Ja jestem Jahwe, i nie ma innego. Poza Mną nie ma Boga. Przypaszę ci broń, chociaż Mnie nie znałeś, aby wiedziano od wschodu słońca aż do zachodu, że beze Mnie nie ma niczego. Ja jestem Jahwe, i nie ma innego. (Ks Izajasza 45:5-6. BT II 1972)

Wszystkie manifestacje Ducha Bożego w Piśmie Świętym odnoszą się tylko do jedynego Boga, który przemawia do ludzi w pierwszej osobie, lub używa pośredników anielskich oraz ludzkich, w których Bóg tchnie swego Ducha i posyła ich jako swoich reprezentantów, którzy przemawiają w imieniu Bożym. Nazwa “Duch Święty” w Nowym Testamencie, tak samo jak w Starym Testamencie odnosi się do najwyższej istoty Boga Ojca, natomiast teologia trynitarna przypisuje manifestacje Ducha Świętego w Nowym Testamencie wyodrębnionej trzeciej osobie Trójcy.

Argumenty rzekomo potwierdzające boskość trzeciej osoby Trójcy
Pismo Święte nigdzie nie nazywa Ducha Świętego Bogiem i mówi o nim, że jest on duchem Boga. Natchnieni autorzy Biblii Starego Testamentu nie modlili się do Ducha Świętego, lecz ich modlitwy płyną bezpośrednio do niebieskiego Ojca. Pan Jezus ilekroć się modlił, zwracał się tylko Ojca i tak też polecił się modlić swoim apostołom, aby zwracali się ze swoimi prośbami do Ojca, lecz w imię Syna. Nigdzie Pismo Święte nie nadaje Duchowi Świętemu imienia Boga, i zwie go Pismo nie Bogiem, lecz tylko duchem Boga. Koronnym argumentem którym zwykło się potwierdzać boskość Ducha Świętego są słowa Piotra wypowiedziane do Ananiasza:

„Ale Piotr rzekł do niego: Czemu dopuściłeś, żeby szatan zawładnął twoim sercem i nakłonił cię, żebyś skłamał Duchowi Świętemu, zachowując dla siebie część pieniędzy otrzymanych ze sprzedaży ziemi? Przecież była twoją własnością, a gdy ją już sprzedałeś, czyż nie mogłeś dowolnie rozporządzać tym, co za nią otrzymałeś? Jak mogłeś zdecydować się na tak niecny czyn? Przecież nie ludzi okłamałeś, tylko Boga!“  (Dzieje Ap. 5:3-4, Biblia Warszawsko Praska)

Twierdzą teolgowie trynitaryzmu: nie ludziom skłamałeś, lecz Bogu, jako że kto kłamie Duchowi Świętemu, kłamie Bogu. Zanim udzielę odpowiedzi, należy w tym miejscu przypomnieć bardzo ważny fakt, a mianowicie to, że w pierwotnym apostolskiej gminie nie egzystowała jeszcze nauka o Trójcy i członkowie pierwszej chrześcijańskiej wspólnoty, wywodzący się z Żydów, znali naukę Pisma i wierzyli, że Bóg jest Duchem, a nie Trójcą osób:

„Uświęcę przeto zbezczeszczone u narodów wielkie Imię moje, które znieważyliście wśród nich. I dowiedzą się narody, że Ja jestem Jahwe – wyrocznia Pana, Jahwe – gdy na ich oczach okażę się w was świętym. Wezmę was z narodów, zgromadzę was ze wszystkich krajów i wprowadzę  was do waszej ziemi. Wyleję na was czystą wodę i będziecie czyści. Oczyszczę was ze wszystkich waszych nieczystości i ze wszystkich waszych bożków. Dam wam nowe serce i nowego ducha złożę w wasze wnętrze. Wyjmę serce kamienne z waszego ciała, a dam wam serce cielesne. Ducha mojego złożę w wasze wnętrze i sprawię, że będziecie postępowali według moich praw i strzegli moich przykazań i że będziecie je pełnili“ (Ks. Ezechiela 36:26-27, BP)

Chrystus Panuczy,  że   Bóg jest Duchem:  „Bóg jest duchem; potrzeba więc, by czciciele Jego oddawali Mu cześć w Duchu i prawdzie.  (Ew, Jana 4:24), zatem nie istnieje dwóch boskich duchów, lecz tylko jeden Duch Boga Ojca, który manifestuje swoją obecność przez swego świętego Ducha.  Kto więc znieważa Ducha świętego znieważa Boga:

„Kto was słucha, Mnie słucha, a kto wami gardzi, Mną gardzi. Kto zaś Mną gardzi, gardzi również Tym, który Mnie posłał“. (Ew. Łukasza 10:16, Biblia Warszawsko-Praska)

Powyższe przykłady ukazują, że gardzić apostołami nie zaczy, że apostołowie są Chrystusem,  podobnie jest z pierwotną wspólnotą Bożą, którą Bóg Ojciec zarządzał przez swojego świętego Ducha. Jeżeli zatem Ananiasz okłamał wspólnotę Boża, zarządzaną przez Ducha Świętego, to okłamał Boga Ojca, ponieważ Bóg jest Duchem.

