Nicei (325) potwierdził politykę swoich poprzedników i usankcjonował świętowanie Saturnalii, które z biegiem czasu nazwano świętem „Bożego Narodzenia”, które jako święta Saturnalii obchodzono w dniach 17-24 grudnia. Świętowanie Saturnalii polegało na upijaniu się i uprawianiu seksualnych orgii, co było wielkodusznie fundowane przez Cesarza i senat. Kulminacyjnym dniem Saturnalii był dzień 25 grudnia, który był dniem narodzenia się niezwyciężonego boga słońca Mitry. Drugi Synod w Konstantynopolu (381) ustanowił święta Saturnalii, które były w cesarstwie obchodzone, już przed narodzeniem Chrystusa, jako święta “Bożego Narodzenia”.  Katoliccy profesorowie historii twierdzą, że poganie swoje bałwochwalcze praktyki zastąpili zwyczajami chrześcijańskimi, czyli świętowanie Saturnalii zastąpili świętowaniem „Bożego Narodzenia“, i nie ma nic bardziej przewrotnego i wykrętnego, niż to twierdzenie. Żaden apostoł nigdy nie świętował pogańskich Saturnalii, ku czci Chrystusa, ponieważ Chrystus Pan nie nakazał czcić swoich narodzin, lecz nakazał pamiętać na święto Paschy, (Łk 22:7-8: 19; 1Kor 11:23-26), która jest pamiątką jego śmierci i pamiątką odkupienia ludu Bożego.

Pontifeks Maximus: Cesarz Konstantyn, pierwszy rzekomo chrześcijański cesarz, jak kłamią historycy, był najwyższym kapłanem pogańskiej religii  „Pontifex Maximus“, i nigdy tego urzędu się nie zrzekł. Cesarz jako najwyższy kapłan uczestniczył w misteriach dionizyjskich oraz misteriach eleuzyńskich; Cesarz Konstantyn najwyższy kapłan w Imperium Romanum, był najwyższą instancją sądowniczą i sam decydował o jej zasadach. Będąc rzekomo chrześcijaninem Konstantyn nigdy nie zabronił kultu własnej osoby (łac. Divius), co było związane ze składaniem krwawych ofiar ku czci cesarza. Kult ten obowiązywał wszystkich obywateli, przed którym wzbraniali się brać udział pierwotni chrześcijanie, aby nie przestąpić pierwszego przykazania Bożego, ponieważ dla nich istniał tylko jeden niewidzialny Bóg. Ten kult był niezawodnym środkiem demaskowania prawdziwych chrześcijan, którzy nie oddawali czci rzymskim bogom, ani też cesarzowi, co było uznawane za odmowę posłuszeństwa, i stało się przyczyną prześladowania wyznawców Chrystusa, oskarżonych o herezję i bunt przeciw cesarzowi. Kto wzbraniał czcić cesarza jako boga, ten wyłączał się spośród rzymskiej społeczności, i był uznany za wroga ludu (łac. odium generis). Cesarz Konstantyn obdarzył siebie bardzo wymownymi tytułami jak: „Zastępca Boga na ziemi“ oraz „Z woli Boga wybrany Zbawiciel“. Cesarz nie potrzebował Chrystusa jako Zbawiciela, ponieważ sam uważał się za opatrznościowego boga, który przyniósł zbawienie obywatelom cesarstwa, i zupełnie nie obchodziły go przykazania Boże. Urząd  Pontifex Maximus Konstantyn sprawował aż do końca swego życia, a który na skutek słabości cesarstwa i rezygnacji z niego cesarza Gracjana w roku 376, odziedziczyli biskupi Rzymu, którzy sprawowali ten urząd i uczestniczyli w pogańskich misteriach.

Mordercza i przekupna władza państwowej religii: Kler i kapłaństwo katolickiej czyli państwowej religii, skupionej wokół cesarskiego dworu, zdemoralizowane nadmiarem przywilejów przyznanych im przez cesarza, bezczelnie żądało nowych przywilejów, potrzebnych im rzekomo do walki z herezją. Wielka armia biskupów i dygnitarzy katolickiego kościoła była zorganizowana na wzór rzymskiej armii i była na utrzymaniu państwa. Hierarchia kościoła podlegająca cesarzowi nie dbała o prawdę ewangelii, lecz wykorzystywała religię do osiągnięcia własnych korzyści materialnych, i oni byli o wiele gorszymi zdrajcami Chrystusa niż Judasz. Wywyższenie, i egoizm cesarza Konstantyna nie znały granic, i to jest przez historyków chrześcijaństwa przemilczane. Konstantyn był uosobieniem doskonałej soldateski, co jest dla katolickich biografów cesarza Konstantyna tabu, i ten fałszywy obraz pobożnego cesarza, jest przez większość historyków aż do dzisiejszego dnia preferowany. Fakty ukazują, że Konstantyn, był okrutnym despotem, który dla osiągnięcia swoich celów posługiwał się gwałtem, intrygą oraz morderstwem, i był bezwzględny nie tylko wobec wyznawców Chrystusa, których nazywał „żydowską sektą“, lecz był okrutny i bezwzględny także wobec najbliższych członków własnej rodziny. Rzekome nawrócenie cesarza Konstantyna , które miało nastąpić w 313 roku, opisane w „Donacji Konstantyna“ nie odmieniło jego morderczego charakteru, jak mordował przed swoim rzekomym nawróceniem, tak samo był okrutny i bezwzględny po swoim rzekomym chrzcie. Cesarz rozkazał pod fałszywym zarzutem obcowania ze swoją macochą Faustą, zamordować swego pierworodnego syna Cryspusa, a w rok później również Faustę swoją żonę, natomiast swego szwagra Liciniusza rozkazał otruć, równocześnie pozbawić życia jego syna Liciniusa, i tę listę jego ofiar można jeszcze bardzo powiększyć.

Zmowa ołtarza z tronem: Dzięki polityce Konstantyna została utworzona symbioza tronu i ołtarza. Przez wiele wieków Kościół rzymsko-katolicki żądał przywilejów od panujących, i wyklinał tych, którzy nie respektowali jego rzekomego prawa do doczesnych dóbr, które kościołowi przyznał cesarz Konstantyn. Od czasu cesarza Konstantyna Kościół rzymsko-katolicki uzurpuje sobie, prawo wyższości władzy papieskiej, nad władzą królewską, czyli władzą świecką. Ten model kościoła, czyli państwa kościelnego przetrwał aż do Rewolucji Francuskiej, na skutek której Państwo kościelne Watykan, zostało pozbawione swojego militarnego ramienia. Konstantym Wielki był praojcem symbiozy, która stała się największym przekleństwem dla Europy, w imię której z imieniem Chrystusa na ustach, armie królewskie poddane władzy papieskiej dokonały bestialskich zbrodni, i to wszystko czyniono przez piętnaście wieków, pod przewodnictwem Stolicy Piotrowej, której poddane były wszystkie trony ówczesnego świata. Przywileje, jakie cesarz Konstantyn przyznał kościołowi, tak opiewane przez katolickich pisarzy, były w rzeczywistości aliansem, zabezpieczającym następcy Piotra oraz królom, utrzymanie swojej władzy nad uciemiężonymi narodami. Ten uniwersalny model państwowej religii utworzony przez Konstantyna przetrwał aż do nowożytnych czasów, jak mawiali panujący nad narodami: „Jeden cesarz, jeden kościół, i jedno królestwo”. Przymierze tronu z ołtarzem było odstępstwem od Chrystusa i zaparciem się ewangelicznych ideałów. Pierwotny Kościół apostolski był zorientowany pacyfistycznie, lecz cesarz Konstantyn jako religijny przywódca wypracował całkiem inny model chrześcijaństwa, zwany „katolicyzmem“, którego najważniejszym filarem, był  obowiązek  służby wojskowej, co miało fatalne skutki w mentalności nowego państwowego chrześcijaństwa, gdyż tym zarządzeniem, pacyfistyczna i pokojowa religijność pierwszych chrześcijan, została przeobrażona w religijność militarną. Nowe rzymskie chrześcijaństwo Konstantyna, stało się „Kościołem walczącym“ (ecclesia militans) i kościołem gwałtu, który siłą nawracał narody i mordował tych, którzy stawiali opór i nie chcieli przyjąć świętej katolickiej wiary. Kościół rzymskokatolicki, kumając się z możnowładcami i królami tej ziemi, zaparł się ewangelicznych ideałów Chrystusa, wchodząc w nieczysty związek, który Pismo święte nazywa nierządem:  “A Niewiasta, którą widziałeś, jest to Wielkie Miasto, mające władzę królewską nad królami ziemi”  (Ap 17:18). “bo winem zapalczywości swojego nierządu napoiła wszystkie narody, i królowie ziemi dopuścili się z nią nierządu, a kupcy ziemi doszli do bogactwa przez ogrom jej przepychu    (Ap 18:3).

To nieczyste przymierze ołtarza z tronem jest przyczyną wymordowania milionów naśladowców Chrystusa. Moralne prawo do stosowania siły i gwałtu dostarczyli kościołowi katolickiemu jego wielcy ojcowie, jak: święty Augustyn, oraz święty Tomasz z Akwinu, którzy propagowali i twierdzili, że nawracanie narodów do katolicyzmu siłą, jest wolą Bożą. Skutki teologicznego usprawiedliwienia świętych wojen przez Ojców Kościoła były tragiczne, i były przyczyną ludobójstwa, którego dopuścił się Kościół katolicki w swojej misyjnej działalności na wielu narodach Europy, jak również na narodach Ameryki południowej. Z imieniem Bożym na ustach i z błogosławieństwem kościoła, katoliccy żołnierze wyruszali do sprawiedliwej wojny nawracać innowierców i zniszczyć heretyków, a także konfiskować ich majątki na rzecz kościoła, dopuszczając się niesłychanych okrucieństw, za które otrzymywali papieskie odpuszczenie grzechów. Kościół chwali i gloryfikuje swojego dobroczyńcę cesarza Konstantyna, którego nieoficjalnie czci jako świętego, poświęcając mu w liturgicznym kalendarzu jeden dzień w roku. To jest zrozumiałe, bo przecież jemu kościół zawdzięcza swoją egzystencję, i zwycięski marsz katolicyzmu. Z tych praw i przywilejów przyznanych przez cesarza, kościół nigdy nie chciał zrezygnować, i dopuścił się po śmierci cesarza Konstantyna największego w dziejach ludzkich fałszerstwa, fabrykując testament swojego dobroczyńcy zwany „Donacją Konstantyna“. To fałszerstwo dokonane przez papiestwo i bezprawne przywłaszczenie sobie połowy zachodniego królestwa Konstantyna, jest najlepszą rekomendacją wystawioną sobie przez stolicę Piotra, ukazującą kryminalną przeszłość tej instytucji, która twierdzi z tupetem, że jest kościołem prawdy, poza którym nie ma zbawienia.

Chrześcijański cesarz ochrzczony po śmierci: Istnieją dwie zupełnie odmienne wersje rzekomego chrztu cesarza Konstantyna, całkowicie zaprzeczające sobie. Według wersji podanej przez biografa Konstantyna Euzebiusza z Cezarei, opisanej w jego „Vita Constanini“, cesarz miał przyjąć chrzest z rąk ariańskiego biskupa Euzebiusza z Nikomedii, pod koniec swego życia w roku 337. Przyjęcie chrztu z rąk ariańskiego biskupa uczyniło z cesarza Konstantyna heretyka, i jest zaskakującym oraz sensacyjnym sprawozdaniem sporządzonym przez Euzebiusza, zważywszy, że wielu ariańskich biskupów było w tym czasie z rozkazu cesarza na wygnaniu. Ta zupełna metamorfoza cesarza na końcu jego życia jest niewiarygodna, i jest fikcją sporządzoną przez Euzebiusza z Cezarei, który nie mogąc pozyskać przychylności cesarza do arianizmu za jego życia – uczynił go arianinem po jego śmierci, aby przysporzyć swojemu wyznaniu cesarskiego autorytetu. Druga wersja chrztu cesarza została zapisana w tak zwanej „Donacji Konstantyna“, czyli w rzekomym testamencie cesarza sporządzonego niezwłocznie po cudownym uzdrowieniu, które miało nastąpić po chrzcie, udzielonego mu przez ówczesnego papieża Sylwestra, w roku 313. Chrzest cesarza przez papieża Sylwestra I. uchodził aż do XV wieku za wiarygodny, lecz zdemaskowanie „Donacji Konstantyna“ jako fałszerstwa, całkowicie dyskwalifikuje i weryfikuje zawarty w nim opis chrztu cesarza cesarza, jako wymyśloną fikcję, celem której było zaprzeczyć chrztowi przyjętemu przez Konstantyna na łożu śmierci z rąk ariańskiego biskupa z Nikomedii. Zdemaskowanie „Donacji Konstantyna“ jako fałszerstwa ugruntowało istniejące wcześniej przekonanie, że cesarz Konstantyn nigdy się nie nawrócił, i wcale nie poddał się obrządkowi chrztu, lecz tego faktu stolica Piotra nie mogła tak pozostawić. Nie do przyjęcia było, aby pobożny cesarz i dobroczyńca katolickiej religii, pozostał nie ochrzczonym katolikiem, więc postarano się ochrzcić cesarza po jego śmierci. Ażeby cała ta fikcja wyglądała wiarygodnie, wymyślono chorobę trądu, z której cesarz został cudownie uleczony. W tej fikcyjnej akcji nawrócenia i chrztu cesarza, wzięli także udział spoczywający w grobach Piotr i Paweł, którzy ukazali się cesarzowi we śnie, i plecili mu udać się do papieża Sylwestra, z prośbą o udzielenie chrztu, a wtedy zostanie z trądu uzdrowiony. Cesarz posłuchał rady Piotra i Pawła otrzymanej we śnie, dał się od papieża Sylwestra ochrzcić, i został cudownie uzdrowiony. Ten cud, jakiego cesarz Konstantyn doznał na sobie, przekonał go do prawdziwości katolickiej wiary. Cesarz z głębokiej wdzięczności za uzdrowienie z trądu, połowę swego zachodniego królestwa przepisał czcigodnemu papieżowi Sylwestrowi I. i jego następcom. Ten akt został rzekomo zapieczętowany osobistym wręczeniem testamentu przez cesarza Konstantyna papieżowi Sylwestrowi, który z wdzięczności świętemu Piotrowi, za poradę udzielonej cesarzowi, o poddanie się obrządkowi chrztu, umieścił otrzymany od cesarza testament w grobie świętego Piotra.

