Niewiasta i jej potomstwo
Najstarsza przepowiednia mesjańska Biblii, zwana protoewangelią, jest wyrokiem ogłoszonym Wężowi przez Jahwe Pana, że jeden z potomstwa “niewiasty“ zmiażdży głowę węża, co jest przenośnią odnoszącą się do wybawienia rodu ludzkiego z mocy Węża:

Wtedy Jahwe Bóg rzekł do węża: Ponieważ to uczyniłeś, bądź przeklęty wśród wszystkich zwierząt domowych i polnych; na brzuchu będziesz się czołgał i proch będziesz jadł po wszystkie dni twego istnienia. Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie a niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę. (Ks. Rodzaju 3.15, BT/II),

Symbolika „Niewiasty“ oraz jej „Potomstwa“ przewija się przez wszystkie karty Biblii, w której symbole „niewiasty“ i jej „potomstwa“ utożsamiane są z żywym kościołem Bożym, czyli z ludem Izraela Starego oraz Nowego Przymierza: „Wyśpiewuj, Córo Syjońska! Podnieś radosny okrzyk, Izraelu! Ciesz się i wesel z całego serca, Córo Jeruzalem!  (Ks. Sofoniasza 3:14, BT)

„Niewiasta“ symbolizuje naród wybrany Izraela, z którym Jahwe Pan uczynił przymierze, polegające na obopólnej wierności zasadom sprawiedliwości oraz miłości (Ks. Ezechiela 16:6-8; 59-61). Protoewangelia ukazuje, że pomiędzy „Wężem“ a „Niewiastą“ oraz pomiędzy potomstwem “Węża“ a potomstwem “Niewiasty“ będzie panować wieczna nieprzyjaźń, i że jeden z potomków Niewiasty zmiażdży głowę Węża (1 Kor 15:22-24). Do potomstwa „Niewiasty“, czyli kościoła Bożego należy Abraham, (Hebr. 11:12), któremu. Bóg Najwyższy uczynił obietnicę, że w jego potomstwie, błogosławione będą wszystkie narody ziemi: Otóż to właśnie Abrahamowi i jego potomstwu dano obietnice. I nie mówi /Pismo/: i potomkom, co wskazywałoby na wielu, ale /wskazano/ na jednego: i potomkowi twojemu, którym jest Chrystus. (List do Galatów 3:16, BT).

Prorocy przepowiadali, że potomek Niewiasty będzie się wywodził z Izraela, i tę obietnicę Bóg ponowił ludowi Izraela pod górą Synai ustami Mojżesza: „Jahwe, twój Bóg, wzbudzi wam spośród waszych braci proroka takiego jak ja. Będziecie go słuchać.“ (5 Moj 18:15, BWP).

Przepowiednie mesjańskie mówią, że Mesjasz potomek „niewiasty“, będzie Judejczykiem: “Z Jakuba wywiodę potomstwo, z Judy – dziedzica mych gór …“ (Ks. Izajasza 65:9), oraz to, że Mesjasz przyszły władca królestwa Bożego, będzie zrodzony w Betlejem Judzkim: „A ty, Betlejem, ziemio Judy, nie jesteś zgoła najlichsze spośród głównych miast Judy, albowiem z ciebie wyjdzie władca, który będzie pasterzem ludu mego, Izraela.“ (Ew. Mateusza 2:6, BT).

Znakiem Bożej łaski dla rodu ludzkiego, jest dziewicze zrodzenie Jezusa w Betlejem, co prorok Izajasz natchniony Duchem Bożym opiewał, wołając:  „Albowiem Dziecię nam się narodziło, Syn został nam dany, na Jego barkach spoczęła władza. Nazwano Go imieniem: Przedziwny Doradca, Bóg Mocny, Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju. Wielkie będzie Jego panowanie w pokoju bez granic na tronie Dawida i nad Jego królestwem, które On utwierdzi i umocni prawem i sprawiedliwością, odtąd i na wieki. Zazdrosna miłość Jahwe Zastępów tego dokona. (Ks. Izajasza 9:5-6, BT,II/1973).