Bóg wspomaga mocą swojego ducha dzieci Boże: Cechy Ducha Bożego tak szeroko i wszechstronnie opisane przez Pismo Święte dowodzą, że ten emanujący od Boga duch nie jest samodzielną i odrębną istotą boska, lecz jest potężną mocą twórczą, dającą wszystkiemu życie, i jest promieniejącą energią pochodzącą od Wszechmogącego Boga: „Gdy skryjesz swe oblicze, wpadają w niepokój; gdy im oddech odbierasz, marnieją i powracają do swojego prochu. Stwarzasz je, gdy ślesz swego Ducha i odnawiasz oblicze ziemi.“  (Ks. Psalmów 104:29-30, Biblia Tysiąclecia).

Bóg Ojciec wspiera swoje dzieci, udzielając im swego świętego Ducha, którego wylewa na nich jak deszcz, i którym namaszcza ich jak oliwą, aby odnowić ich serca: „I rzekł do nich Piotr: Nawróćcie się i niech każdy z was przyjmie chrzest w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych. Wtedy też otrzymacie w darze Ducha Świętego“. (Dzieje Ap .2:38, Biblia Warszawsko Praska)

Pismo mówi, że chrześcijanie powinni prosić Boga Ojca o ten drogocenny dar Ducha Świętego, ponieważ tylko Bóg Ojciec może tego swojego ducha w serca ludzkie tchnąć: „Jeśli więc wy, którzy jesteście źli, umiecie dobre dary dawać dzieciom swoim, o ileż bardziej Ojciec niebieski da Ducha Świętego tym, którzy go proszą“. (Ew. Łukasza 11:13. Biblia Warszawska)

Liczne świadectwa w Piśmie Świętym, dowodzą, że Duch Święty jest duchem Boga Ojca, czyli jest jego osobowością, i tego emanującego od Boga ducha, udziela on jako daru swoim dzieciom: „Po tym poznajemy, że w nim mieszkamy, a On w nas, że z Ducha swojego nam udzielił”. (1List Jana 4:13, Biblia Warszawska).

Duch Święty nie jest niezależną trzecią osobą trójjedynego bóstwa i Bogiem równym Ojcu, którym można ludzi obdarowywać. Duch Święty jest mocą Boga Ojca, którą on udziela swoim dzieciom jako zadatek, aby mogły się duchowo odnowić i prowadzić sprawiedliwe życie: „Tym zaś, który umacnia nas wespół z wami w Chrystusie, i który nas namaścił, jest Bóg. On też wycisnął na nas pieczęć i zostawił zadatek Ducha w sercach naszych“. (1List do Koryntów 1:21-22 Biblia Warszawska).

Jeżeli trzecia osoba Trójcy jest rzekomo odrębnym i prawdziwym Bogiem , to według tej trynitarnej tezy nie można tym „bogiem” równym rzekomo Bogu Ojcu i „Bogu-Synowi” obdarowywać ludzi. Trzeciej osoby Trójcy nie można komuś darować w całej: pełni, w podwójnej mierze, lub jako zadatku: „A Bóg, który nas do tego przeznaczył, dał nam Ducha jako zadatek”. (2 List do Koryntian 5:5, Biblia Tysiąclecia).

Król Dawid uwikłany w grzech cudzołóstwa, prosił w pokutnej modlitwie, aby Bóg Izraela Jahwe nie odebrał mu swego świętego Ducha: „Nie odrzucaj mnie od oblicza swego I nie odbieraj mi swego Ducha świętego! Przywróć mi radość z wybawienia twego I wesprzyj mnie duchem ochoczym!“ (Psalm 51:13-15 Biblia Warszawska).

Dawid prosił Boga Ojca, aby nie odbierał mu swego Świętego Ducha, ponieważ człowiek bez pomocy Ducha Świętego jest niezdolny rozpoznać zła, ani się jemu sprzeciwić. Trynitarny dogmat o trzeciej osobie Trójcy wprowadza do Biblii zamieszanie i jest nauką uniemożliwiającą zrozumieć naukę Pisma Świętego o Bogu. „Ducha Świętego” jako odrębną istotę boską nie można do nikogo posłać, ani go z powrotem przywołać, ponieważ prawdziwy Bóg jest Duchem (J. 4:23-24), i ten Bóg, który jest duchem jest istotą najwyższą, wszechmocną i niezależną.