Donacja Konstantyna: Przykazanie Boże mówi: “…  Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie zeznawaj fałszywie, nie oszukuj, czcij swego ojca i matkę”  (Mk 10:19).  Przeminęło sześćset lat, zanim to fałszerstwo rzekomego testamentu cesarza Konstantyna zostało zdemaskowane, a następnie upłynęło znowu czterysta lat, zanim Kościół katolicki do tego kłamstwa i złodziejstwa się przyznał, nie mówiąc już o tym, że to, bezprawne przywłaszczenie sobie Watykanu, i prawie połowy zachodniego imperium przez stolicę Piotra, do dzisiaj nie zostało zwrócone. Pismo Święte mówi, że ojcem oszustwa i fałszywego świadectwa jest sam Szatan. To jest oszołamiające odkrycie, że połowa terytorium zachodniego cesarstwa Rzymu, była aż do Rewolucji Francuskiej  w bezprawnym posiadaniu Stolicy Piotra, która weszła w posiadanie tego ogromnego majątku w sposób kryminalny, przez sfabrykowanie fałszywego testamentu. Lecz nie bezpodstawnie mówi proroctwo Apokalipsy, że to miasto, któremu żadne miasto świata nie jest podobne, zbudowane jest na fundamencie kłamstwa, zbrodni oraz pożądania władzy i bogactwa, bogactwa, którego  właścicielem jest Szatan: “…. i dał jej smok moc swoję i stolicę swoję, i zwierzchność wielką”  (Ap 13:2, Biblia Brzeska).

Kościół rzymskokatolicki, którego widoczną opoką jest Mały Róg,  jest kościołem zbudowanym na kłamstwie, na bogactwie oraz na zbrodni, dlatego, jak mówi proroctwo, nadchodzi dzień, gdy to miasto stolicę Małego Roga strawi ogień, i nie będzie jej więcej:  “Biada, biada, wielka stolico, odziana w bisior, purpurę i szkarłat, cała zdobna w złoto, drogi kamień i perłę, bo w jednej godzinie przepadło tak wielkie bogactwo! ”  A każdy sternik i każdy żeglarz przybrzeżny, i marynarze, i wszyscy, co pracują na morzu, stanęli z daleka i patrząc na dym jej pożaru, tak wołali: ” Jakież jest miasto podobne do stolicy? ” I rzucali proch sobie na głowy, i wołali płacząc i żaląc się w słowach: “Biada, biada, bo wielka stolica, w której się wzbogacili wszyscy, co mają okręty na morzu, dzięki jej dostatkowi, przepadła w jednej godzinie”  (Ap 18:16-17).

• Literatura przewodnia z której zaczerpnięto niektóre fakty:
• Manfred Clauss: “Konstantin der Große und seine Zeit”. C. H. Beck, München 1996.   
• Karlheinz Deschner: “Kriminalgeschichte des Christentums”  Bd. 1, Berlin 2005.

Bariera grzechu: Nieposłuszeństwo człowieka, względem Boga Stwórcy i dopuszczenie się przez człowieka grzechu, zniszczyły duchową jedność pomiędzy Stwórcą a stworzeniem. Grzechy ludzkie uczyniły pomiędzy Bogiem a człowiekiem barierę, utrudniającą kontakt Boga z człowiekiem. Pomimo, że grzechy ludzkie na ziemi coraz bardziej się wzmogły, to Bóg nie pozostawił rodu ludzkiego własnemu losowi, lecz utrzymywał z człowiekiem kontakt za pośrednictwem proroków oraz mężów bożych, będącymi pod wpływem Ducha Bożego. Do ludzi będących pod wpływem Ducha Bożego, chodządzących drogami bożymi, należał syn Adama Set oraz syn Seta Enosz (Rdz 4:25-26). W przyjaźni z Bogiem, żył także Henoch syn Jareda (Rdz 5:22-24)

Zepsucie moralne mieszkańców ziemi:  “Jahwe jednak widział, jak niegodziwie żyli ludzie na ziemi, jak bardzo przewrotne były ich myśli i pragnienia. [Doszło do tego, iż Jahwe] żałował, że stworzył człowieka. Smucił się bardzo”  (Rdz 6: 5-6, BWP).

Człowiek jako korona całego stworzenia, został stworzony na obraz i podobieństwo Boga. Bóg stworzył człowieka z miłości i obdarzył go całkowitą wolnością, którą człowiek użył niezgodnie z prawem miłości, lecz używał tej wolności egoistycznie.

Zagłada nieprawych mieszkańców ziemi: “Jedynie Noe był miły Jahwe. A oto dzieje Noego. Noe wyróżniał się niezwykłą prawością wśród współczesnego mu pokolenia. Żył też bardzo bogobojnie. Noemu urodziło się trzech synów: Sem, Cham i Jafet. A świat skaził się (przed Bogiem), wypełniła go nieprawość. Widząc tak skażony świat – wszyscy ludzie bowiem wypaczyli drogę [swego życia] na ziemi – rzekł Bóg do Noego: Położę kres istnieniu wszelkiego ciała, gdyż przez nich nieprawość napełniła ziemię; wytracę więc ich z tej ziemi”  (Rdz 6:8-13, BP).

Powołanie Abrahama: Szczególnym wybraniem Bożym cieszył się Abraham (Rdz 12:1-2), jak również jego syn Izaak oraz wnuk Abrahama Jakub. Po wielu wiekach potęgowania się zła na ziemi, Bóg wybrał spośród mieszkańców ziemi Abrahama, aby był ojcem nowego rodu ziemskiego, chodzącego drogami Bożymi i zachowującego prawa Boże: “Pan rzekł do Abrama: Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i z domu twego ojca do kraju, który ci ukażę. Uczynię bowiem z ciebie wielki naród, będę ci błogosławił i twoje imię rozsławię: staniesz się błogosławieństwem. Będę błogosławił tym, którzy ciebie błogosławić będą, a tym, którzy tobie będą złorzeczyli, i ja będę złorzeczył. Przez ciebie będą otrzymywały błogosławieństwo ludy całej ziemi”  (Rdz 12:1-3, BT,II).

Obietnica łask Bożych dla Abrahama:  “Po tych wydarzeniach Jahwe tak powiedział do Abrama podczas widzenia: Nie obawiaj się, Abramie, bo Ja jestem twoim obrońcą; nagroda twoja będzie sowita”  (Rdz 15:1, BT, II).  Jahwe obiecał Abrahamowi, że będzie jego obrońcą wpośród złych mieszkańców ziemi, i że jego nagroda będzie sowita: “Abram rzekł: O Panie, o Jahwe, na cóż mi ona, skoro zbliżam się do kresu mego życia, nie mając potomka; przyszłym zaś spadkobiercą mojej majętności jest Damasceńczyk Eliezer. I mówił: Ponieważ nie dałeś mi potomka, ten właśnie zrodzony u mnie sługa mój, zostanie moim spadkobiercą. Ale oto usłyszał słowa: Nie on będzie twoim spadkobiercą, lecz ten po tobie dziedziczyć będzie, który od ciebie będzie pochodził” (Rdz 15:2-4, BT, II).

Obietnica licznego potomstwa: “I poleciwszy Abramowi wyjść z namiotu, rzekł: Spójrz na niebo i policz gwiazdy, jeśli zdołasz to uczynić; potem dodał: Tak liczne będzie twoje potomstwo.  Abram uwierzył i Jahwe poczytał mu to za zasługę” (Rdz 15:5-6, BT,II).

Zapowiedź zniewolenia potomstwa Abrahama: “I wtedy to Jahwe rzekł do Abrama: Wiedz o tym dobrze, iż twoi potomkowie będą przebywać jako przybysze w kraju, który nie będzie ich krajem, i przez czterysta lat będą tam ciemiężeni jako niewolnicy;  aż wreszcie ześlę zasłużoną karę na ten naród, którego będą niewolnikami, po czym oni wyjdą z wielkim dobytkiem. Ale ty odejdziesz do twych przodków w pokoju, w późnej starości zejdziesz do grobu. Twoi potomkowie powrócą tu dopiero w czwartym pokoleniu, gdy już dopełni się miara niegodziwości Amorytów” (Rdz 15:13-16, BT).

Ziemia Kanaan obiecana potomstwu Abrahama: “Potem zaś rzekł do niego: Ja jestem Jahwe, który ciebie wywiodłem z Ur chaldejskiego, aby ci dać ten oto kraj na własność.  A na to Abram: O Panie, o Jahwe, jak będę mógł się upewnić, że otrzymam go na własność? Wtedy Jahwe rzekł: Wybierz dla Mnie trzyletnią jałowicę, trzyletnią kozę i trzyletniego barana, a nadto synogarlicę i gołębicę. Wybrawszy to wszystko, przerąbywał je wzdłuż na połowy i przerąbane części ułożył jedną naprzeciw drugiej; ptaków nie porozcinał. Kiedy zaś do tego mięsa zaczęło zlatywać się ptactwo drapieżne, Abram je odpędził. A gdy słońce chyliło się ku zachodowi, Abram zapadł w głęboki sen i opanowało go uczucie lęku, jak gdyby ogarnęła go wielka ciemność”  (Rdz 15:7-12). “A kiedy słońce zaszło i nastał mrok nieprzenikniony, ukazał się dym jakby wydobywający się z pieca i ogień niby gorejąca pochodnia i przesunęły się między tymi połowami zwierząt. Wtedy to właśnie Pan zawarł przymierze z Abramem, mówiąc: Potomstwu twemu daję ten kraj, od Rzeki Egipskiej aż do rzeki wielkiej, rzeki Eufrat”  (Rdz 15:17-18, BT, II).

Faraon zamierza wyniszczyć potomstwo Abrahama: “Lecz rządy w Egipcie objął nowy król, który nie znał Józefa. I rzekł do swego ludu: Oto lud synów Izraela jest liczniejszy i potężniejszy od nas. Roztropnie przeciw niemu wystąpmy, ażeby się przestał rozmnażać …”  Ale im bardziej go uciskano, tym bardziej się rozmnażał i rozrastał, co jeszcze potęgowało wstręt do Izraelitów.  Potem do położnych u kobiet hebrajskich, z których jedna nazywała się Szifra, a druga Pua, powiedział król egipski te słowa: Jeśli będziecie przy porodach kobiet hebrajskich, to patrzcie na płeć noworodka. Jeśli będzie chłopiec, to winnyście go zabić, a jeśli dziewczynka, to zostawcie ją przy życiu. Lecz położne bały się Boga i nie wykonały rozkazu króla egipskiego, pozostawiając przy życiu nowo narodzonych chłopców.  Faraon wydał wtedy całemu narodowi rozkaz: Wszystkich nowo narodzonych chłopców Hebrajczyków należy wyrzucić do rzeki, a dziewczynki pozostawić przy życiu”  (Wj 1:8-10. 15-17. 22, BT, II).

Uciemiężenie potomków Abrahama w Egipcie: “Wołaliśmy wtedy do Jahwe, Boga ojców naszych. I Jahwe usłyszał nasz głos i wejrzał na nasze cierpienie, na nasz mozół i uciemiężenie” (Pwt 26:7, BT/II).

Narodzenie Mojżesza: “Pewien człowiek z pokolenia Lewiego przyszedł, aby wziąć za żonę jedną z kobiet z tegoż pokolenia. Ta kobieta poczęła i urodziła syna, a widząc, że jest piękny, ukrywała go przez trzy miesiące. A nie mogąc ukrywać go dłużej, wzięła skrzynkę z papirusu, powlekła ją żywicą i smołą, i włożywszy w nią dziecko, umieściła w sitowiu na brzegu rzeki. A córka faraona zeszła ku rzece, aby się wykąpać, a jej służące przechadzały się nad brzegiem rzeki. Gdy spostrzegła skrzynkę pośród sitowia, posłała służącą, aby ją przyniosła. A otworzywszy ją, zobaczyła dziecko: był to płaczący chłopczyk. Ulitowała się nad nim mówiąc: Jest on spośród dzieci Hebrajczyków. Jego siostra rzekła wtedy do córki faraona: Chcesz, a pójdę zawołać ci karmicielkę spośród kobiet Hebrajczyków, która by wykarmiła ci to dziecko? Idź – powiedziała jej córka faraona. Poszła wówczas dziewczyna zawołać matkę dziecka.” Córka faraona tak jej powiedziała: Weź to dziecko i wykarm je dla mnie, a ja dam ci za to zapłatę. Wówczas kobieta zabrała dziecko i wykarmiła je. Gdy chłopiec podrósł, zaprowadziła go do córki faraona, i był dla niej jak syn. Dała mu imię Mojżesz mówiąc: Bo wydobyłam go z wody”    (Wj 1:1-10, BT)

Ucieczka Mojżesza z Egiptu:  “W tym czasie Mojżesz dorósł, poszedł odwiedzić swych rodaków i zobaczył jak ciężko pracują. Ujrzał też Egipcjanina bijącego pewnego Hebrajczyka, jego rodaka. Rozejrzał się więc na wszystkie strony, a widząc, że nie ma nikogo, zabił Egipcjanina i ukrył go w piasku. Wyszedł znowu nazajutrz, a oto dwaj Hebrajczycy kłócili się ze sobą. I rzekł do winowajcy: Czemu bijesz twego rodaka? A ten mu odpowiedział: Któż cię ustanowił naszym przełożonym i rozjemcą? Czy chcesz mię zabić, jak zabiłeś Egipcjanina? Przeląkł się Mojżesz i pomyślał: Z całą pewnością sprawa się ujawniła. Także faraon usłyszał o tej sprawie i usiłował stracić Mojżesza. Uciekł więc Mojżesz przed faraonem i udał się do kraju Madian, i zatrzymał się tam przy studni.”   (Wj 2:11-15, BT)

Mojżesz w gościnie u kapłana Medianitów:  “A kapłan Madianitów miał siedem córek. Przyszły one, naczerpały wody i napełniły koryta, aby napoić owce swego ojca.  Ale nadeszli pasterze i odpędzili je. Mojżesz wtedy powstał, wziął je w obronę i napoił ich owce.  A gdy wróciły do Reuela, ojca swego, zapytał je: Dlaczego wracacie dziś tak wcześnie?  Odpowiedziały: Egipcjanin obronił nas przed pasterzami i naczerpał też wody dla nas i napoił nasze owce. Rzekł wówczas do córek: A gdzie on jest, i czemu pozostawiłyście tego człowieka? Zawołajcie go, aby pożywił się chlebem. Mojżesz zgodził się zamieszkać u tego człowieka, a ten dał mu Seforę, córkę swą, za żonę. I urodziła mu syna, a on dał mu imię Gerszom, bo mówił: Jestem cudzoziemcem w obcej ziemi”  (Wj 2:16-22, BT)