Niewiasta rodząca w bólach: Syjońska Niewiasta zanim „poczęła“ swego potomka, wiła się z boleści, co odnosi się do tragicznych dziejów narodu izraelskiego i jego eksterminacji przez ościenne potęgi religijno-polityczne, Babilonu, Persji, Grecji oraz Rzymu: „A ty, Wieżo Trzody, Ostojo Córy Syjonu, do ciebie dawna władza powróci, władza królewska – do Córy Jeruzalem. Czemu teraz tak szlochasz? Czy nie ma króla u ciebie albo zginęli twoi doradcy, że chwycił cię ból jak rodzącą? Wij się z bólu i jęcz jak rodząca, Córo Syjonu, bo teraz musisz wyjść z miasta i w polu zamieszkać. Pójdziesz aż do Babilonu, tam będziesz ocalona, tam cię odkupi Pan z ręki twych nieprzyjaciół. Zebrało się teraz przeciw tobie wiele narodów, które mówią: Niech będzie zbezczeszczona, niech się nasycą oczy nasze [ruiną] Syjonu! (Ks. Mich 4:8-11, BT).

Córa Syjonu, będąca symbolem żywego Kościoła Bożego, jest także nazwana „matką“, ponieważ jest matką niezliczonej ilości dzieci, (List do Hebr. 11:12). Pomimo, że Córa Syjonu dosłownie nigdy nie rodziła, to jest ona matką niezliczonego potomstwa: Raduj się; niewiasto niepłodna, któraś nigdy nie miała potomstwa; wołaj ze szczęścia ty, któraś nigdy nie zaznała bólów rodzenia. Bo niezamężna więcej będzie mieć dzieci niż ta, która posiada małżonka. (Gal 4:27, BWP).

Niezamężna niewiasta przebywa na skalanej grzechem ziemi, odłączona od swojego oblubieńca Chrystusa (Ap 19:7-8).  Syjońska niewiasta zanim „poczęła“ swego potomka Chrystusa, wiła się z wielkich boleści, które symbolizują tragiczne dzieje narodu Izraela, uciśnionego przez starożytny Babilon oraz imperium Seleucydów, jak też przez cesarstwo rzymskie: „Potem wielki znak się ukazał na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu. A jest brzemienna. I woła cierpiąc bóle i męki rodzenia. (Apokalipsa 12:1-2, BT)

Nienawiść ościennych potęg religijnych do narodu Izraela, bardzo się wzmogła, gdy czas narodzenia się przepowiedzianego Mesjasza się zbliżył, i pogańskie moce inspirowane przez Węża, księcia ciemności, czaiły się już w pogotowiu, aby zniszczyć Mesjasza potomka niewiasty:  „Ukazał się również inny znak na niebie: Smok wielki barwy ognistej. Miał siedem głów i dziesięć rogów, a na głowach siedem diademów. Ogonem zmiótł trzecią część gwiazd niebieskich i strącił je na ziemię. I stanął Smok przed Niewiastą, która miała rodzić, żeby, gdy porodzi, pożreć jej dziecię. (Ks. Apokalipsy 12:3-4, BWP),

Palestyna w czasie narodzenia Mesjasza była pod okupacją Rzymu, w której królował Herod Wielki, z łaski rzymian król Palestyny i sługus rzymian. Król Herod, był okrutnym tyranem, który nie wzdrygał się zabić swojego pierworodnego syna Antipatros z pierwszej żony Doris, a także swoich dwóch synów, Alexandrosa oraz Aristobulosa, z drugiego małżeństwa z Mariamne. Ponieważ król Herod miał, co najmniej osiem żon, wielu najbliższych krewnych zostało przez tego tyrana zamordowanych. Tym wyzutym z wszelkich ludzkich uczuć potworem, Smok posłużył się, aby zniszczyć przepowiedzianego przez proroków Mesjasza. Herod Wielki był królem w Palestynie z łaski Rzymu, czyli był reprezentantem pogańskiego imperium religijno-politycznej (Ks. Daniel 7:7-8/23-25), był zatem Herod narzędziem Smoka, i wykonawcą woli Szatana, aby zniszczyć Mesjasza, co przepowiadała księga Daniela:

“… I stanął Smok przed mającą rodzić Niewiastą, ażeby skoro porodzi, pożreć jej dziecię. (Ap 12:4b)

Ponieważ opatrzność Boża czuwała nad Jezusem, dlatego zamiar Heroda zabicia Jezusa nie powiudł się, lecz to niepowodzenie unicestwienia Jezusa spotęgowało jego złość, którą wyładował na niewinne dzieci:

Wtedy Herod widząc, że go Mędrcy zawiedli, wpadł w straszny gniew. Posłał /oprawców/ do Betlejem i całej okolicy i kazał pozabijać wszystkich chłopców w wieku do lat dwóch, stosownie do czasu, o którym się dowiedział od Mędrców. Wtedy spełniły się słowa proroka Jeremiasza: Krzyk usłyszano w Rama, płacz i jęk wielki. Rachel opłakuje swe dzieci i nie chce utulić się w żalu, bo ich już nie ma. (Ew. Mateusza 2:16).

Proroctwo mówi, że zrodzony przez Niewiastę-Syjon mężczyzna, będzie przyszłym władcą królestwa Bożego (Ks. Psalmów 2:6-9; Psalm 89:27-30), i on panować będzie nad wszystkimi narodami:

I porodziła syna – mężczyznę, który wszystkie narody będzie pasł rózgą żelazną. I zostało porwane jej Dziecię do Boga i do Jego tronu. (Apokalipsa 12:5).

Nienawiść Smoka do Niewiasty-Syjon, po zrodzeniu mężczyzny, czyli do Mesjasza jeszcze bardziej się wzmogła (Ew. Jana 16:1-3; Mk 13:9-10), wtedy Somk całą swoją wściekłość skierował przeciw reszcie potomstwa niewiasty:

I rozgniewał się Smok na Niewiastę, i odszedł rozpocząć walkę z resztą jej potomstwa, z tymi, co strzegą przykazań Boga i mają świadectwo Jezusa. (Apokalipsa 12:17, BT)

Od czasu zburzenia Jerozolimy w 70 roku, rozpoczyna się dla narodu Izraelskiego prawdziwa gehenna, czyli wielowiekowa droga przez mękę. Zbrodnicze ramię czwartego mocarstwa czyli Imperium Romanum, skierowane zostało przeciwko Żydom wyznającym mozaizm oraz żydom, mającym świadectwo Jezusa. Zarówno wyznawcy judaizmu, jak też judochrześcijanie byli wyznawcymi monoteizmu , za co byli przez Rzymian znienawidzonymi heretykami. Wrogość przeciw żydom posiada długą historię i sięga aż do starożytnej Syrii. Od czasu wczesnego chrześcijaństwa ukrztałtował się negatywny stosunek do żydów oparty tylko na mitach oraz sterotypach, które przetrwały w krajach rzymskiego chrześcijaństwa, aż do nowożytnych czasów. Decydującym motywem wrogości wobec żydów wyznających mozaizm, jak też judochrześcijan było wyznawanie przez nich monoteizmu i nie akceptowanie rzymskich, czyli katolickich zwyczajów i praktyk, przez co byli uznawani za heretyków i szkalujących rzekomo „święty kościół rzymsko-katolicki“.

Czas ucisku ludu Bożego
Czas wielkiego ucisku i prześladowania wyznawców Chrystusa (Ew. Marka 13;19), pokrywa się okresem zwanym przez historyków „Ciemnym Średniowieczem“ (Apokalipsa 11:2). Według proroczych przepowiedni Daniela oraz Apokalipsy, prześladowanie kościoła Bożego, czyli niewiasty Syjon trwać będzie 1260 lat. (Ks. Daniela 7:25; Apokalipsa 12:6).