Dlatego Bóg Ojciec wspiera osobiście swoim duchem dzieci Boże, i Jezus zapewnił swoich naśladowców, że Duch Święty, czyli Bóg Ojciec przyjdzie swoim dzieciom w trudnych chwilach doświadczeń z pomocą, i natchnie ich swoim Duchem:  „Kiedy was wydadzą, nie martwcie się o to, jak ani co macie mówić. W owej bowiem godzinie będzie wam poddane, co macie mówić, gdyż nie wy będziecie mówili, lecz Duch Ojca waszego będzie mówił przez was”. (Ew. Mateusza 10:19-20 Biblia Tysiąclecia).

„Duch Ojca” i „Duch Święty” to jest jeden i ten sam Duch Boży, i tak nauczają ewangeliści: Mateusz i Łukasz, którzy tych wyrażeń używają wymiennie: „Kiedy was ciągać będą do synagog, urzędów i władz, nie martwcie się, w jaki sposób albo czym macie się bronić lub co mówić, bo Duch Święty nauczy was w tej właśnie godzinie, co należy powiedzieć”. (Ew. Łukasza 12:11-12 Biblia Tysiąclecia)

Duch Boży jest wszechmogącą mocą Jahwe Zastępów:  Bóg jest potęgą duchową i która manifestuje się potężnymi dziełami na niebie i na ziemi: „Przez słowo Jahwe powstały niebiosa i wszystkie ich zastępy przez tchnienie ust Jego. On gromadzi wody morskie jak w worze: oceany umieszcza w zbiornikach. Niech cała ziemia boi się Jahwe i niech się Go lękają wszyscy mieszkańcy świata! Bo On przemówił, a wszystko powstało; On rozkazał, a zaczęło istnieć”. (Ks. Psalmów 33:6-9, Biblia Tysiąclecia wydanie drugie 1972)

Bóg udzielał swego świętego Ducha swoim sługom, już od zarania dziejów ludzkich: „I wspominali dawne dni, Mojżesza i jego lud: Gdzież jest Ten, który go wyprowadził z morza, gdzie pasterz jego trzody? Gdzież jest Ten, który włożył Ducha swego Świętego do ich serc?“  (Izajasz 63:11 Biblia Warszawska).

Daru Ducha Świętego pochodzącego Ojca może udzielić tylko osobiście sam Bóg Ojciec, w postaci zadatku (2 List do Kor. 5:5), lub też w pełnym wymiarze (Ew. Łukasza 1:15). Dowodem, że dar Ducha Świętego nie jest oddzielną od Boga istotą, jest fakt, że ta moc jest tylko w dyspozycji Boga Ojca i jest według jego woli udzielana: „Bóg zaś uwierzytelnił je cudami, znakami przedziwnymi, różnorakimi mocami i udzielaniem Ducha Świętego według swej woli“. (List do Hebrajczyków 2:4, Biblia Tysiąclecia).

Duch Boży autorem Pisma Świętego.
Duch Jahwe Pana wspomaga jego posłańców i tych, którzy natchnieni Duchem Jahwe pisali księgi biblijne:„Dowiedzcie się z księgi Jahwe czytajcie ! – Ani jedno z nich nie zabraknie ! – Bo usta Jego, one rozkazały i Duch Jego, On je zgromadził”  (Ks. Izajasza 34:16, BT II, 1972).

Apostoł Piotr pisał, że Pismo Święte oraz zawarte  nim przepowiednie są słowem Boga Ojca: „Albowiem proroctwo nie przychodziło nigdy z woli ludzkiej, lecz wypowiadali je ludzie Boży, natchnieni Duchem Świętym”. (2 List Piotra 1:21, Biblia Warszawska)

Bóg Izraela zapewnił Samuela, że jego Duch będzie go wspomagał wypełniać trudną misją proroka: „Ciebie też opanuje duch Jahwe i będziesz prorokował wraz z nimi, i staniesz się innym człowiekiem. Gdy ci się spełnią te znaki, uczyń, co zdoła twa ręka, gdyż Bóg będzie z tobą“. (1 Ks. Samuela 10:7-8, BT II, 1972)

Król Izraela Dawid był narzędziem Bożym inspirowanym przez Ducha Bożego w napisaniu Psalmów: „Duch Jahwe mówi przez mnie i Jego słowo jest na moim języku. Bóg Jakuba przemówił, mówił do mnie On – Skała Izraela. Kto sprawiedliwie rządzi człowiekiem, kto rządzi w Bożej bojaźni”, (2 Ks. Samuela 23:2-3, BT II, 1972)