Jahwe Pan objawia się Mojżeszowi: “Gdy Mojżesz pasał owce swego teścia, Jetry, kapłana Madianitów, zaprowadził pewnego razu owce w głąb pustyni i przyszedł do góry Bożej Horeb. Wtedy ukazał mu się Anioł Pański w płomieniu ognia, ze środka krzewu. Mojżesz widział, jak krzew płonął ogniem, a nie spłonął od niego. Wtedy Mojżesz powiedział do siebie: Podejdę, żeby się przyjrzeć temu niezwykłemu zjawisku. Dlaczego krzew się nie spala? Gdy zaś Pan ujrzał, że Mojżesz podchodził, żeby się przyjrzeć, zawołał Bóg do niego ze środka krzewu: Mojżeszu, Mojżeszu! On zaś odpowiedział: Oto jestem. Rzekł mu Bóg: Nie zbliżaj się tu! Zdejm sandały z nóg, gdyż miejsce, na którym stoisz, jest ziemią świętą. Powiedział jeszcze Jahwe: Jestem Bogiem ojca twego, Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba. Mojżeszzasłonił twarz, bał się bowiem zwrócić oczy na Boga.  (Wj 3:1-6, BT, II)

Bóg uwalnia potomstwo Abrahama z Egiptu: “Pan mówił Dosyć napatrzyłem się na udrękę ludu mego w Egipcie i nasłuchałem się narzekań jego na ciemiężców, znam więc jego uciemiężenie. Zstąpiłem, aby go wyrwać z ręki Egiptu i wyprowadzić z tej ziemi do ziemi żyznej i przestronnej, do ziemi, która opływa w mleko i miód  na miejsce Kananejczyka, Chetyty, Amoryty, Peryzzyty, Chiwwity i Jebusyty. Teraz oto doszło wołanie Izraelitów do Mnie, bo też naocznie przekonałem się o cierpieniach, jakie im zadają Egipcjanie. Idź przeto teraz, oto posyłam cię do faraona, i wyprowadź mój lud, Izraelitów, z Egiptu”   (Wj 3: 7-11, BT,II)

Jahwe Pan posyła Mojżesza do Faraona.  “A Mojżesz odrzekł Bogu: Kimże jestem, bym miał iść do faraona i wyprowadzić Izraelitów z Egiptu?  A On powiedział: Ja będę z tobą. Znakiem zaś dla ciebie, że Ja cię posłałem, będzie to, że po wyprowadzeniu tego ludu z Egiptu oddacie cześć Bogu na tej górze. Mojżesz zaś rzekł Bogu: Oto pójdę do Izraelitów i powiem im: Bóg ojców naszych posłał mię do was. Lecz gdy oni mnie zapytają, jakie jest Jego imię, to cóż im mam powiedzieć?  Odpowiedział Bóg Mojżeszowi: JESTEM, KTORY JESTEM. I dodał: Tak powiesz synom Izraela: Jahwe posłał mnie do was. Mówił dalej Bóg do Mojżesza: Tak powiesz Izraelitom: JESTEM, Bóg ojców waszych, Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba posłał mnie do was. To jest imię moje na wieki i to jest moje zawołanie na najdalsze pokolenia. Idź, a gdy zbierzesz starszych Izraela, powiesz im: Objawił mi się Jahwe, Bóg ojców waszych, Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba i powiedział: Nawiedziłem was i ujrzałem, co wam uczyniono w Egipcie”  (Wj 3:11-16, BT, II)

Faraon sprzeciwia się uwolnieniu Izraelczyków: “Ja zaś wiem, że król egipski pozwoli nam wyjść z Egiptu tylko wtedy, gdy będzie zmuszony ręką przemożną. Wyciągnę przeto rękę i uderzę Egipt różnymi cudami, jakich tam dokonam, a wypuści was. Sprawię też, że Egipcjanie okażą życzliwość ludowi temu, tak iż nie pójdziecie z niczym, gdy będziecie wychodzić. Każda bowiem kobieta pożyczy od swojej sąsiadki i od pani domu swego srebrnych i złotych naczyń oraz szat. Nałożycie to na synów i córki wasze i złupicie Egipcjan”  (Wj 3: 19-22, BT)

Mojżesz otrzymuje pełnomocnictwa Jahwe: “Na to powiedział Mojżesz: A jeśli nie uwierzą i nie usłuchają słów moich, mówiąc, że Jahwe nie ukazał mi się wcale? Wówczas Jahwe zapytał go: Co masz w ręku? Odpowiedział: Laskę. Wtedy rozkazał: Rzuć ją na ziemię. A on rzucił ją na ziemię, i zamieniła się w węża. Mojżesz zaś uciekał przed nim.  Jahwe powiedział wtedy do Mojżesza: Wyciągnij rękę i chwyć go za ogon. I wyciągnął rękę i uchwycił go, i stał się znów laską w jego ręku.  Tak uczyń, aby uwierzyli, że ukazał tobie Jahwe, Bóg ojców ich, Bóg Abrahama Bóg Izaaka i Bóg Jakuba.  Ponownie rzekł do niego Jahwe: Włóż rękę w zanadrze! I włożył rękę w zanadrze, a gdy ją wyjął, była pokryta trądem białym jak śnieg.  I rzekł znów: Włóż rękę w zanadrze! I włożył ją ponownie w zanadrze, a gdy ją po chwili wyciągnął, była taka jak reszta ciała.  Tak więc, jeśli nie uwierzą i nie przyjmą świadectwa pierwszego znaku, uwierzą świadectwu drugiego znaku.  A gdyby nawet nie uwierzyli tym dwom znakom i nie zważali na mowę twoją, wówczas zaczerpniesz wody z Nilu i wylejesz na suchą ziemię; a woda zaczerpnięta z Nilu stanie się krwią na ziemi” (Wj 4:1-9, BT, II)

Mojżesz wzbrania się iść do Faraona: “I rzekł Mojżesz do Jahwe: Wybacz, Panie, ale ja nie jestem wymowny, od wczoraj i przedwczoraj, a nawet od czasu, gdy przemawiasz do Twego sługi. Ociężały usta moje i język mój zesztywniał. Jahwe zaś odrzekł: Kto dał człowiekowi usta? Kto czyni go niemym albo głuchym, widzącym albo niewidomym, czyż nie Ja, Jahwe? Przeto idź, a Ja będę przy ustach twoich i pouczę cię, co masz mówić.  Lecz Mojżesz rzekł: Wybacz, Panie, ale poślij kogo innego.  I rozgniewał się Jahwe na Mojżesza, mówiąc: Czyż nie masz brata twego Aarona, lewity? Wiem, że on ma łatwość przemawiania. Oto teraz wyszedł ci na spotkanie, a gdy cię ujrzy, szczerze się ucieszy. Ty będziesz mówił do niego i przekażesz te słowa w jego usta. Ja zaś będę przy ustach twoich i jego, i pouczę was, co winniście czynić. Zamiast ciebie on będzie mówić do ludu, on będzie dla ciebie ustami, a ty będziesz dla niego jakby Bogiem. A laskę tę weź do ręki, bo nią masz dokonać znaków. (Wj 4:10-17, BT, II)

Jetro wspomaga swego zięcia Mojżesza:  “I odszedł Mojżesz, a wróciwszy do teścia swego Jetry, powiedział mu: Pozwól mi iść z powrotem do braci moich, którzy są w Egipcie, aby zobaczyć, czy są jeszcze przy życiu. Jetro powiedział do Mojżesza: Idź w pokoju” (Wj 4:18)

Wyprawa Mojżesza do Egiptu:  “Jahwe powiedział do Mojżesza w Madian wracajże do Egiptu, gdyż umarli wszyscy ci, którzy czyhali na twe życie. Wziął Mojżesz swą żonę i synów, wsadził ich na osła i powracał do ziemi egipskiej. Wziął też Mojżesz ze sobą laskę Boga. Pan rzekł do Mojżesza: Gdy będziesz zbliżał się do Egiptu, pamiętaj o władzy czynienia wszelkich cudów, jaką ci dałem do ręki, i okaż ją przed faraonem. Ja zaś uczynię upartym jego serce, że nie zechce zezwolić na wyjście ludu. A ty wtedy powiesz do faraona: To mówi Jahwe: Synem moim pierworodnym jest Izrael. Mówię ci: Wypuść mojego syna, aby mi cześć oddawał; bo jeśli zwlekać będziesz z wypuszczeniem go, to Ja ześlę śmierć na twego syna pierworodnego” (Wj 4:18-23, BT, II)

Przymierze obowiązujące potomstwo Abrahama: Mojżesz udając się do Egiptu, aby wyprowadzić swoich współbraci z niewoli, dopuścił się wielkiego zaniedbania, udając się do Egiptu bez poświęcenia siebie oraz swojego domu Bogu. Podróż do Egipt z nieobrzezanymi synami, była przez Mojżesza, jako Hebrajczyka, będącego potomkiem Abrahama zlekceważeniem przymierza, które Jahwe zawarł z jego praojcem Abrahamem. Mojżesz został poinstruowany, aby w pełnieniu misji wyprowadzenia Izraela z Egiptu, nie dopuścił się jakiejś przewiny przeciwko prawu obowiązującego Izraelitów: “Oto ja posyłam Anioła przed tobą, aby cię strzegł w drodze, i wprowadził cię na miejsce, którem ci zgotował.  Ostrożnym bądź przed oblicznością jego; a słuchaj głosu jego; nie drażnij go, boć nie przepuści przestępstwu waszemu, gdyż imię moje w nim jest” (Wj 23:20-21, BT)

Mojżesz był z pochodzenia Judejczykiem z pokolenia Lewiego (Wj 6:25-27), więc jako Hebrajczyk  i potomek Abrahama,  powinien przed wymarszem do Egiptu obrzezać swoich synów (Rdz 17:10-14, BT). Anioł Pański, w którym było imię Jahwe Zastępów udaremnił dalszą podróż, obezwładniając Mojżesza. Nie obezwładnił Mojżesza Jahwe Pan, jak czytamy w nowoczesnych przekładach, lecz uczynił to anioł Pana, jak sprawozdaje  Septuaginta, aby nie mógł pełnić zleconej mu przez Jahwe misji, ponieważ dopuścił się zaniedbania, zamierzając udać się ze swoimi nieobrzezanymi synami do Egiptu. O  zaniedbaniu Mojżesza wiedziała jego żona Sefora, która  uratowała Mojżesza przed gniewem anioła Pańskiego i prawdopodobną śmiercią:

“A w drodze, podczas nocnego postoju, Jahwe rzucił się na Mojżesza i chciał go zabić. Wówczas Cippora wzięła ostry kamień, odcięła napletek swego syna i dotknęła [nim] nóg s mówiąc: Jesteś dla mnie oblubieńcem krwi. Wtedy [Jahwe] odstąpił od niego. Ona rzekła wówczas: Oblubieniec krwi ze względu na obrzezanie”   (Wj 4:24-26, BP)

Spotkanie Mojżesza z Faraonem: “Potem udali się Mojżesz i Aaron do faraona i powiedzieli mu: Tak powiedział Jahwe, Bóg Izraela: Wypuść mój lud, aby urządził na pustyni uroczystość ku mojej czci. Faraon odpowiedział: Kimże jest Jahwe, abym musiał usłuchać Jego rozkazu i wypuścić Izraela? Nie znam Jahwe i nie wypuszczę Izraela. Rzekli: Bóg Hebrajczyków nam się ukazał. Pozwól przeto nam iść trzy dni drogą na pustynię i złożyć ofiarę Panu, Bogu naszemu, by nas nie nawiedził zarazą lub mieczem. Na to odpowiedział im król egipski: Dlaczego to, Mojżeszu i Aaronie, chcecie odwieść lud od pracy? Idźcie co prędzej do waszych robót. I powiedział jeszcze faraon: Oto lud kraju teraz jest liczny, a wy odciągacie go od pracy. Tego samego dnia taki rozkaz wydał faraon dozorcom robót ludu i pisarzom: Nie będziecie dostarczać więcej ludowi słomy do wyrabiania cegły, jak poprzednio. Odtąd niech sami starają się o słomę. Wyznaczycie zaś im tę samą ilość cegieł, jaką wyrabiali dotąd, nic im nie zmniejszając; ponieważ są leniwi, wołają przeto: Pójdźmy złożyć ofiarę naszemu Bogu. Praca tych ludzi musi się stać cięższa, aby się nią zajęli, a nie skłaniali się ku fałszywym wieściom”  (Wj 5:1-9, BT, II)

Noc paschalna i śmierć pierworodnych: “Mojżesz zwołał wszystkich starszych Izraela i rzekł do nich: Odłączcie i weźcie baranka dla waszych rodzin i zabijcie jako paschę. Weźcie gałązkę hizopu i zanurzcie ją we krwi, która jest w naczyniu, i krwią z naczynia skropcie próg i oba odrzwia. Aż do rana nie powinien nikt z was wychodzić przed drzwi swego domu. A gdy Pan będzie przechodził, aby porazić Egipcjan, a zobaczy krew na progu i na odrzwiach, to ominie Pan takie drzwi i nie pozwoli Niszczycielowi wejść do tych domów, aby was zabijał” (Wj 12:21-23, BT, II)

“O północy Jahwe pozabijał wszystko pierworodne Egiptu: od pierworodnego syna faraona, który siedzi na swym tronie, aż do pierworodnego tego, który był zamknięty w więzieniu, a także wszelkie pierworodne z bydła. I wstał faraon jeszcze w nocy, a z nim wszyscy jego dworzanie i wszyscy Egipcjanie. I podniósł się wielki krzyk w Egipcie, gdyż nie było domu, w którym nie byłoby umarłego. I jeszcze w nocy kazał faraon wezwać Mojżesza i Aarona, i powiedział: Wstańcie, wyruszajcie z pośrodka mojego ludu, tak wy, jak Izraelici! Idźcie i oddajcie cześć Panu według waszego pragnienia. Weźcie ze sobą owce wasze i woły, jak pragnęliście, i idźcie. Proście także o łaskę dla mnie”  (Wj 12:29-32, BT,II)

Zawarcie przymierza z potomstwem Abrahama: “Mojżesz udał się na rozmowę z Bogiem. Wtedy Jahwe przywołał go ku sobie na górę i rzekł: Oto, co masz powiedzieć domowi Jakuba i wszystkim Izraelitom: Widzieliście, co uczyniłem Egipcjanom, jak was wyrwałem stamtąd i niczym na skrzydłach orłów przyniosłem aż do tego miejsca. A teraz, jeśli tylko będziecie słuchać mojego głosu i zachowywać moje przymierze, staniecie się moją szczególną własnością między wszystkimi narodami. Do Mnie należy cała ziemia. Wy zaś będziecie dla Mnie królestwem kapłanów i moim ludem świętym. Te słowa przekażesz Izraelitom. Poszedł tedy Mojżesz i zwoławszy całą starszyznę ludu, przedstawił im wszystko, co mu Jahwe nakazał. A cały lud jednogłośnie i wyraźnie odpowiedział: Chcemy uczynić wszystko, co Jahwe nakazał. Mojżesz zaniósł Jahwe odpowiedź ludu”   (Wj 19:3-8, BWP)

Budowa przybytku Pańskiego: Jahwe Pan polecił Mojżeszowi zbudować przybytek, zwanym “Namiotem Spotkania”, ponieważ chciał zamieszkać pośród potomków Abrahama i być ich jedynem Bogiem: “I uczynią Mi święty przybytek, abym mógł zamieszkać pośród was.  Budowę zaś przybytku i wykonanie wszelkich jego sprzętów przeprowadzicie dokładnie według tego, co ci ukażę” (Wj 25:8, BT). “Tam będę się spotykał z Izraelitami, i to miejsce będzie uświęcone przez moją chwałę. I poświęcę Namiot Spotkania i ołtarz; Aarona i jego synów poświęcę, aby mi służyli jako kapłani. I będę mieszkał pośród Izraelitów i będę im Bogiem”  (Wj  29:43-45, BT)

Służba najwyższego kapłana w przybytku ziemskim, została urządzona według wzoru świątyni niebieskiej, która została Mojżeszowi ukazana w proroczym widzeniu na górze Horeb: “Gdy bowiem Mojżesz miał zbudować przybytek, to w ten sposób został pouczony przez Boga. Patrz zaś – mówi – abyś uczynił wszystko według wzoru, jaki ci został ukazany na górze”  (Hbr 8:5)

Potomek Abrahama zbawicielem świata: Bóg uczynił Abrahamowi obietnicę, że tym człowiekiem będzie jego potomek, który wyjdzie z ludu Bożego, czyli będzie nasieniem niewiasty – kościoła i on  potrze głowę węża: “Otóż Bóg dał pewne obietnice Abrahamowi i jego potomstwu. Pismo nie mówi o potomkach” [Abrahama] , tak jakby chodziło o wiele osób, lecz o jednym potomku, wskazując przez to wyraźnie na jedną osobę, to jest na Chrystusa”  (Gl 3:16, BWP).