(Jeden biblijny czas = 1rok = 12 miesięcy.  Dwa biblijne czasy = dwa lata = 2×12 = 24 miesiące. Połowa czasu 1/2 roku = 6 miesięcy, co w sumie równa się: 12+24+6=42 biblijnych czyli księżycowych miesięcy:  42 x 30 = 1260 dni.  Biblijny miesiąc = 30 dni, co w proroczej rachubie oznacza 1260 lat.

Judochrześcijanie, wierni ewngelicznej prawdzie, czyli mający świadectwo Jezusa Chrystusa, zostali przez wroga prawdy prześladowani i nie mogli swobodnie wyznawać swojej wiary w Jezusa, bez niebezpieczeństwa utraty życia, zatem Kościół – Niewiasta była zmuszona ukywać się w miejscach bezludnych, aby mogła wyznawać Chrystusową prawdę i pozostać przy życiu:

A kiedy ujrzał Smok, że został strącony na ziemię, począł ścigać Niewiastę, która porodziła Mężczyznę. I dano niewieście dwa skrzydła orła wielkiego, aby leciała od obliczności wężowej na pustynię, na miejsce swoje, gdzie by ją żywiono przez czas i czasy, i połowę czasu. (Apokalipsa 12:13-14, BT)

Narzędziami Szatana w prześladowaniu Niewiasty czyli kościoła Chrystusowego, jest Bestia z morza oraz dziesięć rogów, czyli dziesięć królestw, które po upadku cesarstwa rzymskiego zjednoczyło się z Bestią, do walki przeciw Barankowi i jego prawdzie:

A dziesięć rogów, które widziałeś, to dziesięciu jest królów, którzy władzy królewskiej jeszcze nie objęli, lecz wezmą władzę jakby królowie na jedną godzinę wraz z Bestią. Ci mają jeden zamysł, a potęgę i władzę swą dają oni Bestii. Ci będą walczyć z Barankiem, a Baranek ich zwycięży, bo Panem jest panów i Królem królów – a także ci, co z Nim są: powołani, wybrani i wierni. (Apokalipsa 17:12-14, Biblia Tysiąclecia)

Bestia, zwana w księdze Daniela „małym rogiem“ (Ks. Dan. 7:8/24-25), jest tym rogiem, który wyrósł wpośród dziesięciu rogów na głowie Bestii czwartej. Dziesięć rogów wyrosłych na głowie czwartej Bestii, to są królestwa, wyrosłe na zgliszczach cesarstwa rzymskiego. Proroctwo mówi, że dziesięć królestw które ukonstytuowały się po upadku cesarstwa odda swą władzę do dyspozycji „małego Rogu“ czyli Bestii, aby wspólnie walczyć przeciw Chrystusowi i Jego oblubienicy Niewieście. Ostanimi mocami i potęgami ziemskimi, będącymi na usługach Smoka, prześladującymi syjońską niewiastę, jest „mały róg“, i jego dziesięć sprzymierzeńców, (Ks. Daniela 7: 8; Ks. Dan 7.24-25). Nienawiść Szatana do syjońskiej-niewiasty, trwać będzie aż do dnia sądnego. (Ks. Dan 7:21-22),

Potomek niewiasty zwycięża Smoka
Koronną obietnicą Ewangelii Bożej uczynioną Izraelowi Starego oraz Nowego Testamentu, jest obietnica ratunku z przekleństwa grzechu i tragizmu śmierci (Ks. Izajasza 25:8-9), obejmującą wszystkich wierzących w Chrystusa, który przez zwycięstwo nad grzechem i śmiercią zadał Szatanowi druzgocący cios, co jest wypełnieniem się proroctwa, o zmiażdżeniu głowy Węża przez potomka Niewiasty:

Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie a niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę. (Ks. Rodzaju 3.15),