Daru Ducha Świętego nie udziela trzecia osoba Trójcy, lecz ta moc Ducha jest darem Boga Ojca. Gdyby filozofia trynitarna była prawdą, to ta rzekoma trzecia osoba Trójcy, musiałaby dzielić się sama sobą: „A więc kto [to] odrzuca, nie człowieka odrzuca, lecz Boga, który przecież daje wam swego Ducha Świętego“ (1 List do Tesaloniczan 4:8). Wszystko sprawuje tylko jeden i ten sam Duch Boga Ojca, i nie istnieje jakiś nowy duch w postaci trzeciej osoby Trójcy. Ten dar Ducha Świętego był obiecany wszystkim tym, którzy w przyszłości mieli uwierzyć w Syna Bożego Mesjasza, i ta przepowiednia wypełniła się w dniu Święta Tygodni: „W ostatnich dniach – mówi Bóg – wyleję Ducha mojego na wszelkie ciało, i będą prorokowali synowie wasi i córki wasze, młodzieńcy wasi widzenia mieć będą, a starcy – sny. Nawet na niewolników i niewolnice moje wyleję w owych dniach Ducha mego, i będą prorokowali”. (Dzieje Ap. 2:17-18 Biblia Tysiąclecia)

Ta rzekoma trzecia osoba Trójcy nie przyszła osobiście do Jezusa i nie wylała się sama na Jezusa, ani nie posłała się sama, lecz tego daru Bożego, Bóg Ojciec udzielił Jazusowi bez miary:  „Albowiem Ten, którego posłał Bóg, głosi Słowa Boże; gdyż Bóg udziela Ducha bez miary”. (Ew. Jana 3:34, Biblia Warszawska)

Liczne teksty Pisma dowodzą, że Duch Święty nie jest osobą boską, lecz jest Duchem Boga Ojca, wspomagającym dzieci Boże, aby mogły żyć w świętości:

„Nie powołał nas Bóg do nieczystości, ale do świętości. A więc kto [to] odrzuca, nie człowieka odrzuca, lecz Boga, który przecież daje wam swego Ducha Świętego”. (1List do Tesaloniczan 4:7, Biblia Tysiąclecia).

Ojciec Mesjasza Syna Bożego: Dowodem, że Duch Święty nie jest oddzielną od Boga osobą, jest fakt, że ojcem Jezusa jest Bóg Izraela Jahwe, który wzbudził Jezusa do bytu z rodu Dawida:

„Wtedy ojciec jego, Zachariasz, został napełniony Duchem Świętym i prorokował, mówiąc: Niech będzie uwielbiony Pan, Bóg Izraela, że nawiedził lud swój i wyzwolił go, i moc zbawczą nam wzbudził w domu sługi swego, Dawida”. (Ew. Łukasza 1:67-70, Biblia Tysiąclecia)

Wzbudzenie do bytu Jezusa z rodu Dawida nastąpiło przez moc ducha Boga Ojca, co przepowiadały, masjańskie proroctwa, że ojcem przyszłego Masjasza będzie Bóg Najwyższy Jahwe:

„Wyspy słuchajcie Mnie! Ludy najdalsze uważajcie! Powołał mnie Jahwe już z łona matki, od jej wnętrzności wspomniał moje imię”. (Izajasz 49,1, BT II, 1972)

Duch Wszechmogącego Boga Ojca, jest tym Duchem, który zrodził Jezusa. Potwierdza to anoł Gabriel, który powiedział do Marii:  „Anioł Jej odpowiedział: Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. (Lk 1:35)

Chrystus Pan potwierdza, że swoje życie otrzymał od Boga Ojca; (Ew. Jana 6:57; 17:7), i nigdy nie mówi Pan Jezus o rzekomej trzeciej osobie Trójcy, jakoby ona była jego ojcem. Chrystus Pan wielokrotnie wyznał, że Bóg Ojciec jest jego rodzicem. (Ew. Jana 5:18; Ew. Jana 17:3), BW). Przekonującego dowodu przeciw istnieniu trzeciej osoby Trójcy dostarcza nam sam Pan Jezus, który powiedział, że tylko Duch Boga Ojca oraz On sam – zamieszkują w dzieciach Bożych:

„Odpowiedział mu Jezus: Jeśli ktoś Mnie miłuje, zachowuje moją naukę. Dlatego Ojciec mój również go umiłuje; przyjdziemy do niego i będziemy w nim przebywać”. (Ew. Jana 14:23, Biblia Warszawska)

Jeżeli tylko Bóg Ojciec oraz Jezus przyjdą i zamieszkują w dzieciecku Bożym, to należy się zapytać dlaczego przyjdą tylko dwie osoby?  Gdzie przeto podziała się rzekoma trzecia osoba Trójcy? Duch Boży, który zrodził Jezusa, i który w całej pełni zamieszkał w Jezusie, jest Bogiem Ojcem, który nie tylko Jezusa zrodził (Psalm 2:7; Łukasz 1:35), lecz także Jezusa wskrzesił z martwych:

„A jeśli Duch tego, który Jezusa wzbudził z martwych, mieszka w was, tedy Ten, który Jezusa Chrystusa z martwych wzbudził, ożywi i wasze śmiertelne ciała przez Ducha swego, który mieszka w was”. (List do Rzymian 8:11 BW)