Chrześcijanie instytucjonalnych kościołów są głęboko przekonani że dogmat o Trójcy posiada grunt biblijny i nie przypuszczają, że ta doktryna została wprowadzona do chrześcijaństwa w czasach po apostolskich, pod wpływem której wiele fragmentów Biblii zostało sfałszowanych. Dowody permanentnego fałszowania rękopisów Biblii są niezaprzeczalne, ten proceder rozpoczął się gdy chrześcijaństwo stało się religią państwową cesarskiego Rzymu. Na podstawie istniejących jeszcze manuskryptów można dowieść, że kluczowe frazy na których opiera się trynitarna doktryna uległy manipulacji. Można z całą odpowiedzialnością powiedzieć, że wiele tekstów Pisma Świętego zostało pod wpływem i naciskiem trynitarnej doktryny skorumpowanych, a niektóre są zwykłą interpolacją. Wielki wkład do przeróbki biblijnych ksiąg włożył święty katolickiego Kościoła Hieronim, który dokonał rewizji istniejącej już wcześniej łacińskiej wersji Nowego Testamentu zwanej “Itala” (vetus latina). Ponieważ stara wersja Latiny nie harmonizowała z duchem Nicei, Papież Damazy I. (366-384) zlecił Hieronimowi dokonać rewizji starych ksiąg i “zharmonizować” je z nicejskim wyznaniem wiary. Zadanie było niesłychanie trudne i skomplikowane, któremu Hieronim poświęcił 24 lata żmudnej pracy, wymagającej nie tylko poświęcenia, lecz także przełamania własnego sumienia, które nie pozwalało mu ingerować w treść biblijnych ksiąg. Nie chcąc okazać nieposłuszeństwa względem najwyższego biskupa totalitarnej religii, Hieronim postanowił napisać list do ówczesnego papieża Damazego I. w którym wyjaśnia, że nie jest on całkowicie wolny w dokonywaniu przeróbek, i że to przedsięwzięcie jest bardzo ryzykowne, ponieważ greckie manuskrypty, a także vetus latina są w łacińskim świecie szeroko rozpowszechnione, przeto własne pióro należy trzymać na wodzy:

”Ty zmuszasz mię nowe dzieło ze starego stworzyć, i równocześnie sprawować sędziego nad księgami Biblii (łacińskiej), które już długo w całym świecie są rozpowszechnione, i które z autentycznym greckim tekstem się zgadzają. To jest zadanie, które wymaga poświęcenia, i jest niebezpieczne a także zuchwałe , aby innych osądzać i przez to samemu poddany być osądowi; za ingerencję w mowę starców, za odmianę ich sędziwego świata, za przeniesienie ich do wczesnej młodości. Znajdzie się tylko jeden, czy to uczony , czy nie uczony, co moją księgę do ręki wejźmie i stwierdzi, że to, co tu czyta nie odpowiada temu smakowi, co on już jednego razu zasmakował, zacznie wrzeszczeć na całe gardło i łajać mię jako fałszerza i bluźniercę, ponieważ ja tą bezczelność miałem, niektóre rzeczy w starych księgach; zmienić, poprawić albo coś dodać”

“Dwa fakty mię uspokajają, które ułatwiają mi tę odrazę i niechęć do mnie wziąść na siebie : po pierwsze, że ty, jesteś najwyższym w randze biskupem, i ty zleciłeś mi to uczynić: po drugie, że moi potwarcy potwierdzić muszą, że w rozbieżnych interpretacjach tekstów trudno jest w prawdę trafić. Jeżeli do łacińskich tekstów powinno się mieć zaufanie, to proszę powiedzieć: Do których? Przecież istnieje wiele form literackich, tak samo jak wiele kopii. Właściwa forma literacka powinna być z porównania wielu kopii ustalona , dlaczego nie zwrócić się zaraz do greckiego oryginału i wszystkie błędy poprawić, powstałe przez niegodnych zaufania tłumaczy, czy przez błędne poprawki odważnych, ale nie kompetentnych krytyków tekstu. (…) Ja mówię o Nowym Testamencie (…) Mateusz, Marek, Łukasz, Jan: one przez nas po porównaniu z greckimi rękopisami – oczywiście ze starymi – zostały na nowo przepracowane. By jednak wielkich odchyleń od treści tekstu łacińskiego, jak to z jego czytania jesteśmy przyzwyczajeni – uniknąć, trzymaliśmy nasze pióro na wodzy, i tylko tam poprawić, gdzie zmiany wydawały się sensowne, wszystko zaś pozostałe zaaprobowaliśmy tak jak było.”     (Łaciński tekst korespondencji Hieronima do papieża Damazego I. cytuje w swoim dziele: J. P. Migne, Patroogiae cursus completus, series Graeca (MPG) 29, Sp. 525 ff.)

Jest udowodnione, że kościół katolicki podniesiony w roku 380 do rangi państwowej religii swoją nieograniczoną władzę od samego początku wykorzystał do wpływania na treść biblijnych ksiąg, i “ujednolicenia” ich z nauką katolicką. Istnieją dowody, że Kościół jako instytucja państwowa z rozkazu cesarza Teodozjusza systematycznie niszczył stare biblijne manuskrypty. Nie jest dziełem przypadku, że krótko po tym jak Hieronim w Rzymie “ujednolicił” kanon biblijnych ksiąg zwanych Wulgatą, spłonęła w Aleksandrii największa biblioteka antycznego świata. Hieronim pisał o istnieniu pra ewangelii Mateusza z całkowicie inną treścią, niż ta, którą znamy z naszych Biblii. Odnośnie Mateuszowej Ewangelii istnieje wiele wątpliwości, a zaginięcie prawie wszystkich aramejskich rękopisów z przed IV wieku, o których pisze Papiasz, wzbudza nieufność do aktualnej greckiej wersji, która została sporządzona w IV wieku po Chr. Papiasz pisał o wielu istniejących odpisach i przekładach Ewangelii Mateusza, spośród których niestety nie przetrwała do dnia dzisiejszego żadna wersja, oprócz tej jedynej w języku greckim znanej nam dzisiaj. Większość uczonych jest zgodnych, że w tekście znanej nam greckiej wersji ewangelii Mateusza dokonano wielu przeróbek.

Faktem skłaniającym do zachowania daleko idącej ostrożności w traktowaniu Wulgaty, jako wiarygodnego przekładu, jest nienawiść Hieronima do żydowskiej religii, co zupełnie dyskwalifikuje go jako obiektywnego tłumacza żydowskich pism. Szczególną plamą hańbiącą tego uczonego jest jego nietolerancja i nienawiść do inaczej wierzących, a szczególnie do Żydów oraz judaizujących chrześcijan, co osobiście wielokrotnie wyrażał w swoich licznych pismach, które również przyczyniły się do utrwalenia skrajnego antysemityzmu w Kościele  rzymskokatolickim. Hieronim twierdził, że zwyczaje żydowskie zawierają dla chrześcijan zgubę i śmierć. Kto je zachowuje, czy to chrześcijanin pochodzenia żydowskiego czy też pogańskiego, ten jest “Draniem uległym diabłu”. Skrajny antysemityzm Hieronima tkwi w jego komentarzu do księgi Izajasza, w którym wyszydza nadzieję i oczekiwanie Żydów na królestwo Boże. Awersja Hieronima do wszystkiego co było żydowskie osiągnęła swój szczyt w jego oświadczeniu, że eschatologia żydowska, czyli ich nadzieja na przyjście Królestwa Bożego, jest kłamstwem. Z elokwencją, lecz w nie okiełzanym tonie deformuje Hieronim inaczej wierzących chrześcijan, nazywając ich: “heretykami” i “świniami” przeznaczonymi do piekła, jako “bydło rzeźne”, które nie należy nazywać chrześcijanami, lecz “diabłami”. Hieronim uczestniczy także w nagonce przeciw Orygenesowi, po tym jak uprzednio osobiście przyczynił się do rozpowszechnienia jego nauki na łacińskim zachodzie. Z zachwytem przetłumaczył wiele jego dzieł, nazywając Orygenesa: “największym po apostołach nauczycielem Kościoła“, oraz “nieśmiertelnym geniuszem”. Naukę Orygenesa wyznawało wielu wpływowych ojców Kościoła, lecz niektóre jego nauki nie odpowiadały nowemu prądowi i nowej religii, znajdującej się pod szczególną opieką cesarzy Rzymu. Gdy ówczesny papież Anastazjusz I potępił naukę Orygenesa, a z nim biskupi: Mediolanu, Aleksandrii oraz Jerozolimy, front zmienił także Hieronim, zapierając się bezwstydnie swojego nauczyciela i przez jedną noc zmienił swoje upierzenie, stając się rozjuszonym anty Orygenesem. W kręgu krytyków tekstu Pisma Świętego Hieronim jest pierwszym podejrzanym o dokonanie manipulacji w tekście ewangelii Mateusza w rozdziale 16, o tzw piotrowym prymacie, co jest jest kompilacją rozdziału 16 oraz 17 Mt.  Pisma patrystyczne dowodzą, że również trynitarna formuła z Mt. 28,19 jest późniejszą interpolacją. W Nowym Testamencie formuła ta nigdzie więcej nie została powtórzona, pomimo że jest to rzekomo ostatnie testamentalne polecenie Chrystusa pozostawione uczniom. Wątpliwości co do autentyczności trynitarnej formuły z Mat 28,19, potwierdza zachowanie się uczniów, którzy temu rzekomemu rozkazowi Chrystusa nie są posłuszni, i zamiast stosować w obrzędach chrztu świętego trynitarną formułę z Mt 28:19, udzielają chrztu tylko w imię Pana Jezusa.

Innym zuchwałym fałszerstwem jest zmiana tekstu zwanego protoewangelią z księgi Rodzaju 3, 15. Hieronim zredagował w swojej Wulgacie własną wersję protoewangelii, według której Maryja zmiażdży głowę Szatanowi. Zdanie: “ono (nasienie niewiasty), zmiażdży ci głowę” Hieronim zamienił na: ipsa conteret = ona zmiażdży, czyli Maryja, zmiażdżył głowę Szatanowi, to znaczy, że nie Chrystus, lecz dokonała tego rzekomo Maryja. Nie Maryja miała  zmiażdżyć głowę Szatanowi, lecz  potomstwo kościoła, czyli potomstwo niewiasty, którym jest Chrystus: Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie a niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę. (Rdz  3:15).

To jest oczywiste, że przekłady Biblii wydane przez trynitarne Towarzystwa Biblijne nie są obiektywne, i że tłumacze nie tylko wczytują w oryginalny tekst trynitarne przekonanie, lecz dokonali także licznych interpolacji oraz fałszerstw. Uczciwi ludzie czytający Pismo Święte nie przypuszczają jak perfidnie i bez skrupułów zostali przez uczonych oszukani, i jak ich szczera wiara w Boga, została zmanipulowana do wierzenia w fałszywego Boga zwanego trójcą. Sobór Trydencki w roku 1545 ogłosił “zredagowaną” przez Hieronima Wulgatę za natchnione Słowo Boże i obowiązującą regułę wiary i nauczania w Kościele rzymskokatolickim. Tenże sobór nie wspomniał jednak nic o dodatkach i zmianach dokonanych po śmierci Hieronima, ani też o tym, że Hieronim nie włączył do Wulgaty tak ważnego dla trynitarnej doktryny fragmentu zwanego „Comma Johanneum” (1 List Jana 5;7), ponieważ to fałszerstwo powstało dopiero po czasie Hieronima, natomiast do Wulgaty, którą sobór Trydencki uznał za natchnioną Biblię «Comma Johanneum» dziwnym zbiegiem okoliczności został włączony do tekstu Wulgaty.  Kościół katolicki ośmiela się nazywać natchnionym Słowem Bożym. Nie jest już dzisiaj tajemnicą, że Rzym cesarski, który po soborze nicejskim (325), samowolnie decydował w co powinni wierzyć chrześcijanie, systematycznie niszczył manuskrypty, które zostały sporządzone przed Soborem w Nicei (325), dotyczy to szczególnie ewangelii Mateusza, napisanej pierwotnie w języku hebrajskim, z której nie zachował się ani jeden egzemplarz.

Aneks: Z dużym oporem piszę o tych manipulacjach, ponieważ absolutnie nie chcę podważać zaufania do Biblii, którą uważam za Słowo Boże, lecz bezsporne fakty fałszerstwa dokonane przez tłumaczy, nie wynikają z obiektywnych przyczyn językowych, lecz są dokonane z przyczyn doktrynalnych. Czytelnicy Biblii muszą się dowiedzieć, że trynitarna doktryna, a także kult maryjny nie mają w Piśmie Świętym potwierdzenia. Rzym cesarski, a także Rzym papieski nie wzdrygał się przed ingerencją w teksty Pisma Świętego, aby umocnić swoje duchowe panowanie nad narodami i nad “duszami” maluczkich, grożąc im wiecznym potępieniem w piekielnym ogniu.