Zwycięstwo Chrystusa nad śmiercią (Jana 16:33; 19:30), zostanie ostatecznie sfinalizowane, gdy Chrystus Pan powróci na sąd (Ew. Mateusza 25:31-32). Na skutek zwycięstwa mężczyzny na Golgocie, władca tego świata Szatan został już osądzony (Ew. Jana 16:11), i zostanie z tej ziemi usunięty (Ew. Jana 12:31). Potomek Niewiasty Chrystus po odniesieniu zwycięstwa i dokonaniu odkupienia rodzaju ludzkiego, został wzniesiony do tronu Bożego, (List do Efezów. 1:20-21), wtedy Smok skierował całą swoją nienawiść przeciw reszcie potomstwa Niewiasty:

I rozgniewał się Smok na Niewiastę, i odszedł rozpocząć walkę z resztą jej potomstwa, z tymi, co strzegą przykazań Boga i mają świadectwo Jezusa. (Apokalipsa 12:17, BT)

Smok pała wielką nienawiścią przeciw reszcie potomstwa niewiasty, którzy mają świadectwo Jezusa i są wierni chrystusowej nauce. Golgota jest synonimem wybawienia człowieka z wiecznej śmierci (Ew. Jana 19:30), gdzie „mężczyzna“, potomek Niewiasty, usprawiedliwił ród ludzki z grzechu i wyzwolił narody z okowów śmierci. „Reszta“ potomstwa niewiasty, to wierny Chrystusowi lud, który nie wstydzi się swojej wiary w Jezusa Chrystusa, i żyje nadzieją dostąpienia przyszłego zmartwychwstania:

Nie wstydź się więc świadectwa o Panu naszym, ani mnie, więźnia jego, ale cierp wespół ze mną dla ewangelii, wsparty mocą Boga, który nas wybawił i powołał powołaniem świętym, nie na podstawie uczynków naszych, lecz według postanowienia swojego i łaski, danej nam w Chrystusie Jezusie przed dawnymi wiekami, a teraz objawionej przez przyjście Zbawiciela naszego, Chrystusa Jezusa, który śmierć zniszczył, a żywot i nieśmiertelność na jaśnię wywiódł przez ewangelię, (2 List do Tymoteusza 1:8-10, BW)

Niewiasta obleczona w słońce
Potem wielki znak się ukazał na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu. (Apokalipsa 12:1, Biblia Tysiąclecia)

Syjońska niewiasta mająca na głowie wieniec z dwunwstu gwiazd, została przez Chrystusa obmyta z grzechu i obleczona w słoneczne szaty sprawiedliwości. Chrystusowa Oblubienica, czyli kościół Boży z utęsknieniem oczekuje na swego oblubieńca Chrystusa, aby wprowadził ją do niebieskich komnat:

I zaraz usłyszałem jakby wołanie wielkiej rzeszy, jakby szum wielkich wód i echo grzmotów wielkich, które wołały: Alleluja! Zakrólował bowiem Pan, Bóg nasz, Wszechmogący. Weselmy się tedy i radujmy się, i cześć Mu oddawajmy. Nadszedł już bowiem czas godów Baranka, a Jego Oblubienica już się przystroiła. (Apokalipsa 19:6-7, BWP

Niewiasta-Kościół, już bardzo długo przebywa na skalanej grzechem ziemi, dlatego z tęsknotą oczekuje na powrót swego oblubieńca i na upragniony dzień godów Baranka:

I Miasto Święte – Jeruzalem Nowe ujrzałem zstępujące z nieba od Boga, przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swego męża. I usłyszałem donośny głos mówiący od tronu: Oto przybytek Boga z ludźmi: i zamieszka wraz z nimi, i będą oni jego ludem, a On będzie Bogiem z nimi. (Apokalipsa 21:2-3, BT)

Kimże jest ta, która świeci z wysoka jak zorza, piękna jak księżyc, jaśniejąca jak słońce, groźna jak zbrojne zastępy? (Pieśń nad pieśniami 6:10, BT).