Oba wyrażenia: „Duch Boży” i „Duch święty” są synonimami Boga Izraela Jahwe, który wskrzesił Jezusa z martwych. (List do Galatów 1:1)

Czyj Duch spoczął na Jezusie Mesjaszu?  Prorocy przepowiadali, że Mesjasz będzie wyjątkowym człowiekiem i sługą Bożym, który zostanie obdarzony pełnią Ducha Świętego, czyli Duchem Boga Ojca:

„Oto mój Sługa, którego podtrzymuję. Wybrany mój, w którym mam upodobanie. Sprawiłem, że Duch mój na Nim spoczął”.  (Ks. Izajasza 42:1 Biblia Tysiąclecia)

Słynne proroctwo Izajasza przepowiadało, że Jahwe Pan namaści swojego sługę Mesjasza swoim Duchem, i nic nie było Żydom wiadomo, że ten Duch Jahwe jest oddzielnym Bogiem:

„Duch Jahwe Pana nade mną, bo Jahwe mnie namaścił. Posłał mnie, by głosić dobrą nowinę ubogim, by opatrywać rany serc złamanych, by zapowiadać wyzwolenie jeńcom i więźniom swobodę”. (Ks. Izajasaz 61:1, Biblia Tysióclecia).

Jezus nie został napełniony trzecią osobą Trójcy, lecz w Jezusie zamieszkał osobiście Bóg Ojciec przez swego Ducha:

„… o Jezusie z Nazaretu, jak Bóg namaścił go Duchem Świętym i mocą, jak chodził, czyniąc dobrze i uzdrawiając wszystkich opętanych przez diabła, bo Bóg był z nim”. (Dzieje Ap. 10:38)

Absurdem jest trynitarne twierdzenie, że Bóg Ojciec posłał trzecią osobę „Boga Ducha”, aby ten namaścił własną osobą drugą osobę Trójcy „Boga-Syna”. Chrystus Pan jako dowód swego prawdziwego posłannictwa, powołał się na własny chrzest, podczas którego został namaszczony Duchem Bożym, jako pieczęcią Boga Ojca; (List do Efezów 1:13.30). Pieczęcią Boga Ojca jest jego święty i wszechmocny Duch, którym Jezus był naznaczony:

”… Jego to bowiem pieczęcią swą naznaczył Bóg Ojciec” (Ew. Jana 6:27)
„A gdy Jezus został ochrzczony, wnet wystąpił z wody, i oto otworzyły się niebiosa, i ujrzał Ducha Bożego, który zstąpił w postaci gołębicy i spoczął na nim. I oto rozległ się głos z nieba: Ten jest Syn mój umiłowany, którego sobie upodobałem“. (Ew. Mateusza 3:16-17, BW)

Powyższy tekst jest dowodem, że Duch Boży oraz Duch Święty, to jedna i ta sama osoba Boga Ojca, którmu upodobało się zamieszkać w Jezusie.

„A kiedy już będę sądził, sąd mój będzie prawdziwy, bo nie jestem sam, ale, Ja i Ojciec, który Mnie posłał“. (Ew. Jana 8:16, Biblia Poznańska)

Wyrażenia “Duch Boży” i “Duch Święty“ są w Biblii używane wymiennnie i odnoszą się do jedynego Boga, ponieważ Bóg jest Duchem. Jeżeli Bogu Ojcu upodobało się zamieszkać w jego synu Jezusie, to nie mogła to być trzecia osoba Trójcy, ponieważ nie dwom duchom upodobało się w Jezusie, lecz tylko Boga.  Prorok Izajasz prorokował, że na Mesjaszu spocznie Duch Jahwe, i ten Święty Duch Jahwe spoczął na Jezusie, i był jego mocą i mądrością:

„I wyrośnie różdżka z pnia Isajego, a pęd z jego korzeni wyda owoc. I spocznie na nim Duch Jahwe; Duch mądrości i rozumu, Duch rady i mocy, Duch poznania i bojaźni Jahwe“. (Ks. Izajasza 11:1-2 BT II, 1972).