Według żydowskiej, czyli biblijnej zasady wszystko co pochodzi od Boga pochodzi z nieba (List Jakuba 1;17). Syn Boży Jezus nie egzystował na świecie przed poczęciem swojej matki Marii, lecz jego przyjście na świat zainicjował sam Bóg mocą i potęgą swego Ducha. Dla właściwego zrozumienia w jaki sposób Jezus zstąpił z nieba, Paweł w pierwszym liście do Koryntów, uczynił porównanie pomiędzy pierwszym człowiekiem Adamem oraz drugim Adamem Chrystusem.

“Pierwszy człowiek z ziemi – ziemski, drugi Człowiek – z nieba”. (1 list do Koryntian 15:47).

Nie mówi Paweł, że Chrystus Pan dosłownie zstąpił z nieba. Porównanie Adama z Chrystusem, jest porównaniem alegorycznym. Pierwsze stworzenie, którego początkiem jest Adam jest materialne z ziemi , natomiast drugie stworzenie, którym jest Chrystus, jest duchowe z nieba.

Kto przychodzi z góry, jest ponad wszystkimi, kto z ziemi pochodzi, należy do ziemi i mówi rzeczy ziemskie; kto przychodzi z nieba, jest ponad wszystkimi,

W Adamie jesteśmy stworzeniami z ziemi, i gdyby Chrystus nas nie wykupił, powrócilibyśmy na zawsze do ziemi (Ks. Rodzaju 3:19), natomiast w Chrystusie jesteśmy nowymi stworzeniami, narodzonymi z ducha (2 list do Koryntian 5:17. Duchowe odrodzenie czyni wierzących w Jezusa obywatelami nieba, (List do Filipian 3:19-20). Pierwszy człowiek Adam jest z ziemi, natomiast drugi człowiek Jezus pochodzi z nieba, i nie dlatego, że dosłownie zstąpił z nieba, lecz dlatego, że Duch Boży czyli sam Bóg jest ojcem Jezusa Syna Bożego (Psalm 22:11), który został ukształtowany w łonie Marii:

“I odpowiadając anioł, rzekł jej: Duch Święty zstąpi na ciebie i moc Najwyższego zacieni cię. Dlatego też to, co się narodzi, będzie święte i będzie nazwane Synem Bożym”. (Ew. Łukasza 1:35)

Nie mówi Paweł, że Adam jest człowiekiem a Jezus jest Bogiem, ponieważ w takim przypadku nie mógłby Paweł czynić porównania pomiędzy Adamem a Jezusem, gdyby Jezus był Bogiem.

Trynitarianie twierdzą że Jezus dosłownie preegzystował, ponieważ słowa: “który z nieba zstąpił”  tego dowodzą. To “zstąpienie z nieba” nie odnosi się do osoby Mesjasza, lecz do jego misji, do jakiej został przez zrodzenie z Ducha św. powołany. Dosłowna interpretacja tych słów jest błędem, ponieważ to zstąpienie Mesjasza jest alegorią odnoszącą się do Ewangelii Bożej, która jest dla każdego człowieka “chlebem życia”

“I nikt nie wstąpił do nieba, oprócz Tego, który z nieba zstąpił – Syna Człowieczego”. (Ew. Jana 3:13)

Jezus nazywa siebie chlebem, który zstąpił z nieba, lecz Żydzi gorszyli się z tego, ponieważ rozumowali, że Jezus dosłownie zstąpił z nieba:

Ale Żydzi szemrali przeciwko Niemu, dlatego że powiedział: Jam jest chleb, który z nieba zstąpił. I mówili: Czyż to nie jest Jezus, syn Józefa, którego ojca i matkę my znamy? Jakżeż może On teraz mówić: Z nieba zstąpiłem. (Ew. Jana 6:40-42, Biblia Tysiąclecia)

Żydzi szemrali ponieważ rozumieli dosłownie, pomimo że w ich języku ta alegoria była powszechnie znana,   gorszyli się żydzi, ponieważ nie chcieli przyjąć nauki Jezusa i uznać, że Jezus jest Mesjaszem, który od Boga wyszedł:

” albowiem sam Ojciec miłuje was, dlatego że wyście mnie umiłowali i uwierzyli, że Ja od Boga wyszedłem. (Ew. Jana 16:27)

Jezus nie wyszedł od Boga, jako Bóg, ponieważ Bóg od nikogo nie wychodzi. Prawdziwy Bóg nie może też być u innego Boga, ponieważ nie ma dwóch Bogów. Chrystus Pan wyszedł od Boga, bo został przez Boga Ojca do bytu powołany i od tego jedynego Boga Ojca Jezus życie otrzymał:

Jak Mnie posłał żyjący Ojciec, a Ja żyję przez Ojca, tak i ten, kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnie. To jest chleb, który z nieba zstąpił (…) Kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki.” (Ew. Jana 6:57-58)

Tak jak Izraelici spożywali Paschę, czyli baranka, co uchroniło ich przed zagładą w Egipcie, tak też wszyscy naśladowcy Jezusa muszą spożywać chleb duchowy, darowany światu przez Ojca niebieskiego. Jezus jest chlebem żywym, kto więc  wierzy w Jezusa i przyjmuje jego naukę, ten nie umrze śmiercią wieczną:

“Jam jest chleb życia. Ojcowie wasi jedli mannę na pustyni i pomarli. To jest chleb, który z nieba zstępuje: kto go spożywa, nie umrze.” (Ew. Jana 6:48-50, BT)

Trynitarna filozofia na te przenośne przykłady się powołuje, dowodząc, że Jezus Mesjasz zstąpił z nieba, gdzie jako Logos i druga osoba Trójcy  “Bóg-Syn“ został rzekomo zrodzony przed wszystkimi wiekami.  “Zstąpienie z nieba” odnosi się do nauki Syna Bożego i zwiastowania Ewangelii, którą Pan Jezus  obwieścił, i nie tylko słowem, lecz całą swoją osobowością, dlatego jest Pan Jezus  dla świata “chlebem życia”, ponieważ on oddał swoje ciało za żywot świata:

 Ja jestem chlebem żywym, który z nieba zstąpił; jeśli kto spożywać będzie ten chleb, żyć będzie na wieki; a chleb, który Ja dam, to ciało moje, które Ja oddam za żywot świata. (Ew. Jana 6:51)

Gdyby  dosłowna trynitarna interpretacja była prawdą, że Jezus dosłownie zstąpił z nieba, to apostołowie również byliby prawdziwymi Bogami, którzy z nieba zstąpili, ponieważ Pan Jezus powiedział, że tak jak on nie jest z tego świata, tak też jego uczniowie nie są z tego świata:

“Ja im przekazałem Twoje słowo, a świat ich znienawidził za to, że nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. (Ew. Jana 17:14). Oni nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata”  (Ew. Jana 17:16).

Tak jak niemożliwością jest dosłownie spożywać ciała Jezusa, tak też Jezus nie zstąpił literalnie z nieba. Słowa Jezusa o “zstąpieniu“ z nieba mają duchowe i przenośne znaczenie:

Duch daje życie; ciało na nic się nie przyda. Słowa, które Ja wam powiedziałem, są duchem i są życiem. (Ew. Jana 6:63, BT)

Słowa Jezusa: “ciało na nic się nie przyda“ nie  odnoszą się do literalnego pojmowania, co jest błędem. Trynitarny dosłowny sposób interpretacji, że Bóg-Logos zstąpił z nieba i wcielił się w Jezusa poczętego w łonie Marii, wprowadził kościoły chrześcijańskie na bezdroża trynitarnej sofistyki i jest przyczyną utraty przez nie prawdziwej Ewangelii. Kolejnym nie do obalenia dowodem, że Bóg-Logos nie zstąpił z nieba jest fakt, że Syn Człowieczy został na Pomazańca Bożego wyświęcony dopiero w czasie chrztu:

“Jan dał takie świadectwo: Ujrzałem Ducha, który jak gołębica zstępował z nieba i spoczął na Nim”. (Ew. Jana 1:32)

Jezus według teologii trynitarnej jest człowiekiem, rzekomo posłanym z nieba, w którego z kolei wcielił się  “Logos-Syn”, posłany z nieba, aby wcielił w Jezusa poczętego w łonie Marii, aby przez inkarnację narodzić się Bogiem i człowiekiem w jednej osobie. To byłby absurd, że przedwieczny “Bóg-Logos” trzecia osoba Trójcy “Bóg Duch Święty” zstąpił na drugą osobę Trójcy “Boga-Syna”. To, że Jezus został posłany przez Boga nie mówi o tym, gdzie był ten wyjściowy punkt wysłania, ponieważ to Boże „Posłanie“ nie odnosi się do przebycia jakiejś odległości i przybycia do celu, lecz to Boże posłanie jest wypełnieniem posłannictwa zleconego przez Boga. Wszyscy prorocy od Mojżesza aż do Jonasza byli posłańcami Bożymi i byli przez Boga posłani, lecz to nie znaczy, że oni przed posłaniem preegzystowali w niebie. Posłańcami Bożymi są ci, którzy są natchnieni Duchem Bożym, (Ks. Izajasza 61:1-2: 2 List Piotra 1:21, BG). Tak było również z Janem Chrzcicielem, który był posłany przez Boga:

“Pojawił się człowiek posłany przez Boga – Jan mu było na imię”. (Ew. Jana 1:6).

Także Jan Chrzciciel nie przyszedł od Boga z nieba, lecz to posłanie jest duchowym powołaniem przez Ducha Bożego, który inspirował Jana Chrzciciela do wypełnienia zleconej mu przez Boga misji:

“Ja Go nie znałem, ale Ten, który mnie posłał chrzcić wodą, rzekł mi: Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i pozostającego na Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym”. (Ew. Jana 1:33, Biblia Poznańska)

Genealogia Jezusa sporządzona przez Mateusza mówi, że Jezus jest biologicznym potomkiem Abrahama i Dawida:

“Księga o rodzie Jezusa Chrystusa, syna Dawidowego, syna Abrahamowego. Abraham spłodził (gennao) Izaaka, a Izaak spłodził gennao) Jakóba, a Jakób spłodził (gennao) Judę, i braci jego”. (Ew. Mateusza 1:1-2)

Nowy Testament wielokrotnie nazywa Mesjasza Synem Człowieczym, co w kontekście biblijnego monoteizmu wyklucza jakąkolwiek substancjonalną jedność Jezusa z nieśmiertelnym i Wiekuistym Bogiem. Syn Boży Jezus według mesjańskich zapowiedzi do egzystencji został powołany przez bezpośrednią interwencję Boga Ojca:

“Niech będzie uwielbiony Pan, Bóg Izraela, że nawiedził lud swój i wyzwolił go, i moc zbawczą nam wzbudził w domu sługi swego, Dawida: jak zapowiedział to z dawien dawna przez usta swych świętych proroków”  (Ew. Łukasza 1:68-70, Biblia Tysiąclecia)

Jezus – niebieski człowiek:  Potomkowie Abrahama i Dawida zostali spłodzeni przez swych ojców, natomiast ojcem Jezusa jest sam Bóg, co znaczy, że pochodzenie Jezusa jest niebieskie, dlatego Pismo mówi, że Syn Boży pochodzi z nieba, (Ew Jana 3:13; 6:32-33). Nie mówi Pismo, że Jezus jest Bogiem z nieba, lecz mówi, że Jezus jest człowiekiem z nieba, ponieważ posiada szlachetny charakter i jest bez grzechu:

“Pierwszy człowiek z ziemi – ziemski, drugi Człowiek – z nieba. (…) A jak nosiliśmy obraz ziemskiego [człowieka], tak też nosić będziemy obraz [człowieka] niebieskiego.” (1 list do Koryntian 15:47.49, Biblia Tysiąclecia)

Pochodzenie Jezusa jest niebieskie, nie dlatego, że on jest rzekomo współistotny z Bogiem Ojcem, lecz dlatego jego pochodzenie jest boskie, ponieważ został przez Boga zrodzony. (1 List Jana 5:1, BT) i namaszczony Duchem niebieskiego Ojca (Ew. Łukasza 4:18). Niebieski człowiek, to taki człowiek, który jest bez grzechu i grzeszyć nie może. (1 List Jana 5:18, Biblia Gdańska) Jezus jest człowiekiem, zrodzonym przez Boga, dlatego  nienawidził grzechu, o czym przepowiadało mesjańskie proroctwo:

Miłujesz sprawiedliwość, wstrętna ci nieprawość, dlatego Bóg, twój Bóg, namaścił ciebie olejkiem radości hojniej niż równych ci losem;  (Ks. Psalmów 45:8, BT).

Prorok Izajasz prorokował, że przyszły Mesjasz będzie sługą Bożym, na którym spocznie Duch Pański:

I wyrośnie różdżka z pnia Jessego, wypuści się odrośl z jego korzeni. I spocznie na niej Duch Pański, duch mądrości i rozumu, duch rady i męstwa, duch wiedzy i bojaźni Pańskiej. (Izajasz 11:1-2)

Jezus powiedział, że jego uczniowie nie są z tego świata, tak jak i Jezus nie jest z tego świata, czy to znaczy, że apostołowie zstąpili z nieba? Tak jak apostołowie nie zstąpili z nieba, tak też i Chrystus Pan nie zstąpił z nieba:

Nie proszę, abyś ich zabrał ze świata, ale byś ich ustrzegł od złego. Oni nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. Ew. Jana 17:15-16)

Chrystus Pan oraz apostołowie przepowiedzieli, że w późniejszym czasie w Kościele Bożym nastąpi odstępstwo od nauki Pisma Świętego i sprzeniewierzenie Ewangelii Bożej. (2Tes. 2:3). Apostoł Piotr ostrzegał braci chrześcijan przed fałszywymi nauczycielami, którzy pojawią w Kościele Bożym i szerzyć będą zgubne nauki:

Lecz jak kiedyś znaleźli się wśród ludu fałszywi prorocy, tak i teraz pojawią się między wami fałszywi nauczyciele, którzy poczną szerzyć zgubne błędy. (2 List Piotra 2:1a, Biblia Warszawsko-Praska)

Apostoł Piotr wskazał, że błędy fałszywych nauczycieli dotyczyć będą osoby Mesjasza, co nastąpiło wkrótce po odejściu apostołów. Rzymscy filozofowie zaparli się żydowskiego zbawiciela odpuszczającego grzechy i umierającego na krzyżu (Ks. Dziejów Ap 5:31), będącego tylko pośrednikiem pomiędzy Bogiem a ludźmi (1 List do Tymoteusza 2:5), a zwrócili się do Boga, istniejącego przed wszystkimi czasami, który wszystko stworzył. Panujący w Rzymie i filozofowie cesarstwa nie darzyli Żyda imieniem Jezus poważaniem, mówiącego o jakimś przyszłym królestwie ducha, dlatego wybrali sobie Mesjasza-Logosa, który stworzył świat i jest równy najwyższemu Bogu. Cesarze Rzymu, a także cesarz Konstantyn Wieki nie darzyli czcią Boga Izraela Jahwe, lecz czcili bogów Imperium Romanum, z pośród których największą czcią cieszyli się Sol Invictus oraz Jowisz. Cesarz Konstantyn nie dziękował za swoje militarne zwycięstwa Chrystusowi, lecz bogu słońca Sol Inviktus. Chrystus był dla cesarza bogiem mizernym, pozwalającym bić się po twarzy.