Pan Jezus nie został namaszczony duchem trzeciej osoby Trójcy, ponieważ to oznaczałoby, że ten rzekomy duch święty, namaścił Jezusa samym sobą, lecz Pan Jezus został namaszczony Duchem Wszechmogącego Boga Ojca, który cał wszechświat unosi swoim Duchem: „Duch Jahwe Pana nade mną, bo Jahwe mnie namaścił. Posłał mnie, by głosić dobrą nowinę ubogim, by opatrywać rany serc złamanych, by zapowiadać wyzwolenie jeńcom i więźniom swobodę; aby obwieszczać rok łaski u Jahwe, i dzień pomsty naszego Boga; aby pocieszać wszystkich zasmuconych“, (Ks. Izajasza 61:1-2, BT II, 1972)

Słowa „Duch Pański” odnoszą się do Boga Jahwe, który posłał swojego Syna Mesjasza, aby wykonał misję zbawienia rodzaju ludzkiego. Posłanie Jezusa nie odnosi się do zstąpienia z nieba, lecz jest wzbudzeniem Jezusa do bytu przez moc Ducha Bożego z nasienia Abrahama i Dawida. Bóg Najwyższy Jahwe, mocą swojego Ducha spowodował poczęcie dziewicy, i to jest posłanie Zbawiciela na świat. (Mt 1:18; Łk 1:35; Jan 8:42). Dogmat o istnieniu trzeciej osobie Trójcy został ogłoszony dopiero na soborze w Konstantynopolu (381), i takie pojęcie nie występuje w Piśmie Świętym, a pominięcie tej rzekomej osoby boskiej przez Jezusa dowodzi, że trzecia osoba Trójcy „bóg duch święty” wcale nie istnieje. Pan Jezus nigdy nie wzniósł żadnej modlitwy do trzeciej osoby Trójcy, lecz czcił tylko Boga Ojca, którego uznawał za jedynego Boga i swojego Boga.

„Rzekł do niej Jezus: Nie zatrzymuj Mnie, jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca. Natomiast udaj się do moich bracii powiedz im: Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego.“  (Ew. Jana 20:17, Biblia Tysiąclecia)

Pominięcie trzeciej osoby Trójcy w doksologii: Apostołowie zupełnie pomijają w swoich listach trzecią osobę Trójcy, i nie przekazali ani jednego pozdrowienia dla Zboru Bożego od tej domniemanej osoby. Dlaczego apostołowie nie oddawają czci duchowi świętemu, jeżeli rzekomo jest Bogiem Trójcy?

„… wszystkim, którzy jesteście w Rzymie, umiłowanym Boga, powołanym świętym: Łaska wam i pokój od Boga, Ojca naszego, i Pana Jezusa Chrystusa” (List do Rzymian 1:7 BW).

„Łaska wam i pokój od Boga, Ojca naszego, i Pana Jezusa Chrystusa.“ (1 List do Koryntian 1:3 BW).

„Łaska wam i pokój od Boga Ojca naszego i od Pana Jezus Chrystusa!“ (List do Efezów 1:2 BT).

Łaska i pokój niech się wam rozmnożą przez poznanie Boga i Pana naszego, Jezusa Chrystusa. (1 List Piotra 1:2 BW)

„Łaska, miłosierdzie, pokój od Boga Ojca i od Jezusa Chrystusa, Syna Ojca, niechaj będzie z nami w prawdzie i w miłości.“ (2 List Jana 1:3 BT).

Duch święty jest mocą Bożą: Pismo Święte Bóg Ducha Świętego, jako moc Bożą (2Tym 1:7), i ten Duch Boży, dający wszystkiemu życie, odradza i odnawia dzieci Boże i czyni je podobnymi do Boga Ojca (Rz 8:15-16 BW). Duch Święty jest przejawem Bożej obecności, która manifestuje sie w sługach Bożych dokonywaniem mocarnych czynów, które dokonywali prorocy, a które czynił także Jezus. Dowodem, że Bóg Ojciec był w Chrystusie były dzieła, które Jezus czynił mocą Ducha Bożego i w Chrystusie nie było dwóch duchów, lecz był tylko Duch Boga Ojca. Twierdzą teologowie, że Duch święty zstąpił na Jezusa podczas chrztu w kształcie gołębicy, lecz to był znak mesjański dla Jana Chrzciciela, po którym miał poznać, że Jezus jest tym obiecanym Mesjaszem. (Ew. Jana 1:32-33).  Chrystus Pan powiedział, że tylko  duch Bóga Ojca  jest w nim, i Pan Jezus nic nie wie o tym, aby w nim była jeszcze  jakaś trzecia osoba, Boska, lecz przekonuje niedowiarków, że dzieła które on czyni, czyni Duch Ojca, który mieszkał Jezusie: „Jeżeli nie dokonuję dzieł mojego Ojca, to Mi nie wierzcie. Jeżeli jednak dokonuję, to choćbyście Mnie nie wierzyli, wierzcie moim dziełom, abyście poznali i wiedzieli, że Ojciec jest we Mnie, a Ja w Ojcu“. (Ew. Jana 10:37-38, Biblia Tysiąclecia).

Chrystus Pan uczynił swoim uczniom obietnicę, że po jego odejściu otrzymają również moc z wysokości, czyli dar ducha ówiętego: „A oto Ja zsyłam na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż zostaniecie przyobleczeni mocą z wysokości“. (Ew. Łukasza 24:49 BW).

Wyrażenie: “Moc z wysokości” nie oznacza i nie odnosi się do jakiejś ślepej i brutalnej siły, lecz do Ducha Bożego, który jest nieograniczoną potęgą intelektu, oraz siły twórczej i fizycznej (Ks. Ijoba 34:14-15). Mocarny Duch Boży unosi cały świat (Ks. Izajasza 40:13-14) i ten Duch Jahwe daje wszystkiemu życie (Dzieje Ap. 17:28) i ten Duch jest duchem prawdziwego Boga – naszego Ojca.

Świątynia Ducha Bożego
Bóg jest Duchem miłości, (1Jana 4:8), i w człowieku, w którego sercu jest miłość bliźniego – mieszka Duch Boży. (1List Jana 4:16).

„Czyż nie wiecie, żeście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was? Jeżeli ktoś zniszczy świątynię Boga, tego zniszczy Bóg. Świątynia Boga jest świętą, a wy nią jesteście.“ (1 List do Koryntian 3:16-17, Biblia Tysiąclecia)

To nie trzech bogów Trójcy mieszka w sercach dzieci Bożych, lecz jest to Bóg Ojciec, który mieszka w sercach dzieci Bożych: „Co wreszcie łączy świątynię Boga z bożkami? Bo my jesteśmy świątynią Boga żywego – według tego, co mówi Bóg: Zamieszkam z nimi i będę chodził wśród nich, i będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem“. (2 List do Koryntów 6:16).

Bóg Ojciec przez Ducha Świętego mieszkał w Jezusie
Niepodważalnym dowodem, że Duch święty jest Bogiem Ojcem są słowa Jezusa. Bóg jest niewidzialnym Duchem, i Bóg Ojciec jest tym Duchem Świętym, który był w Jezusie:  „A Ten, który Mnie posłał, jest ze Mną: nie pozostawił Mnie samego, bo Ja zawsze czynię to, co się Jemu podoba“. (Ew. Jana 8:29).

Kogo zasmucili Hebrajczycy na pustyni ?
Trynitarni teolodzy argumentują, że cechą osobową Ducha Świętego jest fakt, że można go zasmucić, lecz zasmucić Ducha Świętego znaczyło zasmucić Boga Ojca. Izraelici nie zasmucili na pustyni trzeciej osoby Trójcy, gdyż o czymś takim Biblia nigdzie nie mówi. Bóg jest jeden i Izraelici zasmucili prawdziwego Boga, który jest Bogiem niewidzialnym, a objawiał im się w obłoku. (Ks. Liczb 14:14). Obłok był niewidzialnym obliczem Boga Jahwe, który prowadził Izraelitów przez pustynię i tego niewidzialnego Świętego Ducha zasmucili Izraelici: „Sławić będę dobrodziejstwa Jahwe, chwalebne czyny Jahwe, wszystko, co nam Jahwe wyświadczył, i wielką dobroć dla domu Izraela, jaką nam okazał w swoim miłosierdziu i według mnóstwa swoich łask. (…) Lecz oni się zbuntowali i zasmucili Jego Świętego Ducha. Więc zmienił się dla nich w nieprzyjaciela; On zaczął z nimi walczyć.“ (Ks. Izajasza 63:7,BT II,  1972)

Pomimo, że Izraelici byli świadkami potężnych cudów, które czynił niewidzialny Duch Boży, naigrywali się z Ducha Świętego, gdy szydzili: czy Jahwe Pan jest obecny wśród nas: „I nazwał to miejsce to Massa i Meriba, ponieważ tutaj kłócili się synowie izraelscy i wystawiali Jahwe na próbę, mówiąc: Czy też Jahwe jest rzeczywiście wśród nas, czy nie?“ (Ks. Wyjścia 17:7, BT II, 1972).

Dlatego Szczepan, przemawiając do Żydów powiedział, że Żydzi na pustyni zasmucili  Świętego Ducha Jahwe zastępów: „Ludzie twardego karku i opornych serc i uszu, wy zawsze sprzeciwiacie się Duchowi Świętemu, jak ojcowie wasi, tak i wy!“  (Dzieje Ap. 7:51, Biblia Warszawska).

Psalmista komentując to zdarzenie z Massa i Meriba napisał, że Hebrajczycy kusili tam Boga Izraela Jahwe: „Ileż razy drażnili Go na pustyni i zasmucali Go na pustkowiu! I ponownie Boga wystawiali na próbę, gniewali Świętego Izraela“. (Psalm 78:40-41, Biblia Tysiąclecia).