Dlatego w krótce po swoim zwycięstwie nad Lycyniuszem w 324. zwołał sobór w Nicei (325) gdzie pokornego i sponiewieranego sługę Bożego Jezusa wywyższył na najwyższy piedestał, obwołując go Bogiem wielkim współistotnym Bogu Ojcu i stwórcą świata. Sobór w Nicei w uzasadnieniu tego dogmatu posłużył się niebiblijnymi i filozoficznymi terminami: “homousia“ oraz “hipostaza“. Proces definiowania nowej doktryny rzymskokatolickiego Boga Trójcy, był kontynuowany przez kolejne sobory, którym przewodniczyli cesarze Rzymu. Chrystus i apostołowie przepowiadali to odstępstwo. (Ew. Marka 13:22-23). Prorocza księga Apokalipsy to odstępstwo również przepowiada, które zainicjowane zostanie przez pojawienie się w kościele mocy, która będzie sprzeciwiać prawdzie Bożej i ogłaszać bluźnierstwa. (Ks. Apokalipsy 13:6), Apostoł Paweł napisał, że będzie to człowiek o autorytarnym charakterze: “który się sprzeciwia i wynosi ponad wszystko, co nazywa się Bogiem …“ (2 List do Tesaloniczan 2:4). Apostołowie: Jan i Paweł dokładnie przepowiedzieli, że odstępstwo od Ewangelii Bożej będzie dotyczyło osoby Mesjasza i że istotą sprawy będzie, kwestia, czy Mesjasz jest człowiekiem, czy jest Bogiem?  Wielu bowiem pojawiło się na świecie zwodzicieli, którzy nie uznają, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele ludzkim. Taki jest zwodzicielem i Antychrystem. (2 List Jana 7, Biblia Tysiąclecia).

O pojawieniu się religijnej mocy, wypowiadającej bluźnierstwa odnośnie istoty Boga oraz Mesjasza Pańskiego pisze również apostoł Jan w swoim pierwszym liście, i nazwał tę moc Antychrystem:  Dzieci, jest już ostatnia godzina, i tak, jak słyszeliście, Antychryst nadchodzi, bo oto teraz właśnie pojawiło się wielu Antychrystów; stąd poznajemy, że już jest ostatnia godzina. Wyszli oni z nas, lecz nie byli z nas; bo gdyby byli naszego ducha, pozostaliby z nami; a to stało się po to, aby wyszło na jaw, że nie wszyscy są naszego ducha. (1List Jana 2:18-19, BT)

Nie wszyscy byli apostolskiego ducha, co przyszli do Kościoła Bożego, lecz ci co przyszli po apostołach w krótce zaczęli głosić nauki przeciwne Pismu. Podobnie jak apostoł Jan pisze Paweł, który przepowiadał że w kościele pojawi się człowiek, który będzie rościł sobie pretensje, że on jest jedynym zastępcą Chrystusa na ziemi, i że Kościół Boży został poddany jego wyłącznej jurysdykcji:  Niech was w żaden sposób nikt nie zwodzi, bo [dzień ten nie nadejdzie], dopóki nie przyjdzie najpierw odstępstwo i nie objawi się człowiek grzechu, syn zatracenia, który się sprzeciwia i wynosi ponad wszystko, co nazywa się Bogiem lub tym, co odbiera cześć, tak że zasiądzie w świątyni Boga dowodząc, że sam jest Bogiem. (2 List do Tesaloniczan 2:3-4, Biblia Tysiąclecia)

Księga Apokalipsy, objawia, że: “Człowiek grzechu“ otrzyma władzę nad ludem Bożym za pomocą Szatana, (Apokalipsa 13:2. BT), co zostało w pełni potwierdzone przez historię. Nie wnikając się w szczegóły historyczne można skonkludować, że Imperium Romanum, czyli bestia czwarta, Ks. Daniela 7:23-25; 8:23-25), nadal żyje i jest na świecie reprezentowane przez papieża i jego tron. Apostoł Paweł napisał, że “człowiek grzechu“ będzie się sprzeciwiał wszystkiemu, co objawione zostało przez Pismo Święte odnośnie Boga. (wynosi ponad wszystko, co nazywa się Bogiem). Paweł przepowiedział także, że „człowiek grzechu“ władzę nad Kościołem Bożym zdobędzie przez oszustwo, a jako dowód swojej autentyczności, ten uzurpator będzie powoływał się na pozorne i kłamliwe cuda, mające rzekomo dziać się wpośród mnóstwa jego bożków, obrazów i relikwii:  A ów niegodziwiec przyjdzie za sprawą szatana z wszelką mocą, wśród znaków i rzekomych cudów, i wśród wszelkich podstępnych oszustw wobec tych, którzy mają zginąć, ponieważ nie przyjęli miłości prawdy, która mogła ich zbawić. (2 List do Tesaloniczan 2:9-10, Biblia Warszawska)

Przepowiedziane odstępstwo od Chrystusowej nauki rozpoczęło się na soborze w Nicei (325), który był przełomowym momentem w historii chrześcijaństwa. Sobór nicejski orzekł, że Mesjasz jest wiecznym Bogiem równym Ojcu, który przybył na ziemię z nieba, czyli: “z filozofii gnostycyzmu“ , jako współistotny Bogu Ojcu “Logos-Syn”, i wcielił się w Jezusa, stając się indywiduum o dwóch pomieszanych naturach (homousios). Prawowierni chrześcijanie (Arianie), którzy w te niebiblijne sofizmaty nie uwierzyli i trwali w nauce apostołów, byli wyzywani heretykami i prześladowani:  A wielu pójdzie za ich rozpustą, przez nich zaś droga prawdy będzie obrzucona bluźnierstwami; (2 List Piotra 2:2, Biblia Tysiąclecia)

Wyznanie wiary ogłoszone przez sobór w Chalcedonie, że Jezus z Nazaretu przed zrodzeniem na ziemi najpierw był “Bogiem-Logosem” a następnie stał się człowiekiem, jest fałszerstwem i przekrętem prawdziwej Ewangelii, o której Paweł tak pisał:  A przypominam wam, bracia, ewangelię, którą wam zwiastowałem, którą też przyjęliście i w której trwacie, i przez którą zbawieni jesteście, jeśli ją tylko zachowujecie tak, jak wam ją zwiastowałem, chyba że nadaremnie uwierzyliście. Najpierw bowiem podałem wam to, co i ja przejąłem, że Chrystus umarł za grzechy nasze według Pism i że został pogrzebany, i że dnia trzeciego został z martwych wzbudzony według Pism, (1 list do Koryntian 15:1-4)

Ani jednym słowem Paweł nie mówi, że Jezus istniał przed zrodzeniem w Betlejem, lecz wyprowadza pochodzenie Jezusa z rodu Dawida, który umarł i został z martwych wskrzeszony, i taki jest początek apostolskiej Ewangelii:  Rozważ, co mówię, a Pan da ci właściwe zrozumienie wszystkiego. Miej w pamięci Jezusa Chrystusa, który został wskrzeszony z martwych, jest z rodu Dawidowego, według mojej ewangelii, (2 List do Tymoteusza 2:7-8, Biblia Warszawska)

Katolicka religia cesarskiego Rzymu, zwana dzisiaj chrześcijańską i ortodoksyjną, nie jest religią apostolską, pochodzącą z Żydów, (Ew. Jana 4:22, B W), lecz jest to religia władców Imperium Romanum, którzy byli wyznawcami gnostycyzmu. Chrześcijanie w cesarstwie rzymskim do wiary w boga-logosa, rzekomo “zrodzonego przed wszystkimi wiekami“ i równego Bogu Ojcu. przymuszeni zostali państwowymi dekretami cesarzy, którzy przewodzili katolickim soborom. Zwycięstwo trynitaryzmu nad Ewangelią Chrystusową, było wynikiem polityki cesarzy, preferujących “boga-logosa”, którzy do Ewangelii żydowskiego Chrystusa nie byli przychylni. “Ewangelia“ cesarska a później papieska, rodem z Rzymu nie jest ewangelią apostolską, ani Zbawiciel świata zrodzony “przed wszystkimi wiekami“ nie jest zbawicielem pochodzącym z Żydów. (Ew. Jana 4:22). Narody Europy do wyznawania rzymskiej ewangelii, przymuszone zostały przez możnowładców i królów (Ks. Apokalipsy 18:3). Chrześcijańskie narody Europy nie przyjęły ewangelii dobrowolnie, poprzedzone nauczaniem posłańców Bożych, lecz do tej ewangelii przymuszono ich dekretami królewskimi. Trynitarne dogmaty ogłoszone przez katolickie sobory, są po dzień dzisiejszy wyznawane jako nieomylne kredo przez wszystkie instytucjonalne kościoły, uznające siebie za chrześcijańskie. Wyznawanie Mesjasza metafizycznego, będącego rzekomo Bogiem i stwórcą świata, jest kłamstwem i zaparciem się Mesjasza ukrzyżowanego, i to jest wypełnieniem się przepowiedzianego przez apostołów odstępstwa:  Znaleźli się jednak fałszywi prorocy wśród ludu tak samo, jak wśród was będą fałszywi nauczyciele, którzy wprowadzą wśród was zgubne herezje. Wyprą się oni Władcy, który ich nabył, [ krwią swoją] a sprowadzą na siebie rychłą zgubę, (2 List Piotra 2:1)

W chrześcijańskich kościołach ludzie są przymuszeni do wyznawania ślepego dogmatyzmu, którego fundamentem jest teologia trzech bogów, równających się jednemu bogu: “1+1+1=1“. To twierdzenie powoduje dezorientację i jest bez sensu i sprzeciwia się ludzkiemu rozumowi. Jednak w chrześcijańskich kościołach można w imię “religii“, albo w imię “tajemnicy“ bezkarnie ludzi okłamywać. Teologia trynitarna posługuje się przewrotną i kłamliwą sofistyką typu: “zrodzony a nie stworzony“, “zrodzony przed wszystkimi wiekami“, “przez niego wszystko się stało“, “ma być uznany w dwóch naturach bez pomieszania, bez zamiany, bez podziału“ , te absurdy same w sobie sprzeczne, wymyślone przez filozofów rzymskich, zostały ogłoszone światu, jako nieomylne dogmaty chrześcijańskiej wiary. Jak wytłumaczą się przed Chrystusem profesorowie teologii ze słów: “Zrodzony a nie stworzony“ ?. Czym różni się ten sofizmat od powiedzenia, na przykład: “że to jest rękodzieło, ale nie ręką zrobione“ ? (aus: Trinity and Incarnation: In Search of Contemporary Orthodoxy,” Ex Auditu, 1991, p. 83.). Duch Boży objawił sługom Bożym, że w kościele chrześcijańskim  pojawią się fałszywi nauczyciele, którzy będą głosić demoniczne nauki o trójgłowym bogu;  A Duch wyraźnie mówi, że w późniejszych czasach odstąpią niektórzy od wiary i przystaną do duchów zwodniczych i będą słuchać nauk szatańskich. (1 List do Tymoteusza 4:1-2)

Fundamentalną prawdą mesjańskich przepowiedni jest nauka, że Mesjasz jest człowiekiem, czyli odroślą i potomkiem Dawida (Apokalipsa 22:16), lecz trynitarne chrześcijaństwo wyznaje Mesjasza metafizycznego będącego rzekomo wiecznym Bogiem i stwórcą świata:  Albowiem przyjdzie czas, że zdrowej nauki nie ścierpią, ale według swoich upodobań nazbierają sobie nauczycieli, żądni tego, co ucho łechce, i odwrócą ucho od prawdy, a zwrócą się ku baśniom. (2 List do Tymoteusza 4:3-4, BW)

Rodowód oraz tożsamość Mesjasza zostały w Biblii na wiele wieków przed jego zrodzeniem objawione. Pomimo, że Pismo Święte jasno i zrozumiale objawia początek i pochodzenie Mesjasza, to chrześcijaństwo tego objawienia Biblii nie wyznaje, lecz wyznaje, że Jezus posiada „przedludzkie“ pochodzenie.  Bo gdy przychodzi ktoś i zwiastuje innego Jezusa, którego myśmy nie zwiastowali, lub gdy przyjmujecie innego ducha, którego nie otrzymaliście, lub inną ewangelię, której nie przyjęliście, znosicie to z łatwością. (2 list do Koryntian 11:4, Biblia Warszawska).

Pochodzenie Jezusa, będącego Żydem i zrodzonego z niewiasty i ukrzyżowanego było dla Greków i Rzymian obrazą oraz głupstwem (1 List do Koryntian 1:22-24), dlatego, gdy chrystianizm stał się w imperium rzymskim religią państwową, rządzący w Rzymie postarali o to aby pochodzenie i tożsamość żydowskiego Mesjasza skorygować, co zostało postanowione na soborach w Nicei (325), Konstantynopolu (381) oraz w Chalcedonie (451). Sobór w Nicei orzekł, że Jezus jest z natury Bogiem równym Ojcu, co zostało wyrażone w formule: homousios, według której Jezus posiada tę samą substancję, co Bóg Ojciec. Dogmat, że Jezus Mesjasz posiada tę samą substancję co nieśmiertelny Bóg Ojciec, jest ewangelią Szatana.