Trynitarna dogmatyka wyłamuje otwarte drzwi i czyni zamieszanie, przypisując atrybuty Boga Jahwe, nie istniejącej trzeciej osobie trójcy. Bóg Ojciec którego zasmucili Hebrajczycy w Massa i Meriba nie był innym Duchem, niż ten, którego nie wolno zasmucać w Nowym Testamencie: „I nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego, którym zostaliście opieczętowani na dzień odkupienia.“ (List do Efezjan 4:30, Biblia Tysiąclecia)

Jeden i ten sam Duch Boga Ojca
Żelazną regułą Biblii jest zasada, że Bóg jest jedną osobą (Neh 9:6 BT; Iz 45:5-6 Bw; Mk 12:29 Bw), dlatego przy rozważaniu tekstów Biblii od tej reguły nie wolno odstąpić. Kto przystępuje do studiowania Biblii z przekonaniem, że Bóg Ojciec jest inny, że „Bóg-Syn” jest inny, i że „Duch Święty” jest inny, ten człowiek nigdy nie dojdzie do pełnej prawdy, ponieważ sofistyka Trójcy jest zasłoną na umyśle, i czyni Słowo Boże niezrozumiałym. Bóg jest Duchem, który wszystko powołał do istnienia i Duch Boga przemawiał do człowieka od samego początku dziejów ludzkich: „Wtedy to Jahwe powiedział: Duch mój nie może pozostać w człowieku na zawsze, bo człowiek jest istotą cielesną. Będzie żył najwyżej sto dwadzieścia lat“ (Rdz 6:2, BWP). 

Wyrażenie: „Duch Święty” jest w Biblii utożsamiane z Bogiem Jahwe Zastępów, i tak samo wierzyli i nauczali natchnieni autorzy Nowego Testamentu. Jezus nie został pomazany trzecią osobą Trójcy, lecz Jezus został pomazany świętym Duchem Boga Ojca: „Tak wypełniły się słowa proroka Izajasza: „Oto mój sługa, którego wybrałem, ukochany mój, którego sobie upodobałem, dam Mu Ducha mojego, i ogłosi sąd narodom pogańskim.“  (Ew. Mateusza 12: 17-18, Biblia Poznańska).

Trynitarna teologia wyłamuje otwarte drzwi i wszystkie cechy Wszechmogącego Boga przypisuje trzeciej osobie Trójcy, aby udowodnić istnienie takiej oddzielnej od Boga osoby. Pismo mówi, że ten Duch Boży, który unaszał się na wodami (Ks. Rodzaju 1:2), jest tym samym duchem Boga Ojca, który posłał Mojżesza do Egiptu. Ten sam Duch przemawiał także przez proroka Ezechiela (Ks. Ezechiela 11:5), i ten sam Duch posłał proroka Izajasza: ” [Tak] więc teraz Pan Jahwe posłał mnie ze swoim Duchem” (Ks. Izajasza 48:16, BT II, 1972)

„Wtedy przypomnieli sobie swoje dni minione oraz Mojżesza, sługę Jego. Gdzie jest Ten, co wyprowadził z morza pasterza swej trzody? Gdzie jest Ten, co tchnął w Mojżesza swego Świętego Ducha?“ (Ks. Izajasza 63:11 BT).

Ten sam Duch Święty panującego Pana zrodził Mesjasza Syna Bożego (Ew. Łukasza 1.35), i ten sam Duch panującego Pana był z Jezusem (Ew. Łukasza 4:18), i ten Duch zstąpił w Święto Tygodni na wielką rzeszę wierzących (Dzieje Ap. 2:4). Ten sam Duch prowadził i pocieszał Zbór Boży po wniebowstąpieniu Chrystusa Pana (Ew. Jana 14:16-17), i ten sam Duch Boży posłał Saula oraz Barnabę w podróż misyjną do Seleucji (Dzieje Ap. 13:4), i ten Duch został obiecany dzieciom Bożym, oczekującym na powtórne przyjście Pana Jezusa: „W ostatnich dniach – mówi Bóg – wyleję Ducha mojego na wszelkie ciało, i będą prorokowali synowie wasi i córki wasze, młodzieńcy wasi widzenia mieć będą, a starcy – sny. Nawet na niewolników i niewolnice moje wyleję w owych dniach Ducha mego, i będą prorokowali. I sprawię dziwy na górze – na niebie, i znaki na dole – na ziemi. Krew i ogień, i kłęby dymu, słońce zamieni się w ciemności, a księżyc w krew, zanim nadejdzie dzień Pański, wielki i wspaniały“.  (Dzieje Ap. 2:17-20).

Nadzieja wszystkich dzieci Bożych, które zasnęły i spoczywają w prochu ziemi, jest zbudowana na obietnicy Wszechmogącego Boga Ojca, który obiecał, że on przywróci dech życia swoim dzieciom: „Tak mówi Jahwe Pan: Oto ja wam daję ducha po to, abyście się stały żywe. Chcę was otoczyć ścięgnami i sprawić, byście obrosły ciałem, i przybrać was w skórę, i dać wam ducha po to, abyście ożyły i poznały, że ja jestem Jahwe“. (Ezechiela 37: 5-6, BT II, 1972).