Fałszywa Ewangelia Biblijny początek Jezusa genesis (Mat 1:1), nie jest przez trynitarne kościoły zrzeszone w wspólnocie ekumenicznej wyznawany. Kościoły chrześcijańskie nurtu rzymskokatolickiego wyznawają Nicejsko-Konstantynopolitańskie Credo, które zaprzecza początkowi Mesjasza objawionego przez Pismo Święte. Trynitaryzm dla uzasadnienia tezy o przedwiecznym zrodzeniu Jezusa-logosa posługuje się sofistyczną argumentacją w dowodzeniu, że Jezus Mesjasz jest bogiem:

Wierzę w jednego Boga, Ojca Wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi, wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych. I w Jednego Pana Jezusa Chrystusa, Syna Bożego Jednorodzonego, który z Ojca jest zrodzony przed wszystkimi wiekami. Bóg z Boga, Światłość ze Światłości, Bóg prawdziwy z Boga prawdziwego. Zrodzony a nie stworzony, współistotny Ojcu, a przez Niego wszystko się stało. (Credo Nicejsko-Konstantynopolitańskie 381)

Na ten przekręt i kłamstwo, że jednorodzony Syn Boży Jezus został zrodzony przed wszystkimi wiekami, nie ma świadectwa Pisma Świętego. Biblijny rodowód i pochodzenie Mesjasza został przez trynitaryzm zastąpiony rodowodem metafizycznym. Chrystus Biblii i proroków jest synem Abrahama i synem Dawida (Mat 1:1), który wyszedł z pokolenia Judy (Ks. Rodzaju 49:10; Ks Apokalipsy 5:5). Proroctwa przepowiadały, że Mesjasz będzie Judejczykiem, i wskazuje także ród i miejsce z którego Mesjasz wyjdzie: lecz wybrał pokolenie Judy, górę Syjon, którą umiłował. (Ks. Psalmów 78:68) 9). Z Jakuba wywiodę potomstwo, z Judy – dziedzica mych gór …“ (Ks. Izajasza 65:9). Prorok Daniel przepowiedział czas zrodzenia Mesjasza (Ks. Daniela 9:25-26 Biblia Warszawsko Praska) i ta przepowiednia Daniela nie odnosi się do zrodzenia przed wszystkimi wiekami. O zrodzeniu Mesjasza Syna Bożego przed wszystkimi wiekami Pismo Święte milczy. Uczeni żydowscy zgromadzeni przez króla Heroda nic nie wiedzieli, że Mesjasz król żydowski urodził się rzekomo przed wszystkimi wiekami, lecz na pytanie Heroda, gdzie ma się narodzić król żydowski?  odpowiedzieli Herodowi, że w ziemi judzkiej, bo tak napisał prorok, (Ew. Mateusza 2:6).

A ty, Betlejem Efrata, tak małe wśród judzkich pokoleń! Lecz właśnie z ciebie wyjdzie Ten, który będzie panował nad całym Izraelem. Swymi początkami sięga bardzo zamierzchłych czasów, do dni już dawno minionych. (Ks. Micheasza 5:1, Biblia Warszawsko-Praska)

Orzeczenie: “Swymi początkami sięga bardzo zamierzchłych czasów“ odnosi się do obietnicy wybawienia rodzaju ludzkiego z grzechu, którą Bóg od zamierzchłych czasów obiecywał mieszkańcom ziemi, (Ks. Rodzaju 3:15; (Ks. Rodzaju 22:18). Pismo Święte jasno wskazuje datę i miejsce urodzenia Mesjasza Syna Bożego, lecz teologowie trynitaryzmu sfałszowali metrykę urodzenia objawioną przez Boga i twierdzą, że Jezus-Logos został zrodzony w nieznanym przedwiecznym czasie. Pochodzić z Betlejem, to naprawdę liche pochodzenie, i nie ma się czym szczycić. Wyniosły duch Antychrysta zaprzecza że Mesjasz  jest człowiekiem, zrodzonym w Betlejem i twierdzi, że Jezus jest istniejącym już przed wszystkimi wiekami Bogiem, przez którego rzekomo wszystko się stało. Przed fałszywymi naukami, mającymi pojawić się w kościele chrześcijańskim przestrzegał braci chrześcijan apostoł Jan, który przepowiedział, że główną herezją będzie nauka, że Jezus jest wiecznym Bogiem Logosem, posiadającym tę samą substancję, co nieśmiertelny Jahwe Zastępów:  Wielu bowiem pojawiło się na świecie zwodzicieli, którzy nie uznają, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele ludzkim. Taki jest zwodzicielem i Antychrystem. Umiłowani, nie każdemu duchowi wierzcie, lecz badajcie duchy, czy są z Boga, gdyż wielu fałszywych proroków wyszło na ten świat. Po tym poznawajcie Ducha Bożego: Wszelki duch, który wyznaje, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele, z Boga jest. (1List Jana 4:1-2, Biblia Warszawska)

W zrozumieniu apostołów zdanie : “przyjść w ciele“ znaczy przyjść jako człowiek i greckie słowo “sarx“ jest synonimem odnoszącym w Piśmie Świętym się do ludzkiego ciała, czyli do człowieka: W ostatnich dniach – mówi Bóg – wyleję Ducha mojego na wszelkie ciało, (Dzieje Ap. 2:17, B T). I ogląda wszelkie ciało zbawienie Boże. (Ew. Łukasza 3:6, B G).

Jezus nigdy nie uczynił żadnej sugestii, że on jest prawdziwym Bogiem, a jego boskie czyny, były dziełem Ducha Bożego, który był z Jezusem (Jan 3:2; 14:10-11). Jezus mówił, że jedynym Bogiem jest tylko Ojciec: Ew. Jana 17:3; 20:17-18 BT. Świadectwa Pisma Świętego przeciwko bóstwu Pana Jezusa są jasne i nie budzą żadnych wątpliwości. Sam Pan Jezus wielokrotnie oświadczył, że jedynym Bogiem jest jego Ojciec:  Zwycięzcę uczynię filarem w świątyni Boga mojego i już z niej nie wyjdzie, i wypiszę na nim imię Boga mojego, i nazwę miasta Boga mojego, nowego Jeruzalem, które zstępuje z nieba od Boga mojego, i moje nowe imię. Kto ma uszy, niechaj słucha, co Duch mówi do zborów. (Apokalipsa 3:12-13, Biblia Warszawska)

Wszelki duch który wyznaje że Jezus jest logosem – nie jest z Boga:  Bóg w proroczym słowie objawił na czym będzie polegało zwiedzenie wszystkich chrześcijan przez Antychrysta, lecz to objawienie nie uchroniło chrześcijaństwa przed zwiedzeniem, ponieważ wielu czyta Pismo Święte, lecz nie poddają się jego nauce, dlatego nigdy nie zrozumieją i nie poznają prawdy. Zrozumcie wszyscy chrześcijanie!, że Jezus jest Synem Człowieczym zrodzonym z Marii, który umarł i swoją krwią obmył nas z grzechów naszych i wskrzeszony został z martwych dla usprawiedliwienia naszego:  Wszelki duch, który wyznaje, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele, z Boga jest. Wszelki zaś duch, który nie wyznaje, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele, nie jest z Boga. Jest to duch antychrysta, o którym słyszeliście, że ma przyjść, i teraz już jest na świecie. (1 List Jana 4:3, Biblia Warszawska)

Pismo Święte świadczy, że Jezus nie jest Bogiem, lecz te liczne świadectwa Pisma są przez trynitarne chrześcijaństwo przewrotnie interpretowane. Chrystus Pan wiedział jakie perturbacje jego naśladowcy będą w przyszłości przeżywali, co do jego osoby, dlatego po wskrzeszeniu go z martwych przez Boga Ojca, aby wykluczyć wszelkie wątpliwości, co do jego osoby, wielokrotnie przekonywał apostołów, że on nie jest Bogiem:   I rzekł im: Czemuście się zatrwożyli, i czemu myśli wstępują do serc waszych? Oglądajcie ręce moje i nogi moje, żemci ja jest on; dotykajcie się mnie, a obaczcie; bo duch nie ma ciała ani kości, jako widzicie, że ja mam. (Ew. Łukasza 24: 40 , Biblia Gdańska)

Czy po tym zdumiewającym zmartwychwstaniu Jezusa nie było wskazane, i nie zachodziła potrzeba, aby uczniom objawić, że on jest Bogiem Abrahama, Jakuba oraz Izaaka, natomiast Jezus tego nie uczynił, lecz przekonywał uczniów, że on jest człowiekiem. Jezus aby przekonać niedowierzających uczniów, że on jest osobą ludzką, poddaną wszystkim fizjologicznym, czyli naturalnym czynnością organizmu, powiedział do nich:   Czy macie tu coś do jedzenia? Podali Mu tedy kawałek pieczonej ryby, a On, wziąwszy jadł na ich oczach. (Ew. Łukasza 24:38-42, Biblia Tysiąclecia)

Mesjasz, który spożywa pokarmy podlega również naturalnym fizjologicznym procesom, którym Bóg, będący duchem nie podlega. (Dzieje Ap. 17:24-25, BT). Bóg, będący Duchem nie spożywa pokarmów a kto spożywa pokarmy, ten jest także zmuszony załatwiać fizjologiczne potrzeby i kto mimo tego twierdzi, że Jezus jest prawdziwym Bogiem, i człowiekiem w jednej osobie, ten nie jest z Boga. Święty Augustyn, aby uniknąć absurdu, że wcielony Bóg-Logos, przez którego rzekomo wszystko się stało, leżał trzy dni martwy w grobie, dowodził, że Jezus Chrystus wskrzesił się z martwych sam przez własną moc, lecz to jego twierdzenie jest w świetle Pisma absurdem: Dzieje Ap: 4:10; List do Rzymian 8:11; List do Ef 1:20; 1 List Piotra 1:20. Apostołowie świadczą, że Chrystus Pan był człowiekiem, który umarł i jako człowiek został przez Boga Ojca wskrzeszony z martwych (Dzieje Ap 2:32). Wyznanie wiary, Kościoła katolickiego że Jezus jest Bogiem, czyli duchem o dwóch bosko ludzkich naturach: “homousios“, nierozdzielnie ze sobą zjednoczonych, jest nauką demoniczną, czyli jak mówi apostoł Jan, jest nauką Antychrysta. Nieomylnym kryterium Pisma Świętego o ludzkiej naturze Jezusa Mesjasza, jest prawda, że Jezus jest synem Dawida, (Ew. Łukasza 1:68-69; 2 List do Tymoteusza 2:7-8). Sobór Chalcedoński (451) sprzeciwił się nauce Pisma, że Jezus jest synem Dawida orzekając, że Jezus jest, prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem w jednej osobie przed wiekami z Ojca zrodzonym:

Idąc za świętymi Ojcami, uczymy jednogłośnie wyznawać, że jest jeden i ten sam Syn, nasz Pan Jezus Chrystus, doskonały w Bóstwie i doskonały w człowieczeństwie, prawdziwy Bóg i prawdziwy człowiek, złożony z duszy rozumnej i z ciała, współistotny Ojcu co do Bóstwa, współistotny nam co do człowieczeństwa, “we wszystkim… z wyjątkiem grzechu” (Hbr 4, 15). Przed wiekami zrodzony z Ojca jako Bóg, w ostatnich czasach narodził się dla nas i dla naszego zbawienia jako człowiek z Maryi Dziewicy, Bożej Rodzicielki. Katechizm Kościoła Katolickiego 467

Ten anty biblijny dogmat wyznawania Chrystusa metafizycznego, który został rzekomo “Przed wiekami zrodzony z Ojca jako Bóg“, który ponownie narodził się dla nas z Maryi Bożej Rodzicielki, nie jest ewangelią apostolską, lecz jest ewangelią Antychrysta: Jeśli bowiem przychodzi ktoś i głosi wam innego Jezusa, jakiegośmy wam nie głosili, lub bierzecie innego ducha, któregoście nie otrzymali, albo inną Ewangelię, nie tę, którąście przyjęli – znosicie to spokojnie. (2 List do Koryntian 11:4, Biblia Tysiąclecia).

Sofistyczne twierdzenia katolickich soborów są ewangelią fałszywą, sprzeciwiającą się prawdzie, że wykupienie rodzaju ludzkiego zostało osiągnięte przez śmierć Jezusa. (List do Kolosan 1:20; List do Hebrajczyków 2:14, BWP). Sobór w Chalcedonie orzekł, że natura Jezusa jest taką samą, jak natura Boga Ojca, co oznacza, że na golgocie nie nastąpiła śmierć Jezusa, ponieważ jest logicznym, że kto jest nieśmiertelnym Bogiem, ten nie może umrzeć:  Jeden i ten sam Chrystus Pan, Syn Jednorodzony, ma być uznany w dwóch naturach bez pomieszania, bez zamiany, bez podziału i bez rozłączenia. Nigdy nie została usunięta różnica natur przez ich zjednoczenie, lecz właściwości każdej z nich są zachowane i zjednoczone w jednej osobie i w jednej hipostazie (Sobór Chalcedoński: DS 301-302).

Jeżeli chalcedoński Jezus jest współistotny Bogu Ojcu, to jest on takim samym Bogiem jak Ojciec, to znaczy, że on wcale nie poniósł śmierci, i nie przelał swojej krwi na oczyszczenie naszych grzechów, ponieważ prawdziwy Bóg jest nieśmiertelnym Duchem, (1Tym 6:16; 1 List Jana 1:7,BT). Według trynitarnej sofistyki “Jezus-logos” , będąc rzekomo wiecznym i nieśmiertelnym bogiem nie mógł, ani umrzeć, ani też przelać swojej krwi na oczyszczenie naszych grzechów, lecz sednem Bożej Ewangelii jest prawda, że odkupienie rodzaju ludzkiego zostało osiągnięte przez śmierć i przez przelanie krwi Baranka Bożego:

I mówi do mnie jeden ze Starców: Przestań płakać: Oto zwyciężył Lew z pokolenia Judy, Odrośl Dawida, tak że otworzy księgę i siedem jej pieczęci. (…) I zaśpiewali nową pieśń tej treści: Godzien jesteś wziąć księgę i zdjąć jej pieczęcie, ponieważ zostałeś zabity i odkupiłeś dla Boga krwią swoją ludzi z każdego plemienia i języka, i ludu, i narodu, (Księga Apokalipsy 5:5.9),

Mesjasz przepowiedziany przez proroków i oczekiwany przez Izraela jest człowiekiem z nieba, ponieważ został powołany do egzystencji przez samego Boga: (Ks. Psalmów 22:10-11; Izajasza 42:1; Ew. Łukasza 1:31-32, BT), którego Bóg Ojciec osobiście namaścił i napełnił mocą swego Ducha. (List do Hebrajczyków 1:9, Biblia Warszawsko-Praska) Mesjasz nie jest stwórcą świata, lecz jest człowiekiem zrodzonym na świat przez Boga Ojca z dziewicy Marii (Ew. Łukasza 1:35)

Każdy, kto wierzy, iż Jezus jest Chrystusem, z Boga się narodził, a każdy, kto miłuje tego, który go zrodził, miłuje też tego, który się z niego narodził. (1 List Jana 5:1, Biblia Warszawska)

Nic więcej nie mówi Pismo o Mesjaszu, jak tylko to, że on jest człowiekiem, zrodzonym na świat przez Boga Ojca w oznaczonym czasie. Duch, który implikuje Mesjaszowi, że jest Bogiem równym Bogu Ojcu i stwórcą świata – nie jest z Boga:

“ma być uznany w dwóch naturach bez pomieszania, bez zamiany, bez podziału i bez rozłączenia“ (Sobór Chalcedoński 451),

Wielu bowiem pojawiło się na świecie zwodzicieli, którzy nie uznają, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele ludzkim. (2 List Jana 1:7, Biblia Tysiąclecia)

Zapierać się Mesjasza, to znaczy twierdzić, że Mesjasz jest Bogiem, to jest ta przyczyna zamieszania, która przez wiele wieków była przyczyną wojen i przelewu krwi. Fundamentalną prawdą Bożej Ewangelii jest prawda, że Mesjasz jest Synem Człowieczym, który życie otrzymał od Boga, i kto tę naukę wyznaje, ten jest z Boga:  Wyszli oni z nas, lecz nie byli z nas; bo gdyby byli naszego ducha, pozostaliby z nami; a to stało się po to, aby wyszło na jaw, że nie wszyscy są naszego ducha. Wy natomiast macie namaszczenie od Świętego i wszyscy jesteście napełnieni wiedzą. (1 List Jana 2:19-20, Biblia Tysiąclecia)

Bóg Ojciec nie zrodził drugiego Boga, ponieważ jest rzeczą niemożliwą, aby jeden i ten sam rodził siebie samego, dlatego rodzący Ojciec wraz z zrodzonym Synem nie są jednym Bogiem:  Każdy, kto wierzy, że Jezus jest Mesjaszem, z Boga się narodził, i każdy miłujący Tego, który dał życie, miłuje również tego, który życie od Niego otrzymał. (1 List Jana 5:1, Biblia Tysiąclecia)

Duch Szatana nie uznaje różnicy pomiędzy Stwórcą a stworzeniem i twierdzi, że syn jest równy ojcu, a Ojciec synowi. Antychryst sługa Szatana nie został w prawdzie lecz czyni zamieszanie, którego celem jest zniwelować różnicę pomiędzy Bogiem Ojcem a Mesjaszem zrodzonym, przez Boga Ojca. Bóg Ojciec nie otrzymał życia od syna, lecz syn otrzymał życie od Ojca. (Ew. Jana 5:26; 6:57). Mesjasz proroków apostołów nie jest Bogiem katolickich soborów, które z Syna czynią Ojca, a z Ojca czynią Syna. Ta nauka nie jest z Boga i kto tak naucza, ten nie ma Boga:  Po tym poznawajcie Ducha Bożego: Wszelki duch, który wyznaje, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele, z Boga jest. Wszelki zaś duch, który nie wyznaje, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele, nie jest z Boga. Jest to duch antychrysta, o którym słyszeliście, że ma przyjść, i teraz już jest na świecie. (1 List Jana 4:2-3 Biblia Warszawska).

Nie jest prawdą to, co przyszło po apostołach, podyktowane przez cesarzy i papieży, lecz prawdą jest to, co było od początku. Apostoł Jan podał nam nieomylną regułę rozpoznania fałszywej nauki, że kto nie wierzy temu, co mówią Mojżesz i prorocy, ten nie jest z Boga:  My jesteśmy z Boga. Ten, który zna Boga, słucha nas. Kto nie jest z Boga, nas nie słucha. W ten sposób poznajemy ducha prawdy i ducha fałszu. (1 List Jana 4:6, Biblia Tysiąclecia)

Natchniony duchem Bożym apostoł Jan napisał, że osoba Mesjasza stanie się w przyszłości przedmiotem matactw i takimi są właśnie sofizmaty ogłoszone w Chalcedonie: “że z prawdziwego Boga drugi prawdziwy Bóg wyszedł“ oraz, że Mesjasz posiada “dwie nierozdzielne natury“. Czy Mojżesz, prorocy oraz apostołowie nie znali prawdziwego Boga? Czy dopiero sobory zwołane z inicjatywy rzymskich cesarzy, i pod ich przewodnictwem musiały pouczyć pierwotnych chrześcijan, w jakiego Mesjasza mają wierzyć? Czy nauka naszego Pana Jezusa i apostołów nie była dostatecznie jasna i wystarczająca, ażeby rzymscy cesarze oraz papieże musieli dopiero w IV-VI wieku na nowo zdefiniować wyznawcom Chrystusa istotę prawdziwego Boga oraz istotę Mesjasza? O przyjściu tego fałszywego ducha na świat, który twierdzi, że Jezus jest wiecznym Bogiem przepowiadali apostołowie i ten fałszywy duch całkowicie opanował nominalne chrześcijaństwo, które wyznaje fałszywą ewangelię:

Dlatego Bóg dopuszcza działanie na nich oszustwa, tak iż uwierzą kłamstwu, aby byli osądzeni wszyscy, którzy nie uwierzyli prawdzie, ale upodobali sobie nieprawość. Lecz my zawsze winniśmy dziękować Bogu za was, bracia umiłowani przez Pana, że wybrał was Bóg do zbawienia jako pierwociny przez uświęcenie Ducha i wiarę w prawdę. (2 List do Tesaloniczan 2:11-13, Biblia Tysiąclecia).

Brzemiennym w skutkach fałszerstwem Pisma Świętego, powstałym w wyniku chaosu panującego wokół słowa „aion”, jest fraza z listu do Hebrajczyków 1:2, która została zmanipulowana, aby potwierdzała, że druga osoba Trójcy „Bóg-Syn”, jest rzekomo stworzycielem świata. Występujący w greckim tekście rzeczownik liczby mnogiej  “αιωνας” (aionas), znaczy “eony czasu”, został błędnie przetłumaczony na “wszechświat”. Rzeczownik “αιωνας” nigdzie nie został przez natchnionych autorów NT użyty w odniesieniu do wszechświata, lecz tylko do wiecznych eonów czasu, “τους αιωνας“. Fałszerstwo frazy w liście do Hebrajczyków 1:2, zostało dokonane na potrzeby trynitarnej ideologii, że Bóg przez drugą osobę Trójcy „Boga-Syna” stworzył wszechświat. Fakt, że występujące w oryginale wyrażenie „τους αιωνας“ jest formą liczby mnogiej rzeczownika „aion”, oddanie tego słowa na „wszechświat” jako rzeczownika liczby pojedynczej, jest nie tylko gramatycznym nonsensem, lecz bezczelną interpolacją i wprowadzeniem czytelników Pisma Świętego w błąd. Rzeczownik “αιωνας”, występuje w Nowym Testamencie 30 razy i nigdzie nie został on użyty do określenia wszechświata, ponieważ w języku greckim jest do tego używane słowo “κοσμος” (kosmos),  Rz 1:20; Dzieje Ap. 17:24. Miliony czytelników Pisma Świętego zostało oszukanych i wierzy, że Chrystus jest stwórcą świata, bo tak przeczytali w liście do Hebrajczyków 1:2. Studenci Pisma Świętego czytając, pierwszy rozdział listu do Hebrajczyków są przekonani, że Chrystus jest Bogiem, bo przecież, jeżeli Bóg Ojciec rzekomo przez Syna tworzył wszechświat, to jest logiczne, że musi być Bogiem, lecz wielu uczciwych czytelników Biblii nie przypuszcza, że ta fraza została sfingowana, na korzyść trynitarnego dogmatu.

Pierworodny Syn dziedzicem przyszłego eonu: Wszechmogący Bóg Ojciec wywyższył Syna Człowieczego, posadziwszy go po swojej prawicy, i proklamował go na władcę przyszłego eonicznego królestwa, jak to zostało przez mesjańskie proroctwa przepowiedziane:

“Ja zaś uczynię go pierworodnym, Najwyższym wśród królów ziemi. Na wieki zachowam dla niego łaskę swoją, A przymierze moje z nim nie wzruszy się. I utrwalę na wieki ród jego, A tron jego jak dni niebios” (Ks. Psalmów  89:28-30, BW).

Bóg Ojciec nie stworzył globu ziemskiego, aby na nim panował grzech, bezprawie oraz śmierć, lecz stworzył go, aby na mim panowała sprawiedliwość i życie wieczne. Pierwszym człowiekiem bez grzechu okazał się Jezus, i jego chwałę oraz doskonałość przewidział Bóg już przed powołaniem go do bytu  (Ks. Psalmów 22:10-11; Ks. Izajasza 49: 5-6; J. 17:5). On jest zrodzonym przez Boga Ojca drugim Adamem, który odniósł zwycięstwo nad grzechem, dlatego jego, jako swego pierworodnego Syna, Bóg Ojciec postanowił Panem nadchodzącego królestwa Bożego eonu eonów, i dziedzicem przyszłego sprawiedliwego świata:  “… i Umniejszyłeś go nieco od aniołów, chwałą i czcią go ukoronowałeś i postanowiłeś go nad dziełami rąk twoich”  (Hbr 2:7, Biblia Wujka).

Teologia trynitarna dowodzi, że  że świat został stworzony przez drugą osobę Trójcy „Boga-Syna”, natomiast Pismo Święte naucza, że Bóg Ojciec wszystko stworzył nie przez Syna, lecz dla swego Pierworodnego Syna, powierzając mu dzieło swoich rąk. Człowiek Jezus jest drugim Adamem powołanym do bytu przez Boga Ojca, i on okazał się ze wszech miar doskonały i bez grzechu, dlatego Bóg Ojciec tak go umiłował, że powierzył mu przez siebie stworzony świat i wywyższył go ponad wszelkie stworzenie: “… ponad wszelką Zwierzchnością i Władzą, i Mocą, i Panowaniem, i ponad wszelkim innym imieniem wzywanym nie tylko w tym wieku, ale i w przyszłym”  (Ef 1:21, BW).

Tego Syna Człowieczego Bóg Ojciec tak ukochał, że wszystko poddał pod jego stopy, jak to przepowiedział Psalm 8:6-7, i ten fakt został w liście do Hebrajczyków 1:1-2 przez tłumaczy przeinaczony. Występujący w greckim tekście zaimek „δια” (dia) powinien być przetłumaczony „dla“ syna, a nie „przez“ syna, lecz zaimek „przez“ wspiera trynitarną koncepcję, natomiast obietnice mesjańskie mówią, że Bóg wszystko stworzył dla swojego umiłowanego Syna, i jego postanowił dziedzicem przyszłego świata:

“Ja ustanowiłem króla mego na Syjonie, Świętej górze mojej. Ogłoszę zarządzenie Pana: Rzekł do mnie: Synem moim jesteś, Dziś cię zrodziłem. Proś mnie, a dam ci narody w dziedzictwo I krańce świata w posiadanie”  (Ps 2:6-8, BW).

Prorok Daniel widział jak Syn Człowieczy został przez Boga wywyższony, lecz trynitarna doktryna czyni z Syna Człowieczego Boga równemu Ojcu, i nie respektuje tego, że Jezus jest Pierworodnym Synem Boga Ojca, który ma początek na ziemi, i że Bóg, Jezusa swego Pierworodnego Syna uczynił dziedzicem nowego świata:

“Patrzałem w nocnych widzeniach: a oto na obłokach nieba przybywa jakby Syn Człowieczy. Podchodzi do Przedwiecznego i wprowadzają Go przed Niego. Powierzono Mu panowanie, chwałę i władzę królewską, a służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki. Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie” (Ks. Daniela 7:13-14, BT).

Jezus nie jest mitologicznym demonem rzekomo istniejącym od wieczności, który stworzył świat, i jako mieszaniec “Boga-człowieka” złożył krwawą ofiarę aby udobruchać gniewnego Boga. Ta wersja ewangelii jest ewangelią rzymskich filozofów, a nie Ewangelią Chrystusową. Według Ewangelii Pisma Świętego, Chrystus, jest potomkiem Abrahama i Dawida, czyli człowiekiem, który zwyciężył zło i usprawiedliwił rodzinę ludzką z grzechu, ofiarując jej swoją niewinność. Jezus okazał się tym człowiekiem, któremu Bóg Ojciec z radością odda do władania stworzony przez siebie świat, (Łk 22:29; Hbr 2:8), ponieważ dla takiego człowieka jak Jezus, świat został przewidziany i stworzony, dlatego Jezus będzie królem i Panem przyszłego królestwa: “τὴν αἰώνιον βασιλείαν” (teń aionion basileian)  (2 Pt 1:11), które Bóg Ojciec dla swego umiłowanego Syna przygotował i całą władzę w przyszłym świecie odda w jego ręce:

“Trzeba bowiem, ażeby królował, aż położy wszystkich nieprzyjaciół pod swoje stopy. Jako ostatni wróg, zostanie pokonana śmierć. Wszystko bowiem rzucił pod stopy Jego. Kiedy się mówi, że wszystko jest poddane, znaczy to, że z wyjątkiem Tego, który mu wszystko poddał”  (1 Kor 15:25-27, BT).

Pismo Święte zna tylko jednego Stwórcę (Izajasz 45:18), który jest Ojcem i Bogiem Jezusa Chrystusa (Mt 11:25). Pan Jezus jest Pierworodnym ludzkim Synem Boga Ojca i pozostanie nim zawsze i dla niego Bóg Ojciec stworzył przyszłe tous aionas (Hbr 1:2), w czasie których będzie sprawował władzę, aż do czasu, gdy wszystkie skutki grzechu zostaną naprawione: “A gdy już wszystko zostanie Mu poddane, wtedy i sam Syn zostanie poddany Temu, który Synowi poddał wszystko, aby Bóg był wszystkim we wszystkich” (1Kor 15:28, BT).

Chrześcijanie czytający Pismo Święte nie powinni nigdy zapomnieć, że zostało one w obecnym kształcie przetłumaczone przez św. Hieronima, który pod dyktando papieża Damazego I. (305-384), dokonywał “poprawek” w łacińskiej Biblii Wulgacie, która przetłumaczył z greckiego języka. (Czytaj artykuł: “Manipulacje w Piśmie Świętym). Werset z Hebrajczyków 1:2 przetłumaczony zgodnie z greckim oryginałem mówi, że Bóg stworzył wszechświat nie przez swego Pierworodnego Syna, lecz dla swego umiłowanego Syna:

“Częstokroć i wieloma sposobami mawiał niekiedy Bóg ojcom przez proroków: W te dni ostateczne mówił nam przez Syna swego, którego postanowił dziedzicem wszystkich rzeczy, dla którego uczynił przyszłe eony” (τοὺς αἰῶνας)  (List do Hebrajczyków 1:1-2, Przekład własny)